vrijdag 21 mei 2010

Melancholisch


Ik ben ineens zo melancholisch! Waarom? Al sla je me dood.

Komt het omdat ik zojuist even meereed bij het maaien van het weiland waar vorige week nog een dapper jongetje van 4 jaar oud zich een weg baande door gras en paardebloemen bijna even hoog als hijzelf?

Komt het omdat de pers vandaag, wel na 3 uur sleutelen door een technische man van de club die ons een slecht functionerende pers heeft verkocht, voor het eerst zonder problemen 41 balen gras heeft geperst en gewikkeld?

Komt het omdat ik ein-de-lijk in de gaten krijg hoe ik lekker kan harken met het bijna antieke tractortje?

Komt het omdat kleine kalfjes groot worden?

Komt het omdat ik vorige week zulk fijn bezoek had en komende week anderen maar even fijn?

Misschien komt het wel gewoon omdat Earik is verkocht. Toch wel mijn lievelingskalf. 'Earik slobberkop' zoals hij werd genoemd door mijn stiefnichtje. Earik, vernoemd naar mijn vader maar toch niet helemaal want: 'stel dat er wat met Earik gebeurd dan wordt het des te erger omdat hij vernoemd is'. Earik die het nu zo leuk heeft met Egel in een hok.

Ja, ik weet het: op een zoogkoeienboerderij worden beesten verkocht. Maar toch geen Eariks??

Wel dus. Komende week wordt hij opgehaald. Gelukkig samen met vriend Egel, dan is hij niet zo allenig.

Ja..... ik denk toch dat ik hierom melancholisch ben....... Ga nog maar even de stal in.

donderdag 20 mei 2010

Vol verwachting klopt ons hart......


Vol verwachting klopte ons hart half april toen het zulk heerlijk mooi weer was; zal het gras goed groeien? Zullen we veel en lekker hooi/kuilgras kunnen maken voor de komende winter? De temperaturen zijn goed, we kunnen in ieder geval ruim stalmest strooien en her en der ook wat kunstmest, nog een regenbuitje en dan.......

Maar er kwam geen regenbuitje, het bleef droog droog droog. Maar uiteindelijk kwam er toch een regenbui! Eentje die gelijk 2 weken duurde en ook veel kou met zich mee nam.

Ons hart klopte onderhand al helemaal niet meer vol verwachting, ons hart klopte van ongerustheid; het bleef maar koud en aan het gras zag je dat zij het ook niet meer snapten.

Maar nu is het eindelijk dan toch zover: de eerste twee weilanden zijn gemaaid, geschud en na een dag drogen ook meteen maar geharkt zodat we morgen kunnen persen!

Het blijven toch altijd spannende tijden voor een boer: maai je wel precies op het juiste tijdstip? Een dag te vroeg is voederverlies, een dag te laat ook. En dan het weer natuurlijk; ze melden mooi weer, maar wat als we toch een bui krijgen?

Overal in boerenland is de spanning bijna voelbaar. Ik als (nog steeds) burgermeisje geniet vooral erg van de geur van vers gemaaid gras, de blauwe lucht die extra blauw lijkt tegen het gras dat extra groen lijkt, de bloempjes die in de stroken niet gemaaid gras groeien tegen de hagen aan, maar toch ook van de soort spanning: zullen de koeien het komende winter lekker opeten?

Vol verwachting klopt mijn hart.....!

zaterdag 8 mei 2010

Nederlands bezoek

Het voorjaar is weer begonnen (theoretisch dan, het is zo koud dat het wel herfst lijkt......) en dat betekend dat de vrienden en familieleden uit Nederland de tocht naar het barre zuiden weer aandurven.
Heel gezellig al dat bezoek, voornamelijk natuurlijk omdat het heerlijk is elkaar weer te zien en uitgebreid te spreken maar stiekem ook een beetje omdat er dan weer aanvoer is van Nederlandstalige bladen en blaadjes. Zalig om weer in een Landleven te bladeren of een Volkskrant te lezen (ook al is die van een paar weken geleden).

Nu las ik gisteren in de krant van 10 april een geweldige column van Bert Wagendorp over het feit dat de TNT 'de postbodes in de verkoop doet'. Dit is natuurlijk vooral toevallig omdat we in Frankrijk juist de onrust en petities hebben gehad om tegen te gaan dat 'la poste' zou privatiseren. Onderstaand stukje heb ik overgetypt van de column en deze grappige, enigzins overtrokken, beschrijving is precies de reden dat de Fransozen massal hebben gereageerd; kom niet aan onze postbode!

[eerst een inleiding over 'de postbode in de verkoop' en een beschrijving van een foto van een Noordgroningse postbode omstreeks 1940]
.........
En de degelijke vertrouwdheid van de ouderwetse postbesteller is nooit beter gevangen dan in het portret dat fotograaf Jacob Molenhuis maakte van de onbekende postbode.
..........
De onbekende postbode: je ziet een man met trots in de kop. Een postbesteller die zich van zijn grote verantwoordelijkheid bewust is en als bewijs daarvan een fraaie snor laat groeien. Pet met 'PTT'erop, groot genoeg om er drie stuks pakketpost onder te stoppen, baan voor het leven, gerespecteerd door zijn dorpsgenoten, verzekerd van een staatspensioentje.
Kijk naar de onbekende postbode en je weet zeker dat de post in Kloosterburen e.o. altijd stipt op tijd was. Ook als er anderhalve meter sneeuw lag en het verderop gelegen gehuchtje vanuit Kloosterburen voor normale mensen onbereikbaar was geworden.
Het is de dag voor kerst en de eenzame weduwe in Nijenklooster wacht wanhopig op bericht van haar zoon in den vreemde. Zal haar enig kind nog iets van zich laten horen? Daar knerpt in de woedende sneeuwstorm een fiets het grintpad naar de nederige woning op. Ze opent het gordijn: de onbekende postbode! Valse waakhonden hebben zijn broek aan flarden gescheurd, hij ziet blauw van de ijzingwekkende kou en aan zijn snor hangen ijspegels. In zijn hand een brief.
'Van Kees, uit de Oost!' roept de onbekende postbode. 'Weer te weinig postzegels!' Het oudje weent van vreugde.
........
[ en nu volgt een nabeschouwing]

Meneer Wagendorp noemt ergens in zijn stukje de postbode 'de levende band tussen het dorp en de rest van de wereld' en zo wordt de postbode hier ook vaak gezien.
Wij maken er in de winter vaak grappen over: het is zo rustig, we hebben zelfs de postbode niet gezien.
Inderdaad; in de winter kunnen we aan de bandensporen zien of de postbode is geweest, en soms zie ik het niet eens, dan zijn de sporen van de dag ervaar niet gewist door iets anders en liggen er zo maagdelijk bij alsof ze vers zijn.

Maar dat is nu weer voor een half jaar voorbij; de postbode zal, als wij in de stal zijn, de pakketjes niet meer in de veranda leggen maar aan vrienden of familieleden die hier in het zonnetje zitten, overhandigen.

Arme postbode; waar hij in de winter werkelijk ons contact met de buitenwereld is, is zijn belangrijke taak in de zomer geminimaliseerd tot alleen het afgeven van enveloppen en pakketjes.......