Spanning en ontspanning

Oftewel: Hoe spanning en ontspanning zich opvolgen in mijn wereldje.
Een boerin in opleiding heeft te maken met allerlei dingen waar ze in haar leven daarvoor nog nooit (of bijna nooit) mee te maken heeft gehad. En als ze dan samenwoont met een boer voor wie al die dingen doodnormaal zijn, krijg je nogal eens wat explosies.

Als echte boerin ben ik al een paar weken bezig met de oogst uit de moestuin; zo heb ik gisteren een hele middag boontjes gedopt, geblancheerd en in de vriezer gedaan. Ik had er zo'n lol in dat ik, toen ik boven de vriezer hing om een stuk vlees te pakken, heel overmoedig een dikke rollade pakte. Me totaal niet realiserende waar mijn lief in zijn hoofd mee bezig was.

Dus toen ik vanmorgen niets vermoedend de hokken strooide, in gedachte al bezig met bedenken waar ik een lekker recept zou zoeken, was ik even perplex toen mij vriendelijk doch dringend werd gevraagd ergens mee te helpen. Dat helpen duurde de hele middag dus de stress begon lichtelijk toe te slaan; wat met dat stuk vlees??

Uiteindelijk was het te laat om er nog iets mee te doen dus barstte er een klein bommetje in mijn hoofd. Gelukkig is mijn lief iemand die van lekker eten houdt, maar als het er niet in zit net zo blij is met een gebakken ei, dus de wanhoop was gauw gestild en als troost ben ik maar gaan bramen plukken.

Zo, als een echte 'Sédelociënne' (zo worden de dorpelingen hier genoemd) in het zonnetje bramen plukkend, verdween alle "kookstress" en kon ik genieten van al het moois om mij heen. Helemaal rustig en met een licht vakantiegevoel kwam ik precies 5 minuten na voedertijd op de boerderij aan.

En die 5 minuten heb ik geweten! De koeien stonden te loeien alsof ze er ieder moment bij neer konden vallen. Ze zouden me wel eens laten horen wie er de meeste honger had! Dus uit een licht schuldgevoel maar snel het lekkers verdeeld en terwijl ik met het zweet nog op het voorhoofd de melk stond te maken werd ik weer helemaal onrustig: die arme Esmeralda, zoveel lawaai voor zo'n klein kalfje! Maar ze had echt honger, haar twee liter waren dan ook binnen 3 minuten op en toen kon ik bij Eclair gaan zitten.

Die dommerik (of slimmerik?) neemt zijn tijd voor het maal. Hij zal niet twee slokken na elkaar nemen, nee, na elke slok wordt de emmer even gecontroleerd, wordt mama even aangekeken of wordt gevoeld of het voerhek er nog is. Met andere woorden; bij het melk geven aan Eclair werd ik weer helemaal rustig, het is echt een soort yoga-oefening om hem te laten drinken! Ik had er maar een krukje bijgepakt en zat te luisteren naar het tevreden gesmikkel van de koeien toen mijn lief kwam: 'de stier van de buurman is in het weiland van onze club jonge meiden!'

Weg ontspanning! Die meiden (waaronder Claudia, zwarte neus, Ditte en Dotte) zijn allemaal nog veel te jong om gedekt te worden! Natuurlijk was de buurman net vanmorgen op vakantie gegaan; zoek het maar uit dus. Omdat je om half negen 's avonds ook niet meer met een club koeien op stap kan gaan zit er voor ons weinig anders op dan duimen dat de stier niet te veel lol heeft vannacht!

Nou ja, in ieder geval heb ik als boerin in opleiding weer wat geleerd: stressen heeft geen zin, niet om het eten en niet om de koeien. Aan sommige dingen kan je gewoon niets doen.