Leven en dood

Ik moet het eerlijk toegeven: ik vrees dat ik nooit een echte boerin zal worden......

Hoe goed ik ook kan harken en schudden, hoe lekker mijn echte boeren appeltaarten en stoofpotten ook zijn, hoeveel ik ook om de koeien geef, het zal niet lukken........

Ik zal altijd een stadse blijven; gewoon om het feit dat we in de stad niet leren omgaan met leven en dood.

Ja natuurlijk, een opa overlijd, een vriend, een zus van een goede bekende...... Maar de gevoelens die daar bij horen zijn: 'Hoort niet!' en 'Is gemeen!' en 'Is te vroeg!' Niet eerlijk, niet natuurlijk, niet te verkroppen et cetera.

Accepteren dat dood bij leven hoort, dat doen we in de stad liever niet.

Een boer wel. Een boer kan niet anders. Het begint als 6-jarig jochie als je lievelingskonijn dood gaat, als 10-jarige overleeft je lievelingskalf die zware griep niet, als 15-jarige trek je een dood kalf uit je mooiste koe, als 18-jarige moet je besluiten dat een koe te ziek is en moet inslapen.

Als dan je pa (veel te vroeg!) overlijd weet je: we hebben gedaan wat we konden, ik had hem en mijn moeder een heerlijk lang leven gegund maar ik moet nu afscheid nemen, de koeien moeten gemolken worden en Clara36 staat op bevallen.

Snap je? Een boer is niet wreed of ongevoelig, het verdriet is even groot als dat van een stadsmeisje, maar een boer moet helder blijven denken en doorgaan!

En dat ontbreekt bij mij.

Eergisteren is de ziel van Feline in het nieuwe kalf van Violette gekropen en Maaike staat te grienen. De boer is een tijd stil, zucht eens diep en zegt: 'het is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn die doodgaat, ik moet nu het naveltje van het pasgeboren kalf ontsmetten en kijken of mama goede melk voor haar kalfje heeft'

Gisteren heeft Aphrodite een dood niet-voldragen kalfje geworpen. Toen wij bezig waren om de hele club naar binnen te krijgen, liep Aphrodite weg om een stil plekje te zoeken om daar de andere helft van de vroeggeboorte dood te laten komen. Maaike staat erbij te grienen terwijl de boer een tijd stil staat, weer eens diep zucht, de koe aait, zegt 'het zit je niet mee koetje' en dan toch echt de telefoon moet grijpen om de vee-arts te laten komen (er moeten monsters genomen worden om eventueel een oorzaak te vinden), organiseren hoe de koe en de kalfjes naar de boerderij komen en moet bellen om de kalfjes op te laten halen door de destructor (Maaike moet al bijna grienen bij het woord alleen al).

Tegelijkertijd moet hij in de gaten houden hoe het met de bevalling van Cookie gaat, of het nieuwe kalf van Dummy wel goed drinkt en bedenken hoe we die vier koeien met kalveren van 3 à 4 weken naar buiten doen.

Deze blog heeft als ondertitel: 'een burgermeisje dat boerin wordt' Maar die moet ik denk ik veranderen in 'zal het ooit lukken om boerin te worden?'

En nu ga ik naar buiten, genieten van de kalfjes die de wei ontdekken, even knuffelen met hoogdrachtige Zwarte Neus en de rest van de kalfjes wat lekker gras geven!!