Bramen zijn rare dingen. In het voorjaar hààt ik ze: de hebben gemene prikkels en groeien als niets anders. Op die prikkels rijden we de bandjes van de werktuigen als weidesleep, schudder en hark kapot en zelfs hebben we eens een lekke trekkervoorband gehad vanwege die ondingen. Koeien houden ook niet van die stekels in het gevoelige stuk huid tussen hun nagels. Wat zeg ik? Ze hebben er een hekel aan! En wel zo'n hekel dat ze met een grote boog van zeker een halve meter om de gemenerikken heenlopen.
En nu komt het volgende probleem: een beginnend loofboompje, daar zetten ze hun poot wel op, of ze eten het op tezamen met een verse dot gras. Maar de bramen krijgen dus een halve meter om te groeien, wat ze direct ook doen, om na die halve meter de grond in te duiken om wortel te schieten. Met als gevolg dat we het jaar erna op een halve meter van de haag een braamstruikje hebben! Waar de koeien dus weer met een halve meter omheen trekken........ Reken uit wat er gebeurd als ik niets tegen de bramen doe!
Dus, in het voorjaar slingert Maaike een rugspuitje over haar schouders om fanatiek met grote precisie iedere braam een pufje te geven.
Maar in het najaar ben ik blij dat het me nooit lukt om onze 100 hectare braamvrij te krijgen of te houden: met hetzelfde fanatisme loop ik nu langs de struiken om vol liefde iedere rijpe braam te plukken!
Wat klinkt dat idyllisch...het rauwe boerenleven. Kan me ook indenken dat het soms helemaal niet idyllisch is als je er middenin zit en dwars wordt gezeten door oprukkende braamstruiken ;) Maar zo anders dan hier, waar ik alleen een stukje naast het spoor weet hier in de stad, waar wat braamstruiken staan...
BeantwoordenVerwijderenIk zeg liever bramen dan de brandnetels die ik van de buurman krijg. Die vind ik persoonlijk minder lekker eetbaar (ja je kan er soep van maken ed)...
BeantwoordenVerwijderenzie net dat ik mn naam ben vergeten, dikke zoen, Jeannette
BeantwoordenVerwijderen