Een slechte boer?

'Ik ben wel de slechtste boer die er maar is' verzuchte mijn lief tijdens het middagmaal. Hij bedoelde het natuurlijk schertsend want een boer zoals hij, daar zou zelfs Marianne Thieme trots op zijn!

Waarom dan een slechte boer? Omdat het hier soms bijna wel een kinderboerderij lijkt. Ik zal ons middagmaal gesprek (in ieder geval: de monoloog van mijn lief) kort samenvatten:

'Euro moet maar eens bij zijn mama weg. Hij is duidelijk geslachtsrijp en hij moet niet zijn eigen moeder gaan dekken. Hij moest maar eens bij wat vriendjes in de grote stal in een hok denk je niet? Denk je dat zijn moeder hem erg zal gaan missen? Oh, ik vind het nu al zielig voor zijn moeder want ze is zo dol op hem, maar ja, hij moet eens gespeend. Maar niet vandaag want vandaag is het dierendag........'

Het bleef even stil terwijl hij in gedachten zijn bord leeg at, tussen de happen door mompelend dat het toch wel heel zielig was voor het zielige kipje dat ze nu op ons bord lag. Toen werd het lege bord weggeschoven en ging hij verder:

'Weet je wie wel het allerbeste moedertje is wat we hebben? Rosie. Rosie stond vanmorge water te drinken toen ze een eind verderop een kalfje hoorde roepen. Blijkbaar was dat haar kalf want ze draaide zich abrupt om en rende zo hard ze kon naar haar kalfje terwijl haar uiers heel hard heen en weer zwiepten........ ik krijg er nu alweer tranen van in mijn ogen'

En toen kwam dus de uitspraak: 'Ik ben toch wel de slechtste boer die er maar is'

Een boer moet natuurlijk ook niet te emotioneel worden met zijn dieren. Je zorgt goed voor ze, staat dag en nacht voor ze klaar maar op een gegeven moment weet je dat een koe of stiertje weg moet en dan gaat hij of zij ook weg.

En als de beesten weggaan staat Maaike vaak met tranen in haar ogen hoor, de boer is het gewend en denkt hooguit: 'het was toch een goede koe.' Of: 'Het was een leuk stiertje.' En dan gaat het werk weer verder en geniet hij van de koetjes en kalfjes die in de wei of de stal rondhuppelen.

Maar nu hebben we toch wel echt een dilemma: Het kalf Euclides, die al een paar maanden een verlamd pootje heeft omdat zijn vriendjes er tijdens een iets te wild spel op zijn gaan staan. Euclides krijgt 2 tot 3 maal daags een massage en eten en drinken op bed. Hij heeft voor ik weet niet hoeveel geld al aan medicatie gehad, er wordt letterlijk zoveel als mogelijk is gedaan voor een goed herstel. Maar het mag niet baten. Euclides kan steeds slechter staan. En vanwege dierenwelzijnswetten mag hij dan niet naar het slachthuis getransporteerd worden. Dus we moeten langzaam aan het idee wennen dat we hem hier in de stal moeten laten inslapen. En dan moeten we, vanwege diverse 'tracabilité'-wetten, ook nog eens bijna honderd euro betalen om hem door het destructiebedrijf op te laten halen.

Op zo'n moment zou ik wel eens willen dat we wat minder goed en liefdevol voor onze beesten waren, dat we Euclides direct een spuitje hadden laten geven, niet zoveel tijd geld en moeite in hem hadden gestoken. Ik denk dat het dan makkelijker was geweest om afscheid van hem te nemen.

Maar ja, als we harder waren geweest hadden we elkaar waarschijnlijk niet zo leuk gevonden en hadden onze vrienden en familieleden ook niet zo graag geholpen in de stal!

Dus Euclides: Met veel liefde ga ik toch wennen aan het idee dat je weggaat op een manier die we eigenlijk niet willen.