Afgelopen twee dagen is een leraar die ik in het eerste jaar zeevaartschool had hier op bezoek geweest. Erg gezellig; met een schipper, een boerin in opleiding, een boer en een stagiair was het in de stal een stuk drukker dan normaal! De kalfjes moesten even wennen maar ze dronken uiteindelijk net zo graag van iemand die vaker langs een boerderij zeilt dan er daadwerkelijk is. Het bezoek heeft naast gezelligheid ook nog iets anders opgelevert: de bobcat doet het na 5 jaar stilstand weer!! Lang leve deze dieselman!
Maar dat is niet de leuke ontdekking uit de titel van dit stukje. Ik heb namelijk ontdekt hoe leuk het is om door de ogen van iemand anders te kijken! Ik weet namelijk dat we hier erg mooi wonen en ik weet ook dat het nu de mooiste tijd van het jaar is....... Maar toch, maar toch........ Toch kijk ik blijkbaar al met de ogen van een 'inwoner': je ziet dat het mooi is maar je ziet ook andere dingen. Dingen die nog gedaan moeten worden of dingen die niet goed zijn en sommige dingen ben je al aan gewend.
Hoe leuk is het dus om met iemand door het land te lopen die zo hardop en hartstochtelijk geniet! Inderdaad; die velden met pinksterbloemen zijn idyllisch, het waterpoeltje zal binnenkort het domein van de orchidee-en zijn en de bijna groene pas geklepelde hagen maken van het landschap een heel afwisselend en mooi plaatje. En het is inderdaad een bijzondere vorm van rijkdom om in de pauze van het werk op je rug in het gras te liggen en niets anders te horen dan vogeltjes.
Dus toe we met zijn vieren van het verste weiland de 1,2 kilometer over de weg terug naar huis liepen en we gewoon midden op de weg liepen, stilstonden om naar twee zwarte wouwen te kijken en er geen auto langskwam, ja toen had ik mijn ogen echt open, was de nare dorre kou van de winter vergeten en was het gelukkigste meisje ter wereld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust je reactie achter!