Dag Cécile

Afgelopen dagen hebben we enkele vaste klanten uitgezwaaid. Nee, dit is niet de openingszin van onze vrienden van Maison Bellevue, maar echt mijn openingszin. We weten en we doen er niet moeilijk over: als je koeien kunt hebben, moet je ook afscheid van ze kunnen nemen.

Zo is gisteren Chapperone weg gegaan: de gehandicapte koe die ontbijt op bed kreeg. Daar kan ik goed mee leven hoor; naar omstandigheden heeft ze een prima leven gehad maar ja, als je niet rechtop kan staan omdat je geboren bent met een misvorming, is het acceptabel om eens in de vriezer te eindigen.

Vanmiddag zijn Cécile, Bruintje en een vriendinneke van ze weggegaan. Van Bruintje weet ik al twee jaar dat ze eens weg zou moeten: haar Belgisch Witblauwe mama is gedekt door een Charolaisstiertje en Bruintje is dan helaas van geen waarde voor nakomelingen. Bruintje is ook lange tijd de grootste stresskip van haar vriendinnenclub geweest en mede daardoor ben ik in mezelf wel eens boos op haar geweest ('waarom moet je de hele boel nu weer op stelten zetten? Doe eens rustig!'). Dus ook bij Bruintje kon ik met mijn rede mijn gevoel overtuigen.

Maar ohhhh Cécileke, wat moet ik zonder jou? Ik weet; je was onvruchtbaar dus kon geen kalfjes krijgen en om dan hier lekker te blijven eten is voor onze portemonne en onze bedrijfsresultaten geen goed plan, maar toch: hoe krijg ik een club schuwe koeien dan daar waar ik ze hebben wil?

Onze koeien lopen lang buiten en hebben in die tijd weinig te maken met mensen. Ja, af en toe komt er eens een boer of boerinneke kijken hoe het met de dames is, maar niet van heel dichtbij en al helemaal niet om dagelijks ergens heen te gaan (zoals bij melkkoeien natuurlijk wel het geval is)

Dus wat doe je dan als je zo'n club koeien van het ene weiland naar het andere wil krijgen? Je houd een emmer met lekkere korreltjes omhoog, roept heel hard 'Céééééécileke!!' En ja hoor, daar komt het korreltjesmonster aangestormd. Haar vriendinnen, nieuwsgierig als ze zijn, durven dan ook te komen en terwijl ik op moet passen dat Cécile me niet omver loopt om maar bij de korreltjes te komen, lopen we met zijn allen zò het andere weiland in!

Dus je begrijpt dat ik het vertrek van Cécile het moeilijkste vond. Zijzelf denk ik ook want ze wilde de kar niet op. Nog één keer mocht ik met een emmer korreltjes Cécile lokken en toen ben ik gauw gaan afwassen (ik had beter uien kunnen gaan snijden of een fishermen's friend kunnen nemen: sterk spul hè?)