Carla

Gisteren hadden we onverwacht bezoek. Erg gezellig maar daardoor was ik vergeten dat ik dringend brood moest bakken! Dus toen de mensen weg waren, rende ik de keuken in, snel een blik naar buiten werpen om te kijken hoe leuk de koeien graasden en het broodblik pakken. Iets trager dan mijn handelingen drong het tot me door dat Carla daar stond met een slijmerige draad aan haar bips.

Nu heb ik in de afgelopen 2 jaar wel zoveel geleerd dat ik weet dat dat een bevalling betekent; ojee!! Veel te vroeg!

Als de wiedeweerga gingen we de stal in want de koe die 2 dagen geleden had gekalfd, stond nog in het afkalfhok. Dus snel die koe met haar kalf naar de grote stal....... Oh toch niet zo snel want het kalfje had helemaal geen zin om op te staan, het had net lekker bij mama gedronken en lag lekker na te genieten. Dus het kalfje gedragen, mama zou wel volgen dachten we. Maar nee hoor, mama stond wat beteuterd te kijken en deed niets........ Het kalfje in haar nieuwe hok gezet, weer terug om de mama te halen en ondertussen het hoofd breken over de vraag: Hoe krijgen we Carla binnen? Carla is namelijk altijd wat achterdochtig en die zal noooooit in haar eentje met ons mee willen lopen; we zullen de hele club mee naar binnen moeten lokken.

Terwijl mijn liefje bezig was met hokken openzetten waar de club naar binnen kon, keek ik eens hoe het met Carla was.

En..... er was helemaal niets met Carla! Ze lag rustig tussen haar vriendinnen in het weiland dus ik begon me al ongemakkelijk te voelen: had ik het wel goed gezien in de broodbakhaast??

Toch maar even de boer erbij halen zodat hij ook kon kijken (een koe die moet bevallen zoekt normaal altijd een plekje wat afgezonderd van de rest)

En toen we weer bij het hek stonden om te kijken, zagen we Carla staan, heel moederlijk haar kalf schoonlikken!

Wat een bijzonder tafereel toch altijd!

Maar het kalfje was wel erg klein...... Gedeeltelijk logisch natuurlijk; het was ruim 2 weken te vroeg geboren, maar tsja, vaak duidt een klein kalf ook op een tweelingbroertje of -zusje. Na even dubben toch besloten om Carla met kalf naar binnen te lokken, ook omdat we dan goed in de gaten konden houden of het drinken wel goed zou gaan.

Terwijl mijn liefje de vriendinnen van Carla weglokte met lekkere korreltjes kon ik zien hoe het kalfje al kon staan! Erg wankel, maar hij was toch echt al op zoek naar de uier! Wat een rap beestje. Carla vond het nog wat raar; zij wilde haar kindje nog fijn schoonlikken terwijl hij steeds weg waggelde richting haar uier. Wat een grappig gezicht hoe ze om elkaar heen draaiden, elk hun eigen instinct volgend!

Maar toen moesten we toch echt eens kijken of we ze naar binnen kregen. Normaal kan je een koe wel vooruit krijgen door erachter te gaan staan; zorgen dat het richting de stal leuker is dan omdraaien. Maar het hondje had dat niet zo begrepen waardoor Carla haar kalfje ging verdedigen tegen het hondje, en die dacht op zijn beurt weer: ha leuk! Tikkertje!

Oef, wat nu??

Plan B:

Het kalfje werd opgetild en alvast 30 meter richting de stal gedragen, we hoopten dat Carla er wel heen zou lopen.

Maar niets hoor! Het kalfje begon naar haar te lopen terwijl zij dacht: anmehoela, die mensen staan veel te dicht bij mijn kind, ik durf er mooi niet naartoe. En omdat ik het kalfje wat tegenhield (hij moest per slot de stal in!) werd ik door hem als 2e moeder gezien! Wat een toestand: Carla wilde niet naar haar kalfje zolang ik ernaast stond, maar zodra ik wegliep, waggelde het kalfje achter mij aan!

Uiteindelijk is Carla toch meegekomen zodat we de tijd hadden om te voelen of er niet toch nog een kalfje in haar buik zat, wat niet het geval was.

Wat een dag!