vrijdag 31 december 2010


donderdag 30 december 2010

Het kan iedereen overkomen......


Een tijdje terug las ik in een artikel over percentages sterfgevallen bij jonge kalfjes en dat dat nogal kan verschillen per bedrijf. Er werden getallen genoemd die hoorden bij de 'beste bedrijven', 'gemiddelden' en 'slechtste bedrijven'. Een snelle rekensom leerde mij dat ons percentage mijlenver ònder het percentage van de 'beste bedrijven' lag! Zowel dit jaar als vorig jaar. Oh, wat was ik trots!

En dat had ik best iets minder mogen zijn want in de afgelopen week is ons sterftepercentage opgelopen naar een getal dat heel gemiddeld (en dus eerlijk gezegd ook re-eler) is. Maar leuk is het niet. Niet voor de kalfjes, niet voor hun moeders, niet voor mij, niet voor mijn liefje een ook niet voor de vee-artsen want zij snappen er niets van!

Als je veel sterfgevallen in korte tijd hebt, ga je natuurlijk zoeken naar overeenkomsten. Wat kan het zijn? Zit er een patroon in? Bloedmonsters, mestmonsters en autopsie moeten duidelijkheid geven, maar niet bij ons hoor! De enige overeenkomst is dat de kalfjes op ons bedrijf geboren zijn, maar voor de rest? Geen rode draad te bekennen! Ik heb de zin 'het kan iedereen overkomen' nog nooit zo vaak gehoord als in deze week......

Oké, 2x een kalf met een hartvergroeing zijn van dezelfde stier. Hier zou een genetische component bij kunnen zitten, daar moeten we het stamboek maar eens over aan de tand voelen. Een spontane verwerping is vreemd maar niets in het bloed te vinden dus: 'dat kan iedereen overkomen'. Een tweeling die ook erg vroeg geboren is, eentje dood en de ander zwak, is ook iets waar een vee-arts niet zijn bed uitkomt; 'leg hem maar lekker warm bij de verwarming binnen en geef hem dit-en-dit medicijn, meer kan je er niet aan doen'.

Zo gezegd, zo gedaan; wij hadden het begin van een levend kerststalletje ware het niet dat de arme drommel, ondanks de goede zorgen, op kerstnacht de eeuwige graasvelden heeft betreden........

En gisteren was het weer raak: het supermooie kalf van Unique lag ineens te krampen van de kolieken. Twee uren later was het trappelen wel over maar lag hij zo sloom als maar kon naast zijn mama. Direct de vee-arts gebeld die met een infuus kwam en wegging met de woorden: 'over twee uur is hij òf dood òf weer vief en vrolijk'

Beiden waren niet het geval dus toen de arts twee uur later belde om naar de patient te informeren konden we niets anders antwoorden dan dat hij wel iets beter was maar nog verre van vief en vrolijk. Met resultaat dat 5 minuten later twéé veeartsen het erf opscheurden en hun hersens enorm hebben laten kraken om het kalf de beste zorg te geven............ De inspanningen van de veeartsen konden niet voorkomen dat ook dit kalf het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld..........

En wéér was het: 'het kan iedereen overkomen'! De arts kende het verschijnsel; een accute bacteriegroei in de darmen die altijd de beste kalfjes neemt. Het enige vreemde dat dit kalf wel erg jong was voor de bacterie, maar ja; Murphy slaapt nooit zullen we maar zeggen.

En zo ik dus vol van eigendunk bijna wél was ingedut, ben ik weer met beide beentjes op de grond beland: Je kan je de benen onder je lijf vandaan werken, elke nacht 2x opstaan om te controleren, de rust-reinheid-regelmaat regels zo goed mogelijk beheersen, de beste stieren kiezen voor de KI, vertroetelen wat je maar kan: soms is er niets te doen en moet je het destructiebedrijf bellen..........

Maar mijn liefje zou mijn liefje niet zijn als hij ondanks alle tegenslag niet tòch wat lichtpuntjes blijft zien (ik zal eerlijk toegeven: ik loop een beetje als een zombie rond en ben soms gewoon bang om de stal in te lopen, bang voor wat ik ga zien): Dankzij de enrome lading tweelingen die we ook hebben gekregen, is het aantal kalfjes dat vrolijk rondhuppelt wèl even groot als het aantal afkalvingen dat we gehad hebben!

En misschien toch wel het grootste lichtpunt: Ondanks de sterfte hebben we niet een groot probleem qua gezondheid in de stal. Het probleem is duidelijk en heet Murphy, en ik heb weer eens hard en helder kennis gemaakt met zijn 'law'!

Het kan iedereen overkomen.........

dinsdag 14 december 2010

Frustraties van een zoogkoeien-boerin


Wij hebben zoogkoeien op de boerderij. Bij melkkoeien worden moeder en kind vrij direct na de geboorte gescheiden, omdat de moeder natuurlijk melk moet geven aan de boer en nìet aan het kalf. Bij ons blijven moeder en kind juist bij elkaar, en 'zoogt' de moeder het kalf, vandaar de naam zoogkoeien.

Pas op een leeftijd van 8 tot 9 maanden worden moeder en kalf gescheiden. En als het kalf een meisje is en de omstandigheden daar, kan de scheiding ook nog wel eens later zijn. In ieder geval pas als het kalf groot genoeg is om zelf zijn kostje bij elkaar te scharrelen.

Nu gaat dat zogen in principe vanzelf, het is de natuur zo gezegd. Maar bij ongeveer 5% gaat het niet vanzelf. Ik weet niet wat er echt in de natuur zou zijn gebeurd met deze kalveren, maar een boerderij is eerder cultuur dan natuur dus de 'survival of the fittest' gaat hier niet helemaal op; wij willen graag dat elk kalfje uit kan groeien tot een mooie, sterke koe.

Maar in de afgelopen maand kregen wij juist die 5% probleemgevallen op ons dak: Claudia met pijnlijke uiers waardoor het kalfje niet bij haar mag drinken, stresskip Cobalt die er helemaal niets van begrijpt en denkt: 'als ik dat rare springwezen maar gewoon negeer, zal ze toch vanzelf wel weer eens verdwijnen?', gekke Baccara die zelf ook niet bij haar mama kon drinken weet natuurlijk helemaal niet dat je als moeder lief moet zijn tegen je kalfje, en Carmen waar de uier in volle toestand zo'n rare vorm kreeg dat haar kalfje wel een kunstenaar moest zijn om er direct melk uit te krijgen......... en dan natuurlijk Frommel die in de buik zo opgefrommeld zat dat hij een paar dagen nodig had om zich te ontvouwen en die nu alleen nog een beetje scheef tongetje heeft waardoor hij net niet genoeg bij mama kan krijgen en voor de gezelligheid nog wat litertjes van mij krijgt.

Dat ging een hele tijd goed; de kalfjes dronken leuk en de moeders raakten steeds meer gewend aan die mormels die bèèèh bèèèh zeiden. Totdat de geboortegolf door ging en er wat groepjes gevormd moesten worden om in de grote stal samen een hok te bevolken.

Baccara en haar kindje werden voor zijn veiligheid maar gescheiden, de hoop op moederliefde hebben we opgegeven. Dus zij kon gezellig samen met Cobalt en haar dochter en Carmen met haar zoon (en Touraine met dochter die een voorbeeldig setje vormen) een hok in de grote stal krijgen.

Tot zover geen frustratie van mijn kant.

Tot vanmorgen! Wat wil het geval? Baccara is erachter gekomen dat dat meisje dat elke dag hun hok binnen stapt dat lekkere goedje heeft wat zij vroeger ook kreeg, en waar ze best meer van zou willen drinken (ook al is ze al groot). En tegelijkertijd is Cobalt zich gaan hechten aan haar dochter en mag het kalfje steeds meer melk bij haar drinken en krijgt de uier van Carmen weer normalere vormen. Met als gevolg dat ik met 2 volle flessen melk het hok binnen kom, zoonlief van Carmen verwaand zijn neusje optrekt en dochterlief van Cobalt het wel gezellig vind om wat aan de speen te sabbelen maar niet meer dan een litertje terwijl Baccara steeds probeert of er aan de achterkant van de fles niet ook een opening zit om melk uit te lebberen. Zoonlief springt er nieuwsgierig toch maar wat omheen waardoor dochter niet meer wil drinken met die drukte...... En Maaike dus stampvoetend boos op de natuur is! ('Kom op jongens, drink nou effe, ik heb die melk toch niet voor niets gemaakt, Baccara schei uit, doe normaal, ga weg!')

Maar gelukkig is daar altijd nog Frommel die vrolijk komt aanhuppelen en ondanks het feit dat hij al best heel goed bij mama kan drinken, altijd zorgt dat hij een gaatje in zijn buik overhoudt om mij blij te maken door de overgebleven melk op te drinken!

zondag 12 december 2010

Lutgerdina en de olijke tweeling


Op de Lutgerdina, waar ik 3 jaar als maatje heb gevaren, had ik een schipper die vroeger bij de zeeverkenners heeft gezeten. Hij vertelde me eens dat zijn lol van de edele knoopkunst dààr ontstaan is. Nu moet je op een schip heel wat knopen maar de meesten knopen zijn bepaald: dat lijntje moet je op die kikker beleggen, om die twee touwen aan elkaar te fabriceren moet je een schootsteek gebruiken, om daar een lus in te krijgen moet je een paalsteek gebruiken........

Maar de Lugerdina heeft ook een heel ingenieuze loopplank om iedereen, met en zonder rolstoel, de mogelijkheid te bieden om aan land te gaan. In welke gekke haven dan ook, met welke waterstand dan ook. Je begrijpt; bij die loopplank daar moet echt creatief geknoopt worden, ik heb dus bij elkaar opgeteld over die drie jaar aardig wat tijd met mijn schipper zitten knopen (Als het water 2 uren aan het zakken is, moet de loopplank alweer aangepast worden....... )

Hier op de boerderij blijkt dat mijn ervaring op zeilschepen voornamelijk passen in de hokjes 'mooie herinneringen' en 'stoere verhalen' (die door mijn boer toch niet begrepen worden dus waar ik niet zo heel veel mee kan). Behalve de knoopkunsten!

Ik maak weinig paalsteken en schootsteken, er zijn ook geen kikkers te beleggen maar bij elke keizersnede mag ik de koe vastzetten met een slippende mastworp en voor de rest knoop ik gewoon alles aan elkaar wat ik aan elkaar wil hebben. Bezem van de steel gevallen? Mooie knoop erin en ik veeg alweer een jaar vrolijk verder. Felix die zijn wateremmer steeds omgooit met als gevolg een hoop derrie? Ik knoop de emmer in een zware autoband en voor de zekerheid knoop ik het hele gebeuren vast aan het hek zodat hij 'em ook niet weg kan duwen. Hekken waarvan de sluiting niet meer betrouwbaar is? Maaike knoopt wel.

De olijke tweeling die minimaal 2x per dag ontsnapt en steeds verder op ontdekkingsreis gaan? Een stang voor het voorhek geknoopt, zodanig dat moeder er nog wel goed kan eten maar dat de rakkers geen kans meer hebben om de wereld te ontdekken (ik was steeds bang dat we eens een telefoontje van het 3-sterren restaurant uit het dorp zouden krijgen met de mededeling dat de tweeling het duurste gerecht had besteld en als minderjarigen er wijn bij wilden drinken)

Dus kan ik zeggen: naast een hele mooie tijd en een paar fijne vrienden heeft de Lugerdina me een hele hoop handigheid opgeleverd!

Dank je wel skip!

vrijdag 3 december 2010

Arme kippen......


Je zal maar kip zijn hier op de boerderij....... Dan heb je het zwaar: Er is overal wel wat lekkers te vinden maar je bent je leven nooit zeker.

Neem nou die aantrekkelijke bak onder het woonkamerraam; daar zitten de heerlijkste snoepjes in (de mensen schijnen het 'hondebrokken' te noemen, rare naam). Maar ja, ben je daar net lekker van aan het snoepen, komt er een monster aangerend dat blaft en met zijn staart zwaait. Wègwezen dus dan!

En die hoek achterin met dat gaas eromheen. Daar zit een deur in en die deur heeft tijden open gestaan. Nou, als rechtgeaarde kip ga je dan op onderzoek uit en ja hoor: Superlekkere planten! (schijnt 'bloemkool' te heten..... Daar kan je wel iets mee). Maar nadat we nog maar 1 van die planten hadden verorberd ging bàf de deur dicht. Stel je voor dat een van ons achter was gebleven...... Brrrrr wat een nachtmerrie!

Maar de laatste tijd word het helemaal een zooitje. Heb je je daar al de hele zomer elke dag een ei gelegd in de gereedschapskist, komen die gekken je ovale schat ineens niet meer halen! Jij blijft nog stug zitten, wel tot 8 uur 's avonds om het kado wat op temperatuur te houden, maar nee hoor: volgende ochtend mag je je ei kwijt bovenop een bevroren, uit elkaar gebarsten omelet-in-wording! En de mensen maar verontschuldigend roepen dat ze het zo druk hadden met alle nieuwe kalfjes. Ammehoela, alsof wij het niet druk hebben!

Maar de collegakip heeft het helemaal te erg; De hele zomer kan ze ongestoord haar eitjes kwijt achter de plank die het eerste hok beschutting geeft, staan er ineens monsters in dat hok! Ja en je bent toch gewend geraakt aan je eigen plekje hè, dus zomaar ergens anders heen is ook weer zo wat.

En nu valt dat grote monster nog wel mee; die staat van een afstandje naar het werk te kijken. (Niet dat je daardoor rustiger je ei kan droppen, maar ach, het is te overzien) Nee, dan dat kleine monster: dat moet persé dichtbij komen snuffelen en als je dan beleefd 'goedemorgen' tokkelt, springt het beest een meter de lucht in!

Pffffff, nee het leven van een kip hier op de boerderij is niet makkelijk!

Het enige geluk aan al die monsters binnen is toch wel dat er voor elk hok voer ligt, dus van de honger zullen wij niet omkomen!

dinsdag 30 november 2010

Oproep voor het testen van een theorie

Een tijdje geleden las ik op een blog van iemand anders dat je, als je iets wenst, die wens moet uitspreken. Voor je het weet blijkt er iemand te zijn die je kan helpen die wens te vervullen!
Nu is het uiten van mijn wensen niet mijn sterkste kant maar toch heb ik besloten de gok te wagen en deze theorie te testen (en als het niet lukt schrijf ik de dame in kwestie gewoon een boze mail!)

Zoals jullie allemaal wel weten is mijn rug behoorlijk versleten. Nu moet ik natuurlijk leren om voorzichtig met mezelf om te gaan (wat niet makkelijk is) en leren om braaf elke dag mijn oefeningen te doen (wat een stuk makkelijker is want ze helpen goed!) Maar toch, vooral nu in de winter waarin het werk op de boerderij lichamelijk een stuk zwaarder is dan in de zomer, wreekt het zich.

En toen ik zojuist weer eens eerder naar binnen moest dan mijn liefje, gewoon omdat ik niet meer kon, besloot ik dat ik de theorie van de bloggende dame ga testen. Ik ga mijn wens uitspreken:
Een bank die niet uitgezakt is, die niet te laag is zodat ik niet meer overeind kom, die niet te groot is zodat hij naar Frankrijk vervoerd kan worden en waar ik 's avonds fijn met de benen opgetrokken (want dan is de onderrug wat opgerekt en de druk eraf) kan zitten.
Oef. Dat is eigenlijk wel een hele grote wens!

Nu denk je natuurlijk: waarom kijk je niet op weeweewee punt marktplaats punt en el dommerdje? Nou, zo dom ben ik niet want op die site staat geen antwoord op mijn wens!
Dus ik test de theorie zo want misschien kennen jullie iemand die juist dat bankje boven in een hoekje op zolder heeft staan. Of in de woonkamer maar met vlekken of te klein of past niet in het nieuwe interieur ofzo. Dan zou het toch geweldig zijn als één en één samen drie zou zijn, niet?

Maar misschien is mijn bankwens wel te groot........ Misschien moet ik de theorie testen met een andere wens........ Want tsja, ik kan de dame wel een boze mail sturen maar voor hetzelfde geld reageert ze met: 'een bankje is een te grote wens, dan klopt de theorie niet'!
Dus dan maar een andere wens:
Wie heeft er eettafel stoelen die aardig voor mijn rug zijn?
(Wij hebben zelf zoveelste hands mooie stoelen maar ze zijn zò recht dat ik er nauwelijks op kan zitten en er is ook geen ruimte om iets met een kussentje te verbeteren...)

Nou, spannend hoor, dit wetenschappelijk onderzoek! Ach, en als de theorie niet klopt zal ik daar niet wakker van liggen, dan wens ik gewoon dat ik met iedereen die me hier komt bezoeken naar de kringloop kan om de theorie actief een handje te helpen!

Friday


Ik zal maar met de deur in huis vallen: ons kistkalfje is dood. Ja; wij hadden bijna een dag lang een kistkalf en haar naam was Friday.

Friday is - hoe origineel- op een vrijdag geboren, nu ruim 3 weken geleden. Een mooi kalfje was het met een hele lieve mama maar het ging niet zo goed met het kalfje. Een week na de gevboorte had ze hele vreemde diarree en edroeg ze zich ook zodanig dat we de veearts maar eens hebben laten kijken. Ik begreep niet veel van zijn diagnose maar het woord 'bizar' werd vaak herhaald. Hij wist het dus duidelijk ook niet.

Het zou van alles kunnen zijn, waaronder het hart, een slecht reageren op moedermelk, iets anders in de darmen,..... En het kalfje kon ons natuurlijk niet vertellen wat ze voelde! Met veel moeite en geduld kregen we elke dag in kleine beetjes 2,5 liter melk bij haar naar binnen, waar haar leeftijdsgenootjes al ruim meer dan het dubbele opslokten!

Friday had af en toe een dagje dat het beter leek te gaan, dan stond ze op haar pootjes wat te blèren om een slokje melk. Dan waren we blij! Maar langzaamaan ging het bergafwaarts, ze wilde steeds minder drinken en lag maar wat te liggen. De veearts wist het ook niet.

We hadden gisteren nog de stiekeme hoop dat ze ongezien bij haar mama dronk en dat ze toch niet goed tegen de moedermelk kon dus we hebben van pallets een klein beschut hokje voor haar gemaakt, zodat ze op een dikke warme laag stro als een soort bizar kistkalfje lag. Maar drinken? Ho maar!

En vanmorgen, een paar minuten nadat we weer tervergeefs een flesje melk voor haar neus hadden gehouden, is ze overleden.

Jammer maar we waren er wel van overtuigd dat we niets anders of beters voor haar hadden kunnen doen. Maar vreemd was het wel, dus toch de veearts maar gevraagd voor een autopsie.

En toen was ik blij dat jullie allemaal ver weg wonen en niet zomaar even aan kunnen lopen: op het erf, bijna recht voor het woonkamerraam heeft de veearts gekeken wat er met Friday aan de hand was, geen fijn gezicht voor iemand die nietsvermoedend aan zou komen zijn gelopen!

(En voor de nieuwsgierigen: ze had een vreemd vergroeid hart. De veearts was verbaasd dat ze het nog 3 weken had uitgehouden)

Tsja, dat zijn de minder fijne dingen die ook bij het heerlijke boerenleven horen......... Maar ik heb er vrede mee hoor!

zaterdag 27 november 2010

Koning Winter

Gisteren is koning Winter gearriveerd. Zomaar, zonder aankondiging. Nou ja, een kleintje dan; afgelopen week was het buiten al niet te warm, maar binnen kon de kachel het huis nog wel tot bòven de 20 graden stoken. Vandaag is het pas tegen de avond warmer dan 17 graden geworden........ Alles al 2 dagen prachtig wit en het blijft maar sneeuwen!

Nu weet ik dat de winters hier verdomd lang, grijs, koud en nat kunnen zijn maar we zijn nu gewoon een beetje overdonderd door de snelheid van zijn komst.
Totaal onvoorbereid werkten we ons dus door de eerste dagen heen; oja we moeten alle kieren en gaten in huis weer dichten, oja we moeten de waterslang 's nachts opruimen, oja we moeten mutsen sjaals en handschoenen aan, oja we moeten de zwakkere kalfjes wat extra beschutting geven, oja we moeten er 's nachts weer uit om de kachel bij te stoken, oja we moeten de laatste club koeien ook gauw naar binnen halen.
En dan komen 'oja, zaterdag waren er grote kortingen bij de Gamm Vert en kan ik dan dus goed werkschoenen kopen' en het 'oja ik moet nog even naar de supermarkt' wel echt op de laatste plaats.
Bij mij dan want mijn allerliefste lief had er wel aan gedacht! Dus wij glibberden naar de auto om er op de openbare weg achter te komen dat de gemeente òòk verrast was door de snelheid van koning Winter; er was amper gestrooid! Via mogelijkheid 1 lukte het niet om zonder gevaar het dorp in te rijden, via mogelijkheid 2 en 3 ook niet. Het dorp ligt namelijk in een dal en je moet vrij steil naar beneden. Nadat we tot 2X toe bijna niet konden keren en 1X stapvoets rijdend tòch de bocht uit waren gevlogen was voor mij de koek op, we moesten die korting maar laten voor wat het was en die dingen van de supermarkt waren ook niet echt noodzakelijk.
Haha, en toen bleek de geheime agenda: we moesten ècht naar het dorp want de benzine voor de motorzaag was op en zonder motorzaag kan je geen hout zagen en zonder gezaagd hout kan je de kachel niet laten branden.........
Dus wij zijn gezellig gaan shoppen met de tractor en ik heb heerlijk warme voeten in mijn nieuwe schoenen!

zondag 21 november 2010

Requiem pour un con

Bovenstaande titel is een bestaande titel van een Franse chanson, maar past ook erg goed bij de fotoserie van 'le con, le fou, putain!' Misschien is het eerlijker om te zeggen dat het 'les cons' waren, en 'les fous' want de slaapkop die de vrachtwagen in de berm heeft gereden was de volgende dag niet alleen. Zijn directe baas was er ook en deze meneer wilde met onze verrijker de wagen leegscheppen zodat we de combinatie daarna met onze tractor vlot konden trekken.

Mijn liefje vertelde nog dat het niet zou lukken, dat de verrijker onherroepelijk vast zou komen te zitten maar de eigenwijzerik was niet overtuigd. Met als gevolg:



Een vastgereden Merlo en een boze boer. Met de grote groene tractor konden we dit probleempje wel oplossen en de mannen mochten het nu echt zelf uitzoeken.

Blijkbaar waren ze toch niet heel erg dom want binnen 20 minuten hadden ze een kraan en een wagen met laadbak geregeld. De kraan schepte de vrachtwagen leeg:



En schepte daarna de laadbak vol. De laadbak kiepte het voer in een weiland (Ja de weg was geblokkeerd dus hij kon het niet ons de grote bult kiepen!) Waar mijn liefje daar de boel wat mocht ordenen:



Na een tijdje was het de mannen gelukt om de aanhanger van de vrachtwagen recht op de weg te trekken maar de wagen zelf zat nog diep vast in de modder. De 'helden' hadden bedacht dat de kraan de aanhanger moest optillen en dat wij dan de wagen recht zouden trekken.

Ik weet niet of ze hier op school wiskunde en natuurkunde krijgen maar zelfs voor een blondje als ik was het duidelijk dat je, als je aan de achterkant de aanhanger omhoog tilt, hij aan de voorkant dieper de modder in wordt geduwd.

De mensen waren blijkbaar niet gewend dat boeren ook hersens hebben dus het duurde een tijdje voordat ze deden wat wij ze voorstelden: kraan in het weiland en aan de voorkant tillen:



Zodat we inderdaad de wagen de weg op konden trekken:




En, hoera! Het kleine beetje voer wat nog in de wagen zat kon netjes op de grote bult gestort worden!


Het enige wat me ècht stoort is dat de heren direct daarna weg zijn gereden onder het mom van 'we hebben nog een lange rit te gaan'. Dat wij vervolgens de rest van de middag in de regen de kuilhoop mochten afdekken, en een enorme lading drab op en naast de weg hadden liggen, deerde hun blijkbaar niet.



En nu is het wachten op de stappen die hun verzekering neemt; de weg is niet van ons maar van de gemeente en die zullen graag een nieuw stuk wegdek op andermans kosten laten leggen denk ik zo!

vrijdag 19 november 2010

Veerkracht



Soms verbaasd het me wel eens hoeveel veerkracht een mens kan hebben. Op dit moment zit ik met rode konen van de veerkracht mijn rugpijn te verbijten terwijl mijn lief met een bleek koppie van de veerkracht de laatste doos vlees naar binnen sjouwt Oojee; en straks komt er nog een buurman vlees halen, moeten we nog 1x veerkrachtig aardig zijn en dan kunnen we hopelijk even in een veerkrachtige stoel instorten.

Oei, wat klinkt dramatisch......... Ik kan nog lachen hoor dus ik zal de reden van dit geklaag maar gauw verklappen:

Vorige week hadden we het erg druk: er zijn toen veel kalfjes geboren en als er veel kalfjes worden geboren betekend dat dat vlak ervoor ern veel koeien hoogdrachtig waren. En hoogdrachtige koeien moet je goed in de gaten houden, voor hetzelfde geld is ze bezig met baren en heeft ze een helpend handje nodig! Dit laatste is dus ook regelmatig gebeurt en bij voorkeur midden in de nacht. Je begrijpt: na de 'kalfjeshausse' verlangde ik stevig naar een rustig avondje. Maar voordat dat avondje kon beginnen zouden we nog even de arme beesten in het weiland een lekkere baal hooi brengen. Daar waren ze erg blij mee en het kon hun niets schelen dat op de weg terug de 'green mean machine' (11 februari 2009) er mee ophield.

Nou, dat kon ons wel schelen want ergens in de week erna zou er voer geleverd worden ('ja, week 45....', 'oh nee, week 46 komen we.' 'Oh nee, toch week 47.....', 'Meneer we komen ècht week 46') Dus mijn lief kon zich een viertal dagen onder die machine verstoppen om te repareren wat hij moest repareren. Ondertussen kwam het vlees van Chaperonne hier; de veehandelaren wilden geen lieve gehandicapte koe kopen, dus ze was voor ons privé (en de buren mogen meegenieten). Maar vòòrdat het vlees kwam, kwam de stagiaire!

Met andere woorden: terwijl de machine gerepareerd werd, kon ik overdag in mijn beste Frans een meisje hier wegwijs maken en in de avonduren het vlees in de vriezer.

Maar gelukkig: na donderdag zou het rustig worden; dan waren de kalfjes gewogen voor het stamboek, dan was het spontane lek van de boiler op zolder gerepareerd, dan was de vloer van de w.c., de bijkeuken, de keuken, de woonkamer en de gang droog gemaakt en vrijdag alleen nog even het voer in ontvangst nemen. ('Meneer er komen 5 vrachtwagens, we weten niet hoe laat......', 'oh nee, de 5e vrachtwagen heeft panne, er komen dus maar vier'). Nou je raadt het: Nummer vier is van de weg geraakt, zit helemaal vastgereden in de blub nààst de weg en we krijgen hem er niet uit getrokken..........

Maar gelukkig rest ons nu niets dan de veehandelaar bellen dat hij de 7 stieren morgen niet kan komen halen omdat we geblokkeerd zijn en daarna lekker genieten van een verdient wijntje! (En het raam van de bijkeuken open, dan blijft het vlees echt wel een nachtje goed met deze temperaturen; mijn veerkracht is op!)

woensdag 10 november 2010

Een drama


Een drama! Nou ja, zo voelde het vanmiddag toen we ontdekten dat onze club van 25 pinken het nieuwe gras hadden verwoest. De drie hectare waar we zo druk mee zijn geweest: het oude pluizige halfdode gras helemaal doden, dan alles omploegen, egaliseren, gras zaaien, aandrukken, mollen bestrijden,.......... ik wil niet weten hoeveel uren we er bezig zijn geweest en wat er nu is: een grote modderbende........

Wat een ellende. Voor ons maar waarschijnlijk ook voor de pinken want wat zullen ze in paniek zijn geweest dat ze dwars door de afrasteren heen moesten rennen. We denken wel te weten wat er is gebeurt: het jaagseizoen is weer begonnen en direct aan hun weiland grenst het bos waarin gejaagd word. We weten dat het "normaal" is als de jagers over andermans (dus ook onze) weilanden lopen en we weten ook dat onze beesten wel van ons houden maar niet zo van vreemden.

Dus we denken dat één en één drie is: de beesten zijn door lawaai en/of jagers in paniek geraakt en gevlucht.

Nou is dat op zich niet zo erg als het dròòg was, maar nu na drie dagen regen heeft elke koeienstap een krater als gevolg en elk renspelletje een veldslag: alles modder en geen egaal stukje te herkennen op het hele weiland! Oh oh oh oh......... en we kunnen niets.

Ja toch wel: Afwachten tot de grond droog genoeg is om weer opnieuw te egaliseren en wachten tot het voorjaar om te zien hoeveel jonge grassprieten dit drama hebben overleefd. En vooral in de tussentijd niet te veel naar links kijken als we naar het dorp rijden..........

maandag 8 november 2010

Dag Cécile


Afgelopen dagen hebben we enkele vaste klanten uitgezwaaid. Nee, dit is niet de openingszin van onze vrienden van Maison Bellevue, maar echt mijn openingszin. We weten en we doen er niet moeilijk over: als je koeien kunt hebben, moet je ook afscheid van ze kunnen nemen.

Zo is gisteren Chapperone weg gegaan: de gehandicapte koe die ontbijt op bed kreeg. Daar kan ik goed mee leven hoor; naar omstandigheden heeft ze een prima leven gehad maar ja, als je niet rechtop kan staan omdat je geboren bent met een misvorming, is het acceptabel om eens in de vriezer te eindigen.

Vanmiddag zijn Cécile, Bruintje en een vriendinneke van ze weggegaan. Van Bruintje weet ik al twee jaar dat ze eens weg zou moeten: haar Belgisch Witblauwe mama is gedekt door een Charolaisstiertje en Bruintje is dan helaas van geen waarde voor nakomelingen. Bruintje is ook lange tijd de grootste stresskip van haar vriendinnenclub geweest en mede daardoor ben ik in mezelf wel eens boos op haar geweest ('waarom moet je de hele boel nu weer op stelten zetten? Doe eens rustig!'). Dus ook bij Bruintje kon ik met mijn rede mijn gevoel overtuigen.

Maar ohhhh Cécileke, wat moet ik zonder jou? Ik weet; je was onvruchtbaar dus kon geen kalfjes krijgen en om dan hier lekker te blijven eten is voor onze portemonne en onze bedrijfsresultaten geen goed plan, maar toch: hoe krijg ik een club schuwe koeien dan daar waar ik ze hebben wil?

Onze koeien lopen lang buiten en hebben in die tijd weinig te maken met mensen. Ja, af en toe komt er eens een boer of boerinneke kijken hoe het met de dames is, maar niet van heel dichtbij en al helemaal niet om dagelijks ergens heen te gaan (zoals bij melkkoeien natuurlijk wel het geval is)

Dus wat doe je dan als je zo'n club koeien van het ene weiland naar het andere wil krijgen? Je houd een emmer met lekkere korreltjes omhoog, roept heel hard 'Céééééécileke!!' En ja hoor, daar komt het korreltjesmonster aangestormd. Haar vriendinnen, nieuwsgierig als ze zijn, durven dan ook te komen en terwijl ik op moet passen dat Cécile me niet omver loopt om maar bij de korreltjes te komen, lopen we met zijn allen zò het andere weiland in!

Dus je begrijpt dat ik het vertrek van Cécile het moeilijkste vond. Zijzelf denk ik ook want ze wilde de kar niet op. Nog één keer mocht ik met een emmer korreltjes Cécile lokken en toen ben ik gauw gaan afwassen (ik had beter uien kunnen gaan snijden of een fishermen's friend kunnen nemen: sterk spul hè?)

vrijdag 5 november 2010

Notre voisin

Notre voisin betekent: onze buurman. En onze buurman is een man om héél goed te vriend te houden! Onze buurman is een groot uitdrager van het begrip 'noaberschap'; burenhulp, het zijn van buren. (Volgens wikipedia: Vanouds was het een heel ruime en intensieve vorm van burenhulp, die onontbeerlijk was voor de bewoners van boerderijen en in dorpen die niet kunnen rekenen op goede openbare voorzieningen)

Beter een goede buur dan een verre vriend gaat in ons geval helemaal op met zo'n buurman: natuurlijk willen alle verre vrienden graag helpen, maar ja; als je er achter komt dat je stagiaire niet goed op een tractor kan zitten en je hebt wel veel gemaaid en er komt regen aan, dan heb je echt meer aan onze buurman dan aan onze verre vrienden: huppetee, buurman springt op zijn vrije zaterdag op de tractor en na ee kleine twee uur was het weiland geharkt.

En als je een speciaal apparaat nodig hebt om grond te bewerken zodat je er nieuw gras kan zaaien zijn we ook heel blij met alle verre vrienden, maar nog blijer met de buurman!

En daarbij allerlei kleine maar essentiele bijspringmomenten: we hadden problemen met een ziek kalf en de buurman rent even naar binnen om zijn vrouw te vertellen dat ze het eten maar even in de oven moet bewaren omdat hij ons 'moet' helpen, als we een stuk materiaal of gereedschap nodig hebben staat de burrman altijd klaar, als er iets gelast moet worden draaft de buurman op.

Met andere woorden: waar zouden we zijn zonder onze buurman?

En dan wil je natuurlijk graag iets terug doen. Maar wat? Natuurlijk; als bij hun de bloemkolen niet groeien en bij ons wel krijgen ze de dikste van ons, als de vos al hun 40 kippen heeft dood gebeten gaan er twee hanen van ons naar hun, als hij mest nodig heeft weet hij dat hij altijd langs kan komen om wat wagens vol te halen............

Maar toch, het is en blijft moeilijk. Zo zijn we gisteren bij ze langs geweest met een kistje lekker Nederlands bier als bedank voor het lenen van een machine maar we komen daar niet weg zonder een fles porto van druiven die ze zelf geplukt hebben en door een vriend in Portugal is verwerkt tot dit verslavend lekkere drankje............ Met andere woorden: ze hebben alles, doen alles en kunnen alles en zijn compleet gelukkig met hun leven zoals ze het leven.

Nou ja, ik moet me maar berusten in het feit dat wij gewoon een superbuurman hebben en daar ben ik heel erg blij mee!

donderdag 28 oktober 2010

Gewoon wat leuks om te delen.......

Zoek de kip
Verstoppertje spelen?



Lekker zen bij de pinken in het gras zitten, genieten van de omgeving......


Jongens ga effe uit beeld graag



Kijk, en dat gras dat zo koud aan mijn billen is, vinden ze lekker!











dinsdag 26 oktober 2010

Fijne dingen om te doen



Kijk, de muur van onze schuur! Mooi hè?

Jullie zien natuurlijk niets behalve de muur van onze schuur, zoals je 'em ziet als je aan komt rijden. Maar ik zie wel degelijk het verschil!

Als je op een boerderij woont van meer dan 200 jaar oud heb je natuurlijk Heel Veel Zinnige Dingen te Doen. Zoals bijvoorbeeld de Boekhouding, de Moestuin, Koetjes en Kalveren Observeren, Hout Zagen etcetera. Maar niet vandaag! Vandaag heb ik iets gedaan waar Ik heel blij van wordt, namelijk de muur mooier gemaakt.

Ik heb een half verzakt roestig frame van een schuifdeur weggehaald, een half verzakt rikrak frampje van het kippenhok met 1 hand zò van de muur getrokken en de waterslang die als een drapeau langs de muur hing weggehaald. En daar ben ik zo blij mee!

Nu de lelijke kapotte kalver-eetbakken nog.



Alhoewel, nu de rest van de muur wat meer mooi is geworden en wat minder 'knutsel-praktisch' detoneren de bakken ook minder en vind ik het wel aandoenlijk hoe het half zieke vliertje zich er overheen buigt. We zullen zien, ik zal eerst maar weer eens verder met Belangrijke Zaken!



(Zoals het volgen van de beurtveer op http://www.lutgerdina.nl/!)

vrijdag 22 oktober 2010

De Tokkies


Als de kippen zouden weten dat we zo'n lol om ze hebben, zouden ze dan boos worden of geld gaan vragen voor de voorstelling?
Het begint 's ochtends al; ik moet altijd even wachten met het hok te openen zodat het hondje eerst rustig zijn bak leeg kan eten, doe ik dat niet dan rennen de kippen direct naar hondjes' bak om zijn hondebrokken op te peuzelen!

Enfin, als het hondje is uit gegeten kunnen de kippen vrij. Ik doe de deur open en direct rennen er twee naar buiten (zouden het altijd dezelfde zijn?) om hun nestplekje op te zoeken omdat ze dringend hun ei kwijt moeten. De haan rent er vrolijk achteraan totdat hij zich na een paar passen realiseert dat dat meisje die het hok opent, ook altijd lekker voer komt brengen. Rechtsomkeert dus om eerst goed te ontbijten.

Vervolgens kan de hele club aan hun dagritme beginnen: eerst een tijdje onder de strokar zoeken naar verloren graankorreltjes, dan naar een grote plas of een emmer waar water in zit om de dorst te lessen. De rest van de ochtend scharrelen ze wat in de oude stal rond.
's Middags is het program iets variabel; de pruimenboom geeft geen pruimen meer dus daar hoeven ze niets te zoeken, de moestuin is afgesloten nadat ze zich tegoed hadden gedaan aan een hele bloemkool, dus daar valt ook nites meer te halen.
Wat wel blijft is de rondgang langs alle machines. Wij hebben hele technische kippen namelijk die graag onderzoeken hoe de onderkant van een auto of trekker eruit ziet. Meestal bepaalt de haan wanneer men naar het volgende onderdeel gaat. Hij houdt zijn hennen goed in de gaten want als er eentje wat achterblijft, wordt er netjes gewacht tot iedereen er weer is. Soms lijkt het net of meneer de haan even telt: 1, 2, 3, 4, 5, 6 ja, iedereen is er! Erg grappig en aandoenlijk om te zien.
Ook hebben de kippen hun eigen broedplekje; sommigen in hun nachthok, anderen achter een plank in de stal en/of in een gereedschapskar. Dus eieren zoeken is niet moeilijk.
Laatst was ik wat ziekig dus ik was niet heel actief in het rapen, totdat mijn liefje me meetroonde naar de gereedschapskar: er lagen wel 10 eieren in! Ik schaamde me best, arme kip...... had met veel moeite bovenop die stapel moeten klimmen om haar ei te lozen......... Maar wat was dat? Mijn lief begon mij ervan te verdenken dat ik die stapel eieren in de kar had gelegd om een grap met hem uit te halen! Nu ging ik even denken....... hij is degene van dit soort grappen dus hij moest het zelf gedaan hebben!

Het probleem is nog steeds niet opgelost: hij verdenkt mij, ik verdenk hem en de kippen leggen rustig door!

maandag 11 oktober 2010

Rare Fransozen........


Zondag hebben we weer genoten van onze bijna traditionele 'zondagwandeling'. Het is ook redelijk veilig hier om op zondag te wandelen, als het goed is kom je geen jager tegen. Die jagers...... lang heb ik gedacht dat de passie voor jagen (en dan nog wel de laffe manier: wild op laten jagen door een bende hondjes en als ze de weg over rennen snel de trekker overhalen) het grote verschil was tussen Fransozen en Hollanders.

Later kreeg ik ook te maken met het chauvinisme, de bureaucratie en het gebrek aan commerciële instelling. Deze laatste drie thema's geven de Fransen ook hun gemoedelijke, gezellige levensstijl, wat resulteert in goede gezondheid tot op hoge leeftijd. Waarom zou je je druk maken als je wordt aangehouden en de politie van je eist dat je je Nederlandse rijbewijs om laat zetten naar een Frans zodat ze punten kunnen aftrekken? Rustig twee jaar vergeten en als je dan een herinnering krijgt kan je altijd nog je rijbewijs inleveren, vervolgens heb je weer eens ruim 1,5 jaar later ècht je Franse rijbewijs hoor (als je zin en tijd hebt om een uur naar de dichtstbijzijnde stad te rijden.....en een uur terug)

Nu heb ik afgelopen zomer een heerlijke stapel boeken gekregen van mijn tante en oom. Fijn hoor, want boeken lezen in het Frans gaat me nog niet goed af. Eén van die boeken heet 'Mijn Frankrijk' en is, logischerwijs, geschreven door een Nederlander die een huisje in Frankrijk heeft.

Heel interessant voor ons want hij beschrijft Frankrijk en zijn inwoners vanuit een Nederlands denkkader. Zo is het Franse schoolsysteem makkelijk te begrijpen omdat de auteur het vergelijkt met het Nederlandse schoolsysteem (blablabla is dus te vergelijken met de bovenbouw havo bij ons etc.) Nu beschreef de auteur ook een aantal krantenberichten over ongelukken op de provinciale weg, en hier verdacht ik de goede man van een wel heel erg grote duim! Wat denk je bij het verhaal dat de gemeente alle bomen langs de weg omzaagde omdat er zoveel dodelijke ongelukken waren omdat men tegen een boom was aangereden (het feit dat de meeste ongelukken op zaterdagnacht gebeurden en de kans dat er èn veel te hard gereden werd èn er veel te veel alcohol was genuttigd werd dus volkomen genegeerd door het gemeentebestuur)

Maar nu begin ik toch het idee te krijgen dat het misschien wel wààr is, dat verhaal. Want overal in de wereld werkt men zich bijkans dood en hier beginnen morgen de stakingen voor onbepaalde duur omdat de regering het idee heeft opgevat om de pensioenleeftijd met twee jaar te verhogen; van 60 jaar naar 62 jaar!

(Als volgend jaar de prijs voor treinkaartjes fors gestegen is weten jullie waar dat door komt: in het laatste kwartaal van 2010 heeft de sncf beduidend minder reizigers vervoerd dan normaal; rondom Parijs rijd nog maar 1 op de 5 treinen)

maandag 4 oktober 2010

Een slechte boer?


'Ik ben wel de slechtste boer die er maar is' verzuchte mijn lief tijdens het middagmaal. Hij bedoelde het natuurlijk schertsend want een boer zoals hij, daar zou zelfs Marianne Thieme trots op zijn!

Waarom dan een slechte boer? Omdat het hier soms bijna wel een kinderboerderij lijkt. Ik zal ons middagmaal gesprek (in ieder geval: de monoloog van mijn lief) kort samenvatten:

'Euro moet maar eens bij zijn mama weg. Hij is duidelijk geslachtsrijp en hij moet niet zijn eigen moeder gaan dekken. Hij moest maar eens bij wat vriendjes in de grote stal in een hok denk je niet? Denk je dat zijn moeder hem erg zal gaan missen? Oh, ik vind het nu al zielig voor zijn moeder want ze is zo dol op hem, maar ja, hij moet eens gespeend. Maar niet vandaag want vandaag is het dierendag........'

Het bleef even stil terwijl hij in gedachten zijn bord leeg at, tussen de happen door mompelend dat het toch wel heel zielig was voor het zielige kipje dat ze nu op ons bord lag. Toen werd het lege bord weggeschoven en ging hij verder:

'Weet je wie wel het allerbeste moedertje is wat we hebben? Rosie. Rosie stond vanmorge water te drinken toen ze een eind verderop een kalfje hoorde roepen. Blijkbaar was dat haar kalf want ze draaide zich abrupt om en rende zo hard ze kon naar haar kalfje terwijl haar uiers heel hard heen en weer zwiepten........ ik krijg er nu alweer tranen van in mijn ogen'

En toen kwam dus de uitspraak: 'Ik ben toch wel de slechtste boer die er maar is'

Een boer moet natuurlijk ook niet te emotioneel worden met zijn dieren. Je zorgt goed voor ze, staat dag en nacht voor ze klaar maar op een gegeven moment weet je dat een koe of stiertje weg moet en dan gaat hij of zij ook weg.

En als de beesten weggaan staat Maaike vaak met tranen in haar ogen hoor, de boer is het gewend en denkt hooguit: 'het was toch een goede koe.' Of: 'Het was een leuk stiertje.' En dan gaat het werk weer verder en geniet hij van de koetjes en kalfjes die in de wei of de stal rondhuppelen.

Maar nu hebben we toch wel echt een dilemma: Het kalf Euclides, die al een paar maanden een verlamd pootje heeft omdat zijn vriendjes er tijdens een iets te wild spel op zijn gaan staan. Euclides krijgt 2 tot 3 maal daags een massage en eten en drinken op bed. Hij heeft voor ik weet niet hoeveel geld al aan medicatie gehad, er wordt letterlijk zoveel als mogelijk is gedaan voor een goed herstel. Maar het mag niet baten. Euclides kan steeds slechter staan. En vanwege dierenwelzijnswetten mag hij dan niet naar het slachthuis getransporteerd worden. Dus we moeten langzaam aan het idee wennen dat we hem hier in de stal moeten laten inslapen. En dan moeten we, vanwege diverse 'tracabilité'-wetten, ook nog eens bijna honderd euro betalen om hem door het destructiebedrijf op te laten halen.

Op zo'n moment zou ik wel eens willen dat we wat minder goed en liefdevol voor onze beesten waren, dat we Euclides direct een spuitje hadden laten geven, niet zoveel tijd geld en moeite in hem hadden gestoken. Ik denk dat het dan makkelijker was geweest om afscheid van hem te nemen.

Maar ja, als we harder waren geweest hadden we elkaar waarschijnlijk niet zo leuk gevonden en hadden onze vrienden en familieleden ook niet zo graag geholpen in de stal!

Dus Euclides: Met veel liefde ga ik toch wennen aan het idee dat je weggaat op een manier die we eigenlijk niet willen.


donderdag 30 september 2010

een grauwe dag met een wit randje

Gisteren heb ik foto's gemaakt van mijzelf op de grote groene trekker met een kar vol mest erachter. Oh, wat was ik trots op mezelf; ik kon en mocht helemaal alleen die volle karren mest naar een weiland rijden en daar de mest verspreiden. Hopelijk kunnen jullie wijs worden uit de foto:



Vandaag was ik lang niet zo trots meer........: het was de hele dag al grijs en grauw, ik had de halve nacht niet geslapen vanwege de rugpijn, mijn boer had de hele ochtend al aan de telefoon gezeten voor overleg over de gemene leugens die de dealer en grote verkopende partij van de perswikkelcombinatie allemaal aan de rechtbank schreven, door het grijze weer wilde de kachel ook al niet goed branden,............. ik zal vast ongesteld moeten worden want niets, werkelijk niets kon me opvrolijken: geen dropjes, geen boterhammen met hagelslag, geen eindelijk rijpe peer van eigen boom, geen vrolijk liedje op de radio, nee zelfs werd ik niet vrolijk van de eerste keer dat het achteruit rijden met die kar achter de trekker vrijwel foutloos ging!

Jullie kennen dat vast; typisch een dag die je maar als verloren moet beschouwen.........
Ik stond me dat juist te bedenken toen ik "onze" witte reiger voorbij zag vliegen. Majesteitelijk zo mooi; een sierlijke witte vogel scherp afgetekend tegen de grijze lucht........ Ik hield gewoon mijn adem in zo indrukwekkend.
En het mooiste van alles: daarna geen seconde meer last gehad van al mijn zieligheid!

zondag 26 september 2010

Boerenverdriet


Vorige week was er een uitzending op de Nederlandse televisie met de pakkende naam: Boerenverdriet. Deze uitzending ging uiteraard over de crisis die zich momenteel in de landbouw voltrekt. Ikzelf vond het een eerlijke uitzending, maar daar kunnen de meningen over verschillen. Wel heb ik een keline aanvulling op het begrip boerenverdriet:

Hier thuis hebben we namelijk af en toe ook last van boerenverdriet. Natuurlijk verdriet over een koe die gestorven was tijdens de geboorte van haar kalf (Met het kalf gaat het prima trouwens: groeit als kool en maakt heel erg veel lawaai als hij vind dat het tijd voor zijn melkje is) Maar vooral veel boerenverdriet over de Tokkies: onze kippen.

Eerder had ik al geschreven over het zielige kipje dat steun zocht bij goedzak Euclides en de heerlijke kippesoep, oh nee: hanensoep, van de aggressieve seksmaniakken. Nu hadden de overige 6 kippen ook min of meer rust; de enige haan die hier nog rondloopt is absoluut geen macho en heeft blijkbaar weinig behoefte aan nageslacht. Maar hierdoor konden de kippen ontdekken dat het zielige kipje wat extra aandacht kreeg van ons. Al snel aten zij het geheime bakje met kippevoer leeg en jaagden het zielige kipje weg.

Het zielige kipje zocht heil bij andere goedzakken: Rosie, Aphrodite, Blanche, Stephanie en Unique. En echt: dat zijn lieve, goede koeien.

Maar niet als ze net een kalfje hebben gekregen, dan beschermen ze vurig en fel hun kleine lieveling tegen allerhande indringers! Het maakt hun niet uit wie die indringers zijn, er wordt soms echt aangevallen. Nu is een indringer (hondje) te snel voor ze en de andere indringer (boer) te slim maar de laatste indringer (het zielige kipje) was dat beide niet...........

Nog meer kippesoep dus maar vooral veel boerenverdriet!

Nog maar nauwelijks bekomen van dit verdriet kwam mijn moeder met een auto vol plantjes die zij en haar vriendinnen uit hun tuinen hadden geschept, speciaal om mijn tuin op te fleuren. Vol liefde zijn deze plantjes in onze 'tuin' geplant en zonder enige schroom scharrelden de kippen de plantjes weer los!
Om nog meer boerenverdriet te voorkomen hebben we de tuin beschermd tegen kippen, katten, hondjes en ander gespuis dat vergeet voorzichtig met de nieuwe plantjes te zijn!
Niet echt fleurig maar wel doeltreffend.
U ziet en leest: boerenverdriet gaat niet alleen maar over de lage melk- en vlees prijzen.

maandag 6 september 2010

bizar ongeluk waar wij aan zijn ontnapt

En dit was waar ik 25 juni jongstleden zo bang voor was:

Hooibaal wordt cellist ELO fataal
LONDON - Mike Edwards, in het verleden lid van de Britse rockgroep Electric Light Orchestra, is om het leven gekomen door een bizar ongeval. Britse media meldden zondag dat de 62-jarige cellist tijdens een rit in zijn busje werd geraakt door een hooibaal van ruim driehonderd kilo. De muzikant was op slag dood.

Edwards reed vrijdag over de A381 in het zuidwesten van Engeland toen hij werd verrast. De mogelijk verkeerd geplaatste ronde hooibaal was van een steile helling gaan rollen, vloog dwars door een heg en belandde circa vier meter lager op het voertuig van Edwards.

Aldus het eerste deel van een artikeltje dat ik vandaag op de site van de Volkskrant las.

Zoals het ons ook is overkomen net toen Murphy even sliep, zo is het de boer in Engeland ook overkomen en toen was Murphy klaarwakker!

Brrrr arme Edwards, wat een verlies voor zijn familie. Maar ook arme boer; wat een heftige uitwerkingvan een klein foutje. Zal hij ooit nog weer balen durven persen?

zaterdag 4 september 2010

Soms heb je alles tegelijk


Arme vee-arts...... Of nee beter: arme koe......... of misschien: arm kalfje.....?????

Achter het huis lopen een tiental hoogdrachtige dames die we goed in de gaten houden. Dus toen ik een creatieve uitspatting had en dacht: laat ik eens kijken of ik mooie foto's van de koeien kan maken (voor het gemak vergetend dat ik dat al heel vaak heb geprobeerd en er altijd juist eentje met de oren flappert als ik afdruk waardoor mijn gedroomde serie foto's een droom zal blijven) leek het logisch om dat achter het huis te doen zodat ik twee vliegen in een klap zou slaan: mooie foto's en even de dames gecontroleerd.

Nou ik was nog niet in het weiland of ik zag het al: 1 kalfje vond het mooi geweest daarbinnen en wilde wel naar buiten.

Nu wisten we bij deze koe dat de kans op een keizersnede aanwezig was dus huppetee mijn liefje van de tractor gebeld en het afkalfhok schoon ingestrooid. Wij alles mooi voorbereid en de koe werkte prachtig mee dus na heel korte tijd konden we de vee-arts bellen.

En toen begonn het: de vee-arts die kwam is ons aller doctor J; een chagrijn eerste klas, hufterig en horkerig als het maar kan, maar heeeeel erg kundig (en als er een biertje of een wijntje in zit is hij heus wel eens aardig). Het kalf bleek behoorlijk groot te zijn dus moest het met een keizersnede ter wereld komen. En op het moment dat dokter J het eerste verdovingsspuitje zette besloot de koe dat ze al dat gedoe helemaal niet zo leuk vond. En haar persweeen deden ook best zeer Dus koetjelief stond wat ongemakkelijk op haar poten te wiebelen, wat te kreunen en wilde af en toe gaan liggen. En dat moest ze juist niet doen!!

Terwijl wij lieve woordjes spraken en over haar kop en staart kroelden, werd de veearts steeds chagerijniger: hij vond dat we de koe een neusklem in moesten doen. Nu is zo'n neusklem echt iets voor uiterste nood: hij doet behoorlijk zeer als de koe beweegt dus het idee is dat de koe dat bewegen wel zal laten.

Nou meneer de veearts: dat was ons idee niet en wij hebben genoeg vertrouwen in jouw kunde dat wij dit 'martelapparaat' niet gaan gebruiken! De koe kon geen kant op, kon alleen maar af en toe een poot optillen (waardoor wel haar hele lijf bewoog, dat moet ik toegeven)

Arme veearts; vloekend en tierend dat hij hier nooooooit meer wilde komen (heeft hij vaker gezegd) en mopperend dat hij zo toch niet kon werken (toevallig weten wij dat de voorzieningen voor keizersnedes bij sommige collega's een stuk beroerder zijn) heeft hij een mooi en gezond kalf ter wereld gezet.......

Arme koe; terwijl de zwangerschapshormonen door je lijf gieren moet je het gemopper van dokter J aanhoren......

Arm kalfje; ben je net ter wereld en heb je bedacht dat je best wel graag een slokje melk zou willen hebben (beeeh beeeh beeeh) moet je wachten omdat het hechten zo lang duurt........

Maar gelukkig is de arts echt heel kundig en heeft hij zijn werk weer eens voortreffelijk gedaan waardoor ik nu mag zeggen:

Arme Maaike; omdat dokter J zo chagerijnig was en mijn liefje zich daar niets van aantrok (en de koe evenmin) zag hij geen andere oplossing dan mij maar gewoon te negeren. Ach ja, je moet ergens heen met je frustraties dat snap ik ook wel......

Arme boer; die mag nu een paar uur later dan gepland het gemaaide gras gaan persen en zal dus ng wel tot erg laat bezig zijn.........




dinsdag 31 augustus 2010

Hoera de zomer is voorbij!


Wat schrijf ik nu weer? Hoera de zomer is voorbij? En dat uit iemand die de winters hier toch best wel zwaar, lang, koud, grijs en nat vind? Tsja, ik vind het niet erg dat de herfst begint: het seizoen van de prachtigste kleuren geel, rood, oranje, bruin en alles wat daar tussen zit, het seizoen van het strijklicht dat 's avonds de koeien zo mooi laat oplichten, het seizoen van de eerste keer kachel aan (wat dan nog gezellig is!)

Maar was de zomer niet fijn dan? Juist wel: de zomer was een heerlijk en fantastisch feest! Vier maanden lang bijna nonstop mensen over de vloer. Zo gezellig om familieleden en vrienden te ontvangen! Mensen die heel hard (naar eigen kunnen) hebben geholpen de omgewaaide bomen op te ruimen, mensen die uuuuren op de trekker hebben gezeten om te schudden, harken of balen op te halen, heerlijk met vriendinnen in winkeltjes geneusd omdat dat iets is waar ik mijn liefje niet blij mee maak, gezellige avonden met al dan niet diepzinnige gesprekken, de pizzeria goed gesponsored, eindeloos marshmellows geroosterd..........
Maar ook zelf, van binnen, genoten van hoe anderen het leven hier ervoeren: het jongetje van 4 dat eerst met dichtgeknepen neus door de stal liep maar na 2 dagen per ongeluk in zijn broek plastte omdat hij niets wilde missen van het hooi verdelen, grote mensen die dan wel niet in hun broek hebben geplast maar met evenveel enthousiasme en verantwoordelijkheidsgevoel de beesten hun korreltjes gaven, de verwondering van logees dat zulke grote beesten zo lief aan je hand kunnen likken met die ruwe tong, kinderen die later op de avond dromerig in de vlammen van het kampvuur staarden, genietend van de stilte, mensen die niet als ik hopen dat er elfjes wonen bij het feeerieke meer dat zo sprookjesachtig ligt, het bijna fanatisme waarmee mensen proberen hondje te lokken (en dan mijn stiekeme lol dat het alleen 8-jarige ingrid en 10-jarige sigrid is gelukt), het neefje van 5 die, zelf net zo groot als de hanen en kippen, moedig hielp de tokkies hun nachtverblijf in te jagen, meisjes die helemaal verliefd worden op de zielige gehandicapte koeien terwijl jongetjes daar geen oog voor hebben en alleen maar geinteresseerd zijn in de stieren, hoe iedereen zijn of haar lievelingskoe of kalf had, mensen die mijn blog zo goed lezen dat ze vol vragen zitten over hoe het nu met Carla is, waar Eekhoorn en Eduard staan, of Claudia al gekalfd heeft,............

Met andere woorden: een hele drukke en intensieve zomer!

En nu ben ik dus moe. Heel moe. Uitgewrongen moe zelfs. Ik kan geen marshmellow meer zien, wil met niemand overleggen wat we zullen eten, wil helemaal zelf de korreltjes geven en ongezellig zijn wanneer ik wil!

Zie je, het leven hier verschilt niet wezenlijk van het varen: ik ben duidelijk seizoensmoe. Ik zit me zelfs al te bedenken dat ik volgend jaar niemand te logeren wil hebben.......

Maar ik weet ook wel; als het straks april is en het is weer voorjaar en ik heb me een paar maanden heel zielig en eenzaam gevoeld, dan denk ik weer bij elke mooie gebeurtenis: oh was die maar hier, of: oh kon die dit maar zien, met andere woorden: dan verwelkom ik iedereen weer met evenveel enthousiasme en ben ik de eerste die kampvuurtjes wil stoken!

maandag 23 augustus 2010

Haantjesgedrag

Vrouwen weten het al lang: haantjes zijn niet leuk. Haantjes zijn vervelende zichzelf overschreeuwende patsertjes. Nee, je kan dan beter een goeie lobbes als Euclides hebben: die springt niet op je om je te verkrachten terwijl hij zich met zijn snavel stevig vasthoud in je nek..........

Dit hennetje heeft deze wijsheid ook ontdekt en vlucht 's ochtends, zodra het kippenhok open gaat, zo snel als ze kan naar Euclides.
Haantjes zijn niet alleen hitsige seksmaniakken, haantjes zijn ook nog eens schreeuwlelijkerds. En aangezien mijn liefje meer op Euclides lijkt dan op een haantje en aangezien we hier wel een boerderij hebben, maar die lijkt soms meer op een kinderboerderij, was onze conclusie unaniem: Dit hennetje is 'heul zieluch'. We waren het ook eens over de te volgen stappen maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen. De details kan ik uberhapt niet vertellen want ik had mijn ogen en oren dicht. Wel weet ik dat de buurman ook heel blij was met onze daadkracht want de vos had al zijn 40 kippen opgegeten (het is normaal hier in de streek om kippen te houden speciaal voor het vlees voor eigen gebruik, wij vallen niet uit de toon) en we hebben zijn verlies een klein beetje kunnen verzachten met 5 kilo.
En nu hebben de vrouwen op het erf rust! De hennen kunnen rustig scharrelen en tokken, Maaike kan de zwaluwtjes weer horen kwetteren zonder dat dat overstemd wordt door een eindeloos en hard gekukelekuuuuuuuuuuuuuuuu!

vrijdag 23 juli 2010

Who's the boss?


Ik denk dat bij ons het hondje stiekem wel de baas is. Het is niet zo dat hij ons commandeert, maar het is wel zo dat hij bepaald wat de situatie is. Natuurlijk proberen wij hem commando's te leren maar als we dat in het Nederlands proberen kijkt hij ons aan alsof hij wil zeggen 'jongens, ik ben toch een Frans hondje!' En proberen we hem in het Frans te vertellen dat hij moet komen of dat hij moet wachten (en vooral dat hij geen tikkertje moet spelen met de koeien) dan lijkt het of hij de uitvinder is van het gegeven 'oostindisch doof '.


Nee, we hebben het hondje een fijn thuis geboden denken we, maar eigenlijk heeft hij bepaald dat hij wel fijn hier kan wonen en dat hij wel even de stal zal bewaken.


En nu is het helemaal duidelijk: Hondje bepaald wat de situatie is.


Tot voor kort was de situatie: als Maaike het erf afloopt gaan we wandelen. Ook als Maaike eigenlijk naar het dorp loopt.......

Maar daar heb ik wel trucs voor gevonden hoor; of heel stiekempjes weggaan, of via de stal waar dan mijn liefje het hondje moet bezig houden zodat ik ongezien weg kan sluipen.


Maar afgelopen weken zij we veel de weilanden in geweest met de verreiker en de trekker met platte kar erachter om hooibalen van het land te halen. Je raadt het al: de situatie werd: we gaan wandelen!


Tot nu toe gaat dat redelijk goed; hondje rent via de weilanden met ons mee, of anders netjes aan de kant van de weg. En ach, als er een auto aankomt moet toch iedereen stoppen of heel langzaam doorrijden omdat de weg te smal is om elkaar gewoon te passeren. En vaak wordt dan door het hondje bepaald dat als Maaike moet stoppen, de tegemoetkomende auto ook moet stoppen.......

Gelukkig wordt dat door de gehaaste tegenligger toch meestal met een grote grijns beantwoord dus ik denk dat het hondje bepaald dat het wel oke gaat op deze manier!

vrijdag 16 juli 2010

Carla


Gisteren hadden we onverwacht bezoek. Erg gezellig maar daardoor was ik vergeten dat ik dringend brood moest bakken! Dus toen de mensen weg waren, rende ik de keuken in, snel een blik naar buiten werpen om te kijken hoe leuk de koeien graasden en het broodblik pakken. Iets trager dan mijn handelingen drong het tot me door dat Carla daar stond met een slijmerige draad aan haar bips.

Nu heb ik in de afgelopen 2 jaar wel zoveel geleerd dat ik weet dat dat een bevalling betekent; ojee!! Veel te vroeg!

Als de wiedeweerga gingen we de stal in want de koe die 2 dagen geleden had gekalfd, stond nog in het afkalfhok. Dus snel die koe met haar kalf naar de grote stal....... Oh toch niet zo snel want het kalfje had helemaal geen zin om op te staan, het had net lekker bij mama gedronken en lag lekker na te genieten. Dus het kalfje gedragen, mama zou wel volgen dachten we. Maar nee hoor, mama stond wat beteuterd te kijken en deed niets........ Het kalfje in haar nieuwe hok gezet, weer terug om de mama te halen en ondertussen het hoofd breken over de vraag: Hoe krijgen we Carla binnen? Carla is namelijk altijd wat achterdochtig en die zal noooooit in haar eentje met ons mee willen lopen; we zullen de hele club mee naar binnen moeten lokken.

Terwijl mijn liefje bezig was met hokken openzetten waar de club naar binnen kon, keek ik eens hoe het met Carla was.

En..... er was helemaal niets met Carla! Ze lag rustig tussen haar vriendinnen in het weiland dus ik begon me al ongemakkelijk te voelen: had ik het wel goed gezien in de broodbakhaast??
Toch maar even de boer erbij halen zodat hij ook kon kijken (een koe die moet bevallen zoekt normaal altijd een plekje wat afgezonderd van de rest)
En toen we weer bij het hek stonden om te kijken, zagen we Carla staan, heel moederlijk haar kalf schoonlikken!

Wat een bijzonder tafereel toch altijd!

Maar het kalfje was wel erg klein...... Gedeeltelijk logisch natuurlijk; het was ruim 2 weken te vroeg geboren, maar tsja, vaak duidt een klein kalf ook op een tweelingbroertje of -zusje. Na even dubben toch besloten om Carla met kalf naar binnen te lokken, ook omdat we dan goed in de gaten konden houden of het drinken wel goed zou gaan.

Terwijl mijn liefje de vriendinnen van Carla weglokte met lekkere korreltjes kon ik zien hoe het kalfje al kon staan! Erg wankel, maar hij was toch echt al op zoek naar de uier! Wat een rap beestje. Carla vond het nog wat raar; zij wilde haar kindje nog fijn schoonlikken terwijl hij steeds weg waggelde richting haar uier. Wat een grappig gezicht hoe ze om elkaar heen draaiden, elk hun eigen instinct volgend!

Maar toen moesten we toch echt eens kijken of we ze naar binnen kregen. Normaal kan je een koe wel vooruit krijgen door erachter te gaan staan; zorgen dat het richting de stal leuker is dan omdraaien. Maar het hondje had dat niet zo begrepen waardoor Carla haar kalfje ging verdedigen tegen het hondje, en die dacht op zijn beurt weer: ha leuk! Tikkertje!

Oef, wat nu??

Plan B:

Het kalfje werd opgetild en alvast 30 meter richting de stal gedragen, we hoopten dat Carla er wel heen zou lopen.

Maar niets hoor! Het kalfje begon naar haar te lopen terwijl zij dacht: anmehoela, die mensen staan veel te dicht bij mijn kind, ik durf er mooi niet naartoe. En omdat ik het kalfje wat tegenhield (hij moest per slot de stal in!) werd ik door hem als 2e moeder gezien! Wat een toestand: Carla wilde niet naar haar kalfje zolang ik ernaast stond, maar zodra ik wegliep, waggelde het kalfje achter mij aan!

Uiteindelijk is Carla toch meegekomen zodat we de tijd hadden om te voelen of er niet toch nog een kalfje in haar buik zat, wat niet het geval was.

Wat een dag!


vrijdag 25 juni 2010

persperikelen

Bijna iedereen weet onderhand wel dat we een perswikkelcombinatie hebben die niet echt functioneert zoals hij zou moeten doen dus ik zal een korte update geven over de stand van zaken: We zijn helaas op een niveau aanbeland dat we (wij en de grote verkopende partij) alleen nog maar via advocaten en de juridisch expert met elkaar kunnen communiceren: de pers werkt nog steeds niet naar behoren en de grote club heeft nog steeds geen dealer die voor ons geregeld die aan het ding kan sleutelen. Het is logisch dat wij geen greintje vertrouwen meer hebben in de pers, ook al kan je er met veel moed, beleid en trouw wel wat meet persen.

Vooral het 2e deel van de laatste zin was voor de expert blijkbaar reden genoeg om in zijn voorlopig rapport op te nemen dat we geen schade hebben geleden!

Maar voor ons is het 2e deel van de laatste zin een houvast om niet nog meer kosten te hoeven maken: met veel moed, beleid en trouw kunnen we iets, ook al is het duidelijk dat we hier geen pers voor hebben gekocht!

Maar, toen we eergisteren gebeld werden door een collegaboer uit de buurt of we voor hem wat wilden persen en wikkelen konden we heel eerlijk zeggen: 'best, maar het ding is niet te vertrouwen'
Maar ja, hier in de buurt is iedereen wakker geworden en zijn dus bijna alle weilanden gemaaid, geschud en in banen geharkt dus de loonwerkers in de buurt kunnen de vraag bijna niet aan, de collegaboer wilde dus best het risico nemen en was allang blij dat zijn gras in balen kwam!

Zo gezegd, zo gedaan; mijn liefje gisteren om een uur of zes 's avonds naar het perceel terwijl ik hier de koeien ging voeren. Om 8 uur voor de zekerheid maar gebeld want het perceel zou met een goedwerkende pers in 2 uur klaar zijn. Maar niets van dit hoor: hij was nog niet halverwege omdat het ding het niet goed deed! Of ik maar even op de fiets een broodje wilde komen brengen.

Ik was wel verbaasd dat er zo nadrukkelijk werd gezegd: 'en dan fiets je maar rustig hierheen' Maar dat werd me snel duidelijk: het was best een stukje fietsen!

Maar oh, wat was het mooi! Wat jammer dat ik geen fototoestel bij me had! Het begon redelijk vlak gelukkig, maar na drie kilometer begon de weg te stijgen en toen ik nog weer twee kilometer later uit het bos kwam, was ik in een prachtig, beetje bergachtig gebied aan gekomen!

Snel het weiland waar geperst werd, omhoog geklommen om eens flink van het uitzicht te genieten; oh wat moest deze boer een gelukkig mens zijn, dat hij zulke mooie uitzichten had als hij op het land bezig was. Her en der kon je een dak zien, laag in het dal het meer en overal om me heen glooiende weilanden in diverse stadia: met koeien, met hoog gras, gemaaid en geschud, reeds in banen geharkt en een stuk verderop een loonwerker ook aan het wikkelen.
Beneden lag de weg met een mooi onderhouden stukje groen met picknicktafel en een grote gewikkelde baal gas tegen een hek.....

Een gewikkelde baal???? Die legt men gewoonlijk niet half tegen een hek...... toch maar even navragen.

En ja hoor: wij hebben niet zulke steile weilanden en hadden dus ook geen ervaring in de heftige werking van de zwaartekracht! Wat een geluk dat die baal net ter hoogte van een hek besloten had om de helling af te rollen; geen haag had hem tegen gehouden en hij zou met een noodgang over de weg het meer in zijn gerold!

Zo leert men steeds wat bij, en nu maar hopen dat het gedoe met de pers net zo goed afloopt als de rollende baal op het weiland van JP!

donderdag 24 juni 2010

De hitparade

De hitparade van onze boerderij heeft niets met muziek te maken. Ook niets met mode of weet ik wat waar men hits in heeft. Nee, mijn hitparade gaat over lekkere dingen maken!
En de hitparade wordt gedirigeerd door de natuur en herhaalt zich zoals de seizoenen ook doen: Vorig jaar rond deze tijd kwamen de aardbeien mij mijn neus uit, ik had al van alles gemaakt; jam, ijs, taarten, mislukte likeur (tip: dit moet echt met brandewijn of 'eau de vie des fruits', niet met goedkope rum) Maar de hit was toch wel de ontdekking van de zelfgemaakte aardbeiensiroop!

Nu zijn de aardbeien wat later maar heb ik al wel 3 liter siroop gemaakt en ingevroren, hier wil ik het hele jaar van kunnen genieten. Ook ben ik heel benieuwd hoe de appelboom zich hersteld van een periode slecht weer want de appelmoes raakt ook langzaam op en dat is natuurlijk een herfsthit.

Afgelopen winter heb ik schoonmoeders geheime recept gekregen om zuurkool te maken. Eerst maar eens heel voorzichtig met 1 kool geprobeerd, maar je begrijpt: hoog genoteerd in de hitparade, dus toen we laatst op de markt waren hebben we wel 10 witte koolplantjes gekocht en wat mij betreft komen er nog meer!

Maar op dit moment wordt grijsgedraaid: vlierbloesemsiroop. Er staat juist 2 liter af te koelen maar ik ga zo direct snel weer met een emmertje op pad voor meer want het is bijna niet leuk meer zo zalig ruikt het in huis, laat staan over twee weken als de siroop goed op sterkte is en ik hem mag mengen met water of witte aligote wijn......!

En zo verandert de 'mode' hier in huis, al naar gelang de natuur/de moestuin mij aanbied.
Ben nu al benieuwd naar de volgende hit!

woensdag 9 juni 2010

Oostwad en Schier


Soms (vaak) vragen mensen mij of ik het varen niet mis. Heel eerlijk kan ik ze dan vertellen dat ik het geen seconde mis. Mijn laatste jaar op zee was er natuurlijk een waardoor ik veel plezier in het varen heb verloren, maar voor de rest heb ik hier alle voordelen die je op een schip hebt ook: je zit en werkt op je eigen 'eilandje', bent eigen baas, elke dag ziet er anders uit, een fijne afwisseling van binnen en buiten werken, volop natuur om je heen, en als mensen ons bezoeken zijn ze op vakantie waardoor ik dan ook een beetje een vakantiegevoel krijg.

Maar, als ik dan heel eerlijk ben vertel ik de mensen ook dat ik het typische 'scharrelen op het oostwad' wel eens mis; de spanning of de geul nog wel ongeveer loopt zoals je 'm verwacht, de prachtige luchten, het droogvallen in de blub,...... moeilijk om uit te leggen wat ik precies bedoel.

Maarrrrrr volgens mij heeft het hondje het wel een beetje begrepen: van dat kleine stukje vaarhistorie heeft hij een klein vlakje uitgeknipt en mij hier op de boerderij mee "verblijd":

Ik weet niet waar hij in heeft rondgebaad maar hij stinkt naar de haven van Schiermonnikoog bij laag water! Ik voel me thuis.............

maandag 7 juni 2010

Feestje, geen feestje, feestje, geen feestje, toch een feestje

Dit weekend wisselde het elkaar in sneltreinvaart op:

Feestje:
- Het is mooi weer om te maaien
- We hebben een pers-wikkelcombinatie die we redelijk vertrouwen
- We hebben een Maaike en een stagiaire die trekker kunnen rijden, en we hebben twee trekkers, twee schudders en twee harken dus we kunnen lekker veel maaien!

Geen feestje:
- We hebben een stagiaire die zo weinig spieren heeft dat, als ze een uurtje op de trekker zit, er huilend af stapt omdat haar wervelkolom zo heen en weer schud
- Deze stagiaire denkt dat ze de dag erna wel kan rijden, met andere woorden: wij gaan ons niet in bochten wringen om een vervanger voor haar te zoeken. Na 1,5 uur blijkt dat ze het toch niet aan kan
- Maaike moet dus voor twee rijden omdat de boer het gemaaide gras moet persen en wikkelen. (hij was sowieso wel tot middernacht bezig, daar wilde ik hem niet nog wat werk bij leveren)

Feestje:
- De stagiaire is het weekend niet hier gebleven maar hoepelde zaterdagochtend op.
- De vee-artsen gaven een feestje omdat ze in een nieuw gebouw zitten. Erg leuk, erg gezellig, erg veel wijn, erg veel vlees op de barbeque (klein minpuntje: wij hadden niet gedacht dat het zo leuk zou zijn en we moesten nog 9 hectare harken en persen..... het bleef dus bij 1 biertje voor ons)

Geen feestje:
- Zaterdagavond om 21.00 toen er nog 3 hectare geperst moest worden brak er zomaar een arm van de machine af! Gelukkig konden we nog wel persen maar niet meer het plastic erom heen wikkelen.
- Voor zondag werd onweer voorspeld

Toch een feestje:
- De loonwerker kon zondagochtend ochtend om 11 uur de laatste 20 balen wikkelen!

vrijdag 21 mei 2010

Melancholisch


Ik ben ineens zo melancholisch! Waarom? Al sla je me dood.

Komt het omdat ik zojuist even meereed bij het maaien van het weiland waar vorige week nog een dapper jongetje van 4 jaar oud zich een weg baande door gras en paardebloemen bijna even hoog als hijzelf?

Komt het omdat de pers vandaag, wel na 3 uur sleutelen door een technische man van de club die ons een slecht functionerende pers heeft verkocht, voor het eerst zonder problemen 41 balen gras heeft geperst en gewikkeld?

Komt het omdat ik ein-de-lijk in de gaten krijg hoe ik lekker kan harken met het bijna antieke tractortje?

Komt het omdat kleine kalfjes groot worden?

Komt het omdat ik vorige week zulk fijn bezoek had en komende week anderen maar even fijn?

Misschien komt het wel gewoon omdat Earik is verkocht. Toch wel mijn lievelingskalf. 'Earik slobberkop' zoals hij werd genoemd door mijn stiefnichtje. Earik, vernoemd naar mijn vader maar toch niet helemaal want: 'stel dat er wat met Earik gebeurd dan wordt het des te erger omdat hij vernoemd is'. Earik die het nu zo leuk heeft met Egel in een hok.

Ja, ik weet het: op een zoogkoeienboerderij worden beesten verkocht. Maar toch geen Eariks??

Wel dus. Komende week wordt hij opgehaald. Gelukkig samen met vriend Egel, dan is hij niet zo allenig.

Ja..... ik denk toch dat ik hierom melancholisch ben....... Ga nog maar even de stal in.

donderdag 20 mei 2010

Vol verwachting klopt ons hart......


Vol verwachting klopte ons hart half april toen het zulk heerlijk mooi weer was; zal het gras goed groeien? Zullen we veel en lekker hooi/kuilgras kunnen maken voor de komende winter? De temperaturen zijn goed, we kunnen in ieder geval ruim stalmest strooien en her en der ook wat kunstmest, nog een regenbuitje en dan.......

Maar er kwam geen regenbuitje, het bleef droog droog droog. Maar uiteindelijk kwam er toch een regenbui! Eentje die gelijk 2 weken duurde en ook veel kou met zich mee nam.

Ons hart klopte onderhand al helemaal niet meer vol verwachting, ons hart klopte van ongerustheid; het bleef maar koud en aan het gras zag je dat zij het ook niet meer snapten.

Maar nu is het eindelijk dan toch zover: de eerste twee weilanden zijn gemaaid, geschud en na een dag drogen ook meteen maar geharkt zodat we morgen kunnen persen!

Het blijven toch altijd spannende tijden voor een boer: maai je wel precies op het juiste tijdstip? Een dag te vroeg is voederverlies, een dag te laat ook. En dan het weer natuurlijk; ze melden mooi weer, maar wat als we toch een bui krijgen?

Overal in boerenland is de spanning bijna voelbaar. Ik als (nog steeds) burgermeisje geniet vooral erg van de geur van vers gemaaid gras, de blauwe lucht die extra blauw lijkt tegen het gras dat extra groen lijkt, de bloempjes die in de stroken niet gemaaid gras groeien tegen de hagen aan, maar toch ook van de soort spanning: zullen de koeien het komende winter lekker opeten?

Vol verwachting klopt mijn hart.....!

zaterdag 8 mei 2010

Nederlands bezoek

Het voorjaar is weer begonnen (theoretisch dan, het is zo koud dat het wel herfst lijkt......) en dat betekend dat de vrienden en familieleden uit Nederland de tocht naar het barre zuiden weer aandurven.
Heel gezellig al dat bezoek, voornamelijk natuurlijk omdat het heerlijk is elkaar weer te zien en uitgebreid te spreken maar stiekem ook een beetje omdat er dan weer aanvoer is van Nederlandstalige bladen en blaadjes. Zalig om weer in een Landleven te bladeren of een Volkskrant te lezen (ook al is die van een paar weken geleden).

Nu las ik gisteren in de krant van 10 april een geweldige column van Bert Wagendorp over het feit dat de TNT 'de postbodes in de verkoop doet'. Dit is natuurlijk vooral toevallig omdat we in Frankrijk juist de onrust en petities hebben gehad om tegen te gaan dat 'la poste' zou privatiseren. Onderstaand stukje heb ik overgetypt van de column en deze grappige, enigzins overtrokken, beschrijving is precies de reden dat de Fransozen massal hebben gereageerd; kom niet aan onze postbode!

[eerst een inleiding over 'de postbode in de verkoop' en een beschrijving van een foto van een Noordgroningse postbode omstreeks 1940]
.........
En de degelijke vertrouwdheid van de ouderwetse postbesteller is nooit beter gevangen dan in het portret dat fotograaf Jacob Molenhuis maakte van de onbekende postbode.
..........
De onbekende postbode: je ziet een man met trots in de kop. Een postbesteller die zich van zijn grote verantwoordelijkheid bewust is en als bewijs daarvan een fraaie snor laat groeien. Pet met 'PTT'erop, groot genoeg om er drie stuks pakketpost onder te stoppen, baan voor het leven, gerespecteerd door zijn dorpsgenoten, verzekerd van een staatspensioentje.
Kijk naar de onbekende postbode en je weet zeker dat de post in Kloosterburen e.o. altijd stipt op tijd was. Ook als er anderhalve meter sneeuw lag en het verderop gelegen gehuchtje vanuit Kloosterburen voor normale mensen onbereikbaar was geworden.
Het is de dag voor kerst en de eenzame weduwe in Nijenklooster wacht wanhopig op bericht van haar zoon in den vreemde. Zal haar enig kind nog iets van zich laten horen? Daar knerpt in de woedende sneeuwstorm een fiets het grintpad naar de nederige woning op. Ze opent het gordijn: de onbekende postbode! Valse waakhonden hebben zijn broek aan flarden gescheurd, hij ziet blauw van de ijzingwekkende kou en aan zijn snor hangen ijspegels. In zijn hand een brief.
'Van Kees, uit de Oost!' roept de onbekende postbode. 'Weer te weinig postzegels!' Het oudje weent van vreugde.
........
[ en nu volgt een nabeschouwing]

Meneer Wagendorp noemt ergens in zijn stukje de postbode 'de levende band tussen het dorp en de rest van de wereld' en zo wordt de postbode hier ook vaak gezien.
Wij maken er in de winter vaak grappen over: het is zo rustig, we hebben zelfs de postbode niet gezien.
Inderdaad; in de winter kunnen we aan de bandensporen zien of de postbode is geweest, en soms zie ik het niet eens, dan zijn de sporen van de dag ervaar niet gewist door iets anders en liggen er zo maagdelijk bij alsof ze vers zijn.

Maar dat is nu weer voor een half jaar voorbij; de postbode zal, als wij in de stal zijn, de pakketjes niet meer in de veranda leggen maar aan vrienden of familieleden die hier in het zonnetje zitten, overhandigen.

Arme postbode; waar hij in de winter werkelijk ons contact met de buitenwereld is, is zijn belangrijke taak in de zomer geminimaliseerd tot alleen het afgeven van enveloppen en pakketjes.......