Vol verwachting klopte ons hart half april toen het zulk heerlijk mooi weer was; zal het gras goed groeien? Zullen we veel en lekker hooi/kuilgras kunnen maken voor de komende winter? De temperaturen zijn goed, we kunnen in ieder geval ruim stalmest strooien en her en der ook wat kunstmest, nog een regenbuitje en dan.......
Maar er kwam geen regenbuitje, het bleef droog droog droog. Maar uiteindelijk kwam er toch een regenbui! Eentje die gelijk 2 weken duurde en ook veel kou met zich mee nam.
Ons hart klopte onderhand al helemaal niet meer vol verwachting, ons hart klopte van ongerustheid; het bleef maar koud en aan het gras zag je dat zij het ook niet meer snapten.
Maar nu is het eindelijk dan toch zover: de eerste twee weilanden zijn gemaaid, geschud en na een dag drogen ook meteen maar geharkt zodat we morgen kunnen persen!
Het blijven toch altijd spannende tijden voor een boer: maai je wel precies op het juiste tijdstip? Een dag te vroeg is voederverlies, een dag te laat ook. En dan het weer natuurlijk; ze melden mooi weer, maar wat als we toch een bui krijgen?
Overal in boerenland is de spanning bijna voelbaar. Ik als (nog steeds) burgermeisje geniet vooral erg van de geur van vers gemaaid gras, de blauwe lucht die extra blauw lijkt tegen het gras dat extra groen lijkt, de bloempjes die in de stroken niet gemaaid gras groeien tegen de hagen aan, maar toch ook van de soort spanning: zullen de koeien het komende winter lekker opeten?
Vol verwachting klopt mijn hart.....!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust je reactie achter!