zaterdag 28 januari 2012

De wonderlijke logica van de Franse AID

Met als ondertitel:
Hoe de arme blinde Daniel ons drie jaar na zijn dood alsnog richting faillisement helpt.

In mei 2010 kregen we onverwacht controle van de Franse variant van de AID. De reden was dat ze bij een geslacht beest van ons een medicijn in het bloed hadden gevonden dat niet verboden was maar als je dat medicijn had toegediend, had je wel een bepaalde wachttijd te respecteren. De waarde bij dit beest was dus blijkbaar te hoog. Uiteraard waren wij verbaasd, nieuwsgierig en ongerust; wat was er gebeurd?

Het bleek om Daniel te gaan, het stierkalf dat als gevolg van een blauwtong infectie bij mama, blind was geboren en die wij met veel moed, beleid en trouw op poedermelk en wat korreltjes zodanig groot hadden gebracht dat hij voor eigen gebruik geslacht kon worden. En wat ons nog meer verbaasde: Daniel was in juli 2009 geslacht, ruim 10 maanden vòòr de controle!

Dit deerde de controleurs niets, of wij maar even wilden bewijzen dat wij de verplichtte wachttijd wel hadden gerespecteerd. Dat wilden wij uiteraard best. Maar dat bleek niet eenvoudig: de boer op deze boerderij blinkt niet uit in administratieve organisatie. En dat werd niet gewaardeerd door de controleurs.
Nu kan ik me daar best wat bij voorstellen hoor; ik zou als controleur ook niet vrolijk worden van een overvolle schoenendoos met afschriften van de vee-artsen en een stapel agenda's waar in het Nederlands het medicijngebruik in is vermeld.

Na een uurtje spitten, mopperend op de vee-artsen wiens adminsitratieve vaardigheden ook ver beneden niveau liggen, konden ze niets vinden dat niet in orde was (nou ja; de manier van registreren was natuurlijk absoluut niet in orde): Dat hele medicijn was officieel nooit hier op de boerderij geweest!
Dat kan twee dingen betekenen: de boer houdt zich met illegale praktijken bezig, of er was in de fabriek iets met het voer gebeurd.

Optie 1 leek het meest logisch dus ze wilden onze medicijn-koelkast bekijken. Niets te vinden behalve een lade met medicijnen over datum die wij nog niet terug bij de vee-artsen hadden ingeleverd (dit zijn alweer heftig minpunten!)
Optie 2 dan: er moesten monsters van het voer genomen worden. Onze protesten dat de lading voer waar Daniel van had gegeten allang op was en dat er allang nieuw geleverd was, stuitten op een muur van chagerijnigheid: het maakte niets uit, het voer moest voor controle mee en wij moesten ook een zakje bewaren.

Het is nu januari 2012. Al die tijd hebben wij niets gehoord van de controledienst. Wel van de vee-artsen, die hadden ook danig op hun donder gekregen voor alle steken die zij hadden laten liggen.
Wij gingen er dus vanuit dat alles met een sisser was afgelopen en dat de controleurs terecht boos waren geweest maar toch ook hadden begrepen dat wij, afgezien van de administratie, keurig boeren.

Maar nee; gisteren viel er een dikke officiele brief in de bus: het voer had geen sporen van het medicijn (logisch, hadden wij ze ook kunnen vertellen) en DUS ligt de fout bij ons en DUS moeten wij een boete van 1000 euro betalen.

Een deel van die boete snap ik: wij zijn producenten van voedsel en daar hoor je heel erg nauwkeurig en voorzichtig mee om te gaan. Het feit dat je amper medicijnen gebruikt is geen vrijbrief om een slordige administratie bij te houden.
Maar het bezwaar dat wij wèl alle verplichte bewijzen, leverbonnen, afschriften en analyses konden laten zien en het dus duidelijk was dat Daniel nooit van zijn korte leventje dit medicijn toegediend had gekregen zal helaas tegen dovemansoren gericht zijn.

Arme Daniel: hadden wij minder liefdevol met je om moeten gaan en je direct een spuitje laten geven? Nee; de volgende keer geven wij een kalf weer de kans op een goed leven; de administratie is sinds eind mei 2010 strak geordend en georganiseerd; laat de controleurs maar weer komen hoor!

woensdag 11 januari 2012

Sifdda

De akelige Sifdda moet vandaag besteld worden...... Niet dat deze club akelig is hoor, of dat de chauffeurs onaardig zijn, maar het is en blijft akelig. Ik hou niet van de papieren waar Sifdda op staat.
Sifdda betekent dat er een dier ongewenst dood is gegaan (met het slachthuis hebben ze namelijk niets te maken).
En deze keer is het extra treurig: het kalfje van Extase is dood.....
En dat na zo'n spannende geboorte!

En die spannende geboorte is indirect ook de oorzaak:
Normaal gesproken staat een kalf enige uren na de geboorte al op zijn pootjes, op zoek naar de uier van mama. Maar een geboorte die zo zwaar was als die van Extase, heeft natuurlijk ook op het kalf zijn weerslag! Zo'n kalf is vaak iets later in het staan en zoeken omdat het simpelweg effe moet bijkomen van alles. Zo ook de mama.

Dus de eerste uren vonden wij het niet raar dat kalf en mama lekker naast elkaar lagen; we gunden die twee hun moment wel! De volgende dag liep mama alweer vrolijk rond en het kalf lag ook op een andere plek dan waar we haar de avond ervoor hadden gezien. Niets aan de hand lijkt het.
Na het voeren weer eens goed gekeken en mama stond lekker te eten terwijl het kalf vrolijk in het rond keek. Alles lijkt normaal.

Totdat we ons, zo'n 24 uur na de geboorte, toch licht zorgen begonnen te maken: moeder en kind zien er blij en alert uit, ze bewegen ook duidelijk want elke keer als we langskomen en kijken liggen de dames op een andere plek. Maarrrrrr..... Wij hadden het kalfje nog niet zien bewegen. Kan ze wel goed staan? En als ze dat niet kan, kan ze dan wel drinken? Dat laatste maar direct eens geprobeerd maar hoe vrolijk het kalf ook keek; poedermelk bliefde ze niet. Staan ging inderdaad moeilijk; ze zwikte steeds door een achterpootje.

En dan sta je als boer te twijfelen: het kalf heeft bewogen (maar hoe?), het kalf kijkt alert en heeft geen zin in melk (maar we weten niet zeker of ze echt bij mama heeft gedronken!) Wat nu? Koorts had ze niet en mama klaagde niet. Hum. Moeten we voor vage vermoedens op een zondag voormiddag de vee-arts laten komen? Wat zou hij kunnen zonder duidelijke tekens en alleen vage vermoedens?Kijken we het dus nog even aan?

We besluiten het laatste.
En dit besluit bleek niet het juiste...
'S avonds ging het kalf ineens snel achteruit. Midden in de nacht tòch de vee-arts gebeld die een noodinfuus aanlegde maar we waren te laat: de volgende ochtend was ze dood. Een bloedvergiftiging, waarschijnlijk doordat ze toch geen biest had gekregen en daarmee dus geen goede antistoffen.

En dat is zwaar. Dat is moeilijk. Dan hoor ik in mijn achterhoofd de felle fanatieke dierenliefhebbers weer roepen dat voor een boer een koe maar een ding is. En daar heb ik geen energie voor na zoveel zorgen voor het kalf. Een kalfje is geen ding. Een koe ook niet. Natuurlijk zou dit kalfje 10 jaar later in het slachthuis eindigen. Maar dan wel na een fijn leven, lekker eten, eigen kalfjes en eigen avonturen met mama en vriendinnen. Niet na 36 uur geleefd te hebben, vrolijk rondkijkend, oortjes gespitst op alle nieuwe geluiden en schoongelikt door mama.

Soms is boer zijn niet zo leuk.Gelukkig heel vaak wel!




dinsdag 10 januari 2012

Advertenties

Ik heb er wel eens aan gedacht om in zee te gaan met G**gle's advertentie-diensten. Via deze dienst krijg ik reclame's op mijn blog en als een lezer voor meer informatie op de advertentie klikt, ontvang ik een klein bedragje. Maar ondanks dat ik best kleine (of grote) bedragjes wil ontvangen, staat het idee me tegen: dit is geen blog voor vakantiehuizen in Frankrijk, voor nieuwe trekkers of goedkope leningen. Nee, deze blog is voor mij en voor jou als lezer een (hopelijk) aangename mogelijkheid om te lezen over de avonturen van de koetjes, de kalfjes, het hondje, de boer en de boerin.
Vandaar geen reclame op mijn blog!

Maar wat doe ik nu als ik van een lieve vriendin een prachtig armbandje krijg en ik het iedereen gun om zo'n armbandje te kopen/krijgen?
Dan maak ik toch een beetje reclame..... Niet groot, niet schreeuwend, maar via de balk hierboven. Links is de knop voor mijn blog en rechts,  voor degene die geinteresseerd is, de knop voor meer informatie over deze kadootjes.

Meer woorden maak ik niet vuil aan advertenties, ik beloof het!

zaterdag 7 januari 2012

Rustig dagje?

Vanmorgen was ik moe. Moe van 2 maanden continu regen. Moe van de bij regen behorende eeuwige modder. Moe van de bij regen behorende korte grijze grauwe dagen. Moe van de bij regen behorende lekkage in huis, juist voor de deur van de w.c. zodat je 's nachts niet meer halfslapend naar de w.c. kan (tenzij je natte voeten niet erg vind). Moe van de bij regen behorende confrontatie met onbetrouwbare Fransozen; Meneer Aires die de verharding rondom de nieuwe stal had gelegd en die, nadat wij over de modder hadden geklaagd, verbaasd uitriep dat we er natuurlijk ook niet met zwaar materieel overheen hadden mogen rijden, en Phillipe die al bijna 2 jaar roept dat hij echt binnenkort de dakgoten komt installeren.

Kortom; vanmorgen had ik me voorgenomen dat ik na het voeren alleen wat stieren zou scheren en na de lunch he-le-maal niets zou doen. Ach wat, zelfs die stieren ging ik niet scheren.
Uiteraard moet je dit soort plannen niet maken als je op een boerderij woont. Het begon half drie al, toen ik Garfield zijn melkje wilde geven; het arme beestje was ziekig en had last van zijn darmen. (Dat hoort niet bij een rustige middag! Bij een rustige middag hoort geen tegenslag!) En lag Extase te bevallen.

Mevrouw had het hele circus besteld/gekregen:

Hoe lief en aanhankelijk ze normaal ook is, door alle hormonen hield ze ineens niet meer van mensen. Dus wij stonden daar klaar met een emmer warm water, handschoenen en glijmiddel om eens te voelen hoe het vanbinnen zat, maar steeds als we maar 1 stap verzetten, sprong Extase op om ongemakkelijk heen-en-weer te lopen. Uiteindelijk hebben we haar met korreltjes naar het voerhek gelokt en zo konden we eens voelen. Terwijl Extase kreunde en steunde, moedigden alle 25 vetmest-stieren haar aan; een lawaai van jewelste wat natuurlijk niet echt bevordelijk was voor het geboorteproces.

Dus de eerste poging gestaakt en eerst maar een baal hooi naar de pinkjes op het Jacquelineweiland gebracht. Bij terugkomst was ze wel iets verder maar het ging te traag, dus nu met nòg meer geduld, stapje voor stapje, naar haar toe en steeds als Extase opkeek net doen alsof je helemáál niet in haar geinteresseerd bent en dat je het hek of de stieren véél leuker vind dan haar, en ja hoor: daar kon mijn lief twee touwtjes om de voorpootjes van het kalf schuiven! En dan is het rustig aan trekken, later zelfs nog met de geboortekrik erbij en terwijl Extase het uitbrult tijdens het persen, moesten wij bij elke perswee het kalf iets verder trekken.

En dat is spannend. Dat is heel spannend. Dat is eigenlijk helemaal niet leuk. Dat is hopen, duimen, schietgebedjes naar boven dat je het echt goed gevoelt hebt, dat het kalf er echt wel uit kan maar dat alleen de ring in de vagina wat strak is. Dat is bidden dat het kalf, zoals gevoeld, alleen een dikke kop heeft en verder normaal van omvang is. Dat is vooral niet denken aan alle enge verhalen die er de ronde doen......

Je ziet de pootjes, je ziet het tongetje (beweegt het tongetje of is dat door Extase haar bewegingen? Is het tongetje al blauw? Nee gelukkig niet) en dan zie je tergend langzaam het kopje komen.......
En dan is het "ploep!" en daar is het kopje, nog 1x trekken voor de ribbenkast en de heupjes vliegen er vanzelf achteraan! Wat een opluchting!

Nadat het naveltje met jodium is behandeld en het kalfje duidelijk heeft laten blijken dat het goed zelfstandig kan ademen mag Extase ervan genieten.

En dan voel ik pas echt hoe spannend het was: terwijl Extase weer brult maar nu van moedergevoelens en niet weet hoe hard ze haar kalf moet schoonlikken, terwijl alle 25 dikke stieren een vreugde dans maken met bijpassend gejodel, voel ik de tranen komen.