Rustige kerst

Dit jaar hadden we, voor het eerst sinds ik hier woon, geen bezoek met de kerstdagen. Op zich wel jammer natuurlijk, want ik vier graag kerst met familie, maar ook wel rustig. Geen taferelen zoals vorig jaar toen we beide kerstdagen nog vòòr het toetje de zitting moesten opheffen omdat er een koe moest kalven. Natuurlijk was er alle begrip, maar toch voel ik me op zo'n moment een beetje ongemakkelijk.

Dit jaar was het ook rustig in de stal; geen kalvende koeien, geen zieke dieren, alleen wat tochtige koeien. Dit betekende ook dat we ons kerstmaal ruim een half uur later dat gewenst aten omdat Equise ge-insemineerd moest worden en zij daar he-le-maal geen zin in had. Maar zoals gezegd: geen bezoek geeft mij de rust om alle tijd te nemen om Equise wat toe te spreken en over de staart te kroelen in de hoop dat ze stil blijft staan.

Kortom: een rustige kerst voor ons.
En de avond van eerste kerstdag? Die was wel heel erg rustig voor mij: die bracht ik in mijn eentje door in een verder verlaten wachtkamer van de eerste hulp in het ziekenhuis van Semur (hier ruim 30 minuten rijden vandaan)!

Eerder die avond, tegen het einde van de voederronde, liep mijn liefje langs; zijn linkerhand hield hij stevig vast met zijn rechter en het enige dat hij bleef herhalen was: 'wat ben ik stom wat ben ik stom wat ben ik stom'

En ja, eigenlijk is het ook wel stom om de liefste stier van de stal eens lekker over zijn kop te aaien en dat die stier juist op dat moment zijn kop met een ruk optilt...... Een bedrijfsongeval zonder stoere verhalen, zonder tractoren, woeste stieren, dolle koeien, zonder trappen, hoorns, stuif- en snuifwerk.

In tegendeel zelfs: een vinger gehecht en nu dik in het verband omdat je op eerste kerstdag blij en gelukkig was en je je lieve stier daarom even wilde aaien.... Gevaarlijk beroep dat boer zijn!