Moedergevoelens

Nee, dit stukje gaat niet over mijn moedergevoelens! Nee, ik verbaas me hier over de moedergevoelens op de boerderij an sich. Ging het maanden goed; moeders waren dol op hun kalfje, werden ongerust als ze hun kroost niet zagen en bijna aggressief als er "vreemden" (lees: wij) in de buurt kwamen,.......... Het is ineens weer een stuk minder vanzelfsprekend!

Als je nu de stal binnenloopt hoor je 'bèè bèè', zonder dat er een laag 'boeoeoe' als antwoord op volgt. Nee, we hebben een hok met twee dappere dodo's (de ene huppelt al goed, de ander zit nog in de hopsfase) en hangt er weer de zoetige lucht van kalfjespoep en poedermelk.

Je krijgt direct dat kinderen-voor-kinderen deuntje in je hoofd: 'als een kind niet eens weet wie zijn ouders zijn, dan lijkt een kind zo hulpeloos, zo kwetsbaar en zo klaaaaaaain te zaaaaaain'. Maar gelukkig hebben de bengels elkaar voor gezelschap en niet te vergeten Teigetje voor de warmte, ze zijn (dus) duidelijk niet ongelukkig!

Soms is het wat moeilijker, dan is de mama niet onaardig tegen haar kalfje, maar gewoon ongeinteresserd. Wat dan? Ikzelf vind het melk geven zo leuk dat ik al vrij gauw denk: 'laat maar zitten met die moeder, ik geef het kalfje wel melk'. Maar mijn lief is een stuk minder dom wat dat aangaat en houdt stug vol: moeder eten geven, vastzetten aan het voerhek, lekker over de rug kroelen en het kalfje helpen met de uier vinden. Eerst denkt de moeder vaak:'wat is dat voor gedoe' maar de aanhouder wint en meestal laat de moeder het kalfje na een paar keer wel toe.

En dan begint een proces dat nog vertederender is dan kalfjes melk geven: de toenadering van moeder tot haar kalf.

Vandaag moest ik er bijna om huilen: de moeder had haar kalf bijna 2 dagen genegeerd en vandaag werd het kleintje (eindelijk) helemaal netjes gelikt door moeder. Dat is toch het mooiste kado na een paar dagen onzekerheid?!