Beter nadenken Sharon!

Eergisteren hebben we wat kalveren gespeend en nu ben ik een beetje boos op Sharon. Kalveren spenen is nooit leuk. Ook al ben je, zoals wij meestal, echt aan de late kant: moeder en (bijna volwassen) kind missen elkaar. Nu zijn koeienmoeders ook wel de grootste verwenners die je je maar kan voorstellen hoor; gaat de hele kudde naar een ander stuk van het weiland, moeders blijft staan omdat haar kalf net dan wil drinken. Ook als het kalf bijna een jaar is hoor! Een koeienmoeder zal niet boos achterom kijken met een blik van: 'kan je het nou nog niet alleen?'

Maar ja, als het kalf een mannetje is en dekrijp, moeten ze toch echt gescheiden worden! En dat houdt in dat ik een paar dagen met het raam dicht moet slapen vanwege hertverscheurend geloei 24 uur per dag.

Nu was Sharon vorig jaar zo eigenwijs dat ze dwars door de haag is gelopen om naar haar kalf te gaan en ik denk dat ze dat heel stoer van zichzelf vond. Ik zie het voor me hoe ze vol trots haar actie (waarschijnlijk zelf enigszins aangedikt) uitlegt aan haar vriendinnen.

Toen wij eergisteren 6 stiertjes van hun moeder hadden gescheiden en ze een nacht relatief rustig gebleven waren, dachten wij dat de koe-kalf band blijkbaar toch minder wordt naarmate de jongens ouder worden. Nietsvermoedend hebben we de moeders naar een mooi weiland laten lopen en konden we door met de bezigheden die ook gedaan moesten.

Totdat er een optocht voorbij kwam lopen met 5 koeien die alles leuk en aardig vonden maar nu toch wel weer graag met zoonlief herenigd wilden worden en dus de lessen van Sharon ter harte hebben genomen. Een dag later heeft moeder nummer 6 dezelfde truc uitgehaald!

Het is ongelooflijk: door een toch best dichte haag, over een prikkeldraad van een meter hoogte, direct in een greppel gekomen en zo langs de drukke weg eerste afslag links naar huis. Wel waren ze allemaal even de kluts kwijt bij de volgende kruising want er lagen koeienflatsen tot aan de voordeur van de buurman, maar allemaal hebben ze ingezien dat de buurman geen boer is en ze hun zonen daar dus ook niet zouden vinden.

Eigenlijk ben ik natuurlijk ook best trots op de dames: lekker eigenwijs, vol liefde èn voorzichtig want ze rijden erg hard op de doorgaande weg!

Maar vanwege dat laatste ben ik wel een beetje boos op Sharon, want langs de grote weg lopen is nog wel wat anders dan wat zij deed van links naast het huis over een doodlopende weg naar rechts van het huis lopen! In het vervolg beter nadenken Sharon en geen stoere verhalen meer vertellen!