Wij hebben zoogkoeien op de boerderij. Bij melkkoeien worden moeder en kind vrij direct na de geboorte gescheiden, omdat de moeder natuurlijk melk moet geven aan de boer en nìet aan het kalf. Bij ons blijven moeder en kind juist bij elkaar, en 'zoogt' de moeder het kalf, vandaar de naam zoogkoeien.
Pas op een leeftijd van 8 tot 9 maanden worden moeder en kalf gescheiden. En als het kalf een meisje is en de omstandigheden daar, kan de scheiding ook nog wel eens later zijn. In ieder geval pas als het kalf groot genoeg is om zelf zijn kostje bij elkaar te scharrelen.
Nu gaat dat zogen in principe vanzelf, het is de natuur zo gezegd. Maar bij ongeveer 5% gaat het niet vanzelf. Ik weet niet wat er echt in de natuur zou zijn gebeurd met deze kalveren, maar een boerderij is eerder cultuur dan natuur dus de 'survival of the fittest' gaat hier niet helemaal op; wij willen graag dat elk kalfje uit kan groeien tot een mooie, sterke koe.
Maar in de afgelopen maand kregen wij juist die 5% probleemgevallen op ons dak: Claudia met pijnlijke uiers waardoor het kalfje niet bij haar mag drinken, stresskip Cobalt die er helemaal niets van begrijpt en denkt: 'als ik dat rare springwezen maar gewoon negeer, zal ze toch vanzelf wel weer eens verdwijnen?', gekke Baccara die zelf ook niet bij haar mama kon drinken weet natuurlijk helemaal niet dat je als moeder lief moet zijn tegen je kalfje, en Carmen waar de uier in volle toestand zo'n rare vorm kreeg dat haar kalfje wel een kunstenaar moest zijn om er direct melk uit te krijgen......... en dan natuurlijk Frommel die in de buik zo opgefrommeld zat dat hij een paar dagen nodig had om zich te ontvouwen en die nu alleen nog een beetje scheef tongetje heeft waardoor hij net niet genoeg bij mama kan krijgen en voor de gezelligheid nog wat litertjes van mij krijgt.
Dat ging een hele tijd goed; de kalfjes dronken leuk en de moeders raakten steeds meer gewend aan die mormels die bèèèh bèèèh zeiden. Totdat de geboortegolf door ging en er wat groepjes gevormd moesten worden om in de grote stal samen een hok te bevolken.
Baccara en haar kindje werden voor zijn veiligheid maar gescheiden, de hoop op moederliefde hebben we opgegeven. Dus zij kon gezellig samen met Cobalt en haar dochter en Carmen met haar zoon (en Touraine met dochter die een voorbeeldig setje vormen) een hok in de grote stal krijgen.
Tot zover geen frustratie van mijn kant.
Tot vanmorgen! Wat wil het geval? Baccara is erachter gekomen dat dat meisje dat elke dag hun hok binnen stapt dat lekkere goedje heeft wat zij vroeger ook kreeg, en waar ze best meer van zou willen drinken (ook al is ze al groot). En tegelijkertijd is Cobalt zich gaan hechten aan haar dochter en mag het kalfje steeds meer melk bij haar drinken en krijgt de uier van Carmen weer normalere vormen. Met als gevolg dat ik met 2 volle flessen melk het hok binnen kom, zoonlief van Carmen verwaand zijn neusje optrekt en dochterlief van Cobalt het wel gezellig vind om wat aan de speen te sabbelen maar niet meer dan een litertje terwijl Baccara steeds probeert of er aan de achterkant van de fles niet ook een opening zit om melk uit te lebberen. Zoonlief springt er nieuwsgierig toch maar wat omheen waardoor dochter niet meer wil drinken met die drukte...... En Maaike dus stampvoetend boos op de natuur is! ('Kom op jongens, drink nou effe, ik heb die melk toch niet voor niets gemaakt, Baccara schei uit, doe normaal, ga weg!')
Maar gelukkig is daar altijd nog Frommel die vrolijk komt aanhuppelen en ondanks het feit dat hij al best heel goed bij mama kan drinken, altijd zorgt dat hij een gaatje in zijn buik overhoudt om mij blij te maken door de overgebleven melk op te drinken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust je reactie achter!