Een tijdje terug las ik in een artikel over percentages sterfgevallen bij jonge kalfjes en dat dat nogal kan verschillen per bedrijf. Er werden getallen genoemd die hoorden bij de 'beste bedrijven', 'gemiddelden' en 'slechtste bedrijven'. Een snelle rekensom leerde mij dat ons percentage mijlenver ònder het percentage van de 'beste bedrijven' lag! Zowel dit jaar als vorig jaar. Oh, wat was ik trots!
En dat had ik best iets minder mogen zijn want in de afgelopen week is ons sterftepercentage opgelopen naar een getal dat heel gemiddeld (en dus eerlijk gezegd ook re-eler) is. Maar leuk is het niet. Niet voor de kalfjes, niet voor hun moeders, niet voor mij, niet voor mijn liefje een ook niet voor de vee-artsen want zij snappen er niets van!
Als je veel sterfgevallen in korte tijd hebt, ga je natuurlijk zoeken naar overeenkomsten. Wat kan het zijn? Zit er een patroon in? Bloedmonsters, mestmonsters en autopsie moeten duidelijkheid geven, maar niet bij ons hoor! De enige overeenkomst is dat de kalfjes op ons bedrijf geboren zijn, maar voor de rest? Geen rode draad te bekennen! Ik heb de zin 'het kan iedereen overkomen' nog nooit zo vaak gehoord als in deze week......
Oké, 2x een kalf met een hartvergroeing zijn van dezelfde stier. Hier zou een genetische component bij kunnen zitten, daar moeten we het stamboek maar eens over aan de tand voelen. Een spontane verwerping is vreemd maar niets in het bloed te vinden dus: 'dat kan iedereen overkomen'. Een tweeling die ook erg vroeg geboren is, eentje dood en de ander zwak, is ook iets waar een vee-arts niet zijn bed uitkomt; 'leg hem maar lekker warm bij de verwarming binnen en geef hem dit-en-dit medicijn, meer kan je er niet aan doen'.
Zo gezegd, zo gedaan; wij hadden het begin van een levend kerststalletje ware het niet dat de arme drommel, ondanks de goede zorgen, op kerstnacht de eeuwige graasvelden heeft betreden........
En gisteren was het weer raak: het supermooie kalf van Unique lag ineens te krampen van de kolieken. Twee uren later was het trappelen wel over maar lag hij zo sloom als maar kon naast zijn mama. Direct de vee-arts gebeld die met een infuus kwam en wegging met de woorden: 'over twee uur is hij òf dood òf weer vief en vrolijk'
Beiden waren niet het geval dus toen de arts twee uur later belde om naar de patient te informeren konden we niets anders antwoorden dan dat hij wel iets beter was maar nog verre van vief en vrolijk. Met resultaat dat 5 minuten later twéé veeartsen het erf opscheurden en hun hersens enorm hebben laten kraken om het kalf de beste zorg te geven............ De inspanningen van de veeartsen konden niet voorkomen dat ook dit kalf het tijdelijke voor het eeuwige heeft verwisseld..........
En wéér was het: 'het kan iedereen overkomen'! De arts kende het verschijnsel; een accute bacteriegroei in de darmen die altijd de beste kalfjes neemt. Het enige vreemde dat dit kalf wel erg jong was voor de bacterie, maar ja; Murphy slaapt nooit zullen we maar zeggen.
En zo ik dus vol van eigendunk bijna wél was ingedut, ben ik weer met beide beentjes op de grond beland: Je kan je de benen onder je lijf vandaan werken, elke nacht 2x opstaan om te controleren, de rust-reinheid-regelmaat regels zo goed mogelijk beheersen, de beste stieren kiezen voor de KI, vertroetelen wat je maar kan: soms is er niets te doen en moet je het destructiebedrijf bellen..........
Maar mijn liefje zou mijn liefje niet zijn als hij ondanks alle tegenslag niet tòch wat lichtpuntjes blijft zien (ik zal eerlijk toegeven: ik loop een beetje als een zombie rond en ben soms gewoon bang om de stal in te lopen, bang voor wat ik ga zien): Dankzij de enrome lading tweelingen die we ook hebben gekregen, is het aantal kalfjes dat vrolijk rondhuppelt wèl even groot als het aantal afkalvingen dat we gehad hebben!
En misschien toch wel het grootste lichtpunt: Ondanks de sterfte hebben we niet een groot probleem qua gezondheid in de stal. Het probleem is duidelijk en heet Murphy, en ik heb weer eens hard en helder kennis gemaakt met zijn 'law'!
Het kan iedereen overkomen.........
Je zou die Murphy toch nen trap willen geven daar waar de zon niet kan schijnen! Maar helaas kan dat niet. Veel sterkte! x C
BeantwoordenVerwijderenHoi Maaike, ik las net jouw reactie op mijn blog of het tijd is voor een reportage over 'boerinneke Monique'... check dus jouw site om te kijken wanneer het tijd is voor een reportage over jou :-) en om te kijken waar je woont... en lees je verhaal over de kalverensterfte. Ik moet gelijk denken aan mijn eerste jaar in Noorwegen waarin we 4 dode 2lingen en 1 eenling, om de oren kregen, 2 verwerpers (abortussen) in de 5de maand, en bijna alle nieuwmelkers de lactatie beginnend met mastitis. We kwamen erachter dat de bodem van het schiereiland Fosen weinig selenium bevat (dus ook in het gras en de kuil) en de koe daardoor moeite heeft vitamine E aan te maken. Dit wordt gecompenseerd door krachtvoer waar selenium in zit, maar koeien die droog staan, krijgen dat dus niet, zodoende de problemen. Als ik jouw blog zo lees, denk ik gelijk aan een vit. E gebrek. Wij hebben toen bolussen uit NL naar NO laten komen, en ook niet meer zo'n rampjaar als toen in 2008 gehad. Sinds kort weet ik van veearts Kristof van Hoye van Panagro (voedingssupplementenbedrijf) in België dat een gebrek aan vit. E ook dubbele eisprong veroorzaakt. Dat was voor mij al die jaren nog steeds een raadsel: waarom krijgen de koeien op 'onze' boerderij zoveel 2lingen. Niet alleen de 4 dode... later ook 2 levende. Het is natuurlijk niet zeker dat jullie koeien ook te weinig selenium via het voer binnen krijgen, maar het is toch de moeite waard om uit te zoeken! Sterkte!
BeantwoordenVerwijderen