woensdag 18 juli 2012

De podologe Bløft?

Vandaag mocht ik weer naar de podologe; twee jaar geleden had ze aangepaste zooltjes voor me gemaakt en die waren wel aan vervanging toe. Geen probleem zou je denken/dacht ik: Ik bel, maak een afspraak en that's it. Twee jaar geleden had ze me duidelijk gemaakt dat ze zooltjes alleen in Arnay-le-Duc kon maken, gewoon een pedicure sessie kon hier in Saulieu.
Die pedicure sessie hoefde ik niet; ik kan zelf mijn nagels wel knippen! (Toen ze mijn voeten zag bleek een pedicure sessie toch nodig; zo goed kon ik blijkbaar niet knippen en die steentjes altijd maar in mijn schoenen zwierven, waren geen steentjes maar likdoorns)

Nu een dikke buik het tenenknipwerk wel bemoeilijkte, had ik mezelf beloofd dat ik mezelf weer een pedicuresessie kado zou geven. Dus vol goede moed en me verheugend om een 'voetenverwenbeurt' reed ik naar Arnay-le-Duc.
Waar ik geen straat vond met naambordje, dus geen podologe-praktijk kon vinden. Wacht, misschien staat er op haar oude plek wel een adres met beschrijving........ Nee helaas.
Maar kijk, de voormalige buren zouden vast wel weten waar ze nu zat, even vragen..... Ja hoor; daarheen, naast de supermarkt moet je zijn! (Oh? de routebeschrijving die ik via internet had gaf iets heel anders aan, maar zij zouden het wel weten toch?)

Bij de grote supermarkt niets te vinden, geen mens had ooit van de 'rue Auguste Dubois' gehoord...... Gelukkig wist de man bij de benzinepomp precies waar ik heen moest; die straat uit, links aanhouden en dan zit ze aan het einde van die straat.

Wat er ook aan het einde van die straat zat, geen podologe. Onderhand wenste ik dat ik een mobieltje had......

Kortom, na heel Arnay-le-Duc doorgereden te zijn was er eindelijk iemand die wel echt wist wat ik zocht dus maar drie kwartier te laat stapte ik de wachtkamer binnen, waar ik werd verwelkomt door twee mevrouwen die al een tijd zaten te wachten: de podologe zou op vakantie zijn en haar vervanger was duidelijk niet snel.

Ach en ik ben de beroerdste niet; die twee vrouwen mochten van mij wel voor, dan had ik misschien meer rust om ook om die nagelknipsessie te vragen!

Weer drie kwartier later mocht ik naar binnen.
'Wie bent u en hoe laat had u uw afspraak mevrouw?'
'Ik ben Maaike en ik had eigenlijk om 17.15 een afspraak'
'Ehm, nee hoor, weet u zeker dat u niet op een andere dag zou komen?'
'Zeker weten, die fout heb ik al eens gemaakt en maak ik niet nog eens'
'Oh maar wacht even, u komt uit Saulieu, de podologe zit dààr op de woensdagen, ze heeft nu wel de mogelijkheid om daar zooltjes aan te passen!'

Spontaan kon ik bijna geen Franse zin meer uit mijn strot krijgen. Vechtend tegen de teleurstellingstranen liep ik naar buiten, het was onderhand 19.00 uur en ik voelde me heel, heel erg zielig.

En wat is er dan fijner om op de terugweg Bløf op te zetten, en heel hard mee te blèren met de zeeuwse kust waar ze zo lekker mosselen eten; zingen over het land waar ze vast nooooit zulke stomme miscommunicaties hebben en waar alles duidelijk en klantvriendelijk is? Je lekker een half uur wentelen in zelfmedelijden om tegen de tijd dat je thuis bent weer te genieten van die rare Fransozen die zo'n lekker rommelig land hebben waar de dingen nog fout mogen gaan?

Maar mijn boterham met gewone Hollandse kaas smaakte vanavond wel extra lekker!

woensdag 11 juli 2012

Champ de Combat

Een willekeurig vredig plaatje temidden van al dat gevecht
Onze buurman Pierre had besloten dat hij per 1 januari 2011 met pensioen zou gaan en dat zijn neefje zijn gronden kon overnemen. Het enige hobbeltje was het weiland van 2,5 hectare dat in de volksmond 'Champ de Combat' heet, dat hij van de familie Caillot huurde; de familie Caillot vond het pensioen van Pierre een mooie gelegenheid om al hun gronden bij 1 huurder onder te brengen dus wij werden gevraagd of we, naast de 7 hectare die we al van ze huurden, er nog 2,5 bij wilden.

Prima, dat wilden wij wel, maar niet voor het bedrag dat zij voorstelden. We hebben al een donkerbruin vermoeden dat we meer dan gemiddeld voor de gronden betalen, maar om nu nòg meer te betalen?? Onder lichte dwang van onze kant ('we willen het aimabel houden maar we kunnen ook een taxateur laten komen om àlle gronden te taxeren, u weet wel; òòk de 2 hectare natte rommel waar we niets mee kunnen en toch voor betalen') werd er snel een overeenkomst gesloten (Ik begon te begrijpen waarom het weiland Champ de Combat heet). Het neefje van buurman Pierre schreef nog een brief op poten omdat hij vond dat hij er echt recht op had, maar dat mocht niet baten; wij werden de nieuwe huurders van het weiland.

Wat schetst onze verbazing als we eind mei 2011 een brief van een instantie krijgen dat we 2,5 hectare al weiland hebben opgegeven terwijl dat weiland toch echt door neefje Pierre gebruikt word...... Vervelende trap na van neefje Pierre; na een middagje rondbellen met instanties en het opvragen en doorfaxen van diverse formulieren, is alles weer recht gebreid en hadden wij weer een combat gewonnen!

Eind goed al goed; het weiland doet ook anno 2011 zijn naam eer aan (de naam stamt nog uit een tijd van vòòr 1933 van vanaf dat moment heeft de vader van Pierre het weiland in pacht gehad): maar Champ de Combat "is" van ons!

Eind mei 2012 kregen wij opnieuw een brief dat 2,5 hectare van de door ons gedeclareerde gronden door neefje Pierre in gebruik waren en dat wij er dus geen recht op hadden. Gelukkig wisten wij wat ons te doen stond en binnenshuis het neefje verwensend vanwege de extra tijd die we weer kwijt waren, werd het in een middagje recht getrokken; nu was het maar een klein combatje dat we hebben gewonnen; het weiland was wel voor ons.

Lang mocht de rust niet duren: vorige week kregen wij een brief dat we geen recht hadden op het pachten van Champ de Combat. De reden: wij hadden geen 'autoration d'exploiter' aangevraagd. Een wat? Ja, wij wisten ook niet dat er ergens een controle-instantie bestaat die nagaat of je wel recht hebt op het gebruik van een weiland, ook al heb je er met de eigenaar een contract over, is het door instantie numero 1 èn numero 2 goed gekeurd en krijg je er al 2 jaar premie over......

Wat voor combat zou dit nu weer worden??
Vooral een combat in het volgen van de Franse logica blijkt:
Een autoration d'exploiter dient aangevraagd te worden (en kan dus afgewezen worden!) als je valt onder 1 van onderstaande punten:

  1. Als je al boven de pensioengerechtigde leeftijd bent (ja, gepensioneerden moeten achter de geraniums verdwijnen, vind ik ook)
  2. Als je hobbyboer bent zonder agrarisch diploma (dan ben je uiteraard niet capabel om ook maar 1 hectare meer te bewerken dan dat je al deed)
  3. Als je naast de boerderij nog buitenshuis werkt en je belastbaar inkomen daar meer is dan 3120 keer het minimum uurloon (doordenkertje!)
  4. Als je al meer dan 172,5 hectare exploiteert (let vooral op die halve hectare!)
  5. Als je zelfstandig boer bent maar ook vennoot bent in andermans boerenbedrijf (dan wordt het te ingewikkeld als je meer hectares wil huren??)
  6. De hectares die je extra huurt komen van een bedrijf dat meer dan 57,5 hectare beheerde (dit is ons geval; buurman Pierre had 60 hectare.....)
  7. De gronden die je extra huurt liggen op meer dan 10 kilometer van je boerderij (wat nogal eens voor kan komen, want het is niet makkelijk om hier aan grond te komen)
Kortom: wij moeten een formulier van 9 pagina's invullen en opsturen. Als dat formulier net zo logisch is als de regels omtrent het vergroten van je bedrijf, wordt dat nog een zware dobber. Of op zijn goed Frans: een Combat difficile........


maandag 2 juli 2012

Borstvoeding met hindernissen

Goh hee, wat een reacties op mijn vorig stukje en wat een uitnodigingen om in het openbaar mijn nesteldrang te delen!

Ik weet het nog niet hoor. Maar wat ik wel weet is dat ik met dikke buik vanachter het keukenraam nog steeds geniet van onze koetjes en kalfjes. Vooral als een kalfje niet echt in de gaten heeft dat ze twee meter moet omlopen en dan wel bij mama kan drinken!

Borstvoeding met hindernissen, zal dat goed voor de algemene ontwikkeling zijn??