Bezoek

Vandaag waren vrienden bij ons langs en zij hadden weer vrienden van hen meegenomen. Deze vrienden-van-vrienden hadden mijn blog gelezen en waren wel nieuwsgierig naar de boerderij 'in real life'. Heel leuk natuurlijk en vooral als je iets lekkers meeneemt!
Maar ook heel moeilijk, want het is altijd te kort!

Hoe kan ik ze een goed beeld geven van onze levende have? We lopen door de stal en we lopen te hard! Te hard om te vertellen over Grandy die de eerste weken na zijn geboorte zò onhandig was dat hij wel de uier van mama kon vinden maar de speen nog geen twee tellen in zijn bekje omdat hij zo stond te springen en dansen? Hoe kan ik in die korte tijd vertellen hoe klaaglijk zijn mama kon loeien als hij wèl (met veel moeite) bij mij uit de speenemmer dronk maar niet uit haar volle uier?
We lopen te hard om te wijzen op Violette en haar tweeling waarvan er eentje bijna elke dag wel een keer ontsnapt....
En hebben ze wel gezien dat die dikke theemuts echt ons zielige kipje is?

Hup, daar zijn we al bij Gompie met zijn gekke tongetje. Daar staan we even stil maar kijken niet lang naar het hok achter ons waar Facom met zijn vrienden zit. Facom geeft wel een show "oenig zitten" weg maar kwiek-kwiekt niet met zijn grappige korte staartje en steekt ook niet zijn tong uit om te laten zien dat die inderdaad over de gehele lengte verdeeld is en aan de linkerkant roze en rechts zwart is.
En dan heb ik het bezoek nog niet eens gewezen op de gekke haardos van Fabrice!

Sjoefff daar lopen we langs Fortuna en Fantasia en kijken ze vertederd naar Fedossia terwijl er geen tijd is om te vertellen dat Fedossia eigenlijk gewoon een krengetje is.
Ik kan nog net vertellen dat Gloria zo'n nuffig kalfje is en daar staan we alweer in de grote stal! En daar staan/zitten/liggen nog veel meer rare en unieke gevallen: De stier die onfortuinlijk ge-aaid werd, Felix die zo dapper was toen zijn mama was overleden, Esquimaux die een korte tijd flimster wilde worden, dikke Troika, Escargot van bijna 2 die nog steeds bij zijn mama drinkt,...... en en en......

Dat we te snel lopen ligt niet aan het bezoek hoor, dat we te snel lopen ligt aan het feit dat er zòveel te vertellen is, zòveel te wijzen en zòveel te ervaren, dat kan je mensen niet in een paar minuten meegeven. Zelfs niet in een hele dag. Dat zie je als je een tijd lang 2x per dag Gloria haar melk geeft, ziet hoe Fedossia elke keer een stoot verkoopt aan Fantasia en als je Facom parmantig door de wei ziet paraderen.
En dat voorrecht hebben alleen mijn lief en ik.....Sorry bezoek!

Rustige kerst

Dit jaar hadden we, voor het eerst sinds ik hier woon, geen bezoek met de kerstdagen. Op zich wel jammer natuurlijk, want ik vier graag kerst met familie, maar ook wel rustig. Geen taferelen zoals vorig jaar toen we beide kerstdagen nog vòòr het toetje de zitting moesten opheffen omdat er een koe moest kalven. Natuurlijk was er alle begrip, maar toch voel ik me op zo'n moment een beetje ongemakkelijk.

Dit jaar was het ook rustig in de stal; geen kalvende koeien, geen zieke dieren, alleen wat tochtige koeien. Dit betekende ook dat we ons kerstmaal ruim een half uur later dat gewenst aten omdat Equise ge-insemineerd moest worden en zij daar he-le-maal geen zin in had. Maar zoals gezegd: geen bezoek geeft mij de rust om alle tijd te nemen om Equise wat toe te spreken en over de staart te kroelen in de hoop dat ze stil blijft staan.

Kortom: een rustige kerst voor ons.
En de avond van eerste kerstdag? Die was wel heel erg rustig voor mij: die bracht ik in mijn eentje door in een verder verlaten wachtkamer van de eerste hulp in het ziekenhuis van Semur (hier ruim 30 minuten rijden vandaan)!

Eerder die avond, tegen het einde van de voederronde, liep mijn liefje langs; zijn linkerhand hield hij stevig vast met zijn rechter en het enige dat hij bleef herhalen was: 'wat ben ik stom wat ben ik stom wat ben ik stom'

En ja, eigenlijk is het ook wel stom om de liefste stier van de stal eens lekker over zijn kop te aaien en dat die stier juist op dat moment zijn kop met een ruk optilt...... Een bedrijfsongeval zonder stoere verhalen, zonder tractoren, woeste stieren, dolle koeien, zonder trappen, hoorns, stuif- en snuifwerk.

In tegendeel zelfs: een vinger gehecht en nu dik in het verband omdat je op eerste kerstdag blij en gelukkig was en je je lieve stier daarom even wilde aaien.... Gevaarlijk beroep dat boer zijn!

De beste wensen

Charolais in de regen

Wij zijn Charolais.
Wij worden geroemd om onze zilverwitte vacht.....

...MAAR NU EVEN NIET!

Mijn zielige sinterklaas... ;-)

Sinterklaas heeft heel duidelijk niet met zoogkoeienboeren overlegd over het tijdstip van zijn feestje. Natuurlijk, je verjaardag is handig, maar had hij niet een datum van een andere heugelijke gebeurtenis kunnen kiezen? De verjaardag van zijn moeder of de eerste keer zoenen met een meisje (of jongetje, we weten per slot niets over zijn geaardheid)....... Maar in de drukste periode van het jaar je verjaardagsfeestje willen vieren, dat is vragen om moeilijkheden!

Wij wonen hier met 200 koeien, 9 kippen, 2 hanen, een hondje, een kat en 2 mensen (de muizen tel ik niet mee, die hebben hier in het huishouden geen inspraak). Van deze 215 levende wezens is er welgeteld één die echt verzot is op Sinterklaas. En die ene heeft geprobeerd haar enthousiasme over te brengen maar moet concluderen dat ze verloren heeft.

Dit jaar was mijn laatste poging. De boer had al aangegeven dat hij me graag kadootjes geeft maar dat het nu echt te druk is dus dat ik zelf maar iets moest regelen als ik dat graag wilde. Nou, dat wilde ik graag dus met vol enthousiasme ben ik begonnen om het perfecte kado te maken, om er gisterochtend achter te komen dat het idee leuk was, de uitvoering netjes maar de bruikbaarheid nihil.

Maar ach, dacht ik; het gaat om het idee, met wat leuke gedichten erbij zal het toch nog knus worden.

Natuurlijk dacht Bijou daar anders over. Die wilde gisteravond wel door middel van een keizersnede verlost worden van haar kalfje. De vee-arts die kwam was niet onze oude vertrouwde snel en kundig werkende mopperpot, maar een nieuwe onervaren jongeling. Uiteraard durude de grap veel langer dan dat mij aanstond, en helaas ook langer dan dat Bijou leuk vond. Madam vond het nodig om erbij te gaan liggen (Stress, want ze moet natuurlijk dan wel op de goede kant gaan liggen! En een eigenzinnige dame van 600 kilo laten doen wat jij wilt is nog een kunst op zich).
Dit betekende weer extra traagheid bij de vee-arts want dit had hij nog nooit meegemaakt.

Het kalf was rap genoeg, dus terwijl de vee-arts nog bezig was, Bijou zich stierlijk lag te ergeren, Maaike oplette of ze wel rustig op de goede manier bleef liggen, was de boer druk in de weer met een kalf dat al op ontdekkingstocht wilde!

Maar goed, uiteindelijk was alles achter de rug dus konden we het heerlijk avondje vieren!
Dacht ik...... Maar weer dacht Bijou anders: die had er zò de pest in en dan ook nog eens een springend en buitelend kalf om zich heen...... Dat monstertje zou ze wel eens laten vliegen, waarop het arme kalf op de hoorns werd genomen en door het hok zeilde. Dit hield natuurlijk in dat wij een provisorisch hokje in elkaar moesten knutselen zodat de mamakoe wel haar kindje bleef zien en ruiken zodat, als haar onaardige bui voorbij was, ze het kalf weer bij zich kon krijgen en zou herkennen als de hare.

Enfin, om half twaalf waren we blij dat we niet een enorme mand met kado's en gedichten hadden maar werd het nog wel heerlijk dankzij het lekkers van diverse hulpsinten uit Nederland!

N.B. Het gaat heel goed met het kalf; Bijou is nu een echte lieve moeder!

De snelle of de langzame methode?

Als je in Frankrijk woont, moet je ook een Frans rijbewijs kunnen tonen. Dit omdat de straffen niet alleen uit boetes bestaan maar ook uit puntenaftrek.
Nu zijn er twee methodes om legaal aan een Frans rijbewijs te komen: de snelle en de langzame. Als je bij aankomst hier al een (Nederlands) rijbewijs hebt, mag je kiezen. Heb je er geen dan verval je automatisch in de snelle procedure.
Waar mijn boer dus mocht kiezen, werd ik tot snelheid gedwongen.

Wat houdt de langzame methode in? Ik zal de stappen nalopen:
Je begint met eerst gewoon te doen alsof je neus bloed. Dan, na een x aantal maanden hier gewoond te hebben, spreek je met vrienden af in het dorp. Je moet zoeken want je kent het circulatieplan hier niet, maar na ergens gevraagd te hebben blijkt dat je alleen nog die hoek om moet en dan bij het meeting-point bent! Blij stap je weer in je auto en even blij vergeet je voor die paar meter je gordel om te doen.
Uiteraard ziet oncle agent dat en wil je punten aftrek geven. Hierdoor wordt de langzame procedure in gang gezet: je doet weer alsof je neus bloed.
Naar een kleine drie jaar ontvang je een brief waarin gevraagd wordt of je je Nederlandse rijbewijs al hebt omgezet naar een Frans, want ze willen je graag wat punten afnemen. Zonder problemen regel je dit (na eerst te hebben begrepen dat dit heel erg lang gaat duren, daarna blijkt het toch sneller te kunnen je moet wel/niet/wel/niet je rijbewijs door een gecertificeerd vertaal-bureau in het Frans laten vertalen, met als gevolg dat je je stagiair een briefje laat schrijven en de hele bubs 100 kilometer verderop ruilt tegen een voorlopig rijbewijs annex verklaring dat het omzetten in behandeling is).
Een goed jaar later krijg je bericht dat je je rijbewijs kan ophalen. Wanneer je dit doet is naar eigen inzicht. Ik gok als de inkt van het voorlopig rijbewijs echt volledig verbleekt is.

De snelle methode is helaas wel de dure: een half jaar oefenen oefenen oefenen voor je theorie en na daarvoor geslaagd te zijn een half jaar rijles. Even afrijden, drie weken wachten en tadààà: meneer de postbode brengt het roze papiertje zonder iets te hoeven aftekenen bij je thuis!

Wie bepaald wat er gebeurt?

Koeien die nu nog buiten lopen; super! Al wenste ik soms dat ze allemaal op stal stonden...... Als alle koeien binnen staan kunnen wij namelijk bepalen wat er wanneer gebeurt. Is er gezellige visite die wat lang blijft plakken? Wil je die klus eerst afmaken voordat je aan het voeren begint? Jij bepaalt; de koeien zullen wel veel kabaal maken en zichzelf hééél erg zielig vinden, maar jij weet dat ze zich aanstellen omdat ze nog best wat hooi hebben liggen en gewoon verslaafd zijn aan aardappels en hopen dat er een nieuwe baal hooi wordt geopend want je weet noot wat voor lekkers dààr in zit!

Maar koeien die buiten lopen en elke nacht naar binnen gaan, DIE bepalen het ritme! Op een specifiek, door hun bepaald moment tijdens de schemering belieft het ze om richting stal te komen. Ben je te vroeg dan zijn ze nog in geen velden of wegen te bekennen, ben je te laat dan staan ze al zo ongeduldig voor het hek te dringen dat ze in hun drukte hun eigen kalfjes onder de stroomdraad duwen waardoor die vrij over het erf lopen.

Dus het is geboden op hun tijdstip te komen! Maar wie is "hun"? Dat zijn de vreetzakken die al staan te dringen, maar dat zijn ook de drie eigenwijzen die pas zin in hooi en aardappels krijgen als het al echt donker is. Maaike opent dus het hek voor een kudde dolle koeien, sluit het hek weer anders zijn er altijd wel kalfjes die het weiland 'by night' willen ervaren, dient dus op het moment van de drie eigenwijzen het hek weer te openen maar mag geen haast hebben want: 'oh hee, ik moet mezelf dringend even aan het hek krabbelen' en: 'oh kijk, hier staat de waterbak, even wat drinken hoor' en: 'maar Maaike, je weet toch dat ik niiet van modder houd, hoe moet ik nu de stal in komen?' Draal draal draal.
1031, 1032, 1033, ik heb het alfabet al 3x van achter naar voren opgezegd..... Hè hè, iedereen is binnen!

Of.....? Wat hoor ik nu? Staat er nog een domme koe in het weiland te loeien? Stom beest, je weet toch dat je om moet lopen? En nu dan? Lokken met een emmer korreltjes werkt niet want: recht tegenover, daar achter de haag, staat de stal en daar zijn aardappels. Rechts hoor je de trekker die de aardappels heeft gebracht. Waarom zou je als slimme koe dan naar links gaan lopen??
Met andere woorden: de boer kan met de aardappeltrekker het weiland in om die domme koe te lokken terwijl Maaike probeert kalfjes te tellen die heen en weer rennen, zich achter mama verstoppen of al heel eigenwijs in de schaduw van een grote koe aan het voerhek staan te eten.

Kortom: tegen de tijd dat ik de hele club binnen heb, heeft mijn lief al het andere werk in de stallen al gedaan..... (maar heb ik dus wel kunnen genieten van een mooie zonsondergang!)

Een rommeltje? Mode!

Mensen die goed bekend zijn met Nederlandse boerderijen vinden het bij ons nogal een rommeltje. Dat mogen ze best vinden maar wij zeggen dan: 'Dat is de mode in Frankrijk!' En voor Franse begrippen is het bij ons best opgeruimd trouwens.
Maar nu hadden wij in de nieuwe stal nog wat strobalen staan, terwijl daar 's nachts ook een club koeien met kalfjes slaapt. En dàt is wel slordig vinden wij.
Nou ja; vonden wij want sinds we ontdekt hebben dat deze strobalen een kleine speeltuin bleek te zijn, laten we ze lekker staan: de koeien kunnen zich er fijn aan schurken, de kalfjes klimmen erop, erover, spelen er verstoppertje, eten ervan, liggen er tegenaan en schuilen erachter als die grote koeien weer eens moeten vechten met nieuwkomers.
Volgend jaar is het vast mode om her en der losse strobalen te laten staan!

Het is toch wat....

Het is toch wat; een stuk zuidelijker in Frankrijk hebben ze heftig veel regen en -overlast (klik maar eens naar Veer) maar hier blijft het droog droog droog.

Beneden in de kelder hebben wij een bron. Dit is eigenlijk geen bron want een bron blijft water geven en dat gebeurt hier niet. Wij hebben dus eigenlijk een put die, door middel van een ingenieus antiek drainage-systeem, gevuld wordt met regenwater en grondwater. Hieruit pompen wij het water voor ons huishouden; douche, w.c., wasmachine en we koken ermee, maar nog belangrijker: het is drinkwater voor de koeien.

Normaal gesproken hebben we in augustus altijd wel een periode waarin de put leeg is en we water uit het meer moeten halen. (Natuurlijk: nèt als ik wil douchen voor een feestje is de put leeg.... Of 's avonds laat als je eigenlijk wil gaan slapen.....)
Maar nu rijden we vanaf maart al elke 2 dagen en in de zomer zelfs elke dag naar het meer om 6000 liter water te halen! Lang voordat het beregeningsverbod inging hadden wij ons dat verbod al opgelegd in het kader: 'ja doei, we gaan niet nòg vaker rijden!' en ik ben dus al maanden gewend om eerst te kijken of we water hebben, voordat ik de wasmachine aanzet (en die enkele keer dat ik in bad wil, dit ruim van te voren aan te kondigen).

Maar nu is het toch te gek: eind november is de tijd dat ik de keldervloer leeg haal om voorbereid te zijn op veel neerslag (Want als het heel veel regent dan loopt de put dus over en staat de vloer blank), dan gaan we toch niet in alleen een warme trui water halen???

Excuses en uitleg

Wat een lieve en hartelijke reacties op mijn frustratie-stukje van een paar dagen geleden! Dat heeft me echt goed gedaan, maar ook een beetje een schuldgevoel gegeven. Ik denk/vind dat ik de mensen die mij niet persoonlijk kennen moet teleurstellen, hen mijn excuses moet aanbieden en (hopelijk willen ze het daarna nog lezen!) een uitleg geven.
Ik vrees namelijk dat ik makkelijk de indruk gewekt kan hebben dat ik bijna opper-heilig ben in het duurzaam produceren. En dat is niet het geval. Ik zou het graag willen, heel heel graag, maar financieel-technisch en Brussel-technisch is dit (nog) niet mogelijk......
Waarschijnlijk scoor ik op 3 punten 'matig tot slecht' qua duurzaamheid. En ik zal eerlijk vertellen hoe dat komt.

De eerste: Wij gebruiken kunstmest. Niet veel, maar toch. De gronden hier in de Morvan zijn zò schraal en zuur dat je zonder kunstmest erg slecht gras krijgt. En goed gras in nou eenmaal heel erg belangrijk voor koeien. Niet alleen worden ze hier lekker dik van maar vooral ook gezond! Ik zie het aan collega's in de buurt die geen geld willen uitgeven aan kunstmest; zij zijn veel geld kwijt aan aanvullend voer (zeg maar voedingssupplementen) en inentingen tegen van alles omdat hun koeien en kalveren gauw last hebben van zaken als kalverdiarree etc. Wij enten tegen niets (behalve als het Europees verplicht is).

De tweede: Wij mesten onze koeien zelf af en hiervoor krijgen ze een paar kilo krachtvoer per dag (alleen degenen die bijna naar de slager gaan hè, het is veel te duur om ze allemaal te geven, en absoluut niet nodig bovendien). Graag zou ik afmesten met een mengsel van eigen granen en luzerne, wat voor onze koeien net zo goed zou zijn, maar helaas: wij hebben 100% grasland en mogen vanwege natuurrichtlijnen uit Brussel nog niet een hectare omploegen om zelf te telen. We zijn dus naarstig op zoek naar 20 hectare bouwland (als iemand iets weet?!) om op die manier niet meer mee te hoeven werken aan de idote machtspositie van de krachtvoer-industrie.

De derde (Deze is voor de meesten waarschijnlijk het ergst, terwijl ik hier zelf de minste problemen mee heb): Wij hebben, naast een grote club authentieke rustieke Charolais-koeien, een club Belgisch Witblauwen. Je weet wel, die koeien die te ver doorgefokt zijn en niet natuurlijk meer kunnen kalven. Ik vind het erg jammer dat dit gebeurt is met het ras, ik ben ook erg blij dat men druk bezig is met terugfokken. Maarrrrrr...... Ik haat het als mijn koeien pijn hebben (ook een reden waarom we niet willen inenten, hierdoor staan onze koeien bij de vee-artsen wel bekend als die kleinzerige aanstellers die niets gewend zijn, maar dat vind ik niet erg), dus als ik had gemerkt dat een keizersnede niet bevorderlijk was voor hun welzijn, had ik direct al die dieren verkocht. Ik hoop dat iedereen dit van mij wil aannemen!
Helaas zijn we financieel-technisch nog niet zo ver dat we ethisch verantwoord kunnen doen; de consument wil zo verschrikkelijk veel meer betalen voor dit vlees, dat het voor ons de belangrijkste bron van inkomsten is.

Je ziet; hoe extensief we ook zijn, hoe bewust we ook proberen te werken en leven, als zoogkoeienboer zitten we ook met handen en voeten gebonden. Ik duim voor betere tijden en eerlijker prijzen zodat we nòg duurzamer kunnen produceren!

No impact?

Ik ben een beetje boos. En een beetje verontwaardigd.
Afgelopen week was de internationale 'no-impact-week', waarin mensen uitgedaagd worden om eens een weekje wat duurzamer te leven. Een fantastisch streven want iedereen weet dat mensen nogal luie gewoontedieren zijn en dus best eens wakker geschud mogen worden.

Ikzelf incluis. Als ik de stroomrekening zie weet ik dat ik best iets zuiniger met electriciteit mag zijn, als de postbode de reclamefolders heeft gebracht weet ik dat dat eigenlijk niet goed is (ook al is deze stapel voor ons een cursus Frans en een cursus Wat-leeft-er-in-de-wereld ineen; zo weet ik wat een Wii computer is en welke kinderheld tegenwoordig de verlanglijstjes vult)

Er zijn veel meer mensen die zich aangesproken voelen tot dit initiatief. Fijn!
Op diverse blogs lees ik hoe moeilijk mensen het vinden om de auto te laten staan en dat 2 uur spelen met de Wii computer toch echt duurzamer is dan spelen met de Xbox (??!!). Ook lees ik dat mensen erachter komen dat je echt niet je huis een uur hoeft voor te verwarmen als je er daarna maar een half uurtje bent om te ontbijten en naar je werk te gaan.
Maar wat ik in die blogs ook lees is dat al dit soort drempels helemaal niet genomen hoeven te worden ALS JE MAAR GEEN VLEES EET.

En op dit punt wordt ik dus boos. En verontwaardigd:
Om elk wissewasje de auto pakken, Ipads, spelcomputers, lang douchen, uren shoppen, altijd je huis lekker warm op 19 graden, een wasdroger, etcetera, wat een luxe! Zolang je maar vegetarisch eet, is het allemaal geoorloofd.
En wat mij nog het meest boos maakt is dat deze mensen gedeeltelijk gelijk hebben ook nog! Er is vlees in de supermarkt dat heel onduurzaam geproduceerd is. Dat is dat vlees wat zo lekker goedkoop is en waar elk biefstukje exact gelijk is.
Hoe kan ik deze mensen bereiken om ze te vertellen dat er ook eerlijk vlees is? Dat er in West Europa gebieden zijn waar je niets anders kan dan koeien houden (of kerstbomen, maar je wil niet weten hoeveel gif daarvoor wordt gebruikt)? Dat er in heel Nederland de mogelijkheid is om vlees uit natuurgebieden te eten? Dat die koeien niet grazen op gekapt regenwoud en geen soja uit diezelfde gebieden eten? Dat ik het heb over koeien die de restproducten uit de humane voedingsindustrie eten (zoals het rest product van de bio-ethanol, bierindustrie, suikerindustrie, afgekeurde aardappelen omdat ze de vorm van een hartje hebben)?

Natuurlijk vraag ik niet of iedereen elke week naar de Morvan rijdt om eerlijk vlees van mijn blije koeien te kopen (dat zou niet duurzaam zijn toch?) maar zo snel een oordeel vellen?
Ik denk dat ik maar even de kachel ga stoken....... want deze kort-door-de-bocht duurzaamheid heeft grote impact op mij!

Normaal....

Normaal gezien draagt een koe haar kalf ongeveer 285 dagen in de buik. Is het korter, dan is het kalf vaak wat kleiner, is het langer dan is het kalf wat groter bij de geboorte. En normaal gezien kan je aan het gedrag van de koe al wel een aantal uren (tot een dag) van te voren zien dat de geboorte eraan zit te komen; de koe zondert zich wat af of wordt juist al wat agressief vanwege moederlijke hormonen die het kalf willen beschermen, of ze snuffelt op de grond alsof ze haar kalf al zoekt, en schuurt en schurkt zich helemaal mooi schoon voor het grote moment....... Afwijkend gedrag in ieder geval.
En normaal gezien komt het kalf met de voorpootjes eerst met daartussen het kopje gevleid.

Maar ja, een kalvende koe is puur natuur en houdt zich niet altijd aan 'normaal gezien'.
En Violette al helemaal niet! Al dagen lang zonderde ze zich af, had zich van het schurken en schuren een punk-kapsel aangemeten waar ze in de jaren '80 jaloers op zouden zijn en liep al dagen met een overvolle uier te waggelen.
Mijn lief was dus ook al dagen in opperste paraatheid; om de zoveel uren liep hij het weiland in om te kijken hoe het met haar was, elke nacht was ze binnen in de stal en zette hij de wekker om te gaan kijken,..... Maar niks hoor; Violette waggelde rustig door en lag dagen in afzondering van de stilte te genieten.

Tot het vanacht echt ging beginnen. Dat wel 'als normaal'; gewoon met een waterblaas en daarna het eerste pootje al zichtbaar. Op dit moment in deze nacht had mijn lief al 3 keer maar 1,5 uur geslapen maar was hij wel zo helder dat hij eens ging voelen hoe het van binnen zat: Eén pootje, nog een pootje, nòg een pootje..... geen kopje.....? Dit was een monstertje of een tweeling!

De vee-arts mocht ook eens voelen of hij kop of staart kon ontdekken ondanks dat hij al 4x uit zijn bed was gebeld om te assisteren bij andere boeren.
En ja hoor; een tweeling! Eerst de eerste: touwtje om het ene pootje, stokje eraan en trekken maar boer!
*geen beweging in te krijgen*
Dan het andere pootje. Goed voelen, ja zit aan hetzelfde lijf vast, touwtje erom, stokje eraan en trekken maar boerin!
*weer geen beweging in te krijgen*.....

Ik snapte het niet, zo groot was dat pootje waaraan ik trok niet, dus dat kalf kon toch ook niet zo groot zijn??
Terwijl ik dit dacht, wreef de vee-arts de laatste slaap uit zijn ogen en ontdekte dat de boer aan een groot pootje trok en de boerin aan een klein pootje....... Toch een monstertje??

Ach nee, gelukkig: mijn touwtje werd van het pootje gehaald, de vee-arts stopte zijn hele arm in de buik van de koe, duwde en draaide wat en kwam met een groter pootje weer terug. Nu ging het makkelijk, ondanks de stuitligging: eerst een groot stierkalfje en daarna een vaarsje.
Konden we alledrie nog net een uurtje slapen voordat de dag weer begon....!

Het zielige kipje

Vee-arts in de stal:

Vee-arts: 'Meneer, u moet geen kippen in de stal laten'

Boer (lichte vertwijfeling op het gezicht): 'ehmmm tsja, ehmmm'

Vee-arts (lacht begrijpend): 'Oh, dit is een kip met privilege's?'

Boer (opgelucht): 'Ja!'

Vee-arts (vermanend): 'Maar toch, kippen kunnen ziektes overbrengen. Kijk, deze kip heeft al psoriasis op haar rug'

Boer (zal-ik-wel-zal-ik-niet op het gezicht): 'Tsja, eh, ehmmm het is geen psoriasis maar ehm....'

Vee-arts (kijkt verbaasd naar de boerin, die op haar beurt ineens het plafond moet controleren): 'oh?'

Boer: 'Kijk, vorig jaar hadden we een haan met 5 kippen. De vos heeft vier van de kippen gepakt. Toen bleef er nog maar eentje over en de haan was erg masculin.... We hebben nu wel weer meer kippen voor de haan hoor, maar toch.......'

Vee-arts (het belletje rinkelt, het kwartje valt, het lichtje brand): 'Ach ja, ik begrijp het, deze stal is haar veilige vluchtoord?!'

Boer (hoopvol): 'Ja!'

Vee-arts (lacht maar weer eens naar de boerin, die schaapachtig terug grijnst): 'Het is goed dan, die andere kippen blijven buiten?' (En denkt bij zichzelf: rare Hollanders....!)

Leven en dood

Ik moet het eerlijk toegeven: ik vrees dat ik nooit een echte boerin zal worden......

Hoe goed ik ook kan harken en schudden, hoe lekker mijn echte boeren appeltaarten en stoofpotten ook zijn, hoeveel ik ook om de koeien geef, het zal niet lukken........

Ik zal altijd een stadse blijven; gewoon om het feit dat we in de stad niet leren omgaan met leven en dood.

Ja natuurlijk, een opa overlijd, een vriend, een zus van een goede bekende...... Maar de gevoelens die daar bij horen zijn: 'Hoort niet!' en 'Is gemeen!' en 'Is te vroeg!' Niet eerlijk, niet natuurlijk, niet te verkroppen et cetera.

Accepteren dat dood bij leven hoort, dat doen we in de stad liever niet.

Een boer wel. Een boer kan niet anders. Het begint als 6-jarig jochie als je lievelingskonijn dood gaat, als 10-jarige overleeft je lievelingskalf die zware griep niet, als 15-jarige trek je een dood kalf uit je mooiste koe, als 18-jarige moet je besluiten dat een koe te ziek is en moet inslapen.

Als dan je pa (veel te vroeg!) overlijd weet je: we hebben gedaan wat we konden, ik had hem en mijn moeder een heerlijk lang leven gegund maar ik moet nu afscheid nemen, de koeien moeten gemolken worden en Clara36 staat op bevallen.

Snap je? Een boer is niet wreed of ongevoelig, het verdriet is even groot als dat van een stadsmeisje, maar een boer moet helder blijven denken en doorgaan!

En dat ontbreekt bij mij.

Eergisteren is de ziel van Feline in het nieuwe kalf van Violette gekropen en Maaike staat te grienen. De boer is een tijd stil, zucht eens diep en zegt: 'het is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn die doodgaat, ik moet nu het naveltje van het pasgeboren kalf ontsmetten en kijken of mama goede melk voor haar kalfje heeft'

Gisteren heeft Aphrodite een dood niet-voldragen kalfje geworpen. Toen wij bezig waren om de hele club naar binnen te krijgen, liep Aphrodite weg om een stil plekje te zoeken om daar de andere helft van de vroeggeboorte dood te laten komen. Maaike staat erbij te grienen terwijl de boer een tijd stil staat, weer eens diep zucht, de koe aait, zegt 'het zit je niet mee koetje' en dan toch echt de telefoon moet grijpen om de vee-arts te laten komen (er moeten monsters genomen worden om eventueel een oorzaak te vinden), organiseren hoe de koe en de kalfjes naar de boerderij komen en moet bellen om de kalfjes op te laten halen door de destructor (Maaike moet al bijna grienen bij het woord alleen al).

Tegelijkertijd moet hij in de gaten houden hoe het met de bevalling van Cookie gaat, of het nieuwe kalf van Dummy wel goed drinkt en bedenken hoe we die vier koeien met kalveren van 3 à 4 weken naar buiten doen.

Deze blog heeft als ondertitel: 'een burgermeisje dat boerin wordt' Maar die moet ik denk ik veranderen in 'zal het ooit lukken om boerin te worden?'

En nu ga ik naar buiten, genieten van de kalfjes die de wei ontdekken, even knuffelen met hoogdrachtige Zwarte Neus en de rest van de kalfjes wat lekker gras geven!!

Diepvriesmaaltijden

Wat krijg je als je een stads meisje zonder rijbewijs laat samenwonen met een zuinige boer op het Franse platteland?

Antwoord: bijzondere discussies in de supermarkt!

Omdat ik best op mijn fietsje naar de supermarkt kan, maar dan met volle tassen die drie kilometer niet terug de berg omhoog kom, doen wij altijd samen boodschappen.

Iedereen kan zich voorstellen dat dit niet de grootste hobby van mijn boer is; werkkleren uit, nette kleren aan, opletten of je niet te veel naar mest ruikt, de drukte in en na onbepaalde tijd mag je je eigen werkkloffie weer aan!

Dat die tijd onbepaald is, komt vaak door de discussies in de supermarkt:

"Nee, die bloemkool koop ik niet, ik weiger. Ik weet hoeveel de boer ervoor krijgt en dit is ongehoord!" Of;

"Wat? Belachelijk! Durven ze dit voor appels te vragen? Weet je wel hoeveel die arme boer ervoor krijgt? Hier doe ik niet aan mee!"

De oplossing was simpel: een eigen moestuin! Tijdens het spitten werd al uitgerekend hoeveel minder we zouden gaan uitgeven de komende winter en natuurlijk waren we blij dat we door eigen groentes te telen, minder vaak het verkleedfeestje hoeven uit te voeren.

Als je dan ook nog een tienerkalf hebt dat als gevolg van een infectie blind werd en "dus" (? Het klinkt vreselijk maar het is helaas echt zo) onverkoopbaar, dan is de rekensom niet moeilijk:

In onze bijkeuken staan drie vrieskisten; eentje voor de biest voor de kalfjes, eentje voor de groentes (deze winter kunnen we 30 dagen bloemkool eten, 60 dagen sperziebonen, 20 dagen soep en dan staan de rode en witte kolen nog in de tuin, evenals de prei en de spruiten), en eentje voor het vlees.

En dat is makkelijk hoor! Ik moet wel goed opletten dat ik op tijd het vlees uit de vriezer haal maar voor de rest ben ik in de drukke winter een groot fan van mijn diepvriesmaaltijden!

Boer de bouwer

Gisteren hebben we een wereldreis naar Autun gemaakt omdat daar bij de Mr. Bricolage een keukenwerkblad in de aanbieding was. Tijdens de 40 minuten durende terugrit met 1,5 meter blad uit de auto stekend, terwijl ik met mijn knieen naast mijn oren klem zat tussen het handschoenenvak en de 1,5 meter blad die wel binnen de auto paste, had ik niet kunnen bedenken hoe vlug het ding zijn plaatsje zou krijgen!

Maar vandaag was het rustig op de boerderij dus het oude aanrechtblad kon leeggemaakt worden.

Terwijl boer de bouwer zich mentaal voorbereidde zou ik even in de nieuwe stal kijken hoe het daar was. Niets aan de hand daarzo hoor; de dames lagen loom te herkauwen en vonden het amper de moeite om naar me te kijken. Behalve Equinox. Je zou kunnen zeggen dat ze me nogal verwilderd aankeek. ** Alarm**!!

Ja hoor; de waterblaas was al buiten.

Gauw naar binnen; oude blad opmeten, nieuw blad meten, streepjes zetten, zagen, Equinox bekijken (1 pootje zichtbaar), weer naar binnen, erachter komen dat het blad niet past, weer meten, streepjes zetten, zagen, Equinox bekijken (2 pootjes zichtbaar), weer naar binnnen, zien dat de keuken niet haaks is dus dat we linksvoor bijna een centimeter missen en rechtsachter dus ook, balen, fornuis weer op zijn plek, water koken, courgette bakken, pasta in het water, Equinox bekijken, niets te zien, andere koeien naar het voerhek lokken, volgend blik op Equinox laat zien dat het kalf geboren is.......

Boer de bouwer ontfermt zich over het naveltje en boerin de chefkok was blij dat ze het vuur uit had gezet, met zo'n blad half-af kan je je geen overkook partijen veroorloven.

Ik ben benieuwd wanneer ik de pannen wel mag laten overkoken want klussen op de boerderij blijft op deze manier spannend en verassend!

Achter de feiten...

Als je in het buitenland woont en daarbij een beetje je best doet om ècht in dat land te wonen, leven en werken (dus niet met 1 been nog in het geboorteland) dan mis je wel eens wat nieuws.
In mijn geval: wat Nederlands nieuws.
Wel had ik vaag eens gehoord over een manifest van mevrouw Vonk, en na wat gegoogle heb ik dat eens snel doorgelezen en weer weg geklikt met het idee: ja precies, zo denk ik er ook over, dit is interessant.
Nu zijn er collega's heel boos op haar, ze zou ons boeren hufters noemen.
Ik ben opgevoed met hoor en wederhoor dus ik vond blijmoedig: laat ik mevrouw Vonk eens mailen en vragen of ik haar nu helemaal verkeerd begrepen heb.
Zo gezegd, zo gedaan.
Nog geen twee dagen later kom ik erachter dat er werkelijk een vergelijk tussen vleeseters en hufters is gemaakt, en dat deze conclusies zelfs ook nog uit een grote duim zijn gezogen! Oeps, liep ik weer eens achter de feiten aan.....
Toch lichtelijk beschaamd dat ik mevrouw Vonk wel op een heel ongelukkig moment heb gemaild, ging ik er vanuit dat zij mijn vragen vast als "inpeperen" had ervaren en dat ik wel kon fluiten naar een reactie van haar.
Wat schetst mijn verbazing: Vanmorgen heb ik een mailtje van haar gekregen dat zij het eens is met de manier waarop wij onze koeien houden en dat wij het heel goed dezelfde opvattingen hebben: Niet te veel, bewust èn verantwoord vlees eten is een luxe die we ons best mogen permiteren.
Dank je wel mevrouw Vonk!
Niet dat ik er veel aan heb; ik woon, leef en werk in Frankrijk en heb dus te maken met de Franse ideeen en opvattingen.
En die zijn soms nogal anders dan die in Nederland...... Zal ik DSK eens een mailtje sturen?

Korte dagen

Het (enige?) voordeel van het korten van de dagen is dat je niet zo verschrikkelijk vroeg op hoeft te staan voor het mooie ochtendlicht.....

En je krijgt er gratis nog wat decoratie bij!

Helaas was ik vandaag toch te laat, maar dat kwam omdat ik eerst kennis wilde maken met onze jongste telg:

(nog een beetje gelig van het vruchtwater en het is duidelijk op welke kant mama heeft gelegen bij de bevalling maar het kleintje had zelfs al gedronken toen wij kwamen dus alles is goed met ze!)

Het belang van goede ruilverkaveling

Nou ja, ik weet niet of het komt door goede ruilverkaveling of door een rijke slimmerik die 200 jaar geleden ervoor heeft gezorgd dat onze boerderij zijn weilanden allemaal aan elkaar heeft. Maar zoals onze buren daar 2 hectares hebben, 3 kilometer verderop weer eens 4 hectares, daar nog wat en daar nog wat, zodat ze wel een tijdje in de auto zitten om hun koeien te controleren, zo hoef ik alleen maar op het fietsje te springen, even naar het dorp en terug te sjezen en ik heb alles gezien. Oké; bijna alles. (Ik hoop dat het op de foto duidelijk is; onze boerderij is roze (zo mannelijk), de weg is blauw en het begin van het dorp geel).

Lekker makkelijk.

Een groot voordeel is ook dat we dus geen veekarretje nodig hebben om de koeien van het ene weiland naar het andere te krijgen. Wij moeten even opletten dat we een tijdstip pakken waarop de Fransoos aan de warme hap zit, we zetten twee hekken open en de koeien lopen wel van het ene weiland naar het andere!

Dit laatste is ook wel een nadeel: de koeien van de buurman zijn gewend om op een veekar te stappen, als een handelaar hier zijn kar klaar heeft om koeien op te laden, dan breken onze dames de tent af: ze durven er niet op!

Maar, alle weilanden rondom de boerderij is toch echt een groot voordeel. Vooral als er een koe over een volledig verzakt hek stapt omdat ze graag even bij wil kletsen met de dames aan de overkant van de weg!

Op het moment dat de buurman belde dat er een koetje van ons op de weg liep, was mevrouw al bijna bij de boerderij. Simpel; ze (her)kent de weg.

Ik geef toe: dit blogstukje had ook de titel 'het belang van een goede afrastering' kunnen hebben..........

Mijn studie-uitje

Gisteren had ik een studie-uitje. Ik wist het zelf niet, wel wist ik dat we naar "Magny-Cours" zouden, maar wat dat inhield?? Voor vertrek zag ik mijn boer druk doen met voorbereidingen zodat er niets mis zou kunnen gaan tijdens onze afwezigheid (extra hekken dicht, waterbakken controleren etc.) en toen ik heel lief vroeg of hij het niet rustiger vond als ik maar thuis bleef, kreeg ik een verontwaardigd: 'Ik weet hoe het daar is, het gaat erom dat jij die beesten ziet, dat je kan zien en leren waar kopers op letten, wat ze willen, hoe jij die kalveren daar ziet ten opzichte van onze hier thuis'

Oeps, oké. Maar wat is dat Magny-Cours dan precies?

'Het is een concours voor kalveren tot 10 maanden en 's middags een echte veiling.' Precies. Goed.

Na een prachtige rit door ons Morvan en een stuk snelweg in een plattere wereld kwamen we aan bij het spektakel. Uiteraard vond ik het eerst alleen maar zielig; die kalveren lopen nog bij hun mama en ze moesten nu een hele dag zonder lekkere melk en lik-over-de-bol. Sommigen vonden het maar niets. Maar ja, ik zag ook wel dat ze oud genoeg waren om een dagje van huis te zijn en ze hadden lekker te eten en te drinken dus mischien deden ze ook wel een beetje aan aanstelleritis.......

Want oké, niets zo fijn als lekker met mama knuffelen, maar de prinsesse-behandeling die ze gisteren kregen, zullen ze ook niet elke dag hebben! Boeren, zelf netjes opgedirkt met witte blouse of shirt, deden niets anders dan hun lieveling borstelen, poetsen, manicuren, van eten en drinken voorzien, billen afvegen, poep snel wegscheppen, alles om hun prins(es)je op zijn/haar mooist te tonen.

Het concours hebben we gemist; toen we aankwamen hingen er overal al bordjes met welke prijs in welke categorie het beestje had gewonnen en stonden een aantal stiertjes versierd met llinten. Maar voor mij kwam nu de eerste test: 'hoe zien ze eruit ten opzichte van onze beesten?' Die vond ik makkelijk: precies gelijk! Ojee, tot ik even beter keek; onze beesten van die afmetingen waren wel 3 tot 6 maanden ouder dan wat ik hier zag! Potverdorie; hier kijk, deze is even oud als Gaston die in maart geboren is, maar ziet er net zo mooi en groot uit als Felix van september! Hoe kan dat nu?

Daar ging mijn opgeheven kin en rechte rug........ voor onze omgeving; de schrale Morvan, hebben wij mooie grote dikke stevige koeien, maar het zijn helaas nog wel sulletjes als je ze vergelijkt met de top van Frankrijk..... Nu weet ik dat als wij onze Gastonnen en Felixen ook elke dag 6 kilo van de duurste krachtvoer zouden geven, dat ze een stuk groter en dikker zouden zijn, maar voordat wij zo'n mooi bordje kunnen winnen, moeten we nog een tijdje langer goed fokken!

Maar ja, voor die dure krachtvoer korrels moet je ook je beesten duur kunnen verkopen (anders is het onbetaalbaar) en dat festijn begon na ons kopje koffie.

En daar heb ik de eerste minuten met open mond gekeken! Gelukkig zat er een oud omaatje naast mij, met wie ik me samen heb kunnen verbazen over de veilingprijzen; voor haar net zo onbegrijpelijk als voor mij...

De boer komt met een hulpje die de staart in de gaten houdt (tsja, ook de mooiste stiertjes willen soms midden in de ring poepen en dat met de eigen staart afvegen. En dat is geen visiteplaatje dus terwijl meneer poept, moet het hulpje de staart omhoog houden, direct de billen afvegen en de haartjes weer wat bijkammen. Ja, ik moest er ook om lachen hoor!) en de veilingmeester verteld eerst iets over het kalf en zijn afkomst. En dan begint het bieden. De boer, stier en hulpje lopen rondjes in de ring terwijl de veilingmeester onverstaanbaar de geboden prijs roept. Gelukkig werd het ook op scherm getoond. Aan elke kant van de ring stonden vrouwen goed op te letten en als iemand zijn hand opstak riepen ze heel hard 'whow!'. Zo wist iedereen dat er geboden was, en ging er weer 200 euro bij de prijs op. Het bieden begint bij een bedrag waar wij bijna 2 stiertjes voor verkopen!

Oké, ik snap ook dat als je een mooie stier hebt, je dus ook mooie nakomelingen hebt die je voor meer geld kan verkopen, dus een bedrag van 3000 euro of meer is verschrikkelijk veel maar ik snap dat je dat uiteindelijk wel weer terug kan verdienen.

En toen kwam Goliath. Goliath had wel al op het concours de eerste prijs gewonnen maar dat dat inhield dat hij net zo duur werd als een nieuwe luxe auto, dat was onwerkelijk........!

Mijn boer kon me vertellen dat zo'n Goliath wel gekocht wordt door bijvoorbeeld 5 boeren samen die dan allemaal sperma-rietjes van de "koning van Magny-Cours" kunnen gebruiken. Dat maakt het iets begrijpelijker, maar voor mij was het een studie-uitje in het kader 'over-the-top'.

Gelukkig reden we op de terugweg weer tussen de bossen en en de kleine weilandjes met koetjes van normale tot schrale afmetingen om bij thuiskomst in gedachte onze Felixen en Gastonnen een knuffel te geven en ze te vertellen dat IK ze heel mooi en lief vind, ook al zullen ze nog geen tien procent opbrengen van wat Goliath heeft opgebracht!

Beroemd

Ik ben beroemd! Een belangrijke hoge functionaris is zwaar onder de indruk van mij!

Nou ja; een belangrijke hoge functionaris is onder de indruk van mijn zelfgemaakte aardbeien-limonadesiroop.....

Oké; Een burgemeester vond mijn zelfgemaakte aardbeiensiroop heel lekker......

Goed, eerlijk; de burgemeester van St Didier vind mijn zelfgemaakte aardbeiensiroop lekker
en ja; St Didier telt 5 huizen......

Maar toch! Wie kan me dat nazeggen?

En diezelfde avond mochten wij de platte kar ophalen bij diezelfde burgemeester (De kar is van de oom van onze stagiair, ja voor mij is alles ook niet altijd even duidelijk hoor)
Dus ik verheugde me er al op; schoon t-shirt aan, zal hij een bestelling plaatsen?

Nee, het enige dat hij plaatste was de platte kar. Aan de kant van de weg zodat we nog niet in de buurt van zijn huis hoefden te komen, laat staan meer indruk op hem maken......

Integreren is zo moeilijk nog niet..... Ik snap er alleen niets van!

Feline is als Fenix

Feline is als Fenix uit de as herrezen!

Ruim een maand geleden werd ik naar het Jacquelineweiland geroepen, er was iets niet goed met een kalf. Daar aangekomen zag ik dat het hé-le-mààl niet goed was met het kalf; ze liep suffig rondjes en reageerde nergens op, niet op het ongerust geloei van haar mama, niet op ons.... op niets.

Terwijl we op de vee-arts aan het wachten waren, viel het kalf en raakte in coma. De arts kon ons weinig meer vertellen dan wat wij al vermoedden: acute hersenvliesontsteking, maar hoe en wat??? Zij wist het niet en wij al helemaal niet! Alle mogelijkheden en ziektes zijn de revue gepasseerd maar alles ook weer voor de helft verworpen. Vast stond dat ze heel erg ziek was. De vee-arts, gewend aan economisch denkende boeren, begon de euthanasie-spuit voor te bereiden.

Wat? Ja, dat vonden wij ook wel heel rap dus dat moest maar niet.

Voorzichtig het kalf met de Merlo naar huis gereden en daar op schoon stro gelegd. En oh, wat had het kalf het zwaar. Ze had duidelijk hoofdpijn, maar verder sta je machteloos; het beestje kan je niet vertellen wat en waar nog meer pijn precies..........
Elke dag kwam de vee-arts langs met infusen met vitamines, mineralen en vocht. Ik weet niet hoeveel antibiotica ze heeft gespoten en hoeveel uren mijn lief achter internet zat om te zoeken naar vergelijkbare ziektebeelden.
Maar vooral mijn lief bleef hoop houden!
Ik vaak niet, soms wel. Als Feline extra hard kreunde als ze ons aan hoorde komen bijvoorbeeld, dan wist ik: ze wéét dat we komen en ze wéét dat er dan weer zo'n akelig prikje komt, dus ze is niet volledig weg.

Tergend lagzaam ging het beter. Na een paar dagen konden we gekookte lijnzaad in haar keel gieten en slikte ze het door (elke dag 6x een liter). Maar het ging veel te langzaam naar mijn zin, ik verloor vaak de hoop op een goed herstel. Maar dan was er ineens weer een sprankje: Wij moesten haar natuurlijk regelmatig omdraaien, want ook een kalf kan doorligplekken krijgen, en voor onze ruggen was dat het makkelijkste om "gewoon" haar poten te pakken en haar over haar rug te draaien. Maar daar had madam geen zin in! Ondanks haar pijn en haar ziekzijn kon ze ineens verdacht goed en gericht trappen! Dat gaf hoop!

Maar ook een dilemma: hoe dan wel? Eindeloos hebben we gesjord met banden onder haar door wurmen, om een poot binden en dan de poten onder haar lichaam doortrekken, zodat ze min of meer over haar buik naar de andere kant draaide. En zitten deed ze ook nog niet zelf dus wij hebben vaak als rugsteun gefingeerd en anders wat kleine hooibaaltjes (die ze door haar ge-beweeg toch wegdrukte)

Het bleef erg langzaam maar we bleven vooruitgang zien! Ik zeg het nog meer eens: mijn lief bleef optimistischer dan ik.

Tot we merkten dat Feline tijdens het draaisjorren bewegingen maakte die leken op: 'ik wil wel opstaan maar heb mijn ledematen niet onder controle en de vloer is zo glad'

Weer een nieuwe fase in het herstel! Maar nu? Gelukkig was het mooi weer dus madam is met behulp van de Merlo naar buiten gedragen.

Ik heb het steeds over het kalf, maar een kalf van 10 maanden weegt al gauw 400 kilogram hoor! Dus van beider ruggen was weinig meer over met al dat gedraaisjor.......

Feline vond het wel lekker buiten in het zonnetje. Zozeer dat ze na 2 dagen inderdaad kon staan! Dat was een feestje waard natuurlijk en zij vierde het feestje mee door ook heel voorzichtig wat klein geknipt hooi te eten.

Haar ene oog leek/lijkt blind en haar andere oog had een naar uitziende wit vlies wat later een etterbult werd en weer later een bloedblaasje, maar ze kan er al mee zien, dat is duidelijk.

En nu begon ik ook echt optimistisch te worden, ook omdat we nu in een fase kwamen waarin ik ook actief kon worden (dat vocht in haar keel gieten vond ik maar niets), dus nu was het mijn beurt om uren plukjes hooi in haar bek te stoppen en kon ik dus goed zien hoe ze echt een eigen willetje heeft. Als madam niet wil eten draait ze nuffig haar kop weg en perst ze haar lippen op elkaar, als ze wel wil eten kijkt ze me verontwaardigd aan of ik niet effe wat kom brengen en als ze echt trek heeft loopt ze recht op ma af. Wel blieft ze graag wat lekkere korreltjes verstopt in het hooi, met alleen gras heeft ze geen zin.
Maar zelf eten deed ze nog niet....... Zelf drinken was er ineens wel bij! Dat is fijn, nu kan ik ook gewoon een emmer voor haar houden en kan ze zelf beslissen of ze wel of niet wil drinken.
Ook kwam haar tong nog niet naar buiten en dan pas merk je hoeveel snot een koe produceerd! Jekkes, en wij maar als verzorgende ouders haar neus schoon vegen (nu weet iedereen ook waarom een koe zo vaak met haar tong in haar neus zit)

En gisteravond hadden we de finale primeur: Ik had een bult hooi klaar gelegd en ging even een emmer korreltjes halen. Je raad het al: toen ik terugkwam stond mevrouw te eten! Wat een geluk, wat een feest!

Wat zal de vee-arts verbaasd zijn! Lang leve mijn liefje die nooit de hoop heeft verloren, die elke nacht eruit is geweest om te kijken hoe het met haar was, die uren vocht in een doodziek kalf heeft gegoten en met haar heeft omgehannest om het haar zo goed mogelijk naar het zin te maken.

De beloning is daar: Feline staat te eten!

Integreren; wat is "normaal"?

Integreren? Ja leuk!
Maar zoals de Nederlandse integratietest al volstaat met flauwekul: Stel je voor je zit op het terras en achter je is iemand luidkeels aan het bellen, wat doe je?
A) Ik negeer het lawaai,
B) Ik vraag beleefd of hij zachter wil bellen,
C) Ik draai me om en wens hem alle ziektes die ik kan verzinnen.
(Het goede antwoord weet ik niet, ik weet wel wat mijn moeder me heeft geleerd (B) en wat tegenwordig de norm is (C) )

Zo ben ik hier ook bezig met "de norm" en "de praktijk" qua integreren:
Afgelopen zondag hoorde ik de koeien tegenover het huis lawaai maken. Eerst dacht ik nog niets want ze maken wel eens vaker lawaai; ze zijn dan bezig de laatste roddels te bespreken met de koeien die in het weiland tegenover de buren staan.
Maar toen ik buiten kwam bleek het helemaal niet om roddels te gaan: de dames tegenover de buren lagen loom in het gras en de club tegenover het huis stonden met zijn allen in de hoek bij Jacquelineweiland. Sommigen al bijna bezig de haag te vernielen.

*Alarm*!!! Dit is niet normaal!
Ik loop erheen en mijn angstig vermoeden is waar: het is niet pluis in Jacquelineweiland want het hek staat open. Ojee, zijn de beesten ontsnapt? En zo ja, waarom en waarheen? Ik zie geen modderpoten en flatsen op de weg, zijn ze het bos in??
Een blik in het weiland en wat zie ik?
Een meneer met strooien hoed die bramen plukt! Is dit normaal? Schiet het door me heen. Ik vind van niet en ik was heel erg boos. Maar ja, ik weet ook niet wat hier de norm is dus ik houd me in en vraag hem waarom hij het hek open heeft gedaan van een weiland waar koeien zijn.

Zijn antwoord is verbijsterend:
Het is doodnormaal om in andermans weilanden bramen te plukken en ik moet me geen zorgen maken want hij heeft een neef en die is boer en hij weet dus dat koeien niet gevaarlijk zijn.
Als ik een broek aan had was die terstond afgezakt......
Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat hij best bramen mocht plukken maar dat ik liever had dat hij het even vroeg zodat ik hem een weiland kon wijzen waar geen koeien stonden en dat ik het daarbij niet oké vond dat hij zich niets aantrok van de kudde die compleet onrustig stond te loeien vanwege het feit dat hij daar bezig was.

Zoals het in boeken mooi geschreven wordt:
Met een vermoeid handgebaar maakte hij duidelijk dat hij lang geneog naar me geluisterd had en........... hij wilde doorgaan met plukken!
Dit was in mijn ogen helemaal niet normaal dus ik eiste dat hij het weiland uit ging en dat hij verderop moest gaan plukken.
Terwijl hij mopperde dat hij maar hoopte voor mij dat dààr wel bramen waren en ik hem 'plus, plus' beloofde, zijn moeder (die ook bezig bleek) zich wel verontschuldigde, dropen de onrustige koeien af om, zoals normaal is met 30 graden, de koelte van de bomen en het meertje op te zoeken.

Navraag bij de gepensioneerde boerbuurman Pierre (die toch wel zal weten wat normaal is) levert het volgende antwoord:
Als een hek open staat is het normaal om in andermans weiland bramen te plukken, als het hek dicht is mag je het als gevaarlijke inbraak beschouwen (wat als er een stier was?) en mag je met het geweer dreigen.
Hij heeft het zelfs eens zo cru gehad dat de hond van de "inbreker" zijn kalfjes aan het opjagen was en de "inbreker" nog durfde te beweren dat Pierre zich niet zo druk moest maken omdat de hond zich zo leuk amuseerde!
(Ook op het Franse platteland loopt het duidelijk niet altijd even soepel tussen boeren en burgers)

Gelukkig kan ik doorgaan met integreren nu ik weet wat normaal is.
Nu snel alle hekken dicht doen en in de spiegel oefenen of ik wel serieus over kom als ik met het geweer ga dreigen!

Haat en liefde

Bramen zijn rare dingen. In het voorjaar hààt ik ze: de hebben gemene prikkels en groeien als niets anders. Op die prikkels rijden we de bandjes van de werktuigen als weidesleep, schudder en hark kapot en zelfs hebben we eens een lekke trekkervoorband gehad vanwege die ondingen. Koeien houden ook niet van die stekels in het gevoelige stuk huid tussen hun nagels. Wat zeg ik? Ze hebben er een hekel aan! En wel zo'n hekel dat ze met een grote boog van zeker een halve meter om de gemenerikken heenlopen.

En nu komt het volgende probleem: een beginnend loofboompje, daar zetten ze hun poot wel op, of ze eten het op tezamen met een verse dot gras. Maar de bramen krijgen dus een halve meter om te groeien, wat ze direct ook doen, om na die halve meter de grond in te duiken om wortel te schieten. Met als gevolg dat we het jaar erna op een halve meter van de haag een braamstruikje hebben! Waar de koeien dus weer met een halve meter omheen trekken........ Reken uit wat er gebeurd als ik niets tegen de bramen doe!

Dus, in het voorjaar slingert Maaike een rugspuitje over haar schouders om fanatiek met grote precisie iedere braam een pufje te geven.

Maar in het najaar ben ik blij dat het me nooit lukt om onze 100 hectare braamvrij te krijgen of te houden: met hetzelfde fanatisme loop ik nu langs de struiken om vol liefde iedere rijpe braam te plukken!

L'amour est dans le pré

(De cast, vlnr: Esquimaux, Cerise, Gaston)

Op de televisie is de Franse versie van Boer zoekt vrouw bijna afgelopen. En oh, wat hadden de boeren het soms moeilijk met zichzelf en met vrouwen die zomaar vertrokken en vrouwen die weigerden te vertrekken.

De serie heet hier "L'amour est dans le pré" (Liefde is in het weiland) en geinspireerd op deze naam hebben wij onze eigen versie van de liefde in het weiland, ik denk erover om het format te verkopen aan Endemol:

Een jonge stoere vent wordt na maanden hitsig met wat andere jongens in een hok te hebben gezeten, losgelaten tussen enkele begeerlijke dames. Vanaf hier is het dus een combinatie van Boer-zoekt-vrouw en Big-Brother, inclusief hopelijk allerlei roddels en intriges.

Het begin was al een knaller: jonge god Esquimaux keek niet naar uiterlijk maar zat de eerste dag continu achter Chique aan (zij is hier beter bekend onder de naam 'scheef bekkie'). Dit was voor Clara natuurlijk niet te verkroppen dus zij gooide haar vrouwelijke charmes in de strijd door eens even goed tochtig te worden. Helaas voor haar (maar goed voor de kijkcijfers): zij is een Charolais en Esquimaux een Belgisch Witblauwe, wat in dit geval betekende dat zij te groot was voor hem en hij, hoe hij ook zijn best deed, waarschijnlijk niets heeft klaargespeeld.

Ahààà, dacht Cerise (de mama van Frommel), nu is het mijn beurt! Waarop Esquimaux dus wéér een dag achter een schone volslanke aankon. Stomend en hijgend als een trekpaard heeft hij de hele dag achter haar aangelopen (en op!). En toen was hij moe.Gelukkig hadden de dames wel zoveel compassie met hem dat zij ook een paar rustdagen hebben ingelast.

En om er ook nog wat schattige emotie in te gooien hebben wij Gaston geintroduceerd. Gaston is de zoon van Clara en Gaston heeft een beetje een hinkepootje. Niet dat hij hier last van heeft; hij rent het hardst van iedereen. Èn...... hij heeft de meeste hormonen! Dus terwijl de stoere vent Esquimaux achter de dames aanzit, hinkepinkt Gaston achter Esquimaux aan om hèm continu te bespringen!

Ik denk dat het een kijkcijferhit wordt, houd de televisiegidsen in de gaten!

Fippe, de eenzame ontdekkingsreiziger

Dit is Fippe in het weiland. Fippe vind er niets aan. Fippe wil terug naar een half uur eerder, toen hij nog fijn met zijn mama in de stal stond en al die gekkigheid nog niet geweest was. Dus staat Fippe bij het hek waardoor hij het weiland in is gekomen, want zeg nou zelf: als je door een hek IN het weiland komt, zal je ook wel via dat hek UIT het weiland kunnen komen!

Wat is er gebeurd?

De club koeien van Dolly, Ditte en Dotte en consorten was elke dag buiten achter het huis, maar 's nachts nog binnen. Dit omdat er vanwege de droogte weinig gras in het weiland stond en de kalfjes dat binnen wat extra bij konden smikkelen. Maar nu is er overal weer mooi gras dus kan de club buiten blijven en dan kunnen ze ook makkelijk tegenover het huis buiten zijn, daar is meer en beter gras.

Fippe zag het allemaal mooi aan: Daar werd een hek dichtgedaan, daar werd een touwtje gespannen, daar werd een machine neergezet. Alles om een mooie "gang" te maken via welke de koeien van hun hok naar het weiland konden lopen. Ook het buitenste hek van Fippe's hok werd gebruikt om de doorgang naar de oude stal af te sluiten. 'Dat is altijd handig' dacht Fippe nog: 'dat je twee hekken aan één paal kan hangen. Ons hek blijft dicht, terwijl je toch de doorgang kan blokkeren.'

Maar..... Terwijl Dolly en vriendinnen met veel kabaal langs kwamen rennen, ontdekte Fippe's mama dat het hek van hun hok helemaal niet dicht was! De boer had een paar weken geleden alleen het buitenste hek dichtgedaan! Nog voordat Fippe zich goed en wel realiseerde wat een open hek betekende, was zijn moeder er al door verdwenen! En voordat de boer zag dat het hek openstond, was Fippe's mama het weiland al in. En ach, omdat het eigenlijk hartstikke goed gaat met Fippe, en omdat je makkelijker 1 angstig kalf een weiland in krijgt, dan een doldwaze koe het weiland weer uit, werd Fippe met lichte druk de wijde wereld ingestuurd.

En die wereld is heeel wijd als je nog nooit buiten bent geweest! Geen mama te zien, zoveel groen en blauw, Fippe kreeg zowaar een beetje pleinvrees.

Als een ware ontdekkingsreiziger heeft hij wel honderd meter haag bestudeerd om tot de conclusie te komen dat het het verstandigst was om bij het hek te gaan staan, hopen dat je eruit mag en hopen dat je de tijd een half uur terug kan draaien zodat je weer fijn met mama in je vertrouwde hok kan staan.

Maar dat was vanmiddag. Fippe de dappere heeft toch zijn mama gevonden en heeft geleerd dat dat groene best lekker is. Dus als je nu naar het weiland kijkt zie je een blije Fippe, die wel dicht bij mama blijft!

Ons dorp in de zomer

Als je in de zomer in of rond ons dorp rijdt, dan valt het direct op: elke derde auto heeft een Nederlandse nummerplaat! In de Atac (de supermarkt) is de voertaal Nederlands, behalve met het personeel want dat spreekt -uiteraard- alleen maar Frans. En aangezien veel Nederlandse toeristen gèèn Frans spreken, moeten ze zich daar zelf redden.

Stel je de volgende zin voor, uitgesproken met een zwaar Amsterdams accent: 'Tsjee, ik doch dat het hier een kààsjland wasj, nou geen kaasj te sjien hoor' En dat voor het gekoelde zuivelvak waar 30 soorten brie, camembert, munster, blauwe en rode kaas liggen....... Dan sta ik toch even in twijfel hoor; zal ik zeggen dat ze precies aan de overkant van de groente afdeling moeten zijn, om zich daar aansluiten aan de rij voor de charcuterie, en dat ze dan vanzelf geholpen worden door een alleraardigst meisje bij hun keuze tussen meer dan 100 verschillende kaasjes?

Dan is het wel heel erg duidelijk dat ik ook Nederlandse ben hè?!

Maar ach; dat is het sowieso wel. Met mijn blonde kop steek ik zeker 20 centimeter boven mijn dorpsgenoten uit en mijn kleding verraadt het ook: het zit makkelijk. Oké, omdat ik graag bij het dorp wil horen en niet bij de toeristen, loop ik ook netjes met vlekken op mijn shirt maar om me qua kleding echt aan te passen........? Nee, daar heb ik niet zoveel zin in. Dan zou ik misschien met mijn mestlaarzen naar de markt moeten, of met verschrikkelijk oncharmante shirts en rokken, het liefst een beetje ordi en glitterig........

Nee, ik vrees dat het in de winter wel duidelijk is dat ik hier woon, maar dat ik in de zomer gewoon voor toerist wordt aangezien!

En misschien moet ik dat maar helemaal niet erg vinden want dankzij die toeristen is het in de zomer in de Morvan verschrikkelijk leuk en gezellig met elke week meerdere rommelmarkten, allerlei exposities en festivals en natuurlijk de zaterdagmarkt die in de winter bestaat uit een groentekraam en een wijndrinkhoek, maar die in de zomer toch heel wat meer kraampjes en muziek trekt!

En ìk verheug me al op de festijnen in augustus waar geen toerist weet van heeft, dan loop ik als inwonend toerist rond op de agrarische feesten, fijn tussen mijn oncharmante maar oh zo lieve morvangenoten, even weer wij onder elkaar!

Als de boer niet klaagt.....

Als de boer niet klaagt is hij ziek. Mijn boer is zo fris als een hoentje, met andere woorden: hij klaagt......... Niet dat ik me er erg aan stoor hoor, ik ken ken het spreekwoord èn het vooroordeel dus ik hoor het aan en meestal geef ik hem groot gelijk:

Afgelopen maanden was het te droog, de graanboeren hadden magere oogsten en weigerden stro te verkopen waardoor de prijs omhoog schoot en door deze combinatie moesten veel collega's koeien verkopen (om voer voor hun overige koeien te kunnen betalen) waardoor de opbrengstprijs omlaag kelderde.

Alle reden om te klagen lijkt me zo.

Nu hebben we al weer meer dan twee weken regen, onze strojongen Benoit heeft voldoende stro voor ons weten te ritselen, weliswaar 30% duurder dan vorig jaar, maar altijd nog goedkoper dan elders in Frankrijk en Europa en de prijs voor koeien stijgt weer.

Het lijkt alsof mijn boer nu dus geen reden heeft om te klagen, maar jawel hoor:

- Het is te koud; de weilanden zijn wel weer groen maar het gras groeit niet hard zodat we nog steeds niet weten of we straks voor de winter wel genoeg voer hebben.

- we hebben heel veel stro en dat moet onderdak dus dat betekent voor de boer dàgen achtereen strobalen stapelen met de verrijker dus in een ongemakkelijke houding geconcentreerd werken.

- Benoit heeft een uitgebrande stro-persmachine gehad en heeft "dus" de prijs wel iets verhoogt

- Het is vakantie, met andere woorden: Frankrijk is dicht, dus alsnog geen koehandel.

- Maaike kan geen kachel stoken

Al met al toch weer genoeg redenen om te klagen, niet?

Nationale feestdag

Vandaag was het 14 juillet, een nationale Franse feestdag. In de kleinere kernen (lees: ons dorp) wordt het traditionele vuurwerk altijd de 13e gehouden, zodat de dorpsbewoners op de 14e van echt groot vuurwerk elders kunnen genieten en de mensen die niet naar een grote stad willen of kunnen gaan, hier toch hun portie vermaak hebben gehad.

Maar de 14e heeft iedereen vrij, dat is dan wel weer overal gelijk!

Met deze feestdag in het achterhoofd hadden zowel mijn lief als ik een feestelijk dagprogramma bedacht. Het mijne bestond uit: spiegel en douche ophangen. Het programma van mijn lief bestond uit: hagen snoeien. Gelukkig hebben we beide programma's kunnen afwerken.

Hondje heeft zijn feestelijk dagprogramma ook afgewerkt, namelijk: luid blaffend achter oude sporen aanrennen. En dat was tegelijkertijd voor mij het feestelijk vermaak op de momenten dat ik even moest wachten tot er weer een dikke tak omgezaagd was:
Door al het gewerk, werden sommige dieren onrustig dus her en der zak ik een muis of een haas wegschieten. Hondje had, als echte jaaghond, niets in de gaten tot het moment dat muis/haas al lang en breed twee weilanden verderop was. Op dat moment rook hondje hun oude spoor waardoor hij luidblaffend rondjes begon te rennen en willekeurig een kant op stoof, achter zijn "vangst" aan.

Kortom: zowel wij als hondje als het kleine wild hier, hebben een feestelijke dag gehad! (de bomen en struiken helaas wat minder... Maar het dorp heeft zijn nieuwe roddel wel weer gekregen: 'heb je al gehoord dat die Hollandse boer ein-de-lijk die haag daar heeft bijgesnoeid?')

Een genie beheerst de chaos

En u denkt nu allen dat de vakantie is begonnen daar bij Maaike op de ferme? In het kader: de koeien staan buiten dus daar hoef je niet veel mee, het gras groeit toch niet dus maaien zal ook niet hoeven, en de eerste geboortes zullen pas in september weer zijn.

Nou, (nog) niks geen vakantie! Hard werken moeten we nog!
Vorige week kalfjes wegen, en met heel veel kalfjes in dezelfde leeftijd, zijn er ook heel veel die gewogen moeten worden! Maar afgezien van goed voorbereiden (een genie beheerst de chaos); bijna alles naar binnen, kalfjes tijdelijk van hun mama scheiden, een slim systeem bedenken hoe we het wegen gaan doen zodat de kalfjes van club A niet gemengd worden met die van club B of C, zorgen dat de gewogen kalfjes ook niet de wijde wereld intrekken of over drinkbakken naar de stieren springen, is het een dag hard werken maar daarna waren we dan ook klaar.

Gisteren hebben we koeien laten scannen op drachtigheid, om daarna groepen te kunnen scheiden en herverdelen zodat de drachtige koeien naar verder weg gelegen weilanden kunnen, en de niet-drachtigen fijn om het huis blijven om, wanner de tijd daar is, geinsemineerd te worden of een romance met de stier te laten beleven.

En dat vergde een ander soort voorbereiding om de chaos te beheersen: welk kalf hoort bij welke koe, welke koe is wanneer geinsemineerd en welke koe is al eens "officieel" drachtig gescand? Voor mij dus werk om uit de chaos lijsten te creeeren waar ik gauw de benodigde informatie uit kon halen en bij kon schrijven wat de drachtcontroleur opmerkte.
Daarna dus het grote 'hergroeperingsfestijn' waar ik met verhit hoofd mijn lijsten na-ploos en mijn lief probeerde de goede koeien en kalveren tezamen naar buiten te jagen. (Uiteraard onder luid boe-geroep, wat de chaos in mijn hoofd alleen maar vergrootte)
Pfoe, na een paar uren topsport bij 30 graden hitte, leek het erop dat we geslaagd waren; die groep daar, die groep daar, en in de stal was de rust wedergekeerd.

Vannacht echter, werd ik uit mijn slaap gehouden door regelmatig geloei. Natuurlijk werd ik wat zenuwachtig: heb ik toch fouten gemaakt?? Maar nee, zo stelde ik mezelf gerust: ik hoorde maar 1 koe loeien, dus die zou wel tochtig zijn (ja ja, ik ben bijna een echte boerin!)
Achteraf gezien logisch dat ik maar 1 koe hoorde: de andere koe was toch in een ver-weg-weiland? Die heeft niet mij wakker gehouden maar de buren!
En ja hoor: vanmorgen liep er een kalf op de weg.......

Maar wacht eens! Dat was het kalf van (volgens mijn systeem) Annissa en die zou toch gewoon bij mama in het ver-weg-weiland horen te zijn?? En waarom loeide Chou-chou dan zo??
Bleek dat ik geen fouten had gemaakt maar dat wij als genieen de chaos van de winter niet helemaal beheerst hadden en de kalveren verkeerde nummers in gedaan!

Dus na een dag sporten gisteren, konden we deze ochtend ook weer sporten want tsja; het kalf van Annissa zouden we nooit zomaar in het weiland krijgen, dus moesten Chou-chou en kalf maar mee voor de gezelligheid en als die dan toch gingen, moest koetje D'amour (ja echt, zo heet ze!) met kalf ook maar mee, want elke koe minder in de stal te eten scheelt weer geld. Chou-chou wilde wel, D'amour wilde niet, in de chaos (die we heus wel beheersten) brak Annissa bijna door de afrastering om naar haar kalf te gaan, waardoor we alles maar weer in de stal lieten betijen. Koffie drinken, uithuilen en opnieuw beginnen!

Wat doe je?

Wat doe je als koe zijnde bij meer dan 30 graden en al maanden zo droog dat het gras wat je hebt gegeten niet meer bijgroeid?
Dan ga je maar wat in het water staan, of rondhangen en wachten tot je te eten krijgt.

Wat doe je als boer zijnde bij meer dan 30 graden en al maanden zo droog dat de weilanden eruit zien alsof je ze hebt doodgespoten?

Dan geef je je koeien te eten. Lekker verspreid zodat iedereen kan eten en niet de beste kwaliteit want die bewaar je voor de winter;

de slimmerikken vinden tussen al het dorre gras steeds toch nog wat groene sprietjes!

En verder? Verder niets: we rijden af en aan met water en hopen op regen! Voor andere dingen is het te warm.......

Beter nadenken Sharon!

Eergisteren hebben we wat kalveren gespeend en nu ben ik een beetje boos op Sharon. Kalveren spenen is nooit leuk. Ook al ben je, zoals wij meestal, echt aan de late kant: moeder en (bijna volwassen) kind missen elkaar. Nu zijn koeienmoeders ook wel de grootste verwenners die je je maar kan voorstellen hoor; gaat de hele kudde naar een ander stuk van het weiland, moeders blijft staan omdat haar kalf net dan wil drinken. Ook als het kalf bijna een jaar is hoor! Een koeienmoeder zal niet boos achterom kijken met een blik van: 'kan je het nou nog niet alleen?'

Maar ja, als het kalf een mannetje is en dekrijp, moeten ze toch echt gescheiden worden! En dat houdt in dat ik een paar dagen met het raam dicht moet slapen vanwege hertverscheurend geloei 24 uur per dag.

Nu was Sharon vorig jaar zo eigenwijs dat ze dwars door de haag is gelopen om naar haar kalf te gaan en ik denk dat ze dat heel stoer van zichzelf vond. Ik zie het voor me hoe ze vol trots haar actie (waarschijnlijk zelf enigszins aangedikt) uitlegt aan haar vriendinnen.

Toen wij eergisteren 6 stiertjes van hun moeder hadden gescheiden en ze een nacht relatief rustig gebleven waren, dachten wij dat de koe-kalf band blijkbaar toch minder wordt naarmate de jongens ouder worden. Nietsvermoedend hebben we de moeders naar een mooi weiland laten lopen en konden we door met de bezigheden die ook gedaan moesten.

Totdat er een optocht voorbij kwam lopen met 5 koeien die alles leuk en aardig vonden maar nu toch wel weer graag met zoonlief herenigd wilden worden en dus de lessen van Sharon ter harte hebben genomen. Een dag later heeft moeder nummer 6 dezelfde truc uitgehaald!

Het is ongelooflijk: door een toch best dichte haag, over een prikkeldraad van een meter hoogte, direct in een greppel gekomen en zo langs de drukke weg eerste afslag links naar huis. Wel waren ze allemaal even de kluts kwijt bij de volgende kruising want er lagen koeienflatsen tot aan de voordeur van de buurman, maar allemaal hebben ze ingezien dat de buurman geen boer is en ze hun zonen daar dus ook niet zouden vinden.

Eigenlijk ben ik natuurlijk ook best trots op de dames: lekker eigenwijs, vol liefde èn voorzichtig want ze rijden erg hard op de doorgaande weg!

Maar vanwege dat laatste ben ik wel een beetje boos op Sharon, want langs de grote weg lopen is nog wel wat anders dan wat zij deed van links naast het huis over een doodlopende weg naar rechts van het huis lopen! In het vervolg beter nadenken Sharon en geen stoere verhalen meer vertellen!

Bewuste veehouderij

Bovenstaande kreeg ik van een collega boerin en tevens naamgenoot. Ikzelf heb ook vaak bedacht dat ik graag eens ècht wil weten wat "de consument" vind van de huidige veehouderij, maar ik wist niet hoe ik dat zou aanpakken. Deze Maaike heeft het wel geweten en gedaan!
Ik zou het heel fijn vinden als jullie de enquete willen invullen, zodat 'we' als producenten een beter en eerlijker beeld krijgen over de vermeende kloof tussen producent en consument, dan de actie-groepen doen laten geloven.

Ik ben er zelf namelijk van overtuigd dat we met zijn allen het beste af zijn als we de handen ineen slaan: consument luistert naar boer, boer luistert naar consument en samen proberen we af te dwingen dat de tussenhandel ons niet tegen elkaar uitspeeld (laat staan de fanatieke boer-haters zoals de criminelen die 's nachts stiekem filmen!) want we willen uiteindelijk hetzelfde: veilig, dier- en aardevriendelijk geproduceerd voedsel waardoor iedereen gezond en betaalbaar kan leven en eten!

Droogte en gekte

Dat de droogte de gedachtes beheerst van vele boeren hier in Frankrijk, mag geen nieuws meer zijn. Bij ons is het niet anders natuurlijk, al trekken mijn stokrozen zich er niets van aan!

Nu hebben wij het geluk dat we op een Nederlandse manier met ons gras omgaan, dat wil zeggen: er wordt tijd, geld en energie gestoken in een zo goed en hoog mogelijke grasopbrengst: kunstmest, stalmest, weideslepen, vroeg maaien.......

Door dit vroege maaitijdstip hebben we meer hergroei en kunnen we dus vaker van 1 perceel maaien! Kijk maar; de klaproos voelt zich best thuis in het weiland waar ik 10 mei j.l een foto van heb getrokken. Hij moet snel zijn zaad maken, anders is hij gemaaid voordat hij zich heeft kunnen voortplanten!

Maar hooi kunnen we niet maken dit jaar; eerst is het te droog waardoor het gras niet mooi groeide, nu is het gras voor hooi hoog genoeg maar is het weer te wisselvallig.

En dit gegeven leidt tot wanhoop bij onze buren: 80% van de boeren om ons heen heeft nog geen meter gemaaid omdat ze wachten op goed hooiweer. De situatie wordt nu wel erg nijpend voor hen, soms denk ik wel dat deze droogte ook gekte veroorzaakt:

Gisteren las ik eerst dat er vlakbij 2 loodsen in de brand zijn gevlogen; er was tòch geprobeerd hooi te maken maar ze haaden het niet goed genoeg kunnen laten drogen waardoor er broei is ontstaan. En dan krijg je een brand waar de brandweer niets aan kan redden helaas.

Nog geen 2 uren later rijden we van de markt naar huis en zien we een collega in de regen maaien, zo droogt het gras natuurlijk helemaal niet (en voor gewikkelde balen hoeft het gras niet superdroog te zijn, maar drijfnat is wel het andere uiterste!)

Die regen van gisteren zorgt bij ons hopelijk voor precies zoveel groei dat onze koeien nog even tevreden blijven in de weilanden, al zal het Ileanore worst zijn: als een prinsesje heeft ze een halve hecatre voor haar alleen; dat krijgt ze niet kaal gegeten!