Met beide benen op de grond

Afgelopen week waren mijn vader en zijn vrouw hier. Het was een heerlijke kerstweek die ook wel een beetje in het teken van verwennen stond (zij ons met mooie kado's en met dat ze de boodschappen deden, wij hun door lekker voor ze te koken en te bakken). Maar vanmorgen werd ik ruw weer met mijn beide beentjes op de grond gezet. Ik ben letterlijk van mijn gelukzalig wolkje afgedonderd.
Draco is dood. Een van mijn lievelingen, eind januari zou hij 2 jaar zijn geworden. Een stoere stier met brede kop en dito rug. Brede hoorns en lieve bruine ogen. Hij vond het heerlijk om over zijn rug gekroeld te worden en had een hekel aan vechten.
En dan zomaar dood......

Ik kon het niet echt bevatten, ben zeker drie keer wezen kijken of het echt waar was. Zag ik niet toch een lichte ademhaling? Knipperde hij niet licht met zijn ooglid? Nee dus.
Raar; zo ben je een week aan het genieten van het feit dat het met de kleine Eisbaerchen zo goed gaat, dat de drie musketiers (de 3 kleinste kalfjes) van hun diarree af zijn, dat Daantje (die vorig jaar toen mijn vader hier was nog maar een heel klein kalfje was) zo'n groot dametje is geworden en speciaal ook dat Ileanore, met haar 16 jaar de koningin van de boerderij, zo minzaam de aardappel opeet die je speciaal voor haar nog even naar het hek schuift op weg naar koffie, lekkers, de kerstboom en de kerstgedachte.

En dan dit nieuws. Brrrrrr, huilend heb ik mijn voerronde gelopen. Tijdens het middageten hebben we de boeken erbij gehaald en overlegd wat de oorzaak zou kunnen zijn. Maar verder dan een acute hartstilstand komen we niet.

Ondanks dat ik de hele dag in mineur ben en steeds in gedachte Draco voor me zie, merk ik dat ik ook al wel echt een beetje boerin wordt: naast het verdriet heb ik ook al gedacht dat het toch zonde is: vorige maand hebben we hem niet verkocht omdat de veehandelaar een lullige 1600 euro bood. We waren echt verontwaardigd over dat bedrag: Draco was veel meer waard! En nu is hij dood en helemaal niets meer waard.

Behalve in mijn herinnering dan want daar blijft het vredelievende stiertje wel leven hoor! Bovendien is zijn moeder hoogdrachtig van zijn broertje of zusje en nu hoop ik heel erg dat zijn ziel het deze dagen goed maakt en dat hij gewoon kan overstappen in een nieuw mooi, lief, stoer, leuk kalfje!

Sneeuwpret

De koeien die in de nieuwe stal aan het voerhek klaar staan voor hun ontbijt hebben er zo te zien geen last van, maar ik kan ze niets geven zonder twee paar handschoenen aan, een muts op, een sjaal om en mijn thermo-ondergoed aan. Het is -5 graden celsius, binnen in huis is het maar 20 graden warmer, de sneeuw vliegt horizontaal door de lucht wat betekend dat er in de grote stal een prachtig pak ligt en zelfs de berg korreltjes in de ruimte tussen oude stal en grote stal bedolven ligt onder het koude witte poeder. De slang die we uitleggen om de drinkbak in de nieuwe stal te vullen bevriest waar je bij staat, voordat ik melk kan maken moet ik met het heteluchtpistool de kraan ontdooien en zowel Egeltje als Eisbaerchen lopen te hoesten en te proesten...........

Dit was gisteren.

Vandaag gaat het ten eerste weer een stuk beter met de jongens. Het hondje rent als een op hol geslagen paard door de sneeuw, blij als een kind. De kachel heeft er vandaag wel zin in, de kerstboom staat te pronken en het hele huis ruikt naar vers getrokken soep en warme rijstevlaai.

Enige minpuntje is dat ik straks weer naar buiten moet om te voeren........

De drie musketiers

In de stal ben ik de laatste tijd langer bezig met het voeden van 5 kleine kalfjes dan mijn lief bezig is met het voeden van de overige 195 beesten. Om het commentaar 'werk dan toch eens door' voor te zijn zal ik snel uitleggen waarom: er moet melk gemaakt worden, die melk moet opgedronken worden en de spullen moeten omgespoeld worden om opnieuw melk te maken die opgedronken moet worden. Nu duurt het melk maken en het omspoelen niet zo lang maar daartussenin........!

Zo hebben Euclides en Eisbaerchen gezelschap gekregen van Etcetera en ik vraag me wel eens af hoe ze het regelen. Ik stel me het volgende voor:

- He, wat zullen we vandaag doen. Zal ik voor de lol eens doordrinken?

- Ja dat is best. Dan zal ik na elke twee slokken het hek controleren.

- Leuk idee! Zal ik dan eerst goed drinken en dan ineens gaan zeuren? Of andersom?

- Ja prima, ik ben dan al klaar en dan ga ik lekker proberen jouw emmer leeg te drinken!

Met andere woorden: Euclides drinkt meestal goed door en heeft zijn 4 liter binnen een paar minuten op. Etcetera wil wel drinken, maar slokje voor slokje terwijl Eisbaerchen steeds vergeet dat hij echt wel zelfstandig uit een emmer kan drinken en ik dus de eerste 1,5 liter mijn vinger in zijn bekje moet steken zodat hij net doet of hij een speen heeft waar hij op sabbelt.

Je kan je voorstellen hoe het er soms uitziet: Maaike houd de speenemmer voor Etcetera's neus, staat met het linkerbeen half in het hok om Euclides tegen te houden en met de rechterhand in de emmer melk van Eisbaerchen. Terwijl Euclides uit alle macht probeert bij de speen emmer te komen, Eisbaerchen mijn pols interessanter vind dan mijn vinger in de melk en Etcetera het hek onderzoekt.

Mijn gedachtes zijn dan niet altijd vriendelijk. ('stom beest, je kan best zelf drinken. Doe eens zoals je vriendje drinkt!')

Maar nu is alles anders: Eisbaerchen is ziek! Eerst dachten we dat het te maken had met het feit dat hij net is begonnen met herkauwen: hij lag wat in een hoekje terwijl je zag dat er in zijn lijfje wat schokte, maar na een goede dag zagen we toch echt dat het slechter en slechter met hem ging. Etcetera en kat Teigetje lagen heel lief dicht tegen hem aan maar dat mocht niet baten: de vee-arts moest maar eens komen.

Tsja, als veearts kan je ook niet zoveel want het kereltje kan je niet vertellen waar hij pijn heeft. Uit voorzorg maar een spuitje antibiotica en wat aspirine en omdat het stevigt vriest een oude slaapzak als dekentje.

En gelukkig ging het vandaag weer beter! Het melk geven wordt nu nog ingewikkelder want als Euclides klaar is en Etcetera wel heel lang om zich heen kijkt en ik dus besluit dat ze klaar is, mag de arme Eisbaerchen zijn melk. Heel luxe uit de speenemmer zodat ik nog steeds halsbrekende toeren uithaal: terwijl hij drinkt willen de andere twee wel "helpen", ik heb 1 hand vrij om als fopspeen te gebruiken, het andere kalfje mag aan mijn knie sabbelen.......... Ik hoef niet lid te worden van de plaatselijke gymnastiekvereniging!

In gesprek met mijn geweten

Ik: Oh geweten, je moest eens weten hoe afschuwelijk het was om te zien hoe de vee-arts de hoorns van Angela en Astrid afzaagde. Ze waren natuurlijk wel verdoofd maar toch, zij vonden er niets aan en wij ook niet.
geweten: Jemig, maar waarom moesten die hoorns eraf dan?
Ik: Ze waren enorm groot en de dames waren er niet aardig mee. De arme hoogdrachtige Cybille loopt nu al met een diepen schouderwond en als het tegenzit krijgt Bibi geen eten; zelfs als er 3 lege plekken zijn tussen A en A, dan nog prikken ze in de ogen van iedereen die er tussen wil (laatst Bibi dus, die al extra moet eten omdat ze een tweeling moet voeden...)
geweten: Maar dan prikken Bibi en Cybille toch gewoon terug? Dan kunnen ze er wel bij.
Ik: Nee dat kan niet want zij hebben geen hoorns
geweten: Dat snap ik niet......
Ik: Nou, normaal smeren we als een kalfje een dag of tien oud is wat pasta op de plek waar de hoorns komen. Het prikt dan even een paar minuten maar daarna krijgen ze dus geen hoorns. Bij A en A is dat door omstandigheden niet gebeurd en zitten we dus met zo'n situatie.
geweten: Maar het is toch heel natuurlijk om hoorns te hebben voor een koe? Wat is dat toch Maaike, jij wilde toch altijd alles zo natuurlijk mogelijk??
Ik: Dat is waar maar in dit geval moet ik toch echt een uitzondering maken. Het is levensgevaarlijk als je die dingen laat groeien.
geweten: Maar het is toch bekend dat dat gewoon betekent dat je ze meer ruimte moet geven in de stal? Dan kunnen ze weer volgens hun natuurlijke gedrag leven.
Ik: Dat is waar maar dan zouden we dus extra stallen moeten bouwen en met de huidige vleesprijzen zit dat er echt niet in. Bovendien is het onthoornen niet alleen voor andere koeien maar ook voor onze veiligheid. Wat denk je wat er gebeurd als we het naveltje van een pas geboren kalfje moeten ontsmetten? Of als er iets met die koe aan de hand is? Je komt er niet bij in de buurt.
geweten: Ja, jullie veiligheid en de veiligheid van koe en kalf is natuurlijk wel heel belangrijk. Moeilijk dilemma........ heb je daarom zo slecht geslapen?
Ik: Nee, dat kwam vanwege het grotere geheel: Ik loop te mauwen over onthoornen terwijl ik de reportage van Kadir van Lohuizen heb gezien over de massale ontbossing van het Amazonegebied ten behoeve van weidegrond voor vleeskoeien. Ik snap gewoon niet waar we met zijn allen mee bezig zijn. Hier waar wij wonen is de grond zo schraal dat er alleen maar gras op kan groeien en dennenbomen en hier kunnen wij niet leven van het houden van vleeskoeien terwijl er aan de andere kant van de wereld de longen van de aarde gekapt worden omdat het houden van vleeskoeien daar zo'n lucratieve zaak is. Tja, dan snap je de milieu lobbyisten wel met hun vegetarische dagen.
geweten: Ik denk dat je beter maar weer eens aan de slag kan gaan. Met filosoferen over hoe raar de wereld in elkaar zit schieten we weinig op en wordt de honger van onze drie kleine schreeuwlelijkerds die hun melk willen, niet gestild..........

Advertenties

GEZOCHT:

• Frans kinderboek (liefst in stripvorm) uit welke een veetransporteur kan leren hoe hij met koeien moet omgaan
• Zelfhulpboek (Franstalig) met de titel: 'Wat als ik veetransporteur ben en niet snap hoe koeien reageren'
• Diktaten behorende bij de cursus omscholing van veetransporteur tot vrachtwagenchauffeur

AANGEBODEN:

• Knuffelen met kalfjes, al uw stress verdwijnt! Nu een half uur voor 10 euro. Aanbieding van de week: 1 uur voor 25 euro!

CURSUSSEN:

• Heeft u wel eens het idee dat u een roepende in de woestijn bent? Dat u toch echt duidelijk aangeeft wat u wil en u heeft het idee dat niemand u hoort?? Misschien wil niemand u horen of misschien spreekt u niet de juiste taal! Nu: Franse communicatielessen 'omgaan met Franse veetransporteurs'
• Nieuwe cursus, start deze winter: 'hoe krijg ik niet gestresste koeien toch gestresst?' Cursusleider: M. te Morvan, speciale gast: een echte veetransporteur.

Spelende koeien

Als een koe 'tochtig' is, dan betekend dat dat ze "in haar vruchtbare periode zit", met andere woorden: dat een stier zijn werk mag doen. In Limburg zeggen ze dan dat de koe 'spelig' is. Ik weet niet of dat van het woord spelen is afgeleid maar je zou het haast denken: zo'n koe wordt onrustig, loopt maar wat heen en weer en andere koeien springen op haar rug (zoals een stier zou doen) en de koe in kwestie blijft dan gewoon staan. Gekkig door de hormonen dus.

In het Frans zeggen ze dat zo'n koe 'en chaleur' is. Inderdaad, chaleur betekent: heet. En dat is een stier dan wel als hij in de buurt van een tochtige koe is! Zie de drukte die we hadden met de hete stieren van de buurmannen in augustus.

En nu hadden wij afgelopen zomer een dilemma. We hadden een clubje koeien dat net een kalfje had gekregen, dus de eerste keer dat ze weer vruchtbaar zouden zijn, zou midden in de zomer zijn. In principe konden ze dus niet ver weg gaan weiden, want tsja, voor ons inkomen is het belangrijk dat er kalfjes komen dus we wilden niet te lang wachten met insemineren. Maar.... De weilanden rond het huis waren al in beslag genomen door de koeien die in de zomer zouden bevallen, en da's toch ook belangrijk! Enfin, we besloten de gok te wagen en de koeien met een eigen stier in een weiland te zetten.

Nu staan ze weer op stal en ik zag dat Popette tochtig was...... Dat kon toch helemaal niet na een leuke zomer met stier Dagobert??! Dagobert sprong wel op Popette maar "hij deed het niet".... Ach, dachten we, Popette is ook al oud, misschien is er wel wat mis bij haar van binnen waardoor ze niet drachtig is.

Gisteren kwam de vee-arts voor de controle van de 30 pinkjes die door de buurstieren bezocht waren en we hadden hem gevraagd direct even naar de koeien van Dagobert te kijken. En wat bleek? De een na de ander was "vide", leeg dus. Niet drachtig?! Potjandorie wat een pruts-stier dacht ik en die gedachte zag ik ook op het gezicht van mijn lief.

Totdat de vee-arts eens goed keek en het probleem zag: Dagobert is niet de grootste en we hebben wel grote koeien, was hij niet gewoon te klein om "hem er in te krijgen"???

Arme Dagobert......... Is er misschien met hem gespeeld?

Lofzang op mijn liefje

Ja, da's makkelijk he, een lofzang op je liefje......?! Hij is zo leuk en zo lief en zo grappig en..... NEE! Dat bedoel ik helemaal niet! Nou ja, hij is het wel maar daar ga ik echt geen blogstukje over schrijven hoor. En bovendien is dat ook nog behoorlijk subjectief allemaal.

De lofzang gaat over mijn liefje met zijn koeien.

Afgelopen donderdag moesten er weer kalfjes gewogen worden voor het stamboek. We doen dat altijd in de grote stal: weegschaal schuin bij een uitgang van een hok, kalfjes in dat hok en 1 voor 1 de weegschaal op manoeuvreren.

Maar die kalfjes moesten nog wel "even" in dat hok komen. En er was nog geen van de te wegen jongens in de grote stal, terwijl de stal al wel zo goe als vol was! Ik heb er gewoon slecht van geslapen......: 24 kalfjes met hun moeders in de nieuwe stal en 10 kalveren met hun moeders nog buiten in het weiland. Hoe gaan we dat oplossen?

Er werd ogenschijnlijk niets met mijn gedram gedaan:
"We moeten iets met die kalfjes, het is bijna donderdag"
"Ja je hebt gelijk maar het is zo moeilijk"
"Daarom moeten we nu al beginnen!"
"Ja maar........"

Dit is nog even geen lofzang. Maar nu komt het:

Ineens was dinsdag het plan in zijn hoofd klaar: "als we nu die en die daar heen doen, en die club daarheen en dan even de drachtige koeien er uit selecteren en ....." Etc. Het is duidelijk dat ik het niet bij kon benen.

Maar een uur later stond ik met open mond in de grote stal: mijn liefje zette een hok open, liep heel rustig en statig als een leraar tijdens een examen door de hokken, even een hand voor die neus houden, een aaitje over die bil, even een stok tussen die twee koeien houden en alsof de koeien het plan wel direct snapten werd gescheiden wat gescheiden moest worden en samengevoegd wat samengevoegd moest worden. Het was ondertussen zo goed als stil in de stal en dat is opmerkelijk. Het leek bijna alsof ik naar een stomme film stond te kijken.

Gelukkig werd ik snel uit mijn droom gehaald toen de club die naar buiten moest, samen was. Deuren open en oren dicht!

Al met al voor niets slecht geslapen: de weger kwam om 14.00 uur, om 13.30 uur was alles voorbereid en hebben we met zijn 3en als een ge-oliede machine de 34 kalveren gewogen.

Vrolijker

Eergisteren was het hopelijk de laatste dag van een periode met vies, grijs, nat, druilerig, koud herfstweer.

De koeien in de weilanden stonden al dagen te loeien en te klagen en ik werd er ook behoorlijk chagerijnig van. Zelf in de stal had het vieze weer zijn invloed: Om bijna niets werden er hoorns in flanken geprikt, koeien werden bij het voerhek weggejaagd om 1 miniscuul aardappeltje en sommige koeien sloten zich van lieverlee maar aan bij het klaagkoor van buiten. Het leek wel of alleen mijn lief zich niet liet be-invloeden, hij was de enige die vrolijk als altijd rond bleef huppelen (ja, zelfs hondje was suf en dullig!)

Maar wat moet je dan ook met dat weer? De administratie was bijgewerkt, het huis gepoetst, de k.i. rietjes geordend en geteld,......... Gelukkig bracht de post de nieuwe paspoorten van de laatst geboren kalfjes!

Dus ik kon fijn een middag "knippen en plakken": De paspoorten losscheuren van elkaar, de groene sticker erop plakken en alles op volgorde in de paspoortenmap. En snel kijken hoe de nieuwe kalfjes nu echt heten want doordat er ineens zoveel geboren waren, was ik het overzicht wel kwijt.

Jongens, bij deze mijn oprechte excuses aan iedereen die zo fijn mee heeft gedacht om namen die met een 'E' beginnen te verzinnen! Hele lijsten zijn er aangelegd, de mooiste namen zijn bedacht maar wat doet mijn lief bij het aanmelden van de kalfjes : in het grote systeem"? Vergeten dat die lijsten er zijn!

Kijk, sommige namen zijn heel leuk geworden: Elemente of Elodie bijvoorbeeld. Je kan zelfs zien wanneer mijn lief melig werd van het namen verzinnen: Er loopt hier nu ook een Elmex rond! En Ertje, ja Ertje moest ook wel Ertje worden genoemd: onze Vlaamse vee-arts heet Bert en hij heeft dit kalfje ter wereld geholpen. niets mis mee.

Maar lieve help, wat moet ik met een kalfje dat Examen heet? Of Euro???

Nee, ik weet het wel, de volgende keer vraag ik heel onnozel of hij mij eens wil laten zien hoe dat aanmelden nou precies gaat. Zo hou ik mooi een oogje in het zeil bij het invoeren van de namen!!

Moedergevoelens

Nee, dit stukje gaat niet over mijn moedergevoelens! Nee, ik verbaas me hier over de moedergevoelens op de boerderij an sich. Ging het maanden goed; moeders waren dol op hun kalfje, werden ongerust als ze hun kroost niet zagen en bijna aggressief als er "vreemden" (lees: wij) in de buurt kwamen,.......... Het is ineens weer een stuk minder vanzelfsprekend!

Als je nu de stal binnenloopt hoor je 'bèè bèè', zonder dat er een laag 'boeoeoe' als antwoord op volgt. Nee, we hebben een hok met twee dappere dodo's (de ene huppelt al goed, de ander zit nog in de hopsfase) en hangt er weer de zoetige lucht van kalfjespoep en poedermelk.

Je krijgt direct dat kinderen-voor-kinderen deuntje in je hoofd: 'als een kind niet eens weet wie zijn ouders zijn, dan lijkt een kind zo hulpeloos, zo kwetsbaar en zo klaaaaaaain te zaaaaaain'. Maar gelukkig hebben de bengels elkaar voor gezelschap en niet te vergeten Teigetje voor de warmte, ze zijn (dus) duidelijk niet ongelukkig!

Soms is het wat moeilijker, dan is de mama niet onaardig tegen haar kalfje, maar gewoon ongeinteresserd. Wat dan? Ikzelf vind het melk geven zo leuk dat ik al vrij gauw denk: 'laat maar zitten met die moeder, ik geef het kalfje wel melk'. Maar mijn lief is een stuk minder dom wat dat aangaat en houdt stug vol: moeder eten geven, vastzetten aan het voerhek, lekker over de rug kroelen en het kalfje helpen met de uier vinden. Eerst denkt de moeder vaak:'wat is dat voor gedoe' maar de aanhouder wint en meestal laat de moeder het kalfje na een paar keer wel toe.

En dan begint een proces dat nog vertederender is dan kalfjes melk geven: de toenadering van moeder tot haar kalf.

Vandaag moest ik er bijna om huilen: de moeder had haar kalf bijna 2 dagen genegeerd en vandaag werd het kleintje (eindelijk) helemaal netjes gelikt door moeder. Dat is toch het mooiste kado na een paar dagen onzekerheid?!

De nieuwe stal

De afgelopen twee weken hadden we weer een stagiair in huis. Dat kwam mooi uit want de nieuwe stal moest nu eindelijk een afkomen, dus wat extra handen konden we goed gebruiken!
Vandaag is ze weer vertrokken en wat er gebeurd is? De nieuwe stal is in ieder geval nog niet af!

Het meisje heeft wel veel meegemaakt in ieder geval: In haar eerste week was het duidelijk geworden dat wij als twee universitair geschoolden 1 ding over het hoofd hadden gezien: de praktijk......... Voor de stal hadden we de maten gemeten voor de prefab muurtjes, we hebben zelfs pythagoras en de cosinuregel gebruikt om de optimale lengte te bepalen maar bedenken dat ze in de fabriek foutjes kunnen maken en dat als een muurtje 1 centimeter te lang is niet meer past, nee dat hadden we voor het gemak over het hoofd gezien. Met andere woorden: de eerste week heeft ze kunnen toekijken hoe mijn lief met hamer en beitel zijn frustraties kon botvieren op die muurtjes (ook 3 mm. te lang paste namelijk niet....)

Maar goed: daarna zouden we alleen nog maar de grond hoeven egaliseren voor het storten van het beton. Mijn lief en de stagiair al aan het werk, Maaike zou na wat huishoudelijk gebeuren helpen. Nog even bij die koe met de dikke uier kijken; oh help! Die werd blauw!
Einde van een middag stal want de vee-arts was wel een tijdje bezig met bekijken en medicatie voorschrijven en toedienen.

De volgende dag nieuwe poging. Zelfde idee, maar ik ging toch nog maar eerst even bij die drachtige koe kijken: oh help! Ze was al bezig met bevallen!
Einde van een middag stal want het was een koe voor een keizersnede dus dat duurde wel even.

Weer een dag later: ik hoef niet meer te typen; hetzelfde verhaal. En de laatste dag van de stagiair werd zowaar een treurige: de koe met de blauwe uier had een dood kalfje............

Dus de stand van zaken tot nu toe: een stal die niet gebruiksklaar is, een hoop emoties en drukte verder, weer een leeg huis (en dus maar 4 handen) en we gaan met goede moed verder!

Wordt vervolgd.......

naar buiten

Ondanks het vorige berichtje hebben we toch nog een mooie 'indian summer' dus het jonge grut dat laatst geboren is, kan hup naar buiten!

Nou ja, het ging niet echt hup. Ja, ze huppelden wel, maar niet altijd de goede kant op!

De eerste gingen goed: twee mama's met elk een kalfje. De mama's liepen braaf naar het weiland en de kalfjes bleven (met wat hulp van ons) zo dicht bij hun mama dat ze die niet kwijtraakten en fijn mee het weiland in liepen. En terwijl dit clubje begon met gek doen ('Kijk eens mama, hoe hard ik kan rennen', 'Nee kind, even niet. Ben even met mijn neus in het lekkere gras aan het wroeten') gingen wij voor de volgende club: drie mama's met hun kalfje. En alsof ze nog nooit iets anders hadden gedaan: even dralen op de drempel, knipperen met de oogjes: 'wat is de wereld groot en wat een licht' Maar ze waren snel gewend en mee aan het doen met de hardloopwedstrijden.

En toen waren we overmoedig: weer een clubje van 2 moeders, en ach, laten we de koe en het kalfje in het hok ernaast gelijk meedoen.

Maar niets daarvan: Enorme (zo heet het kalf, en enorm is hij!) vond het maar eng en zijn moeder vond het iets te leuk dus die stond al gek te doen in het weiland toen Enorme nog in het hok was! En toe raakte hij in paniek. En een kalfje in paniek gaat alle kanten op behalve de goede.....

Hup, over het drinkbakje het verkeerde hok in, hup door het voerhek heen de voergang op, hup hard op weg naar de achterpoort die open stond. En mijn liefje moest daar natuurlijk hup achteraan!

Terwijl er achter mij een soort rodeo aan de gang was, moest ik twee andere kalfjes die het ook niet zo snapten naar hun moeders leiden. Meet veel geduld en af en toe een duwtje tegen het achterste kwamen ze in het weiland. Net op dat moment kwam er een enorm kalfje aan, lopend op zijn voorpootjes en met zijn bips op de stok die mijn lief horizontaal vasthield! Jammer dat ik geen fototoestel bij me had.....

Maar op deze manier kon Enorme geen kant op, behalve vooruit en dat was nou juist ook de bedoeling: hup het weiland in!

En een paar uur later leek het of er niets gebeurd was: de moeders lagen wat te herkauwen of stonden nog gras te eten, sommige kalfjes waren in diepe slaap verzonken, anderen lagen nieuwsgierig maar nog wel wat angstig dicht bij mama en we hebben zelfs al een 'haag-onderzoeker' in opleiding!

Herfst

En nu denkt de lezer natuurlijk dat ik een steekje los heb: een foto van een grijze lucht met alleen een telefoondraad en een electriciteitsdraad. 'Dat is echt geen kunst hoor' Ik hoor het je denken!

Gelukkig, het is ook niet bedoeld als kunst. Het is de omlijsting van een trieste mededeling want op de telefoondraad en op de electriciteitsdraad zie je........ geen zwaluwen!

De zomer is dus echt voorbij; het is stil op het erf. Gelukkig nog wel drie kwikstaartjes maar Earik hoeft echt niet meer zijn best te doen om boven het getsjilp uit te komen......!

Aan de andere kant lijkt het wel voorjaar, gezien de geboortegolf die we nu hebben maar dat is ook geen kunst: 9 maanden geleden was het winter en waren we druk met de tochtigheidscontroles en inseminaties!

Ach, voorjaar, zomer, winter,......... de herfst staat voor de deur en ik verheug me op de prachtige rode kleuren en de mooie najaarsluchten en -lichten. En als ik die zat ben verlang ik naar de mooie sneeuwtapijten en dampenden koeien in de vrieslucht. En als ik dat zat ben verlang ik naar..........

Was wil das weib?

Ja, wat een stier wil dat snap ik zo langzamerhand wel! Een stier wil een leuke tijd met onze 30 pinken (grote kalveren van ongeveer 1,5 jaar oud, veel te jong om moeder te worden!) Was 2 weken geleden de haag te dun voor de stier van boer D., waardoor we genoodzaakt waren om de pinken naar een ander weiland te brengen, was daar de haag en de afrastering te dun voor de stier van D.'s broer J-P! En ik kan het me voorstellen hoor; je zit opgesloten in een weiland met 2 koeien die je al drachtig hebt gemaakt en je verveelt je dood. In studentenkringen wordt dan gekscherend geroepen: 'valt er hier nog wat te n.....?' Een stier wordt echt waanzinnig opgewonden van 30 meisjes die de heerlijkste hormonen afscheiden.

En het is indrukwekkend zo'n geile stier. We hadden met J-P en wat helpende buren afgesproken dat wij de pinken naar weer een ander weiland zouden brengen en zij in die beweging de stier het bospad op zouden jagen en zo weer in zijn weiland zouden brengen. Zo bedacht, zo gedaan. Behalve dat de stier dat helemaal geen goed plan vond! Hij was nog geen 2 minuten in zijn weiland of hij rent door het prikkeldraad heen naar de plek waar hij zo'n leuke tijd heeft gehad, komt er daar achter dat zijn 'lekkere hapjes' er weg zijn, stormt door de metersdikke haag het bos in en vind vandaaruit een plekje waar hij half door, half over het prikkeldraad kan om weer bij 'zijn meisjes' te komen!

De volgende ochtend nog eens geprobeerd maar ondertussen was hij deel van de groep geworden en na wat rodeo-achtige manoeuvres hebben we besloten dat we het de dag erna nog eens zouden proberen maar dan echt een veekar erbij om de stier naar de stal te brengen.

Je begrijpt dat wij de hele dag grappen hebben gemaakt over buurmannen en stieren. Totdat we 's avonds werden gebeld door dezelfde boer J-P van de stier: er was een club koeien van ons gesignaleert in het gehucht waar hij woont en hij had ze maar even in het weiland van een andere buurman gestopt!

Wat een verhaal, maar vooral; wat drijft zo'n club naar een gehucht 3 kilometer verderop? Ze hadden een mooi, goed afgerasterd weiland, vol lekker, sappig gras. Geen stier in de buurt, geen gebrek aan water want ze konden uiot het meer drinken, ............................. Uit het meer drinken?? Ga eens even snel kijken aan de andere kant van het meer!

En ja hoor; een vertrappeld pad langs en half door de rand van het meer, heel veel pootafdrukken op het zand/modderpad dat van het meer naar de grote weg loopt, en dat ze op de grote weg geschrokken zijn van een auto en op een holletje maar ergens heen zijn gevlucht is logisch.

De grappen over buurmannen en stieren waren gauw verstomd en we waren heel blij dat boer D. en boer J-P er waren om ons te helpen om de koeien weer terug te krijgen!

Blijft de vraag: waarom? De stier snappen we, maar die koeien? Was wil das weib?

Het leven gaat door......

En na zo'n bekentenis over dat ik stiekem toch best een softie ben, hebben we een avond waar ik me niet echt kan veroorloven om een softie te zijn!
Het begon eind van de middag; mijn lief kwam binnen met de mededeling: 'laten we even koffie drinken en wat eten want er gaat zo een koe bevallen en ik wil haar naar binnen hebben.' En als mijn lief een voorgevoel heeft over dat hij een koe naar binnen wil, zo heb ik in het afgelopen jaar ervaren, dan moet die koe ook naar binnen, zijn gevoel heeft hem wat dat aangaat nog niet in de steek gelaten!

Wij op zoek naar de koe dus, ze was al "opgesloten" in een niet gebruikt weiland maar ze stond helemaal aan het eind en we werden al zenuwachtig: het leek erop of ze al bezig was! Maar ja, toch er naar toe, onderwijl heel rustig lieve woordjes roepend zodat ze niet bang zou worden.
Bang werd ze niet, nee, eerder aggressief! Ik werd er juist op gewezen dat de koe vol hormonen zat en daardoor erg alert was op haar omgeving, toen ze met haar kop begon te dreigen en een aanval op mijn lief deed! Brrrrrrr, spannend! Gelukkig was er niets gebeurd en met veel moed, beleid en trouw kregen we haar de stal in.

We lieten haar eerst maar tot rust komen om een half uur later te zien dat het feit dat ze in de stal was niet rustgevend op de koe werkte zoals normaal, maar dat ze zo overliep van de hormonen en de moedergevoelens dat ze niets en niemand meer vertrouwde. Wat een temperament!

Maar er moest wel iets gebeuren, het kalf moest er uit voor het door haar temperament te laat was. Eerst eens goed voelen en het voorgevoel klopte weer: het was zo'n groot kalf dat de koe het waarshijnlijk niet of amper zelf zou kunnen. En dan wordt het spannend voor onervaren boerinnen: eerst met touwtjes op de voorpootjes van het kalf en daarna zelfs met de geboortekrik hielpen wij de koe met bevallen. Steeds even wachten op de nieuwe wee en daar kwam het kalf weer een stukje dichterbij de uitgang. En in ons achterhoofd natuurlijk de vraag: wanneer besluit je de vee-arts te bellen? maar het ging. Langzaam, moeizaam maar het kalf kwam! Nog even zat hij vast met zijn borstkas en na flink wat schietgebedjes naar boven gleed hij de wereld der levenden in! Een diepe teug adem van twee mensen en een kalf en de spanning kon wegzakken!

De koe was erbij gaan liggen van alle inspanningen en was (dachten wij) wel toe aan een slokje water. Nou trillend van spanning en emotie liep ik naar de kraan en het leek of ik op een andere planeet kwam: in de oude stal was het leven gewoon doorgegaan! Eclair rendje rondjes en wilde tikkertje spelen met zijn moeder, Esmeralda was trots en geconcentreerd bezig haar eerste sprietjes hooi te eten en Earik was verontwaardigd aan het loeien dat we 'wel een half uur te laat waren met voeren'!

Enfin, de koe most het water niet, hoe uitgeput ze ook was probeerde ze liggend mijn lief aan te vallen toen hij de emmer water voor haar hield dus het was duidelijk tijd om moeder en kalf alleen te laten en te beginnen met de dagelijkse routine van het voeren want tsja, hoe spannend ook, het leven gaat wel door (werd ons door de koeien duidelijk gemaakt)

Een fransman eet wel konijn

Twee weken geleden zijn we naar het feest van de Charolais geweest hier in het dorp. Dat feest bestaat uit twee delen (drie eigenlijk, maar dat tussendeel bestaat voornamelijk uit veel wijn drinken tussen deel 1 en deel 2, het diner dansant, in)

Overdag is er een grote show van allerhande dieren: kippen, hanen, pauwen, konijnen, duiven en natuurlijk de Charolaise schapen en de Charolaise koeien.

Erg leuk en mooi allemaal maar die middag is wel bewezen dat ik een softie ben, een weich-ei en een sisi. We liepen langs de konijnen en ik vond al die snuffies, nijntjes en flappies zo leuk en lief, ik zou ze allemaal wel willen hebben! We hebben er ook ruimte voor want een vorige eigenaar had ook konijnen, we hebben een schuur vol hokken.

Maar ik heb me nooit gerealiseerd dat die konijnen voor de slacht gefokt werden! Meteen wilde ik geen konijn meer.

Nu hebben we thuis dus de discussie; ik vind dat beesten met een hoge aaibaarheidsfactor niet gegeten moeten worden, mijn lief vind dat onzin, onze koeien hebben toch ook een hoge aaibaarheidsfactor? Zelfs kippen hebben dat! En daar heeft hij weer een punt.

De fransozen doen er allemaal niet zo moeilijk over; als je maar weet waar iets vandaan komt, en je dus zeker weet dat er niet mee gesjoemeld is. En het stuk chauvinisme dat ze hebben natuurlijk. Ze eten het liefst lokaal geproduceerd voedsel en in ieder geval moet het frans zijn.

Dus na de beestenshow zie je her en der trotse slagers hun waar aankondigen: "het vlees in onze winkel had de zoveelste prijs op het Charolaise feest en is daar en daar (dicht in de buurt) geboren en gefokt, komt het kopen, komt het eten!!"

En daar kan en wil ik wel van leren; niet hypocriet hopen dat vlees vierkant in blokjes uit de fabriek komt, maar eerlijkheid en duidelijkheid over eten, met foto's van de koe en haar boer erbij.

(Maar toch wil ik nog geen konijnen............ voor mij is de oplossing: ik eet toch ook geen konijn)

Spanning en ontspanning

Oftewel: Hoe spanning en ontspanning zich opvolgen in mijn wereldje.
Een boerin in opleiding heeft te maken met allerlei dingen waar ze in haar leven daarvoor nog nooit (of bijna nooit) mee te maken heeft gehad. En als ze dan samenwoont met een boer voor wie al die dingen doodnormaal zijn, krijg je nogal eens wat explosies.

Als echte boerin ben ik al een paar weken bezig met de oogst uit de moestuin; zo heb ik gisteren een hele middag boontjes gedopt, geblancheerd en in de vriezer gedaan. Ik had er zo'n lol in dat ik, toen ik boven de vriezer hing om een stuk vlees te pakken, heel overmoedig een dikke rollade pakte. Me totaal niet realiserende waar mijn lief in zijn hoofd mee bezig was.

Dus toen ik vanmorgen niets vermoedend de hokken strooide, in gedachte al bezig met bedenken waar ik een lekker recept zou zoeken, was ik even perplex toen mij vriendelijk doch dringend werd gevraagd ergens mee te helpen. Dat helpen duurde de hele middag dus de stress begon lichtelijk toe te slaan; wat met dat stuk vlees??

Uiteindelijk was het te laat om er nog iets mee te doen dus barstte er een klein bommetje in mijn hoofd. Gelukkig is mijn lief iemand die van lekker eten houdt, maar als het er niet in zit net zo blij is met een gebakken ei, dus de wanhoop was gauw gestild en als troost ben ik maar gaan bramen plukken.

Zo, als een echte 'Sédelociënne' (zo worden de dorpelingen hier genoemd) in het zonnetje bramen plukkend, verdween alle "kookstress" en kon ik genieten van al het moois om mij heen. Helemaal rustig en met een licht vakantiegevoel kwam ik precies 5 minuten na voedertijd op de boerderij aan.

En die 5 minuten heb ik geweten! De koeien stonden te loeien alsof ze er ieder moment bij neer konden vallen. Ze zouden me wel eens laten horen wie er de meeste honger had! Dus uit een licht schuldgevoel maar snel het lekkers verdeeld en terwijl ik met het zweet nog op het voorhoofd de melk stond te maken werd ik weer helemaal onrustig: die arme Esmeralda, zoveel lawaai voor zo'n klein kalfje! Maar ze had echt honger, haar twee liter waren dan ook binnen 3 minuten op en toen kon ik bij Eclair gaan zitten.

Die dommerik (of slimmerik?) neemt zijn tijd voor het maal. Hij zal niet twee slokken na elkaar nemen, nee, na elke slok wordt de emmer even gecontroleerd, wordt mama even aangekeken of wordt gevoeld of het voerhek er nog is. Met andere woorden; bij het melk geven aan Eclair werd ik weer helemaal rustig, het is echt een soort yoga-oefening om hem te laten drinken! Ik had er maar een krukje bijgepakt en zat te luisteren naar het tevreden gesmikkel van de koeien toen mijn lief kwam: 'de stier van de buurman is in het weiland van onze club jonge meiden!'

Weg ontspanning! Die meiden (waaronder Claudia, zwarte neus, Ditte en Dotte) zijn allemaal nog veel te jong om gedekt te worden! Natuurlijk was de buurman net vanmorgen op vakantie gegaan; zoek het maar uit dus. Omdat je om half negen 's avonds ook niet meer met een club koeien op stap kan gaan zit er voor ons weinig anders op dan duimen dat de stier niet te veel lol heeft vannacht!

Nou ja, in ieder geval heb ik als boerin in opleiding weer wat geleerd: stressen heeft geen zin, niet om het eten en niet om de koeien. Aan sommige dingen kan je gewoon niets doen.

Een doodgewoon weekend op de boerderij

Afgelopen weekend hadden we weer eens een heel gewoon weekend. Dat was wel fijn. 's Zaterdag ochtends fijn gevoerd en de beesten dik stro gegeven zodat ze weer op een schoon bedje kunnen doen waar ze goed in zijn: liggen herkauwen. Daarna bonen geplukt, een beetje Franse les geoefend en gegeten.
Na het eten zouden we ons opmaken om even in het dorp te kijken; er was 4 dagen lang een Cajun festival (een muzieksoort). Maar eerst nog even in de stal kijken.........

Ja hoor! Ik had nog net mijn nette kleren niet aan, anders had ik ze kunnen uittrekken want er stond een koe op kalven en dan kan je niet weg natuurlijk!

Gelukkig is alles goed gegaan en hebben we weer een mooi stiertje erbij maar de dag is dan wel zo goed als voorbij. Geen festival voor ons dus!

Zondag ochtend vrijwel hetzelfde ritueel als zaterdag ware het niet dat we tijdens het eten zagen dat er mensen op het erf liepen. Mijn lief zou ze wel even vertellen dat ze hier niet goed waren. Na een behorolijke tijd kwam hij terug met het verhaal dat het twee mensen van een bepaald Nederlands tijdschrift waren die een reportage wilden maken over Charolais koeien (eind augustus is hier, in het centrum van de Charolaisstreek het 'Fête des Charolais') en dat ze hem daarvoor ook wilden interviewen.

Of ik dat geloof? Mooi niet! Ik heb me iets te vaak voor de gek laten houden dus deze keer trap ik er echt niet in! Al snap ik nog steeds niet hoe hij de naam van dat tijdschrift heeft kunnen gokken, ik weet namelijk heel erg zeker dat hij nog nooit van dat blad gehoord heeft...........! Ach, ze zouden volgende week langskomen zei hij, ik zie wel of ik weer ergens in ben getrapt of dat het toch een beetje waar is.

's Middags toch wel naar het festival. En voor iedereen die hier al eens geweest is: Je gelooft het niet maar 'ons' dorp kan bruisen! Het was heel gezellig; door de opzwepende muziek stond het halve dorp op de dansvloer, van de dorpsgek tot de burgemeester, iedereen danste!
Zulke verschillende mensen die min of meer hetzelfde doen (en soms echt hetzelfde; gingen ze bij bepaalde nummers ineens in rijen staan en op de maat dezelfde pasjes doen.........): oude dames, moeders met jonge kindjes, een vrouw die we 'de moeder van Barbie' hebben gedoopt, mensen die ritmegevoel hadden, mensen die als een stijve plank rondjes draaiden, een halve punk, een soort gothic, toeristen met hun rugzak angstvallig vastgeklemd...... noem maar op; het danste! Maar het mooiste vond ik wel de man die "Ragin' Cajun" op zijn t-shirt had staan en danste alsof hij op de sportschool aan het sporten was!

Met andere woorden; na een uurtje gezelligheid reden we helemaal blij weer terug naar de boerderij. Toch niet zo'n heel gewoon weekend dus!

(We konden maar een uurtje blijven want toen we wegreden zagen we Rosie onrustig heen en weer lopen: kalfje op komst!)

Rijkdom

Afgelopen zondag zijn de laatste gasten vertrokken. Toen hadden we precies een maand lang vrijwel continu mensen over de vloer gehad. Mensen die onze boerderij op doorreis van of naar hun vakantie-adres bezochten, mensen die de boerderij bezochten omdat ze van de camping waren weg-geregend en mensen die onze boerderij als werkelijk vakantie-adres hadden bezocht.

Na zo'n maand was het fijn dat er wat rust in huis was, tijd voor bezinning dus. Sommige mensen gaan voor bezinning naar de kerk, mijn kerk heet 'open veld en natuur'. Afgelopen dagen heb ik dan ook genoeg in mijn kerk rondgestruind; we hebben afrasteringen gecontroleerd, gerepareerd en nieuw gemaakt. Tijd genoeg dus om de maand juli nog even in gedachten te herbeleven.

Wat een rijkdom toch, besef ik me. Zoveel lieve, leuke, gezellige vrienden en familieleden. En dat wij ze een fijne tijd kunnen bieden, alleen maar door de deuren open te zetten! Ik heb genoten van al het bezoek; mensen die actief in de stal meehielpen, mensen die genoten van de rust hier, mensen die mij geweldig ontlast hebben in het huishouden.......... Luxe, luxe, luxe.

Vanmorgen stond ik in het weiland de koeien te bekijken (een belangrijke taak ook al lijkt het alsof ik dan niets doe: de eerste koe met een ooginfectie door de vliegen staat al binnen!) en liet het woord 'rijkdom' door mijn gedachten spelen. Wat is rijkdom? Ik voel me rijk, ook al is het algemeen bekend dat de crisis (ook) bikkelhard toeslaat bij boerengezinnen. Boeren zijn vanzelf al gewend dat ze niet op vakantie kunnen, dat een boerencamping runnen of vlees aan huis verkopen niet alleen maar gezellig is maar financieel gezien ook bittere noodzaak en dat ze ieder dubbeltje moeten omdraaien, maar zulke financiele problemen als ze nu hebben, nee dat gaat te ver. Ik hoorde dat er melkveehouders zijn die iedere maand duizenden euro's van de bank moeten lenen omdat ze minder dan de kostprijs voor hun melk krijgen.

Het is waar: een boer leeft arm en sterft rijk. Als de boer stopt met zijn bedrijf komt er veel geld vrij: het land en de machines vertegenwoordigen een groot aantal euro's. Maar dat een boer op een dikke tractor rijdt, wil niet zeggen dat hij het nu rijk heeft! Die tractor is zijn werktuig, zonder die tractor kan hij veel minder maaien en oogsten dan wat hij nodig en hij zou dan helemaal achteruit boeren.

Wat een probleem voor mijn collega's, ze zitten echt in een soort tang gevangen; de kostprijs gaat omhoog en ze krijgen steeds minder voor hun product (ook al merk je dat in de supermarkt nauwelijks). Ik krijg er soms kippenvel van. Ik voel me het rijkste meisje ter wereld met mijn liefje en mijn vrienden en familieleden maar dat kan ik makkelijk denken; wij kunnen net aan blijven eten van wat er zo minimaal binnenkomt. Stel jevoor hoe het met andere boeren is die een gezin moeten onderhouden!

Nou ja, ik kan weinig anders doen dan voor hun te duimen dat het snel beter voor ze wordt en dat ze weer kunnen doen wat ze graag doen en goed kunnen: met hart en ziel werken om een goed produkt te kunnen verkopen zodat "de consument" lekker en eerlijk kan eten!

Ferme pretpark

Afgelopen week had ik een schaduw, vandaar dat ik helemaal niets met deze blog heb gedaan. Nu heb ik wel vaker een schaduw, als de zon schijnt bijvoorbeeld maar deze schaduw is zeven en iets springeriger dan ik ben.

Met andere woorden: ik had mijn stiefnichtje op bezoek, samen met haar vader en mijn zus. Best spannend allemaal; vermaakt zo'n meisje zich hier wel? Dankzij het zwembadje dat wij van haar vader gekregen hadden was die angst wel wat verminderd, maar toch......

Maar toch niets! Zij heeft zich prima vermaakt (en daarmee wij dus ook!). De nieuwe 'John Bier' (John Deere) was de eerste dagen een hit. Niet omdat'ie zo mooi groen is, nee, omdat het een ruime cabine heeft waar je bijna onverdeeld aandacht krijgt en dan ook nog eens kan springen en zwaaien naar papa die niet mee kon op de John Bier. En de cd-speler is getest: kabouter plop en kinderen voor kinderen zijn ruimschoots gedraaid.

Maar het spannendste was natuurlijk de echte regendag die we hadden: wat daarmee? Geen nood; alle kalfjes hebben een prachtig naambord gekregen!

En daarna werd het weer mooier en werden er nog twee kalfjes geboren en was er zelfs nog een bezoek aan een pretpark........

Pfffffffff...... Wat een leuke week maar ik was toch ook wel weer blij dat de rust is wedergekeerd. En ik denk dat vooral de koeien blij zijn, die snapten helemaal niets van zo'n vrolijke spring-in-het-veld!

Komt een blondje bij de dokter.....

Afgelopen woensdag kwam ik erachter dat een teek zich tegoed deed aan mij. Een dikke rode vlek met zo ieniemini beestje. Toch met lichte paniek heb ik (heel dapper vond ik zelf) met zo'n speciale pincet het beestje verwijderd.

Snel op internet naar informatie gezocht maar het ringetje dat ik had zag er heel anders uit dan wat ik daar op foto's zag. Zal zo'n vaart dus wel niet lopen dacht ik manmoedig. Maar gisteren begon het toch te kriebelen..... wat als....???

In Nederland twijfel je dan geen moment: je belt de dokter en maakt een afspraak.
Hier gaat dat anders want de dokter doet niet aan afspraken. Geen optie om gistermiddag te gaan (vanwege een pers die vast was gereden in de modder) dus vanmorgen naar het dorp. Om half elf kwamen we bij de dokter om te zien dat zijn spreekuur van 09.00 tot 10.15 uur was en van 14.00 tot 18.00........

Balen maar vol goede moed stapte ik om 14.00 uur de wachtkamer binnen die tjokkievol zat! De schrik sloeg me om het hart: nee toch? Ja dus.
Na 20 minuten wachten zonder dat er iets was gebeurd heb ik de moed opgegeven. Na een rondje gelopen te hebben en wat winkels bekeken toch nog maar eens een blik in de wachtkamer geworpen: nog maar 5 mensen!

Tijdens het wachten kon ik ze goed bestuderen en ik zag dat het dezelfde mensen waren als om 14.00 uur, er waren een paar geholpen en weg.

Toen ik om 17.15 met recept weer buiten op de stoep stond moest ik echt even diep ademhalen en mijn verbazing weg laten ebben: als je hier naar de dokter moet, kan het dus zijn dat je meer dan 3 uur in de wachtkamer zit!

Is dit 'laissez-faire' of 'typisch frans'?

Rustig platteland

Het leven op het platteland is rustig. Zo stil, je hoort bijna niets. Nou ja, wat kikkers en krekels dan en als je heel stil bent de route national die hier 2 km vandaan ligt. En de komende paar dagen en nachten hartverscheurend geloei............

We hadden in een hok drie mama's en drie kalfjes (2 jongetjes en 1 meisje). Al best grote kalfjes hoor en voordat de jongetjes hun mama zouden gaan dekken, moesten ze maar gescheiden worden. En een van de mama's (Anissa) is al drachtig dus die kan fijn naar buiten.

Was het plan......

Eerst Anissa maar in een leeg hok zodat ze even later met drie andere koeien tegelijk naar het weiland kon en dan de kalfjes in een ander leeg hok.

Was het plan......

Anissa was nog maar net in het hok en ze begon gek te doen! Heen en weer rennen, loeien, proberen of ze door het voerhek heen naar buiten kon komen en haar kalfje deed al net zo gek mee in het andere hok! De plannen werden dus licht gewijzigd want als ze nu al zo gek doet......; ze zou zo uit het weiland breken om naar haar kalfje te gaan!

Nu hebben we dus in een hok 2 koeien, in een ander hok Anissa en in nog een ander hok drie kalveren die met z'n zessen een ongelooflijk lawaai produceren omdat ze elkaar missen. En dat zal nog wel een paar dagen zo doorgaan totdat ze gewend zijn aan de nieuwe situatie.

Ik heb ze echt gezegd dat het voor hun eigen bestwil is maar ze geloven me niet of horen me niet door het lawaai!

Enters

En dan bekijk ik mijn blog eens en lijkt het af en toe erg slordig, zo zonder alinea's.
Nou, dat lijkt maar zo: ik snap niet waarom bij het ene berichtje het programma wel luisterd als ik op de 'entertoets' druk en bij het andere berichtje niet...

Is iemand die mij kan helpen?

Ach, en anders moet ik misschien maar accepteren dat ik het niet snap en dat er soms een berichtje tussen glipt zonder lege regels........!

Suffe dag?

Gisteren was het zondag en erg warm. Een echte suffe dag dus. Zo'n dag waarop je niet veel doet.......

Een beetje dood gras en mos uit de tuin harken zodat we er vergeet-me-nietjes kunnen zaaien....... geen zin om het ontstane hoopje rommel op te ruimen........ Wat koeien van het ene naar het andere weiland loodsen...... Erg belangrijk: lekker door het weiland struinen onder het mom van afrastering controleren.......... Op de terugweg een jong egeltje redden dat de straat over wilde steken....

Nu rijden er hier niet veel auto's maar wat er rijdt, rijdt gruwelijk te hard en zouden dus nooit deze overstekende voetganger zien.

Ja, en dan met dat egeltje?

Gelukkig hadden we een suffe dag en was daarom het nieuwe 'huisje' voor hem al klaar!

We hebben er dus een dier bij: in de tuin onder een hoopje dood gras en mos. Gezellig!

Zonde om op te eten?

Dit is de laatste week dat Laurent, onze stagiair hier is. Als hij vrijdag wordt opgehaald is hij hier 3 keer twee weken geweest; in oktober, april en nu dus juni. Zo heeft hij in verschillende seizoenen kunnen 'snuffelen' aan een boerenbedrijf.

Zijn moeder wilde ons bedanken voor de goede zorgen en de tijd en energie die we in die jongen gestoken hadden en ze had een heel leuk kado bedacht: afgelopen zondag kwam ze als een echte traiteur met de heerlijkste Franse gerechten aan! Heerlijke onverstaanbare lekkernijen.

Het zag er zo mooi uit! Haast zonde om op te eten.

Maar we hebben het toch opgegeten; als je het laat staan wordt de tafel er ook niet mooier op (dan komt er schimmel en misschien wel beestjes..... brrrrr!)

Zo is het ook met onze 'natuur-weilanden'. We hebben een flink aantal hectares met prachtig gras, wat we de afgelopen weken gemaaid en geperst hebben, maar we hebben ook een aantal hectares met "natuurgebied". En mooi dat die weilanden zijn! Veel te drassig om gewoon gras op te hebben en de koeien lopen er als het wat regenachtig is geweest ook niet graag in, laat staan dat we er (kunst)mest strooien. Met andere woorden; we pachten een paar weilanden waar we geen rendement van halen. Maar ondanks dat zij het juweeltjes van weilanden met prachtige wilde bloemen waar ik de namen niet van ken, en ook veel orchideeen.

Om dit soort gebieden te behouden doen we in samenwerking met de Franse natuurbescherming aan 'landschapsbeheer'; wij krijgen betaald om er voor te zorgen dat deze weilanden geen strakke raaigras weilanden worden.

Maar net als bij een tafel vol lekkers, moet je die natuurweilanden, als het droog genoeg is, wel maaien anders ben je zo van je orchideeen af en groeit er van alles wat je juist niet wil!

Afgelopen dagen heb ik dus met pijn in mijn hart op de trekker rondgeglibberd (ondanks de droogte is het her en der nog steeds erg drassig!) om te schudden en te harken. Nu weet ik wel dat het voor het goede doel is; volgend jaar weer juweeltjes, maar toch......

Dames in de regen

Een regenachtige maandagochtend (het lijkt wel herfst!) en we hebben onze stagiair weer twee weken dus ik hoef weinig te doen in de stal. Dat is fijn want dan kan ik eindelijk die kilo's verregende aardbeien in jam en siroop stoppen.

Terwijl ik sta te wachten totdat de aardbeien koken, kijk ik naar buiten en zie deze twee koeien naar elkaar kijken. Ze bewegen amper.

Dan ben ik zo nieuwsgierig! Wat bekijken of bespreken deze dames? In de stromende regen nog wel?

Ik weet het niet en zal het wel nooit te weten komen, 'k ga maar verder met waar ik mee bezig ben........

Rust in de tent?

De afgelopen weken stonden helemaal in het teken van de gras opbrengst. We hebben uren op de trekker gezeten. Wat helemaal niet erg is want je zit vrij hoog en hebt dus een geweldig uitzicht! En ook het rijden, schudden en harken zelf is een leuke klus. Maar, nu was het grootste gedeelte binnen en er kwam regen dus we hadden even rust. Tijd om een fijne wandeling in de omgeving te maken!

En dat is fijn want ondanks dat ik hier woon, is of blijft het buitenland en dus heb ik na 20 minuutjes in de auto al echt een vakantiegevoel. Wat is het hier toch mooi!

We zitten hier in een streek waar veel boeren zitten, het is dan ook leuk om daar met een boer doorheen te wandelen, overal is wel wat over te vertellen. Vooral over het ruige gebied met schrale gronden en kleine percelen ('hoe doet die boer dat? Hij kan hier amper met een trekker in!' , 'Ojee, deze boer heeft gemaaid maar is overvallen door de regen, hij wist toch dat het zou gaan regenen?' , 'Wat heeft deze boer zijn weiland slecht onderhouden maar hij heeft wel hele mooie koeien' etc etc etc) Er zijn toch veel cultuurverschillen tussen een jonge boer uit Nederland die hier zijn bedrijf nog moet opbouwen en een traditionele boer die hier op zijn boerderij geboren en getogen is en die financieel en uit traditie gezien heel kleinschalig en extensief kan boeren.

Maar op een gegeven moment werden we allebei stil..... We liepen langs een kleine boerderij waar de tijd leek stil te hebben gestaan: een paar koeien in het weitje, een heel klein oud trekkertje, een mesthoop die duidelijk met de hand was opgeworpen, verschillende kipjes en ganzen op het erf, allemaal potten met geraniums en ander fleurige bloemen en een pracht van een moestuin. In de deuropening stond een heel oud boertje geleund..........

Dat is toch een plaatje uit een droom? Uit mijn droom in ieder geval wel!

Moeilijke melk

Ja, ze hadden het erg gezellig met elkaar: Egel met zijn semi-broer Earik. Waar Earik lag, lag Egel en als Earik om melk stond te bleren, hoorde je Egel ook heel zachtjes 'mwoeh mwoeh' roepen. Maar die melk gaf ook het probleem! We hebben wel twee emmers maar eigenlijk maar 1 goede speen. De anderen doen het ook wel maar als je een koppig kalfje bent of je bent een kalfje met een scheef tongetje, dan is er echt maar 1 speen fijn! Dus het was een paar dagen proberen: of Earik de fijne speen en de arme Egel verslikte zich steeds of kreeg amper melk binnen, of Egel de fijne speen waar Earik zo driftig om werd dat hij zo hard tegen de emmer stootte dat er steeds wel een liter over de rand vloog (over mij!) en uiteindelijk de emmer stuk gemaakt was..........

Er moest dus iets gebeuren, maar wat?

In ieder geval Earik moest leren om zo uit een emmer te drinken. De meeste kalfjes doen dat vanzelf wel maar Earik niet. Vandaar dat hij ook nog steeds melk krijgt, hij zou anders uitdrogen.

En hoe leer je een kalf uit de emmer te drinken? Nou, gewoon je vinger in zijn bekje en als hij daar op begint te sabbelen alsof het een speen is, dan vinger met de kop van het kalfje naar beneden tot hij, met dat hij aan je vinger sabbelt, ook melk mee omhoog slurpt. Dat klinkt al niet echt gewoon he? Nee, dat bleek het met Earik in ieder geval ook niet te zijn! Het kereltje weigerde eerst zijn kop in de emmer te steken dus op een gegeven moment hield ik Earik in een soort houdgreep tegen de muur gedrukt terwijl mijn lief de emmer tussen zijn knieen hield, met 1 vinger in Earik's bek en met de andere hand zijn kop omlaag duwend. Als ik me niet zo moest concntreren op het vasthouden van het kalfje zou ik echt heel hard moeten hebben lachen!

Maar gelukkig leerde Earik snel en na twee keer hardhandig helpen kon hij de derde keer helemaal zelfstandig melk drinken!

En Egel dan? Denk je nu vast. Ja, Egel hebben we direct ook maar uit een emmer leren drinken maar met zo'n melkmonster naast hem kan hij dat natuurlijk nooit rustig doen. Dus het ritueel was als volgt: Egel in het lege buurhok, dan Earik melk, dan Egel melk, ondertussen stonden Eduard en Eekhoorn te zeuren om aardappels en gras dus maar snel de rest voeren, ondertussen had Egel een heerlijke 'after dinner dip' en had op het moment dat ik hem terug bij Earik wilde zetten, helemaal geen zin want hij lag zo lekker.....!

Uiteindelijk zijn de twee makkers dus maar buren geworden................................

Egeltje en Earik

Joepie!! Egeltje is weer helemaal in orde! Een paar dagen geleden dronk hij zijn melk en ging daarna niet meteen liggen; hij bleef wat rond drentelen en keek me aan alsof hij wilde zeggen: 'wat een dooie boel hier, valt er niet wat te beleven?'
Toen wist ik: het is weer helemaal goed met hem.

Gelukkig maar want we hadden het druk zat; er moest voordat gisteren de eerste regendruppels zouden vallen, zoveel mogelijk gras van het land. Dus voor mij was het wel tijd voor mijn "eerste examen boerin". Dat examen hield in: 7 dagen achter elkaar op de trekker over het land crossen met of een schudder achter me of een hark. Mijn lief deed het maaien en persen/wikkelen. Ik vond het erg leuk maar ook erg hobbelig; ik snap dat boeren graag een trekker met goede stoel en vering hebben! En tussen het 'getrekker' door was ik druk bezig om, voordat de mieren ze hadden ontdekt, de rijpe aardbeien te plukken en te verwerken.

Dat is me een examen he?! Helaas, de examinator was zelf te druk met maaien en persen om me een voldoende te geven...........

Enfin, je begrijpt dat een ziek Egeltje ervoor zorgt dat ik niet voor 100% heb kunnen genieten van het werk op de trekker en uitzicht vanaf de trekker (wel voor 98% hoor!)

Maar nu is er relatief rust in de tent: gisteravond toen we de laatste buitenklusjes gedaan hadden begon het te regenen, maar dat was niet erg: Het gras staat ingepakt in mooie ronde balen op het land, Egeltje is beter, De twee kleine kalfjes die net deze drukke tijd hadden uitgekozen om geboren te worden, dartelen vrolijk rond hun moeder en gisteren hebben we zelf nog wat koeien naar buiten kunnen jagen!

In de oude stal is het nu heel rustig geworden nu Eva en haar mama, Elle-est-belle en haar mama, Eusebius en zijn mama en de mama's van Eerdbeer en Egel naar buiten zijn. De mama van Egel??? Ja, de mama van Egel ook. Ze kon hem toch geen melk geven en nu Egel weer beter was, hoefde ze hem ook niet meer te verzorgen. En dan is het voor een koe toch veel fijner om buiten te lopen.

Inderdaad, ik vond het ook zielig voor Egel dat hij nu alleen in zijn hok zat, en ook voor Earik nu zonder zijn vriendinnetje. Dus we hebben de proef op de som genomen en de twee jongens bij elkaar gezet. Ik heb ze snel hun melk gegeven en toen een foto gemaakt: Egel uitgeput van alle emoties en drukte en Earik bekijkt het eens: 'moet ik hier mee spelen??' Ik ben benieuwd of het vriendjes gaan worden!

Lief klein Egeltje......

Het gaat niet zo goed met Egeltje. De eerste dagen was het een erg lief en hongerig kalfje en nu is hij nog steeds heel lief maar hij drinkt niet! Een paar dagen geleden begon het; hij lag lusteloos te soezen en wilde geen melk. Eerst dachten we dat hij die ochtend gewoon te veel had gedronken; hij was ook zo gulzig! Maar toen we het een dagje hadden aangezien en hij ook nog koorts bleek te hebben, heeft hij toch maar in overleg met de vee-arts wat 'kalfjesparacetamol' gekregen en een klein beetje antibioticum.

Het probleem is dat je er niet goed achter kan komen wat er mis is, maar als een pasgeboren kalfje geen trek in melk heeft, het natuurlijk heel snel echt bergafwaarts kan gaan. Gelukkig knapte hij snel op en had weer zin in melk. Zijn moeder was er ook blij mee want ondanks dat haar uiers zo gevoelig zijn dat ze al begint te schoppen als je er alleen maar over aait (laat staan wat er gebeurt als er een kalfje aan komt te sabbelen) en Egel dus poedermelk krijgt, is ze wel beschermend en zorgzaam. Ik was heel blij toen hij gisteren ochtend al weer 2 liter melk kon drinken!

Maar wat gebeurde er toen? Hij ging gelijk weer liggen en was hangerig. Pas deze ochtend dronk hij weer met hetzelfde gedrag als resultaat......... Gelukkig wordt hij goed beschermt door zijn mama en vriend Eduard maar toch hoop ik dat wat er ook met hem aan de hand is, hij snel weer beter wordt!!

Egels

En doordat mijn hoofd omliep van alle nieuwigheden was ik vergeten over de egels te vertellen! Want het schijnt dat als wij druk in de stal zijn, er hier een egel het erf oversteekt! 's Ochtends tijdens het koeien voeren van links naar rechts en 's avonds tijdens het koeien voeren weer terug. Ik weet dit omdat we afgelopen week twee vriendinnen van mij op bezoek hadden die heel fijn met van alles hebben geholpen en hun vakantiegevoel kregen tijdens het koffie drinken als wij in de stal waren. Zij konden de gang van de egel dus goed zien!

Dat vond ik wel even jammer hoor; ben ik leuk met de koeien bezig, mis ik leuke andere beesten! Maar gelukkig is het leed verzacht: het nieuwe kalfje dat geboren is, is door de vriendinnen "Egel" gedoopt; zo geniet ik toch ook fijn van egeltjes en geniet ik elke dag nog weer een beetje na van het gezellige bezoek!

Dieren in en om het de boerderij

Zo werkend op een boerderij kom ik erachter dat ik het toch wel heel leuk vind om zoveel dieren om me heen te hebben. Niet alleen de koeien, katten en het hondje maar ook de wat minder tamme. Elke ochtend is het weer leuk spannend om te kijken of de hop met zijn hanekam weer op het hekje achter het huis zit en gisteren had ik wat puttertjes onder het keukenraam, zo leuk! Ook heb ik goed de buizerds kunnen bekijken; die slimme rakkers weten natuurlijk dat als het gras gemaaid is, ze hun prooi veel makkelijker kunnen zien. Toen ik de afgelopen week dus op de trekker zat te schudden en te maaien vlogen ze zo dicht langs dat ik het zelfs een beetje eng vond!

Ook de kikkers, krekels en zwaluwen zijn actief; het is een lawaai van jewelste hier; niets 'rustig' achteraf wonen! Maar Maaike moet ook nog veel leren over al het gespuis rond het huis. Een paar dagen geleden liep ik de stal in en ik dacht: 'He, de krekels zijn wel heel actief, ze zitten zelfs in de stal'. Nu moet je niet lachen kleine Romee, jij zou die fout nooit maken jij weet meer van dieren dan ik dus jij zou gelijk weten: 'dat zijn jonge vogeltjes'!

Inderdaad, ik kon me wel voor mijn kop slaan toen ik 5 snaveltjes boven het randje van het nest uit zag komen. Wat leuk, jonge zwaluwtjes, ik heb er direct een foto van gemaakt (toen was er helaas maar 1 snaveltje te zien.....)

En nu dacht ik en denken jullie misschien ook: ze leert toch wel snel bij. Maar nee hoor........... Nadat ik mijn lief verteld had van de vergissing ging hij eens kijken en wat denk je: niets jonge zwaluwtjes; we hebben een nestje jonge zwarte roodstaartjes (op z'n limburgs heten ze wel zwaluwen; muurzwaluwen)

Mijn hoofd loopt soms om van alle nieuwigheden.........!

Computer

Na een dikke week problemen met de computer kan ik eindelijk weer eens een stukje schrijven!

Meimaand grasmaaimaand?

Een van de eerste gezegdes die ik hier op de boerderij heb geleerd is: 'Als de boer niet klaagt, is hij dood.' Nu is het wel zo dat het beeld van de eeuwig klagende boer hier ook wat leeft, al is het met een grote knipoog. Inderdaad wordt er met enig zelfspot geklaagd over het weer, over de verkoopprijzen, over veehandelaren, over Fransozen waar je mee te werken hebt, over de toestand in het dorp (net zo makkelijk als over de toestand in de wereld), noem maar op.

Maar als de boer echt reden heeft tot klagen is het enige dat hij zegt: 'wat een prul' en wordt het strijdplan in werking gezet en uitgevoerd. Wat is er gebeurd?

Afgelopen week was het eindelijk mooi weer om het gras te maaien (eerder was het of te droog waardoor het gras niet groeide of te nat waardoor je niet met trekkers het weiland in kon). Er is dus vol enthousiasme gemaaid. Met behulp van twee heel lieve vriendinnen is al dat gras geschud en een dag later geharkt waardoor mijn lief er met de pers/wikkelmachine langs kon om het gras fijn in mooie balen te wikkelen. Dit alles voor de winter, de koeien kunnen op deze manier in de winter ook nog goed geconserveerd gras eten, dat lusten ze graag.
Maar...... het gras lag mooi in brede banen geharkt te wachten op de pers........ die niet kwam! Nou ja, hij kwam wel maar hij deed het niet! Wat een prul! De volgende dag was het hemelvaart dus geen monteur te bereiken en die avond begon het onbedaarlijk te regenen.
En ik heb me toen afgevraagd of mijn lief dood was, gezien het gezegde. Het belangrijkste moment daar; persen om voer voor de winter te hebben en alles lag nat te regenen op het weiland! Ik kreeg er zelf tranen van in mijn ogen. Maar geen klaagzucht gehoord. Er werd wel vol spanning op meteofrance gekeken voor de weerberichten maar veel meer dan 'dat is wel heel jammer' werd er niet over gezegd.

Gelukkig was het de dagen erna mooi weer, het gras is nog weer lekker omgeschud om te drogen, de monteur is een halve dag bezig geweest en weer een dag later lag al het gras ingepakt op de weilanden, klaar voor de winter. Op naar de volgende mooie dagen!

Maar heel langzaamaan begin ik wat te begrijpen van die eeuwig klagende veeboer (ook al is het met een knipoog) : Het belangrijkste dat ze hebben is hun vee. Ze leven voor en door hun koeien. Ze doen (bijna) alles voor ze, het grootste deel van het leven van de boer staat in het teken van het welzijn van zijn koeien. Het tweede gezegde wat ik hier heb geleerd is dan ook: 'als jij goed bent voor je vee, is het vee goed voor jou.' En inderdaad, als je zo denkt en leeft wil je alleen maar het beste voor je koeien. Dus het beste weer, de beste verkoopprijzen, de beste veehandelaar, de beste Fransozen om mee te werken en ach, daarbij ook graag nog eens goede toestanden in het dorp en in de wereld, niet direct voor de koeien maar je weet het maar nooit!

Het leven is heel hard.....

Vandaag was het leven hard voor andere levende wezens dan muizen (misschien ook wel voor de muizen maar dat weet ik niet) Vandaag zijn er 12 beesten opgehaald. Eigenlijk is dat helemaal niet hard, toen mijn lief me vertelde dat hij die beesten had verkocht en voor welke prijs riep ik: 'joepie, gefeliciteerd!' Maar dat was niet de bedoeling. Ik citeer: 'Het is wel een goede prijs maar in principe toch nog te laag. Die beesten zijn per stuk wel 10.000 euro waard.' Ik stond natuurlijk met mijn oren te klapperen; hoezo zoveel? Wat doen we fout dan dat ze niet voor dat bedrag weg zijn? Maar het antwoord maakte het duidelijk: 'We hebben zo'n band met ze; dikke Dario weg die altijd zo tevreden loom en sloom lag te kijken als je strooide....... Druno weg die zich zo kon aanstellen als er een koe tochtig was....... En Duco, weet je nog wel wie Duco is??? (ja dat weet ik nog, die is geboren in het weekend dat we echt "verkering" kregen) En.... snif..... Dauwe ook weg, daar had je toch echt een band mee zo langzamerhand?'


Tsja..... iets in mij zei me dat ik een beetje voor de gek werd gehouden. Maar dat iets was een beetje in verwarring geraakt. Misschien. Ik ging ineens anders naar die jongens kijken........ Kijk eens hoe ze eten, kijk eens hoe ze drinken, kijk eens hoe ze liggen.......

Vandaag was dus de "grote dag". Ze hadden niet zo heel veel zin maar wat dat aangaat zijn koeien ook een beetje angsthazen: als ze het niet kennen gaan ze op de rem. Maar uiteindelijk stond iedereen toch snel in de kar. Toen keek ik Dauwe nog even aan en moest stiekem een beetje huilen....... Niet omdat ik weet dat ze geslacht gaan worden, nee, daarover wil ik niet hypocriet of sentimenteel gaan doen. Die jongens hebben een prachtig leven gehad en hun vlees is het beste en lekkerste dat je maar kan verzinnen. Ik moest huilen omdat ik inderdaad een band met ze had!

Voor de gek gehouden en er ook nog eens mee aan de haal gaan! Ik moet nog veel leren.......!

Het leven is hard.....

---------- Pas op; niet voor tere zieltjes! ------------

Stel je eens voor; je bent een muis. Een eerlijke, hardwerkende muis. Je gaat elke dag naar je werk en woont gelukkig samen met je vrouw en twee kinderen. Vorig jaar ben je met het hele gezin verhuisd, je had een mooi nieuw hol gemaakt in een grote berg takjes, takken, zand en braamstengels.
Op een dag kom je thuis. Nou ja, wat er nog van over is in de smeulende as, en vind je je oudste zoontje totaal ontredderd aan. Stel je dan eens voor dat hij je het volgende vertelt: 'Mama was aan het strijken en klein broertje sliep toen er twee reuzenmonsters aankwamen. Die monsters staken de berg in brand. Mama wilde gaan kijken wat er aan de hand was en een van die monsters zwaaide met een stok en riep: niet terug in je hol! Toen mama inderdaad niet terugkwam wilde ik buiten hulp gaan halen maar weer kwam het monster met de stok. Ik ben snel op zoek gegaan naar mama en net toen ik haar zag kwam er een weilandteiger die haar opat! En klein broertje is in zijn slaap omgekomen.......'

Wat een verschrikkelijk naar idee........

En stel je nu het volgende eens voor: je bent een boer. Een eerlijke hardwerkende boer. Je woont gelukkig samen met je liefje die een half jaar geleden hierheen is verhuist. Op een mooie avond denk je: 'ik zal die stapel oud snoeiafval die hier al jaren ligt eens in de brand steken, dat zal mijn liefje mooi vinden.' Zo gedacht, zo gedaan. Inderdaad het was een mooi vuurtje. Totdat je ziet dat er een hoop zand in die stapel lag. Die moest maar even wat weg gehaald worden, dan zou het vuur nog mooier worden. Wat schetst je verbazing als je een muisje uit dat zand ziet kruipen?! Boerin in opleiding springt op en probeert met een takje de muis te beletten de brandende stapel in te lopen. Gelukkig rent het muisje weg. Dan komt er nog een muisje die ook behoed wordt voor de gewisse verbrandingsdood. Op het moment dat je weer romantisch van het vuur kan gaan genieten, blij dat je twee muisjes hebt gered, komt de altijd trouwe Mieneke en die doet wat ze volgens haar instinct hoort te doen en vreet een van de muisjes op.........

Het leven is hard........

Kleine kalfjes die groot worden

Kleine kalfjes worden groot....... Dat wist ik al want dat had ik in mijn armen gevoeld: wat kunnen die jongens veel melk drinken! Maar op een gegeven moment komt de tijd dat kalfjes geen melk meer hoeven te drinken; dat ze groot genoeg zijn voor water, hooi, aardappeltjes en ander lekkers. Kalfjes die gewoon bij hun moeder drinken hebben geluk; zij kunnen blijven drinken totdat de komst van een broertje of zusje wel erg dicht bij is.

Kalfjes die poedermelk drinken hebben wat dat aangaat pech; zij moeten eerder van de melk af, al was het maar om te voorkomen dat ik mijn armen overbelast! Maar zielig is het wel: ze vinden de melk zoooo lekker! Stiekem noemen we het al een verslaving en moeten de jongens nu dus afkicken. Afgelopen week was het de beurt van Eduard en Eekhoorn. Arme jongens; van 2 keer per dag 4 liter naar 1 keer 3 liter....... En elke keer als ik voorbij liep, keken ze me hoopvol aan....... ik kreeg er bijna buikpijn van. Maar gelukkig hadden we het weekend familie op bezoek met twee nichtjes die met veel geduld en dierenliefde de grote aardappels in kleine stukjes sneden voor de jongens in het afkickprogramma. Dat heeft het leed voor ze erg verzacht.


Zo erg zelfs dat ze me nu steeds hoopvol aankijken of ze niet nog wat meer aardappelstukjes mogen!

Lenteleed

Het is ook steeds wat met koeien..... Ben ik er net aan gewend om goed naar natte neuzen, snottebellen, luizen en verminderde eetlust te kijken (typische winterkwaaltjes), moet ik op de plas van de koeien gaan letten! Waarom? Er zijn al teken actief en we hebben een paar koeien met piroplasmose, zeg maar de koeienvariant van de ziekte van Lyme.

Gisteren liep ik langs de nieuwe stal. Die koeien zijn meestal buiten maar soms even binnen om wat extra eten te krijgen, het gras groeit nog steeds niet hard. Ik liep langs en Monique ging er eens even goed voor staan om........ bruin te plassen!! Da's niet goed. Na eens goed op de andere koeien gelet te hebben zagen we in de loop van de dag nog twee met dezelfde verschijnselen. Gelukkig is het snel te genezen met 1 spuitje van iets maar je moet er wel op tijd bij zijn!

Vandaar dat we tegenwoordig 'plasje kijken'. En dat is niet het meest schone gezicht..... Vooral niet omdat de koeiedarmen nog niet gewend zijn aan fris, sappig, jong, vers gras. Ze poepen dus ook nog eens dun en groen (helemaal niet erg hoor; de darmen moeten even wennen en dan is alles weer oke; schrik dus ook niet als je tijdens een fietstocht een koe met groene strepen ziet!). Dus als je me zoekt loop ik tussen de koeien te hopen dat er een gaat plassen!

Nou ja, ondanks het feit dat de koeien last hebben van teken en andere lentekwaaltjes ben ik toch blij; ze zijn lekker buiten, genieten van het zonnetje en dat is toch het belangrijkste!

Braintraining

Ik heb al eens geschreven over slimme en domme koeien, waarbij de vreetgrage prinses een voorbeeld was van een slimme koe. Daar is nog niets aan veranderd. Niets aan haar eetlust en niets aan haar slimmigheid daarbij.

Helaas is Earik, hoe leuk, lief, schattig, braaf en trouw hij ook is, een voorbeeld van een domme koe. Of nou ja, een dom kalfje. In het grote hok waar Earik woont is een klein hokje gemaakt met een doorgang waar alleen kalfjes door kunnen zodat ze rustig kunnen eten zonder weggeduwd te worden door grote koeien. Earik krijgt nog steeds melk uit de emmer en ik geef hem voor de rust die melk altijd bij dat hokje. Meestal staat hij al braaf te wachten als ik met de emmer kom maar soms niet. En dan ziet hij mij tussen die hekken wel met de emmer staan maar hij weet dan niet hoe hij bij mij moet komen. Hij probeert zich tussen en door het hek te wurmen, loopt heen en weer en snapt maar niet dat hij even door de deur moet! En in het kader van consequent zijn ga ik niet naar hem toe maar vind ik dat hij naar mij moet komen, desnoods klauter ik met volle emmer en al in het kleine hokje, buk me diep om door het deurtje te kijken om de kleine Earik te leren welke weg hij moet nemen om te drinken! Ik weet niet of ik dan erg nuttig bezig ben maar ach, een beetje braintraining kan geen kwaad toch?


De braintraining met Dauwe is afgelopen. Nadat hij heel knap een paar keer door het hek had gegeten, had hij het op zijn heupen gekregen en weigerde ook maar in de buurt van het hek te komen! Ik was wel even teleurgesteld en was (tijdelijk) met de training gestopt. Wel met moeite want tsja, dat beest moest toch eens leren om door het hek te eten?! Dus hij kreeg weer een emmer lekkers in een hoekje van het hok. Maar blijkbaar was dat niet genoeg eten want wat schetste mijn verbazing? Die slimmerik stond vanmorgen gewoon door het hek te eten! Eerlijk gezegd niet door een opening met 'vastzet-stang' maar net door die ene opening waar die stang uit was. Maar toch, mijn trainingen met Dauwe behoren nu dus tot het verleden!


En wat denken jullie? Hebben Eduard en Eekhoorn ook braintraining nodig of zijn zij juist heel slim? Elke keer als ze hun melk ophebben, sabbelen ze alle druppels en restjes van elkaar af. Ziet er niet echt slim uit maar aan de andere kant; het is wel een slimme manier om nog een beetje extra's te snoepen!

Mieneke

Nog een aanvulling van mijn lief: Mieneke, onze mee-wandelkat liep op de terugweg van het verste weiland niet mee. Na een onrustige nacht en een dag vol zorgen is ze (of hij??) toch weer terug! Eind goed al goed? We merken het op de volgende wandeltocht wel weer!

Een leuke ontdekking

Afgelopen twee dagen is een leraar die ik in het eerste jaar zeevaartschool had hier op bezoek geweest. Erg gezellig; met een schipper, een boerin in opleiding, een boer en een stagiair was het in de stal een stuk drukker dan normaal! De kalfjes moesten even wennen maar ze dronken uiteindelijk net zo graag van iemand die vaker langs een boerderij zeilt dan er daadwerkelijk is. Het bezoek heeft naast gezelligheid ook nog iets anders opgelevert: de bobcat doet het na 5 jaar stilstand weer!! Lang leve deze dieselman!

Maar dat is niet de leuke ontdekking uit de titel van dit stukje. Ik heb namelijk ontdekt hoe leuk het is om door de ogen van iemand anders te kijken! Ik weet namelijk dat we hier erg mooi wonen en ik weet ook dat het nu de mooiste tijd van het jaar is....... Maar toch, maar toch........ Toch kijk ik blijkbaar al met de ogen van een 'inwoner': je ziet dat het mooi is maar je ziet ook andere dingen. Dingen die nog gedaan moeten worden of dingen die niet goed zijn en sommige dingen ben je al aan gewend.

Hoe leuk is het dus om met iemand door het land te lopen die zo hardop en hartstochtelijk geniet! Inderdaad; die velden met pinksterbloemen zijn idyllisch, het waterpoeltje zal binnenkort het domein van de orchidee-en zijn en de bijna groene pas geklepelde hagen maken van het landschap een heel afwisselend en mooi plaatje. En het is inderdaad een bijzondere vorm van rijkdom om in de pauze van het werk op je rug in het gras te liggen en niets anders te horen dan vogeltjes.

Dus toe we met zijn vieren van het verste weiland de 1,2 kilometer over de weg terug naar huis liepen en we gewoon midden op de weg liepen, stilstonden om naar twee zwarte wouwen te kijken en er geen auto langskwam, ja toen had ik mijn ogen echt open, was de nare dorre kou van de winter vergeten en was het gelukkigste meisje ter wereld!

Blondje in de regen

Ooit een blondje in een weiland gezien in de schemering, in de regen met een lege kruiwagen die 'domme oelewappers' naar de achterkant van 2 koeien riep?

Ik ook niet want ik was het zelf! Waarom stond ik daar die koeien uit te schelden?
Achter het huis hebben we een groot weiland. Oorspronkelijk waren dat 2 weilanden, van elkaar gescheiden door prikkeldraad met helemaal links een hek en helemaal rechts een hek. Nu zijn die hekken weggehaald zodat we 1 groot weiland hebben met nog wel halverwege die streep prikkeldraad. En precies halverwege die streep prikkeldraad staat de voerbak. Er zijn 22 koeien daar buiten maar het gras wil nog niet zo groeien dat ze daar genoeg voeding uit krijgen, ze worden dus bijgevoerd; 2x per dag een kruiwagen aardappels en korrels.

Gisteravond liep ik dus in de schemering in de regen met die kruiwagen naar de voerbak, ik had me er op ingesteld dat de koeien aan kwamen rennen, je moet dan oppassen dat ze je niet omver lopen! En inderdaad; daar kwamen ze aan gerend. Maar aan de verkeerde kant van het prikkeldraad! Ik kon dus rustig de kruiwagen legen maar toen? Die domme koeien stonden aan de ene kant, het voer aan de andere kant en het enige wat ze deden was een beetje dom loeien. Ze bedachten niet dat ze even om moesten lopen!

Dus Maaike met kruiwagen naar de koeien om ze te lokken; 'kom maar beestjes, hier langs' En ja, toen had het clubje het door en in een drafje ging het naar de voerbak.
Behalve twee dus........ Die renden leuk mee hoor, maar weer aan de verkeerde kant van het prikkeldraad!
Vandaar dus dat ik ze weer probeerde te lokken maar nu met iets minder aardige woorden......... de domme oelewappers! Ze zochten het maar uit.

Maar ik denk dat ze gewoon nog moeten wennen aan het weiland; vanmorgen stonden ze braaf klaar, aan de goede kant van het hek! Eet smakelijk dames!

Dauwe

Geduld wordt beloond! Nou ja, vaak. Maar in dit geval wel.

Wat is het geval? Dauwe was bang voor het voer hek. We wisten maar niet waarom maar eten deed hij daar niet. Na lang piekeren zijn we er trouwens achter gekomen; hij heeft het nooit geleerd! In de oude stal waren de voerhekken zo wisselend afgesteld dat slimme domme Dauwe altijd wel een plekje vond waar hij niet in de knoop kwam met die schuine bewegende stang.

Maar hoe kregen we Dauwe van zijn angst af? Elke keer een emmer met lekkers in het hok zetten was niet voldoende; hij moest toch ook genoeg hooi krijgen, en sowieso; toen de stiertjes vastgezet moesten worden om gevaccineerd te worden kregen we Dauwe natuurlijk niet vast. De vee-arts heeft aardig door het hok moeten huppelen om Dauwe zijn prikje te geven!

Nu hadden we het volgende plan opgevat: ik ging elke avond en ochtend met een emmer lekkers voor het voerhek staan. Eerst heel dichtbij, zodat Dauwe van binnen het hek met zijn lange tong bij de korreltjes kon, en langzaam aan steeds wat verder weg totdat hij zijn kop helemaal door het hek had en dan snel met een touwtje het hek dichttrekken.

Makkelijker gezegd dan gedaan! Slimme domme Dauwe vertikte het om met zijn hoorns voorbij het hek te komen. En die ene keer dat het wel lukte, wist hij zich los te worstelen. Vergeten het hek aan te passen aan zijn smalle koppie.........!

Maar we gaven de moed niet op en na een aantal dagen is het gelukt! Dauwe vond er in het begin natuurlijk niets aan maar na een paar minuten stond hij heerlijk te smikkelen. De keer erna ging hij nog niet uit zichzelf eten, de truc met de emmer moest nog wel gebruikt worden maar dat geeft niet; Dauwe heeft zichzelf overwonnen!

Ben benieuwd wanneer hij het ook zonder emmer kan, ik zal het spelletje missen........

Een emotionele kermis

Oh oh oh....... Vertel ik Jan en Alleman dat ik een blog bijhoud, blijft het twee weken stil! Sorry sorry. En ik vind het nog wel zo leuk om dierbaren deelgenoot te maken in het wel en wee hier op de boerderij: het harde werken, de mooie natuur, de aandoenlijke kalfjes, de avonturen in en om het huis.........

Maar de afgelopen twee weken was het wel en wee met hoofdletters! Een emotionele kermis is misschien een beter woord. De hoogtepunten en dieptepunten hebben elkaar in rap tempo opgevolgd. Niet voor mijn lief hoor, die is wel wat gewend. Maar een burgermeisje als ik wist niet wat haar overkwam!

Het begon met een spannend spelletje 'raad eens hoe duur deze trekker is?' Ik zal de spelregels uitleggen: Een boer besluit na lang wikken en wegen dat hij een zwaardere trekker moet kopen dan dat hij heeft. Dat is al geen makkelijk besluit want het gaat over behoorlijke bedragen. Dan komt er een verkoper langs, die vertelt de boer wat er zoal mogelijk is. Vervolgens doet de boer navraag bij andere verkopers, blijkt er meer mogelijk te zijn voor een lagere prijs. Dan komt de eerste verkoper weer; haha grapje, ik zal wat van de prijs afhalen. Zo gaat dat een paar weken door totdat blijkt dat er uiteindelijk weinig verschil is tussen de diverse trekkers en de verkoper tranen perst omdat hij zal worden ontslagen als hij geen trekker verkoopt! Is dit Frankrijk?

Maar niet getreurd, bij zo'n bedrijf wil je al geen trekker meer kopen.

Terwijl dit spel in volle gang was, kwam er een week waarin ik me realiseerde: ik had me op alles voorbereid; een lange koude grijze winter, gebroken nachten vanwege geboortes, rare Fransozen die mij niet willen of kunnen verstaan, een tuin vol beloftes maar waar ik nog wel heerlijk in de aarde kan en moet wroeten en natuurlijk (dat spreekt voor zich) alle mooie dingen als zondagmiddagwandelingen door de weilanden, prachtige vergezichten, de natuur op het land........ Maar een emotionele kermis? Nee, geen seconde aan gedacht!

Het begon vrolijk met zwarte neus en haar twee vriendinnen en Claudia met haar vriendinnen die naar buiten mochten. Het hondje wilde helpen en jaagde ze in rondjes door het weiland. Totdat de dames dachten 'he, wij zijn met meer, we draaien de rollen om!' zodat 6 grote kalveren achter het hondje aan gingen rennen! Hij wist niet hoe hij het had!

Een dag later bleek dat het toch snel bergafwaarts ging met Ultrabelle (zie 19 februari); de antibiotica sloegen niet aan.........

Weer een dag later kwam de boer uit het zuiden (zie 15 maart) om Cowboy op te halen. En hij had besloten dat hij Eerdbeer toch ook graag wilde kopen! Oh oh oh..... Ik had er toch wel moeite mee dat Eerdbeer wegging. Maar gelukkig weet ik dat hij het heel goed gaat krijgen!

Twee dagen later ging een hele club van 50 koeien naar buiten. Dat zijn taferelen waar ik nog dagen van nageniet; rennen, huppelen, tikkertje spelen, door het gras rollen, dansen, sumoworstelaars imiteren....... Van alles, en dat uitgevoerd door koeien van meer dan 700 kilo!

Gelukkig was ik blij want afgelopen weekend gebeurde het treurigste dat ik hier ooit heb meegemaakt en hoop nooit meer mee te maken: Ultrabelle was zo verzwakt dat ze is overleden. Ondanks alle verzorging en medicijnen. Dat is natuurlijk een reuzeklap. Je weet dat zoiets kan gebeuren, maar toch.........

Gelukkig heeft onze stagiair hier niets van meegekregen, hij kwam net toen Ultrabelle al weg was. En hij brengt voor mij een leuke afleiding; hij kan 20 woorden Engels en verder alleen maar Frans! Ik worstel me dapper door de gesprekken heen. Ik kan het Frans van mijn lief redelijk verstaan (onze stagiair vind dat 'indianen-frans') maar de antwoorden van de geboren Fransoos ontgaan me meestal toch. En ik? Ik bak wat woorden aan elkaar en Laurent is intelligent genoeg om me te begrijpen en op de momenten dat hij dat niet doet, knikt hij me vriendelijk en bemoedigend toe en manoeuvreert het gesprek heel aardig een andere kant op!