zondag 15 april 2012

Leer je pappenheimers kennen

Jonge kalfjes voor het eerst naar buiten, dat blijft spannend. Zowel voor hun als voor ons. Wij hebben een klein weilandje, goed dicht omzoomd met stevige afrastering en dikke haag, een ideaal kalverweitje dus. Ware het niet dat ze daarvoor eerst 200 meter over ons toegangsweggetje moeten. En dat gaat normaliter als volgt: We zetten zo goed mogelijk alle kanten af waar ze niet heen mogen; met machines, touw en losse hekken. Dan gaat het hok open. De mama's weten meteen hoe laat het is, dus die stormen naar buiten om in een noodvaart het afgezette pad te volgen, hup zo het weiland in, alwaar ze een tijdje rennen, vechten, loeien en met hun kop in het gras duiken.

De kalfjes lopen de eerste passen braaf mee tot ze op de drempel van de stal staan en zich rot schrikken: wat een licht! Wat een ruimte! Wat een onbekendheid! En waar is mama??? Dus; vol op de rem, omdraaien en zo gauw mogelijk het vertrouwde hok weer in!
Waar wij ze dus met lichte dwang weer uit kunnen halen. Eenmaal buiten slaat de paniek echt toe en het maakt niet uit wat er in de weg staat; zonder enige vorm van instinct (of juist vol instinct?) rennen ze een kant op, het liefst de verkeerde om zich zo tussen machine en stroomdraad heen te wurmen, wat uiteraard nog meer paniek oplevert.

Met andere woorden: als de kalfjes eindelijk in het kalverweitje zijn, zijn wij kapot van het gebukt achter kalfjes aanrennen, en hebben de kalfjes toch een licht traumatische ervaring achter de rug.

Dat moest anders. Maar hoe? Ach natuurlijk; niet die lange wandeling maar gewoon recht tegenover de stal het weiland in; ze zien en horen mama dan altijd èn de kans dat mama even terugkomt om te kijken waar kalflief blijft, is een stuk groter.

Zo bedacht, zo gedaan. Tot we erachter kwamen dat het voor kalfjes ook heel eng is om je mama zo doldwaas in een weiland te zien rennen en vechten, en vooral als er ook al andere koeien in dat weiland zijn die gezellig meedoen. Wat doe je dan als kalf? Inderdaad: in paniek raken en wegrennen van die kermis! Een kalf in paniek ziet weinig. Ziet dus al helemaal geen prikkeldraad en, als wij niet heel hard rennen om er eerder te zijn om ze tegen te houden, rennen ze zo dwars door de draad.

Met als gevolg: tegen de tijd dat de rust is wedergekeerd, loopt bij ons het zweet van de gebroken rug en heeft het kalf ook geen prettige tijd gehad.
Weer wat geleerd......... Maar nu?

Het -tot nu toe- beste idee: mama's met kalfjes eerst in de lege nieuwe stal! Dat is nog redelijk vertrouwd en mama kan wel rennen en gek doen, maar heeft daar minder behoefte aan dan in een weiland. Ideaal!

En dan? Dan moeten ze toch eens naar buiten, het weiland in waar de hele club van de nieuwe stal is. Maar gelukkig kenne wij onze pappenheimers; rond een uur of 2, 3 in de middag ligt alles lekker te suffen en te zonnebaden en zal vàst niet geinteresseerd zijn in de komst van nieuwelingen.

Dachten wij.........

Arme kalfjes: terwijl zij ontdekten dat stroomdraad prikt, kwamen 40 koeien aangerend die met hun mama's de nieuwe rangorde wilden bepalen! Maar gelukkig was onze truc van de tussenstop in de nieuwe stal zo goed, dat de kleintjes niet volledig in paniek raakten (ze waren per slot het licht en meer ruimte al gewend), zodat ik een tijdje kon toe kijken hoe 44 koeien aan het vechten en rennen waren, en 4 kalfjes in het midden van het weiland, zij-aan-zij stil bleven staan loeien tot de rust was wedergekeerd.

Pfoe hee, het blijft ingewikkeld! En voor de kalfjes ook een beetje zielig.....

donderdag 12 april 2012

Een vrolijk stukje

Gisteren kreeg ik van mijn liefje het commentaar dat ik nou ook wel weer eens een vrolijk stukje mocht schrijven.


Geen probleem want gisteravond zag ik dat wij een pot met goud in het weiland hebben!


Als dat niet vrolijk stemt?

woensdag 11 april 2012

Leven en dood dicht bij elkaar

Misschien is het leuk om eerst dit hilarische stukje van vriend Jurriaan te lezen.

Gisteren mochten we weer. Maar, de verwachting was dat er deze keer geen koeien zouden kalven, Yann hoefde alleen maar de nieuwe lading aardappels in ontvangst te nemen en dan kon hij naar huis en zouden wij tegen de lunch wel weer hier zijn, en zo kon Jurriaan ook thuis blijven om maison Bellevue verder voor te bereiden op het naderende toeristenseizoen.

Uiteraard kan je op een boerderij van alles plannen, maar de heren en dames Rund doen toch lekker wat ze zelf willen. Dus, nog voordat Yann hier was, was al duidelijk dat ik alleen naar het ziekenhuis zou: Cornette vertoonde duidelijk tekenen van aankomende bevalling.

Nooit had ik kunnen vermoeden dat boer en ik zò'n verschillende dag zouden beleven:

Terwijl ik me een weg probeerde te banen door een regenachtige en opgebroken stadsjungle, leidden de boer en Yann Cornette naar een rustig hok.
Toen ik wanhopig een parkeerplaats zocht, voelde mijn boer wanhopig in de koe naar een teken van leven van het kalf.......
Op het moment dat ik de overvolle wachtkamer betrad, reed de vee-arts hier thuis het erf op.
Gelukkigerwijs werd ik als eerste binnen geroepen. Ongelukkigerwijs moest de vee-arts concluderen dat het kalf in de koe was doodgegaan......

Terwijl ik genoot van de beelden van een komische voorstelling van 'de ene van de olijke', trokken boer en vee-arts de conclusie dat het dode kalf voor de zekerheid getest moest worden op de ziektes Schmallenberg en Blauwtong.
In de tijd dat de verloskundige ruzie maakte met 'de andere van de olijke' (die zich maar slecht liet zien), sneed de vee-arts de kop van het dode kalf want de genoemde ziektes kan je alleen maar aantonen in de hersenen.

Toen ik hongerig en opgelucht mijn terugtocht door de stadsjungle ondernam met een hele stapel echofoto's in de kofferbak, was de sfeer op de boerderij beduidend minder vrolijk en ondernam de vee-arts de terugtocht naar de praktijk met iets heel anders in haar kofferbak.........

Leven en dood, het hoort bij elkaar, maar mag het ook iets minder dicht??




zondag 1 april 2012

We hebben het wel over Ileanore!

Dit is Ileanore, eind 2008. Ik woonde net hier op de boerderij toen ik werd voorgesteld aan Ileanore. Het was een emotionele kennismaking want er werd bij verteld: 'Ik denk niet dat ze deze winter overleefd, ze is al oud en krakkemikkig maar wel de koe waarmee deze veestapel is begonnen'

Diezelfde winter kreeg Ileanore een prinsessekamer in de oude stal, waar ze als een koningin behandeld werd. Ze maakte er wel een zooitje van, maar hé; we hebben het wel over Ileanore!

Maar het heeft haar goed gedaan want heel 2009 was ze buiten en bijna niet te onderscheiden van haar jongere vriendinnen en (klein)dochters. Het ging zelfs zò goed met haar dat ze begin 2010 zelfs nog geinsemineerd werd en als eerste koe van onze club buiten stond!

Wel hadden we 'dankzij' haar geen mogelijkheid om een IBR-vrije status A te krijgen, want in een ver ver verleden is ze gevaccineerd geweest met een markervaccin dat hier in Frankrijk niet erkend word. Ze test dus altijd maar positief op IBR, terwijl men in Nederland zou zien: 'kijk, we zien het marker dus we testen niet de ziekte maar het vaccin'. Niet in Frankrijk; IBR is IBR en voor veel geld mochten wij alle dieren laten controleren en zo dus status B verkrijgen.

Zonde van het geld, maar hé; we hebben het wel over Ileanore!

En Ileanore bleef bij ons, ze is nooit meer drachtig geraakt en het was geen visitekaartje voro het bedrijf; zo'n magere schonkige holstein-achtige koe in het weiland. Maar hé; we hebben het wel over Ileanore!

Als er kenners in de stal kwamen, keken ze altijd wat verbaasd en  moesten lachen om het antwoord van de boer: 'deze koe is voor het museum'. Maar hé. we hebben het wel over..........!

Afgelopen jaar stond ze in een heel groot weiland met een club vriendinnen en (klein)dochters. De jongere garde was vaak achterin het weiland omdat daar nog best veel lekker gras stond, maar Ileanore was slimmer: die wist dat zij de koningin van de boerderij was en dat wij wel met een kruiwagen aardappels voor haar kwamen.
Want hé; we hebben het per slot over Ileanore!

En nu is ze dood. Zomaar patsboem, terwijl ze in de stal wat hooi stond te eten (ze had juist die ochtend nog 'gewonnen' en stond vooraan toen de aardappels werden verdeeld). Kaal hoor. De oermoeder van de boerderij. De beste oorflapperaar ooit. Mager, schonkig, ze zou nooit een prijs op een show winnen, maar nooit ziek en geweldig mooie, sterke en goede nakomelingen.

Gelukkig heeft super-Eddy vorig jaar een serie hele mooie foto's van haar gemaakt dus Ileanore hangt hier aan de muur, duidelijk aan het kijken waar de boer die emmers met lekkere korreltjes toch heeft verstopt, eigenwijs als altijd en als altijd de koningin van de boerderij.