Eet stiers end toe kauws

Hoe krijg je 8 stieren en twee koeien op een te kleine transportwagen?
Nou, eh: Niet. Dus.

We hebben het wel geprobeerd. Nou ja; de Roemeense transporteur die slecht Engels sprak en de boer die ook slecht Engels sprak hebben het geprobeerd. Maaike heeft hand- en spannendediensten verleend, gemopperd dat het te lang duurde omdat ze twee huilende jongetjes binnen had, en gejammerd dat de boer nooooit meer zo iets belachelijks moest doen. (dat laatste niet hardop want de boer speelde met zijn leven en moet dan natuurlijk niet afgeleid worden).

De beginsituatie: 1 hok met 5 stieren, 1 hok met 3 stieren en 1 hok met 2 koeien die nog in Nederland geboren zijn, en dus Nederlandse oornummers hebben. En "dus" in Frankrijk niet te verkopen zijn omdat de Franse systemen geen buitenlandse registratie-nummers aan kunnen. De stieren zijn hier niet te verkopen omdat de Fransman zeker weet dat vlees van een Belgisch Witblauwe stier niet te eten is (in tegenstelling natuurlijk tot het stierenvlees van Frans ras).

Na veel ge-emmer is er een veekoopman gevonden die Nederlandse kalfjes naar Italie transporteerd (waarom? Geen flauw idee; de wereld is gewoon een beetje gek) en op de terugweg wel wat beesten mee naar Nederland wilde nemen. Uiteraard zwaar onder de marktprijs want de veekoopman is niet gek; die weet ook dat wij ze hier voor amper de prijs van een overjarige uitgemolken Holstein kwijt kunnen en dus behoorlijk afhankelijk zijn van hem.

Kortom: De beesten gingen gisteren op transport. De Roemeen was vrij duidelijk: de kar had een hek halverwege dus eerst 5 stieren, dan 3 stieren plus de twee koeien. 5 Stieren, dat ging. Gauw het hek sluiten en  de andere stieren plus de koeien erop. Maar wacht eens even; die 2 koeien nemen meer plaats in dan 2 stieren, dat wordt dus proppen! De stieren werden hitsig van de koeien, de koeien werden geirriteerd door de stieren, de stieren wilden de kar wel op maar de koeien niet, alles rende er weer af, redelijk recht op de boer af die tijdelijk geplet werd tussen stier en muur en later tussen koe en hek. De stieren werden nog gekker, zagen de boer ook voor koe aan dus die werd ook besprongen, Maaike was dus al handenwringend aan het bedenken dat ze graag echt nog wat langer met haar boer wilde samenleven en de Roemeen bleef roepen dat eerst de koeien erop moesten, dan zouden de stieren wel volgen (hij is een man en weet dus hoe testosteron werkt).

Volgend plan: de dunste koe nog bij de 5 stieren proppen die al achte het hek stonden te vechten. Het was onderhand al donker en dus "logisch" (?) dat de boer samen met de koe die kar opging, aan de Roemeen vroeg om de deur gesloten te houden (omdat anders al die stieren natuurlijk weer de stal in zouden rennen) en in zijn eentje in het donker die koe bij die stieren joeg. Je begrijpt dat dit het punt was waarop Maaike serieus wist dat ze weduwe ging worden......

Gelukkig heeft mijn boer een reuzesterke beschermengel en stond de koe even later bij de stieren. Maar echt niet dat de andere koe de kar op ging! Dit was het moment waarop de Roemeen toegaf dat hij nog een lege aanhanger had die hij ergens hier in de buurt had geparkeerd. De slimmerik had namelijk geen zin gehad om straks twee karren schoon te maken dus hoopte dat alles wel op 1 kar kon!

Wij weten nu dat dat niet gaat.
En hij weet dat voor de volgende keer hopelijk ook!




NB: niets tegen Roemenen; deze man was in het omgaan met de dieren erg goed, voorzichtig en kundig. Dit in tegenstelling tot veel Franse transporteurs. Hij houd alleen niet zo van veekar poetsen denk ik.

Boeren in de dop

Gisteren hebben de twee mini-boertjes echt helemaal zelfstandig geholpen met het omweiden van de club koeien van het Jacqueline-weiland.
Eigenlijk was dit de club 'de 32 van het hoge van Naudin' maar een week geleden hadden ze zelf bedacht dat ze het daar niet meer zo leuk vonden. Hoe het hek open is gegaan weten we niet maar op een zondagochtend stonden ze met zijn allen op het erf van de buren. Hier op de boerderij werd geen telefoon opgenomen wegens huilende kindjes en lawaaiige strokar-trekker, dus de buuf en haar dochter hebben heel stoer de koeien terug het weiland gejaagd en het hek gesloten. Op miraculeuze wijze ging het hek weer open en is de hele club het Jacqueline-weiland opgelopen. (Pfffff, wat zou er gebeurd zijn als ze in plaats van linksaf, naar rechts waren afgebogen?? Of als wij het hek van Jacqueline niet zo slordig open hadden laten staan??)
Enfin, nu er sneeuw ligt, kan je nergens meer gras vinden dus waarom de koeien ver weg bijvoederen als dat ook dichtbij kan? En dan eerst even de grote stal in met zijn allen om de hoogdrachtigen eruit te vissen.

En dat gaat tegenwoordig anders dan voorheen: de boer zet mbv trekkers alle wegen af die je beleefdheidshalve af kan zetten en de boerin pakt twee kindjes in en tuigt de wandelwagen op. En off we go: ploeter ploeter hobbeldebobbel over het niet-onderhouden weggetje, gelukkig houden de jongens wel van kermis. Op de grote weg even paniek: waar stal ik die kar? De bermen zijn veel te steil! Ach wat, met al die sneeuw kan geen auto hier hard rijden dus de jongens laat ik maar midden op de weg terwijl ik de koeien vertel dat ze niet naar het dorp mogen.

Achter de koeien aan ploegen wij weer terug en als we eindelijk bij de boerderij zijn aangekomen, is de hoogdrachtige al in een hokje gezet en kan de club van nu 31 naar het weiland tegenover het erf. Maar dààr hebben ze geen zin in!! Weer die nare witte troep in terwijl er hier in de stal het kuilgras voor het opvreten ligt? No way!

De kindjes net om het hoekje gezet zodat ik in de stal kon helpen om die onwillige koeien naar buiten te jagen. Het gaat niet snel en ondertussen is het wel tijd voor een flesje melk. De jongens vinden helpen erg leuk, maar hé; etenstijd is etenstijd en DAAR GAAN WIJ NIET MEE SJOEMELEN!! Eensgezind werd er dus tweestemmig gekrijst.

En daar was ik blij mee want hierdoor was het voor de koeien ineens lang zo leuk niet meer in de stal en vlotjes liepen ze het weiland in! Zo heeft ieder lid van het gezin zijn steentje bijgedragen aan deze onderneming.

Wat een goede boertjes in de dop toch?!

Kindergeneuzel

Dank voor de felicitaties! De namen....; tsja, papa is katholiek dus dan heb je al gauw wat namen verzameld (en het schijnt dat je met meerdere namen kredietwaardiger bent bij de bank ;-) )

Speciaal voor Katrientje en Toos van trekzak-Frans:
Het kindergeneuzel kan je hier vinden.

Mijn boerderij avonturen zullen wel weer komen (hoop ik toch!!)

Tot dan:veel groeten van mij en over een maand of wat, als er iets van rust, ritme of regelmaat is, dan zal ik zeker al jullie leuke blogs weer trouwer volgen!

Waarom is het hier zo stil?

Nous sommes très heureux

et comblés de bonheur avec la naissance de

Anthony Wilhelmus Maria Elisabeth

et

Florian Henderikus Maria Juriaan

le 25 Septembre 2012

Dieven?

Ik vraag me af hoe andere hoogzwangere boerinnen dit beleven:

Vannacht lag ik lekker te slapen. Mijn liefste slaapt al enige tijd in de logeerkamer want mijn gebroken nachten (woel woel, draai, puf, steun, plassen, warme melk drinken, boekje lezen) betekenen voor hem ook gebroken nachten, en dat genot hoeven we natuurlijk pas te delen als de babies geboren zijn.
Enfin, ik lag lekker te slapen toen de Merlo, buiten de verhaallijn om, mijn droom binnen kwam rijden. Ik schrok wakker: 'Wie rijdt er midden in de nacht met de Merlo?? OH NEE; DIEVEN!! Ik sprong uit bed, boef boef, daar vielen twee kindjes in mijn buik naar beneden, au au, rustig opstaan Maaike, en ik rende naar het raam.

Welke dief rijdt in hemelsnaam  met alle lichten aan de Merlo naar de poort van de oude stal??

Ik voelde een kwartje vallen....... ploink...... Natuurlijk; Elemente moest kalven en er was geen stro meer in de stal; de boer reed daar met een baal. Terwijl ik me dit realiseerde zag ik de stagiaire ook al richting stal lopen; ik kon weer naar bed.

En daar lag ik dan te luisteren: Niets te horen, ze strooien het afkalfhok in....... Ah, het hondje begint te blaffen, nu zijn ze in de grote stal om Elemente uit haar hok te halen.......
Daar begint Fransje woest te loeien; Elemente is duidelijk uit haar hok, op weg naar de oude stal...... Nu hoor ik Hannelore bèèèh bèèèh protesteren; Elemente zal wel in de oude stal zijn en de korreltjes van Hannelore proberen te gappen........ Rammel rammel rammel........ Geen twijfele mogelijk: ze staat in het afkalfhok en is met lekkere korreltjes naar het voerhek gelokt en vastgezet.
Ben toch wel erg benieuwd hoor!

Hé, ik hoor het scheerapparaat; is de boer bezig om Elemente preventief haar flank te scheren of wordt het zeker een keizersnede? Hoe kan dat, het is toch een groot beest? Oh, zal ze afstammen van papa Vladimir, onze dekstier van een paar jaar geleden die een verborgen gebrek vererfde (namelijk een te smal geboortekanaal)?? Zal ik even opstaan en in haar paspoort kijken?
Nee Maaike, je blijft liggen en wees niet zo zenuwachtig en nieuwsgierig; alles komt goed en als niet, dan toch. En dan kan jij er zeker niets aan veranderen!

Tomtiedom tomtiedom...... Oh, de boer en stagiaire komen binnen om te wachten op de veearts........ tomtiedom tomtiedom........ Lijkt het nu zo lang te duren of is het echt zo? Waarom heb ik geen wekker om de tijd in de gaten te houden? Waar blijft die veearts????
Vroemmmmmmm, ah, daar is 'ie.

....... wacht wacht wacht....... denk denk.....: Maaike, ben je niet heel raar bezig??

Tsja, ik kon maar beter even gaan plassen, een beker warme melk drinken, een boekje lezen en gaan slapen.... Wat ik uiteindelijk ook heb gedaan.
Midden in de nacht opstaan om te assisteren bij een afkalving is niet altijd makkelijk, maar het is ook niet altijd makkelijk om tijdens zo'n proces wakker in bed te liggen!

N.B.: Vanmorgen heb ik kennis gemaakt met een prachtig maar heel groot kalf.

Vrouwen en feesten

Dit weekend is in ons dorp weer het tradiotionele 'Fête du Charolais': het feest van de Charolais. Normaal is dit een bijeenkomst van dikbil-Charolais en hun boeren; de dames liggen lui te herkauwen in een grote hal terwijl de slagers van de Cote d'Or en ommestreken proberen de beste koe te kopen (en oh wat een feest als de jury de door jou gekochte koe ook beloond met een prijs!)

Maar 2012 is een bijzonder jaar: het feest wordt gecombineerd met het nationaal kampioenschap van het stamboek Charolais. De hal wordt gebruikt als keurrings-ring en aan de voorkant vinden we dus een grote tent met poppige koeien met dikke billen, zodanig geschoren dat hun bespiering goed geaccentueerd word en overal hangen bordjes met 'deze koe is gekocht door slager XYZ evt. van supermarkt zus-en-zo'.
Aan de achterkant twee tenten met indrukwekkend grote beesten, met poten als olifanten, traditioneel geborsteld, hoorns waar je U tegen zegt en op de borden niets over slagers maar informatie over afstamming, afkalfgemak en moeder-eigenschappen.
Gaan beide tenten over Charolais-koeien? Jawel, al doen de boeren net alsof "de anderen" minder zijn.

De soigneur, Frizzle en de boer

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik ook meer van het stamboek vee houdt. Niet alleen vanwege het feit dat er dus naar raskenmerken en robuustheid wordt gekeken, maar ook omdat de boeren van het stamboekvee uren, dagen, weken in de weer zijn geweest om hun kolos te temmen: kleine boertjes lopen met stieren van bijna 1500 kilo door de ring alsof het schoothondjes zijn, hun 'soigneur' loopt achter de koe of stier om te zorgen dat het geborstelde patroon blijft zitten en om te zorgen dat als meneer of mevrouw poept, dit niet door de staart over de prachtige kont wordt uitgesmeerd.
Indrukwekkend hoor.

Nu waren wij door de KI-vereniging gevraagd om mee te doen aan het tussen-programma: de koeien-show waarin de KI-stations hun kunde lieten zien. Ach best hoor, als jullie vinden dat onze Frizzle een mooie afstammeling is van de stier Toulon, dan willen wij best Toulon promoten door met Frizzle wat rondjes te lopen. Oeps, wat zeg je? Dan moeten we ook gelijk meedoen aan het kampioenschap? Ehm tsja, dat moet dan maar........

En ach, onze koeien zijn natuurlijk de allerliefsten en de allerbesten dus we zullen vast met een weekje oefenen een excellente pink kunnen laten zien. Gelukkig wil mijn zwager wel voor soigneur spelen dus alles is in orde.

Behalve als Frizzle bijna tochtig blijkt te zijn, haar opa 'Rebel' heet (en Rebel deed zijn naam eer aan) en dus helemaal geen zin had om braaf rondjes te lopen in een ring waar veel mensen omheen stonden, de luidsprekers op vol vermogen stonden en waar ook nog eens zo'n rare meneer aan haar kont stond te borstelen......

De trouwste fan

Met andere woorden: topsport voor mijn boer, onmacht bij mijn zwager, enige schaamte bij mij toen de ringmeester het nodig vond om te melden dat 'monsieur H. perds le controle' maar vooral ook medelijden met Frizzle: sta je daar vol chagerijnige hormonen als een vrouw die ongesteld moet worden, in de tent tussen twee bitchen met dikke hoorns en dan ook nog eens één na laatste worden op het kampioenschap..... niks feest voor haar!

Gelukkig vinden wij, en dan vooral haar trouwste fan, haar wel de liefste, de leukste en de mooiste en is er al uitgesproken dat we de volgende keer als we met een koetje gaan showen, wat meer tijd in de voorbereidingen moeten steken, zodat wij ook een schoothondje kunnen showen en het een feest voor iedereen word ;-)

Afscheid nemen

Als vleeskoeienboer moet je regelmatig afscheid nemen van je liefjes. Niet alleen bij bizarre en onverklaarbare oorzaken of "gewoon" ouderdom. Nee, het vaakst moet je afscheid nemen van gezonde en dikke koeien en stieren. Juist van gezonde en dikke koeien en stieren want die torsen het lekkerste vlees!

En of dat dan niet moeilijk is? Het antwoord zal je verbazen: als ik er niet bij ben is het het moeilijkst!
Zoals laatst onze Carla werd opgehaald voor de slager. Carla die zomaar stiekempjes van Fransje beviel. Om onduidelijke redenen hebben we Fransje nooit van zijn mama gespeend dus die twee hebben twee jaar gezellig samen geleefd. Tot dus vorige maand op een veel te vroeg tijdstip. Dankzij dit tijdstip en Carla's voorbeeldig gedrag hoefde ik niet te helpen bij het opladen, en dat heb ik geweten!

Direct aan het ontbijt begon het al bij het verslag van de ochtend: 'En Carla liep zò braaf het hok uit, ze keek nog 1 keer om naar haar zoon, alsof ze hem gedag wilde zeggen' (Slik, snif) De hele dag werd ik geplaagd door schuldgevoel: zal Fransje zijn mama erg missen? (het lijkt er niet op, maar dat terzijde)

Nee, dan help ik liever mee met onwillig vee; je wordt dan vanzelf zò boos op de heren of dames dat je uiteindelijk BLIJ bent dat ze op de veekar staan!

Ook al vond ik Alabonheur en Etiquette echte lieverds; nadat ze de nieuwe stal niet uit wilden, vervolgens niet rechtsaf richting plateau wilden, zich omdraaiden en mij bijna omver renden (en met dikke buik spring ik net iets minder makkelijk opzij dus ik vond het een beangstigende situatie), de nieuwe stal weer in waren gevlucht, weer die stal niet uitwilden, weer het plateau niet opwilden, na gescheld en gedreig de grote stal niet in wilden, maar toch uiteindelijk in een hok waren beland, had ik zò de pest aan deze dames dat ik ze de volgende ochtend zonder een traan te laten heb zien wegrijden.

Ze stonden op dezelfde kar als 7 stieren die voorheen echt stuk vor stuk leuke en lieve kalfjes zijn geweest met ieder hun eigen karaktertje en voorkomen: Faust en Farrie met hun flapoortjes, Gaston met zijn gekke knietje, Guido die zo aanhankelijk kon zijn, noem maar op.

Maar op de ochtend van vertrek werden het wilde kolossen die zonodig moesten vechten met alles wat ze tegen kwamen. Nu kwamen ze niet zo heel veel tegen: de veekoopman had zich achter een grote machine verschansd, Maaike stond slim achter een hek en de boer kon zo ontzagwekkend brullen en bewegen dat de stieren daar (tijdelijk) angst voor hadden. Maar toch was het nodig om die ene strobaal te kortwieken, alle aanwezige koeien uit te schelden, die vergeten hooivork te molesteren, met elkaar te vechten en vooral met veel kabaal en gedoe heen en weer te rennen.

Je begrijpt: toen ze eenmaal op de wagen stonden en de deuren dicht waren, dacht ik niet meer aan schattige oortjes en aanhankelijke stierkalfjes; het enige wat ik trillend en bevend kon bedenken was dat ik erg blij was dat ze opgeladen waren!

Kortom: afscheid nemen is helemaal niet zo moeilijk, zolang de koeien en stieren er maar voor zorgen dat je, in de laatste minuut dat je ze ziet, een enorme hekel of angst voor ze krijgt!

En dan gauw gaan knuffelen met de kleine schattige kalfjes en de brave koetjes en alles om je heen vergeten!

De podologe Bløft?

Vandaag mocht ik weer naar de podologe; twee jaar geleden had ze aangepaste zooltjes voor me gemaakt en die waren wel aan vervanging toe. Geen probleem zou je denken/dacht ik: Ik bel, maak een afspraak en that's it. Twee jaar geleden had ze me duidelijk gemaakt dat ze zooltjes alleen in Arnay-le-Duc kon maken, gewoon een pedicure sessie kon hier in Saulieu.
Die pedicure sessie hoefde ik niet; ik kan zelf mijn nagels wel knippen! (Toen ze mijn voeten zag bleek een pedicure sessie toch nodig; zo goed kon ik blijkbaar niet knippen en die steentjes altijd maar in mijn schoenen zwierven, waren geen steentjes maar likdoorns)

Nu een dikke buik het tenenknipwerk wel bemoeilijkte, had ik mezelf beloofd dat ik mezelf weer een pedicuresessie kado zou geven. Dus vol goede moed en me verheugend om een 'voetenverwenbeurt' reed ik naar Arnay-le-Duc.
Waar ik geen straat vond met naambordje, dus geen podologe-praktijk kon vinden. Wacht, misschien staat er op haar oude plek wel een adres met beschrijving........ Nee helaas.
Maar kijk, de voormalige buren zouden vast wel weten waar ze nu zat, even vragen..... Ja hoor; daarheen, naast de supermarkt moet je zijn! (Oh? de routebeschrijving die ik via internet had gaf iets heel anders aan, maar zij zouden het wel weten toch?)

Bij de grote supermarkt niets te vinden, geen mens had ooit van de 'rue Auguste Dubois' gehoord...... Gelukkig wist de man bij de benzinepomp precies waar ik heen moest; die straat uit, links aanhouden en dan zit ze aan het einde van die straat.

Wat er ook aan het einde van die straat zat, geen podologe. Onderhand wenste ik dat ik een mobieltje had......

Kortom, na heel Arnay-le-Duc doorgereden te zijn was er eindelijk iemand die wel echt wist wat ik zocht dus maar drie kwartier te laat stapte ik de wachtkamer binnen, waar ik werd verwelkomt door twee mevrouwen die al een tijd zaten te wachten: de podologe zou op vakantie zijn en haar vervanger was duidelijk niet snel.

Ach en ik ben de beroerdste niet; die twee vrouwen mochten van mij wel voor, dan had ik misschien meer rust om ook om die nagelknipsessie te vragen!

Weer drie kwartier later mocht ik naar binnen.
'Wie bent u en hoe laat had u uw afspraak mevrouw?'
'Ik ben Maaike en ik had eigenlijk om 17.15 een afspraak'
'Ehm, nee hoor, weet u zeker dat u niet op een andere dag zou komen?'
'Zeker weten, die fout heb ik al eens gemaakt en maak ik niet nog eens'
'Oh maar wacht even, u komt uit Saulieu, de podologe zit dààr op de woensdagen, ze heeft nu wel de mogelijkheid om daar zooltjes aan te passen!'

Spontaan kon ik bijna geen Franse zin meer uit mijn strot krijgen. Vechtend tegen de teleurstellingstranen liep ik naar buiten, het was onderhand 19.00 uur en ik voelde me heel, heel erg zielig.

En wat is er dan fijner om op de terugweg Bløf op te zetten, en heel hard mee te blèren met de zeeuwse kust waar ze zo lekker mosselen eten; zingen over het land waar ze vast nooooit zulke stomme miscommunicaties hebben en waar alles duidelijk en klantvriendelijk is? Je lekker een half uur wentelen in zelfmedelijden om tegen de tijd dat je thuis bent weer te genieten van die rare Fransozen die zo'n lekker rommelig land hebben waar de dingen nog fout mogen gaan?

Maar mijn boterham met gewone Hollandse kaas smaakte vanavond wel extra lekker!

Champ de Combat

Een willekeurig vredig plaatje temidden van al dat gevecht

Onze buurman Pierre had besloten dat hij per 1 januari 2011 met pensioen zou gaan en dat zijn neefje zijn gronden kon overnemen. Het enige hobbeltje was het weiland van 2,5 hectare dat in de volksmond 'Champ de Combat' heet, dat hij van de familie Caillot huurde; de familie Caillot vond het pensioen van Pierre een mooie gelegenheid om al hun gronden bij 1 huurder onder te brengen dus wij werden gevraagd of we, naast de 7 hectare die we al van ze huurden, er nog 2,5 bij wilden.

Prima, dat wilden wij wel, maar niet voor het bedrag dat zij voorstelden. We hebben al een donkerbruin vermoeden dat we meer dan gemiddeld voor de gronden betalen, maar om nu nòg meer te betalen?? Onder lichte dwang van onze kant ('we willen het aimabel houden maar we kunnen ook een taxateur laten komen om àlle gronden te taxeren, u weet wel; òòk de 2 hectare natte rommel waar we niets mee kunnen en toch voor betalen') werd er snel een overeenkomst gesloten (Ik begon te begrijpen waarom het weiland Champ de Combat heet). Het neefje van buurman Pierre schreef nog een brief op poten omdat hij vond dat hij er echt recht op had, maar dat mocht niet baten; wij werden de nieuwe huurders van het weiland.

Wat schetst onze verbazing als we eind mei 2011 een brief van een instantie krijgen dat we 2,5 hectare al weiland hebben opgegeven terwijl dat weiland toch echt door neefje Pierre gebruikt word...... Vervelende trap na van neefje Pierre; na een middagje rondbellen met instanties en het opvragen en doorfaxen van diverse formulieren, is alles weer recht gebreid en hadden wij weer een combat gewonnen!

Eind goed al goed; het weiland doet ook anno 2011 zijn naam eer aan (de naam stamt nog uit een tijd van vòòr 1933 van vanaf dat moment heeft de vader van Pierre het weiland in pacht gehad): maar Champ de Combat "is" van ons!

Eind mei 2012 kregen wij opnieuw een brief dat 2,5 hectare van de door ons gedeclareerde gronden door neefje Pierre in gebruik waren en dat wij er dus geen recht op hadden. Gelukkig wisten wij wat ons te doen stond en binnenshuis het neefje verwensend vanwege de extra tijd die we weer kwijt waren, werd het in een middagje recht getrokken; nu was het maar een klein combatje dat we hebben gewonnen; het weiland was wel voor ons.

Lang mocht de rust niet duren: vorige week kregen wij een brief dat we geen recht hadden op het pachten van Champ de Combat. De reden: wij hadden geen 'autoration d'exploiter' aangevraagd. Een wat? Ja, wij wisten ook niet dat er ergens een controle-instantie bestaat die nagaat of je wel recht hebt op het gebruik van een weiland, ook al heb je er met de eigenaar een contract over, is het door instantie numero 1 èn numero 2 goed gekeurd en krijg je er al 2 jaar premie over......

Wat voor combat zou dit nu weer worden??
Vooral een combat in het volgen van de Franse logica blijkt:
Een autoration d'exploiter dient aangevraagd te worden (en kan dus afgewezen worden!) als je valt onder 1 van onderstaande punten:

1. Als je al boven de pensioengerechtigde leeftijd bent (ja, gepensioneerden moeten achter de geraniums verdwijnen, vind ik ook)
2. Als je hobbyboer bent zonder agrarisch diploma (dan ben je uiteraard niet capabel om ook maar 1 hectare meer te bewerken dan dat je al deed)
3. Als je naast de boerderij nog buitenshuis werkt en je belastbaar inkomen daar meer is dan 3120 keer het minimum uurloon (doordenkertje!)
4. Als je al meer dan 172,5 hectare exploiteert (let vooral op die halve hectare!)
5. Als je zelfstandig boer bent maar ook vennoot bent in andermans boerenbedrijf (dan wordt het te ingewikkeld als je meer hectares wil huren??)
6. De hectares die je extra huurt komen van een bedrijf dat meer dan 57,5 hectare beheerde (dit is ons geval; buurman Pierre had 60 hectare.....)
7. De gronden die je extra huurt liggen op meer dan 10 kilometer van je boerderij (wat nogal eens voor kan komen, want het is niet makkelijk om hier aan grond te komen)

Kortom: wij moeten een formulier van 9 pagina's invullen en opsturen. Als dat formulier net zo logisch is als de regels omtrent het vergroten van je bedrijf, wordt dat nog een zware dobber. Of op zijn goed Frans: een Combat difficile........

Borstvoeding met hindernissen

Goh hee, wat een reacties op mijn vorig stukje en wat een uitnodigingen om in het openbaar mijn nesteldrang te delen!

Ik weet het nog niet hoor. Maar wat ik wel weet is dat ik met dikke buik vanachter het keukenraam nog steeds geniet van onze koetjes en kalfjes. Vooral als een kalfje niet echt in de gaten heeft dat ze twee meter moet omlopen en dan wel bij mama kan drinken!

Borstvoeding met hindernissen, zal dat goed voor de algemene ontwikkeling zijn??

Andere titel

Het zal een beetje stil zijn of worden op dit blog, de komende maanden.
Of ik moet de titel veranderen in: Maaike in Frankrijk, een meisje dat moeder wordt. Want eerlijk is eerlijk; ik doe weinig boerinne-dingen de laatste tijd. Ik ben ik de valkuil getrapt en kan bijna alleen nog maar aan babies en kinderen denken. Nu is dat in mijn beleving ook niet zo raar omdat ik er elke stap aan herinnert word; klachtjes hier, pijntjes daar, kan mijn veters bijna niet meer strikken en als ik van bed of de bank opsta, "vallen" er twee kindjes naar beneden in mijn buik.



Ook als ik me wèl met boerderij-dingen bezig houd, gebeurd dat in een babywolk. Ik snap echt de interne discussie van mijn boer goed, als we op een fleurig weiland staan: 'Wat een bloemenpracht! Technisch gezien zou je de boel moeten maaien, maar voor de biodiversiteit zou je het nog een paar weken moeten laten staan.' Waarschijnlijk had ik vorig jaar de gedachte eerder geuit dan hij, dit jaar kan ik alleen maar denken: 'Volgend jaar met de twee kleintjes hier een fotosessie maken voor de opa en oma's in Nederland'

Als we de koeien in de weilanden nieuwe likstenen bezorgen en dat, heel slim, met de kruiwagen doen, kan ik de gedachte niet onderdrukken dat ik dat volgend jaar met de tweewielige kruiwagen moet doen, dan kunnen de kindjes mee.



Het is duidelijk: ik houd me bezig met uizetlijstjes, naaipatronen voor kruippakjes, een boxkleed (Caroline; super bedankt voor de heerlijke zachte grijze stof!!!), mijn vader die half Nederland door wil rijden voor de bijbehorende box, mijn moeder en zusjes die bij de hema/kringloop/hun vriendinnen mijn baby-uitzet bij elkaar scharrelen en completeren, en uiteraard de 2x-in-de-maandse ritjes naar Dijon voor de echoscopie en de controle bij de gynaecologe.

Maar aangezien ik me heel goed kan voorstellen dat niemand zit te wachten op mijn nesteldrang-avonturen, zal ik ze hier niet delen en rest mij alleen nog dit blogstukje af te sluieten met een welgemeend: sorry, het zal hier een beetje stil zijn/worden, na "de worp" zal ik zeker weer nieuwe boerinnen-avonturen beleven. Voor die tijd waarschijnlijk ook, maar mondjesmaat dus.

(N.B.: voor de flora- en fauna liefhebbers: we maaien het mooie weiland nog niet hoor!)

Electriciteit zonder Franse slag?

Van de winter kwam er eens zomaar een man het erf opgereden.Afgezien van veekoopmannen, worden wij niet zo vaak verrast met onverwacht bezoek dus wij kropen gelijk achter de geraniums om te zien wie deze vreemdeling zou zijn. Wij kenden hem niet. Wel begon hij zomaar foto's te maken van ons huis en erf!
Toch maar even vragen of deze vreemdeling niet verdwaald was zeker, maar nee; het was een controleur van de EDF (de electriciteits maatschappij). En aangezien de stroomtoevoer naar ons huis de status 'antiek' had, zouden wij in aanmerking komen voor nieuwe leidingen.
Nieuwe leidingen? Betekent dat meer stroom? Betekent dat geen knipperlichten meer in huis als in de kelder de waterpomp aanspringt? Betekent dat eieren echt stijf kunnen kloppen terwijl de wasmachine draait?? Wauw, wat een luxe!
Terwijl ik nog sta bij te komen van dit vooruitzicht, troont mijn boer de controleur mee naar een electriciteitspaal; kunnen jullie deze dan ook vernieuwen? Want kijk, hij is zò rot dat ik er een schroevendraaier in kan steken.....

En waar de meeste instanties hier in Frankrijk de neiging hebben om dingen te beloven die ze minimaal 3 jaar later uitvoeren, of helemaal niet, houdt de EDF woord: afgelopen week kwamen ze allerlei materiaal en materieel brengen om de draden te vernieuwen en om 6 houten palen te vervangen door betonnen. Want, zeiden ze; u had toch ook nieuwe palen besteld?
Ehm, nou nee; we hebben een rotte paal aangewezen en verteld dat er ook een even oude paal in het weiland staat en dat de koeien zich daar graag aan schurken. Maar we hebben geen problemen met nieuwe palen hoor!

Vol goede moed begonnen ze gisteren met gaten boren en palen in te betonnen. Er was een slim schema bedacht; de zouden eerst de palen inbetonnen en terwijl het beton uithardde, zouden ze rustig de nieuwe draden inhangen en dan op de laatste dag alles strak trekken en aan ons huis koppelen. Dat zou maar een half uurtje zonder stroom betekenen. Netjes toch?

So far so good, ondanks de regen werkten de mannen goed door en op dag 1 (gisteren dus) hadden ze alle zes  de palen overeind en het beton gestort. Vanmorgen werden er wat hinderlijke takken gesnoeid en vanmiddag kwam de grote haspel met nieuw draad tevoorschijn.
Vrijwel op dit moment kwam er ook een paniekerige arbeidskracht tevoorschijn: de oude draden waren zò versleten dat ze ieder moment vanzelf zouden breken! Vite vite werd het noodplan ingezet; we moesten NU alle apparaten uitschakelen en de hoofdschakelaar omzetten.

Een beetje verbaasd waren we wel;die paar dagen zou het toch nog wel houden? Maar wie zijn wij om commentaar te leveren. De mannen schoven en trokken de loeizware nieuwe draden aan de palen en trokken de draad mooi strak.

En daarmee dus de palen mooi scheef. "Oepsie" klonk het unaniem in het Frans........

Het beton was duidelijk nog niet genoeg uitgehard voor het noodplan!

Met als gevolg dat wij weer aangesloten zijn op de oude draden en de ene scheefgetrokken paal in bedwang worden gehouden door hun vrachtwagen en een andere door onze strokar-trekker..........

Toch nog een beetje Franse slag gelukkig!

Bonte avond

Na 2 hele drukke weken met veel bezoek en veel uren op het weiland voor de eerste grasoogst dit jaar, kan ik even achterover leunen en genieten. Genieten van het feit dat we al bijna de helft van het benodigde aantal balen voer voor komende winter hebben, genieten van de gezelligheid van vrienden om je heen, genieten van het (eindelijk!) heerlijke weer, en genieten van de 'bonte avond' van gisteren.

Bij mensen die wat langer blijven logeren maken we altijd de grap dat we wel een bonte laatste avond verwachten, inclusief sketches en gedichten. Het maakt hierbij niet uit of het bezoek al voor genoeg gezelligheid heeft gezorgd in de zin van barbeque, lekker eten en veel hulp op het land, we maken de grap en verwachten niets.

Wel vond ik het gisteravond niet zo gezellig dat het bezoek lange tijd achter de computer zat te smoezen, maar ze waren vast op zoek naar een goede plek om tijdens de terugreis te overnachten. En zeg zelf; zo goed als bij ons vind je niet zo snel ;-)

Maar toen ging het licht uit en werden er stoelen rond de computer geschoven, of we wel even wilden komen kijken en luisteren!


Op de muziek van Rowwen Heze, kregen we een super dia-voorstelling te zien:

(Ik denk dat je de plaatjes wel groter kan krijgen als je erop klikt)

 

Nou, dààr wordt ik wel even stil van........

Onze zorgboerderij

Nee, niet voor hulpbehoevende (in welke vorm dan ook) mensen. Mensen kunnen op een rommelige boerderij makkelijk ongelukken krijgen en veroorzaken. En dat willen we niet. Geen trauma's, geen vervelende verzekeringskwesties, geen dure aanpassen om dit soort ellende te voorkomen....

Nee, wij zijn nog even in de gelukkige omstandigheid dat we elke cent en elke droppel (mentale) energie mogen steken in het drijvend houden van ons paleisje.

Maar liefde en zorg hebben we genoeg te geven! Dus onze gehandicapte haan wordt liefdevol heen en weer gesleept: 's ochtends uit het hok het erf over om onder het afdakje samen met zijn 6 vrouwen het ontbijt te nuttigen, 's middags zijn vrouwen achterna de schaduw in, 's avonds weer naar het diner. En tussendoor lopen we met handjes kippevoer en bakjes water achter hem aan, want héél moeilijk en héél langzaam kan hij wel wat rondstrompelen en een echte haan wil natuurlijk in de buurt van zijn kippen blijven (waarom die rotkippen steeds bij hem weglopen snap ik alleen niet).

En omdat de haan gehandicapt is geworden door ons toedoen (wie 's nachts de deur van het kippenhok openlaat, moet niet verbaast zijn als de vos er eens komt rondneuzen. De haan is dus letterlijk uit de bek van de vos gered) lopen wij braaf met hem rond.

Vandaag is het, na een aantal best aardig mooie dagen, weer eens vervelend koud en nat. Daar waren wij niet op berekend en meneer de haan ook niet: zijn dames waren gevlucht en hij had niet de energie om helemaal achter hen aan te gaan. Dus halverwege de ochtend lag hij nat, koud en uitgeteld halverwege het erf in de regen.
En dat kan niet.

Voor hem een herstelkuurtje naast de verwarming dus!

Steeds meer ontdekken

Als je zoals ik; een burger- en vaarmeisje, vrij plotsklaps verhuist naar een boerderij in midden-Frankrijk, dan heb je wel wat te ontdekken. Dat ontdekken gaat in kleine stapjes, steeds verder van huis.

Eerst de boerderij; is die gevaarlijke stier echt een gevaarlijke stier? Of worden er grapjes gemaakt? Een Charolais-koe is helemaal wit, heeft geen één vlekje. Mooi, dat is handig uit elkaar houden. Oeps, maar er bestaan ook Belgisch Witblauwe koeien die helemaal wit zijn, zonder één vlekje, wat nu?
Wat is goed gras? Wat is slecht gras? Waarom moet ik meer hooi geven dan vers gemaaid gras (oké; dat leer je snel; na een periode van hooi gaan de dames eensgezind aan de dunne op het moment dat je ze vers gemaaid gras geeft)........

Dan de taal: Ooievaar is hier geen vogel maar betekent 'tot ziens!' (Au revoir), als de vee-arts je toeblaft dat hij een sooodooo nodig heeft, dan moet ik dus een emmer met lauw water voor zijn neus zetten. En een stagiair die komt klagen dat ze puu doo heeft?? Heeft de trekker waar ze op zat geen koelwater meer? Is haar eigen waterfles leeg? Nee, ze heeft geen rug meer (pijn van het gehobbel de bobbel)........

En wààr in Frankrijk bevind ik me in hemelsnaam?? Ja, een uur rijden ten westen van Dijon, maar als ik de weerkaartjes zie bij de meteo na het journaal, wijzen de dames echt Dijon niet voor me aan! Maar dit probleem was ook gauw opgelost: In de winter woon ik bij dat groene vlekje dat (afgezien van de grote gebergtes in het zuiden en het westen) de laagste temperatuur van heel Frankrijk heeft. In de zomer woon ik bij dat groene vlekje dat (afgezien van de kuststreken in het noordwesten) de laagste temperatuur van heel Frankrijk heeft..........

En zo ontdek ik steeds meer en maak ik me het leven hier op het Franse platteland steeds meer eigen. Helemaal sinds ik afgelopen november mijn rijbewijs heb gehaald natuurlijk! Ik ben nog wel steeds blij dat ik èn duidelijk blond ben, èn die grote rode A op de achterruit heb, èn dat we, ondanks onze Franse nummerplaat, nog steeds de NL sticker op de bumper hebben. Als ik dus rustig met 70 kilometer per uur door het prachtige landschap tuf, heb ik drie redenen waarom iedereen me links en rechts met meer dan 100 kilometer per uur mag inhalen zonder dat ik me opgelaten voel.

Vandaag heb ik weer wat ontdekt: van dat groene vlekje op de weerkaart (ook wel 'Morvan' geheten) wonen wij op het allerkoudste plekje: waar bij ons op de boerderij de tulpen nog vrolijk bloeien, begint vanaf ons dorp de kleurenpracht: seringen, brem, allerlei kruipplanten in de mooiste kleuren,....... Terug op de boerderij snel ik naar de broertjes en zusjes en ja hoor; ze hebben al knopjes, dus over 2 weken zullen ze bij ons ook gaan bloeien!

Naast de boodschapjes bij de dichtstbijzijnde trekker werkplaats (op 40 minuten rijden) moest ik ook wat bij de supermarkt halen. Bij gebrek aan terassen in ons dorp, en dus bij gebrek aan "kijk-mij-eens-al-een-beetje-een-buikje-hebben" flaneer mogelijkheid, flaneer ik trots met mijn buikje door de supermarkt. Om er na 5 minuten achter te komen dat ik, van alle vrouwen die er waren, verreweg de dunste buik heb........ (terwijl er geen één andere zwanger te bekennen was)

Ik heb nog veel te leren over de Morvan en haar bewoners!

Leuke lijken in de kast

Eerder schreef ik al dat we hier op de boerderij af en toe vervelend verrast waren door diverse lijken in de kast. Binnenshuis bleef dat vooral bij de suggestie van isolatie (dubbele beglazing) maar de eerste winter was al duidelijk dat de wind overal nog genoeg ruimte had om ervoor te zorgen dat het binnen, ondanks fanatiek kachelstoken, niet warmer kon worden dan 16 graden.

Maar wat ik heb begrepen: In Frankrijk hoef je, bij verkoop van huis en haard, niet alles te vertellen. Liegen mag natuurlijk niet! Maar als je een stal verkoopt en erbij verteld dat je ook wel 200 koeien binnen hebt gehad, lieg je niet: In de stal passen, ondanks dat er inderdaad 200 eetplekken zijn, zo'n 115 beesten omdat de stal niet diep genoeg is. In de garage, de schuren, de oude varkensstal, de oude paardenstal en het werkatelier passen tezamen echt wel 85 beesten. Oké, voor 1 jaar en daarna nooit meer. Maar dat vertel je gewoon niet. (Als je de vee-arts er naar vraagt, grijpt hij met zijn handen in het haar: het scheen vreselijk te zijn geweest).

Diezelfde stal waar 115 beesten in passen moet natuurlijk af en toe uitgemest worden. Kijk, hier staat mijn trekker met voorlader.
Als zelfstandige, hardwerkende en op bepaalde wijze intelligente Hollandse boer tel je 1 en 1 snel bij elkaar op:  Hier een trekker en daar een stal die af en toe uitgemest moet worden.....: Ach, dat zal 1x per maand met die trekker gebeuren.

De verkoper heeft niet gelogen: af en toe uitmesten kan ook heel best elke 2 weken betekenen. En als je met een boer uit de buurt afspreekt dat hij weilanden mag gebruiken en in ruil daarvoor met zijn dikke nieuwe trekker de stal uitmest, wil dat niet zeggen dat de trekker die je hebt laten zien géén voorlader heeft! (Dat je er werkelijk geen stal mee kan uitmesten vertel je niet)

En zo vlogen de lijken ons om de oren; rotte daklatten die met touwtjes aan elkaar waren gebonden, dus bij de eerst storm vlogen de dakpannen je om de oren, weilanden waar soms wel een nieuwe afrastering was, terwijl de oude langzaam wegkwijnde en dus levensgevaarlijk bleek voor de uiers van de koeien, graslanden die in het voorjaar best groen zijn maar die al 30 jaar geen (kunst)mest hebben gezien, en dus na 1x maaien weigeren verder te groeien......

Kortom: De op bepaalde wijze intelligente Hollandse boer heeft ietsjepietsje te veel vertrouwen gehad in de verkoper en de immigratie-begeleider.........

Maar....... Soms vinden we ook leuke lijken in de kast! Vorige maand heel letterlijk zelfs. Of nou ja, de man die we vonden is allang vergaan, en zijn grafsteen vinden we misschien wel op een begraafplaats, zijn afbeelding daarentegen vonden we in een afgsloten, verborgen muurkast:


 Naast een krant uit 1929 en een noodmunt uit 1924, vonden we een stukje glas met wat vlekken. Nadat we dit stuk glas onder de scanner hadden gelegd en het fotoprogrammaatje om 'negatief' hadden gevraagd, kwam er zomaar een man tevoorschijn!

Sinds gisteren zijn we ook blij met een ander lijk. Of..... heel veel lijken: De vorige eigenaar heeft in 1992 kleine baaltjes hooi gemaakt maar vond dat blijkbaar toch te veel moeite; na 1 winter is hij over gestapt op een ander systeem en heeft, heel lui, de rest van de baaltjes boven in de schuur laten liggen.

Wij hebben op dit moment een voederprobleempje: door de droogte van vorig jaar hebben we nu geen enkele baal voer meer; de koeien eten stro, gemengd met aardappels en draf.

En........ 20 jaar oude baaltjes hooi!!!

Leer je pappenheimers kennen

Jonge kalfjes voor het eerst naar buiten, dat blijft spannend. Zowel voor hun als voor ons. Wij hebben een klein weilandje, goed dicht omzoomd met stevige afrastering en dikke haag, een ideaal kalverweitje dus. Ware het niet dat ze daarvoor eerst 200 meter over ons toegangsweggetje moeten. En dat gaat normaliter als volgt: We zetten zo goed mogelijk alle kanten af waar ze niet heen mogen; met machines, touw en losse hekken. Dan gaat het hok open. De mama's weten meteen hoe laat het is, dus die stormen naar buiten om in een noodvaart het afgezette pad te volgen, hup zo het weiland in, alwaar ze een tijdje rennen, vechten, loeien en met hun kop in het gras duiken.

De kalfjes lopen de eerste passen braaf mee tot ze op de drempel van de stal staan en zich rot schrikken: wat een licht! Wat een ruimte! Wat een onbekendheid! En waar is mama??? Dus; vol op de rem, omdraaien en zo gauw mogelijk het vertrouwde hok weer in!
Waar wij ze dus met lichte dwang weer uit kunnen halen. Eenmaal buiten slaat de paniek echt toe en het maakt niet uit wat er in de weg staat; zonder enige vorm van instinct (of juist vol instinct?) rennen ze een kant op, het liefst de verkeerde om zich zo tussen machine en stroomdraad heen te wurmen, wat uiteraard nog meer paniek oplevert.

Met andere woorden: als de kalfjes eindelijk in het kalverweitje zijn, zijn wij kapot van het gebukt achter kalfjes aanrennen, en hebben de kalfjes toch een licht traumatische ervaring achter de rug.

Dat moest anders. Maar hoe? Ach natuurlijk; niet die lange wandeling maar gewoon recht tegenover de stal het weiland in; ze zien en horen mama dan altijd èn de kans dat mama even terugkomt om te kijken waar kalflief blijft, is een stuk groter.

Zo bedacht, zo gedaan. Tot we erachter kwamen dat het voor kalfjes ook heel eng is om je mama zo doldwaas in een weiland te zien rennen en vechten, en vooral als er ook al andere koeien in dat weiland zijn die gezellig meedoen. Wat doe je dan als kalf? Inderdaad: in paniek raken en wegrennen van die kermis! Een kalf in paniek ziet weinig. Ziet dus al helemaal geen prikkeldraad en, als wij niet heel hard rennen om er eerder te zijn om ze tegen te houden, rennen ze zo dwars door de draad.

Met als gevolg: tegen de tijd dat de rust is wedergekeerd, loopt bij ons het zweet van de gebroken rug en heeft het kalf ook geen prettige tijd gehad.
Weer wat geleerd......... Maar nu?

Het -tot nu toe- beste idee: mama's met kalfjes eerst in de lege nieuwe stal! Dat is nog redelijk vertrouwd en mama kan wel rennen en gek doen, maar heeft daar minder behoefte aan dan in een weiland. Ideaal!

En dan? Dan moeten ze toch eens naar buiten, het weiland in waar de hele club van de nieuwe stal is. Maar gelukkig kenne wij onze pappenheimers; rond een uur of 2, 3 in de middag ligt alles lekker te suffen en te zonnebaden en zal vàst niet geinteresseerd zijn in de komst van nieuwelingen.

Dachten wij.........

Arme kalfjes: terwijl zij ontdekten dat stroomdraad prikt, kwamen 40 koeien aangerend die met hun mama's de nieuwe rangorde wilden bepalen! Maar gelukkig was onze truc van de tussenstop in de nieuwe stal zo goed, dat de kleintjes niet volledig in paniek raakten (ze waren per slot het licht en meer ruimte al gewend), zodat ik een tijdje kon toe kijken hoe 44 koeien aan het vechten en rennen waren, en 4 kalfjes in het midden van het weiland, zij-aan-zij stil bleven staan loeien tot de rust was wedergekeerd.

Pfoe hee, het blijft ingewikkeld! En voor de kalfjes ook een beetje zielig.....

Een vrolijk stukje

Gisteren kreeg ik van mijn liefje het commentaar dat ik nou ook wel weer eens een vrolijk stukje mocht schrijven.

Geen probleem want gisteravond zag ik dat wij een pot met goud in het weiland hebben!

Als dat niet vrolijk stemt?

Leven en dood dicht bij elkaar

Misschien is het leuk om eerst dit hilarische stukje van vriend Jurriaan te lezen.

Gisteren mochten we weer. Maar, de verwachting was dat er deze keer geen koeien zouden kalven, Yann hoefde alleen maar de nieuwe lading aardappels in ontvangst te nemen en dan kon hij naar huis en zouden wij tegen de lunch wel weer hier zijn, en zo kon Jurriaan ook thuis blijven om maison Bellevue verder voor te bereiden op het naderende toeristenseizoen.

Uiteraard kan je op een boerderij van alles plannen, maar de heren en dames Rund doen toch lekker wat ze zelf willen. Dus, nog voordat Yann hier was, was al duidelijk dat ik alleen naar het ziekenhuis zou: Cornette vertoonde duidelijk tekenen van aankomende bevalling.

Nooit had ik kunnen vermoeden dat boer en ik zò'n verschillende dag zouden beleven:

Terwijl ik me een weg probeerde te banen door een regenachtige en opgebroken stadsjungle, leidden de boer en Yann Cornette naar een rustig hok.
Toen ik wanhopig een parkeerplaats zocht, voelde mijn boer wanhopig in de koe naar een teken van leven van het kalf.......
Op het moment dat ik de overvolle wachtkamer betrad, reed de vee-arts hier thuis het erf op.
Gelukkigerwijs werd ik als eerste binnen geroepen. Ongelukkigerwijs moest de vee-arts concluderen dat het kalf in de koe was doodgegaan......

Terwijl ik genoot van de beelden van een komische voorstelling van 'de ene van de olijke', trokken boer en vee-arts de conclusie dat het dode kalf voor de zekerheid getest moest worden op de ziektes Schmallenberg en Blauwtong.
In de tijd dat de verloskundige ruzie maakte met 'de andere van de olijke' (die zich maar slecht liet zien), sneed de vee-arts de kop van het dode kalf want de genoemde ziektes kan je alleen maar aantonen in de hersenen.

Toen ik hongerig en opgelucht mijn terugtocht door de stadsjungle ondernam met een hele stapel echofoto's in de kofferbak, was de sfeer op de boerderij beduidend minder vrolijk en ondernam de vee-arts de terugtocht naar de praktijk met iets heel anders in haar kofferbak.........

Leven en dood, het hoort bij elkaar, maar mag het ook iets minder dicht??

We hebben het wel over Ileanore!

Dit is Ileanore, eind 2008. Ik woonde net hier op de boerderij toen ik werd voorgesteld aan Ileanore. Het was een emotionele kennismaking want er werd bij verteld: 'Ik denk niet dat ze deze winter overleefd, ze is al oud en krakkemikkig maar wel de koe waarmee deze veestapel is begonnen'

Diezelfde winter kreeg Ileanore een prinsessekamer in de oude stal, waar ze als een koningin behandeld werd. Ze maakte er wel een zooitje van, maar hé; we hebben het wel over Ileanore!

Maar het heeft haar goed gedaan want heel 2009 was ze buiten en bijna niet te onderscheiden van haar jongere vriendinnen en (klein)dochters. Het ging zelfs zò goed met haar dat ze begin 2010 zelfs nog geinsemineerd werd en als eerste koe van onze club buiten stond!

Wel hadden we 'dankzij' haar geen mogelijkheid om een IBR-vrije status A te krijgen, want in een ver ver verleden is ze gevaccineerd geweest met een markervaccin dat hier in Frankrijk niet erkend word. Ze test dus altijd maar positief op IBR, terwijl men in Nederland zou zien: 'kijk, we zien het marker dus we testen niet de ziekte maar het vaccin'. Niet in Frankrijk; IBR is IBR en voor veel geld mochten wij alle dieren laten controleren en zo dus status B verkrijgen.

Zonde van het geld, maar hé; we hebben het wel over Ileanore!

En Ileanore bleef bij ons, ze is nooit meer drachtig geraakt en het was geen visitekaartje voro het bedrijf; zo'n magere schonkige holstein-achtige koe in het weiland. Maar hé; we hebben het wel over Ileanore!

Als er kenners in de stal kwamen, keken ze altijd wat verbaasd en  moesten lachen om het antwoord van de boer: 'deze koe is voor het museum'. Maar hé. we hebben het wel over..........!

Afgelopen jaar stond ze in een heel groot weiland met een club vriendinnen en (klein)dochters. De jongere garde was vaak achterin het weiland omdat daar nog best veel lekker gras stond, maar Ileanore was slimmer: die wist dat zij de koningin van de boerderij was en dat wij wel met een kruiwagen aardappels voor haar kwamen.
Want hé; we hebben het per slot over Ileanore!

En nu is ze dood. Zomaar patsboem, terwijl ze in de stal wat hooi stond te eten (ze had juist die ochtend nog 'gewonnen' en stond vooraan toen de aardappels werden verdeeld). Kaal hoor. De oermoeder van de boerderij. De beste oorflapperaar ooit. Mager, schonkig, ze zou nooit een prijs op een show winnen, maar nooit ziek en geweldig mooie, sterke en goede nakomelingen.

Gelukkig heeft super-Eddy vorig jaar een serie hele mooie foto's van haar gemaakt dus Ileanore hangt hier aan de muur, duidelijk aan het kijken waar de boer die emmers met lekkere korreltjes toch heeft verstopt, eigenwijs als altijd en als altijd de koningin van de boerderij.

Vraagtekens

Wie schrijft, die blijft. Een bekend gezegde dat helaas waar is als een koe. En vooral als je 200 eigenwijze beesten hebt, waar je weigert om 'industriematig' mee om te gaan, in een land met hele flexibele regels en gebruiken (lees: onbegrijpelijke), op een boerderij waar meer lijken uit de kast komen dan voor mogelijk gehouden en weilanden die al zeker 20 jaar niet onderhouden waren.
Dat had ik gauw in de gaten toen ik hier kwam!

Dus als absolute non-boerin had ik mijn taakje gauw gevonden: documenteren, opschrijven, lijsten maken, overzichten printen. Vol optimisme en enthousiasme met het programma waar ik nog steeds de finesses niet van kan vinden: Excel. Ik heb eindeloos koeien geteld en nummers genoteerd, ook als ik een week later te horen kreeg dat koe die-en-die bij of juist uit een club koeien was gehaald (Oh help, mijn systeem! Excel kan dit soort wijzigingen niet aan, althans ik weet niet hoe ik dat moet doen! Dus maar weer een nieuwe lijst met 1 koe extra/minder)

Helaas kreeg ik het gevoel dat mijn boer het erg fijn voor me vond dat ik zo fanatiek bezig was, maar dat hij bijzonder weinig met mijn lijsten en overzichten deed. Na drie jaar heb ik dus de brui eraan gegeven; ik noteer wie hij wanneer heeft geinsemineerd zodat we een verwachte afkalfdatum hebben, en daar bleef het in 2011 bij.

Oja, ik houd ook bij wie drachtig is gescand door de expert van de KI-club. En als Barbie dan drachtig wordt gescand, zonder dat ze op mijn lijst voorkomt, geven boer en ik elkaar de schuld dat we iets niet goed hebben opgeschreven.

En als een pinkje ineens uier krijgt en, na voelen, al hoogdrachtig blijkt, weten wij niet welk stiertje dat gedaan zou kunnen hebben want er zijn geen lijsten van wie wanneer waar liep. (En het maakt qua geboortegemak wel uit of het een Charolais stiertje of een Belgisch Witblauw stiertje is!)

Vandaag had Cornette ineens uier! Nou ja, vandaag zagen wij het want ze was eigenlijk al verkocht. De veehandelaar stond klaar en Cornette zou uit haar hok gehaald worden en juist op dat moment denkt de boer: 'Hé wat een uier! Even voelen' En ja hoor; ook hoogdrachtig! (Ze is dus niet met de handelaar meegegaan)

Maar hoe kan dat nou? Heb je mijn lijsten wel goed overgetypt Maaike? 'Ja hoor, jij hebt gewoon niet opgeschreven dat je haar hebt geinsemineerd!' Ehm, nee ik weet zeker dat ik haar niet heb geinsemineerd want ze was al lange tijd bestemd voor de slager.

Euuuhhhhh......... wie schrijft die blijft: gelukkig heb ik mijn blog! Want nu ik dit stukje weer eens lees, herinner ik me dat zowel Cornette als Barbie, ondanks dat ze mama van een meisje waren, ook van de club zijn weggehaald omdat ze dus voor de slager bestemd waren!

Ook als je dus op een andere manier schrijft, blijft je wel eens iets bij. Maar ondanks dat 2012 al een tijdje aan de gang is, presenteer ik bij deze mijn nieuwe voornemen: ik ga weer Excellen en vooral goed bijhouden wanneer jonge stiertjes dekrijp zijn!

Buiten spelen

Vandaag hebben we de koeien en kalveren uit de nieuwe stal naar buiten gelaten.

Eigenlijk min of meer uit noodzaak want er werd èn maar geen stro geleverd èn maar geen kalfjes gewogen.

En dan sta je klem: als je de stal wil uitmesten, (wat heel erg dringend nodig was, de koeien waren gewoon weg vies te noemen) heb je veel stro nodig om er daarna weer in te strooien. Nu hebben we wel nog wat stro hoor, maar dat is erg goed en lekker stro en we krijgen weer zo'n spannend jaar als in 2011: vanaf begin januari hebben we nog geen druppel regen gehad en die regen komt de eerste 10 dagen ook niet.

Wat doe je dan als je niet te veel voer op voorraad hebt (inderdaad ja; vanwege de droogte vorig jaar)?? Dan moet je met de billen bloot en je koeien uitleggen dat het gewikkelde gras inderdaad erg lekker is maar dat ze dan nu echt gemengd met stro moeten eten omdat ze anders over 3 weken helemaal niets meer te eten hebben.

En wat heeft dat wegen er dan mee te maken?

Nou, de kalfjes uit de nieuwe stal zijn een beetje viezig en voddig. Dat komt vooral omdat ze last hebben van luizen (hmmmm lekker dik kalvervachtje, af toe wat nat omdat mama of hij/zijzelf zich likt of fijn bezweet omdat hij/zij lekker met vriendjes heeft gespeeld... mjammie, hier ga ik wonen en mij vermenigvuldigen!!)

Nu kunnen wij zelf wel een constructie maken waarin we de kalfjes vangen om ze tegen de luizen te behandelen, maar om die constructie te maken moet er...... heftig uitgemest worden! 

En dat ging dus nu net even niet.....

Dus: Kom maar jongens, lekker naar buiten! Gras om in te spelen, bomen om je aan te schurken, struiken om je aan te kammen, héérlijk! Wordt maar weer schoon! (En zelfs, ondanks de droogte, al wat verse sprietjes om te smikkelen)

De dames wisten nog precies hoe het ging! De kalfjes vonden het wat enger.

En dan in volle galop eens even verkennen hoeveel percelen ze wel niet hebben gekregen: Joepie jongens, rennen want we hebben wel 3 weilanden! Rondje gerend? Dan weer gauw terug naar de stal!

Stelletje gekken, wilden ze ècht zo de stal weer in stuiven??

Ode aan Guillaume

Vandaag was er carnaval in ons dorp. "Huh??" Hoor ik u zeggen. "Carnaval is toch altijd vlak vòòr de vasten?" Ja, dat dacht ik ook, maar volgens Guillaume, de grote organisator en voortrekker van het Saulieuse carnaval, hoeft dat niet persé. En bovendien, ons muzikale partnerdorp had vorige maand carnaval en ze wilden elkaar het gras niet voor de voeten wegmaaien. Vandaar dat wij vandaag het feest hadden.

Mijn lief, geboren en getogen Limburger, ging niet mee: "Ik denk dat ik ervan moet huilen". Wat geen rare gedachte was want wij beiden denken nog vaak met tranen in de ogen terug aan de eerste keer dat wij de beroemde lente-kermis van ons dorp bezochten: er was werkelijk niemand te bekennen behalve twee dronken 16-jarige jongens en het even oude hoogzwangere vriendinnetje van een van hen. Zelfs Dombo in de draaimolen keek treurig.......

Maar Guillaume is de begeleider van mijn zangclubje dus om hem moreel te steunen ging ik wel.


En..... het was leuk! Er was 1,5 praalwagen, zo goed als geen verklede volwassenen... Er was geen fanfare of harmonie.

Wel andersoortige muziek maar dat werd enigszins overstemd door het enthousiasme van de kinderen van de muziekschool achter ze:

Die hadden blikken busjes met bonen om mee te 

rammelen en een soort bel-achtige triangels om op te slaan.......

Onder bezielende leiding van Guillaume op de grote trom:














Bij terugkomst op het beginplein stond de 'prudhomme' al klaar om in de fik te gaan. Maar eerst werden er door een kinderkoortje nog wat liedjes gezongen.


Maar ik ben om: Leve het carnaval en leve Guillaume!!
Komt allen volgend jaar in grote getalen hierheen! Neem je beste feestkostuum mee en je zonnigste humeur! Kom het liefst enige dagen eerder zodat jullie me kunnen helpen met de 'one-and-only-ferme-des-plaines-praalwagen' en we maken met zijn allen de optocht zomaar twee keer zo lang en Guillaume twee keer zo blij!

Rustig integreren

Het is rustig op deze blog. Op de boerderij niet daarentegen!
Maar soms is het moeilijk te beschrijven waar we zoal mee bezig zijn. Uiteraard met het gewone leven tussen de koetjes en de kalfjes, met voeren, strooien, melk geven, tegen beter weten in proberen ze op te voeden ('Nee Gompie, jij hebt je melk gehad, je mag Gina niet weg duwen' en 'Kom maar Grandy, leer toch eens dat ik hier met de melk sta, ik klim echt het hok niet in om naar je toe te gaan hoor! Oh, je bent bang dat die grote koeien gemeen tegen je doen? Nee dat zullen ze niet. Cora en Blanche, weg met die dikke hoorns van jullie, laat Grandy drinken. Oeps sorry Grandy, ze luisteren toch niet naar me, heb je je bezeerd?'), insemineren en de administratie.

Verder zijn we vooral bezig de gedachtegangen van de Fransozen te begrijpen:
- Waarom brengt meneer Leveque het hek niet dat we zo nodig hebben en al 2 maanden geleden hebben besteld? (Lees: minimaal 1x per week een telefoontje naar firma Leveque, blijven we vriendelijk op zoeken we toch eens in het woordenboek op hoe je zegt dat hij dat hek in zijn achterste mag steken en daar mag laten?)
- Waarom snapt het computersysteem van de Chambre d'agriculture niet dat de mama van Hannibal een koe is die in Belgie leeft en woont, dat Davina alleen maar zijn drààgmoeder is? (Ja meneer ik weet nog wie u bent, we hebben vorige week nog telefonisch contact gehad, u wilde Wagyu-embryo's importeren toch?)
- Waarom zegt Henri al 4 maanden dat hij komt om onze weegschaal te ijken en zegt de club waarvoor hij werkt dat ons dossier 'goed gevolgd' wordt, dat de ijkgewichten nog steeds in Nevers liggen, maar dat Henri ècht gauw zal komen. (Wat zegt u meneer? De oudste kalveren van de te wegen club is al bijna 6 maanden? Maar u weet toch dat ze voor de statistieken rond de 3 maanden gewogen moeten worden? Oja, Henri zou komen met de ijkgewichten....)

Raadsels raadsels raadsels......

Maar dan ineens zie of lees je iets dat weer zò bekend menselijk is dat je gelijk weet dat niet alle Fransozen slapen en toch net mensen lijken:
Een aantal weken geleden is er een heftig debat geweest over het Halal slachten van runderen. Het blijkt dat steeds meer slachthuizen overgaan op Halal slachten en dat de consument dit niet op de etiketten kan vinden, en dat consumenten, slagers en boeren dus geen keuze hebben.
Nu heb ik absoluut geen problemen met mensen die uit geloofsovertuiging Halal eten, maar ik heb liever niet dat mijn lieve koeien en stieren onverdoofd geslacht worden; ze weten niet wat hun overkomt terwijl wij ze uit principe geen pijn doen! Daarbij is het bewezen dat er meer gezondheidsrisico's aan Halal slachten kleven (de inhoud van de maag stroomt naar buiten langs het snijvlak, bacterien hoeven dus niet eens moeite te doen om over te stappen van maag-inhoud naar consumenten vlees) en dat strookt in mijn beleving ook niet met de manier waraop wij met onze koeien om (moeten) gaan, wij werken heel hard om de volksgezondheid te beschermen door onder andere zo goed als geen antibiotica toe te dienen, en de boete van onze slechte medicijnregistratie kan iedereen zich nog herinneren.

Maar dit terzijde; er was dus een 'polémique' van jewelste.
Vandaag kregen wij de reclamefolders weer binnen en ja hoor, je had er op kunnen wachten: de Auchan heeft het gat in het debat gevonden: Saveurs oriental: alles Halal!

If you can't beat them, join them!

(Toch even voor de goede orde: ik heb dus niets tegen Halal uit geloofsovertuiging, ik heb problemen met het feit dat de consument, de slagers en de boeren geen keuze hebben omdat grote slachthuizen alleen maar naar hun portemonnee kijken)

Rondje Vic-sous-Thil

Als het op zondag niet héél erg lekker wandelweer is, vinden we het vaak wel leuk om een stukje met de auto te rijden. Even van de boerderij weg en even gluren bij de buren: Hoe staat het met het perceel van Jean-Paul dat vorig jaar zo verwoest is door de wilde varkens? Heeft Daniel dit jaar voor de verandering eens wèl op tijd gezaaid? Hoe dik zijn de jonge stieren van meneer Rouleau? Heeft de topfokker van de regio, meneer Beaudot, zijn koeien nog of alweer buiten?

Maar gisteren hebben we 'onbekend terrein verkend': via achteraf weggetjes hebben we een rondje Vic-sous-Thil gereden, en dan ben je gelijk weer in het buitenland! Alles onbekend en omdat je de boeren zelf niet kent, is het gissen naar beweegredenen achter schijnbaar bizarre constructies.
Onze eerste indruk was: wat een arme en traditionele streek! We zagen zelfs nog een weiland van zo'n 2 hectare waar met de kruiwagen hoopjes mest waren verdeeld die dan, net als 50 jaar geleden, met de hooivork nog verspreid moeten worden! Ook zagen we eindeloos veel verlaten, half afgefikte huizen die desolaat in het landschap stonden en huizen die desolaat verlaten leken maar stiekem tòch nog bewoond werden.

Wel zijn de mensen in deze buurt erg creatief heb ik gezien:

Creatief met afrasteringen bijvoorbeeld.......

En ze horen zeker niet bij de wegwerp-maatschappij:

De jonge woudlopers uit de Donald Duck kunnen nog een puntje zuigen aan deze constructie (de schuur is nog in gebruik als hooibalen opslag)

Wat de boeren willen met de vele, vele percelen doodgevroren haver, weet ik niet. Wachten ze op een wonder? Of op een flinke schade-hulp vanuit de staat??

Het ergste kwam even later. Ik heb er geen foto's van kunnen maken want ik zat met open mond van verbazing te tellen wat ik zag. Rond één boerderij was uitgestald:
3 maaidorsers, in bouwjaar varierend tussen 1950 en 1980
5 verroeste ploegen
3 platte karren
9 trekkers van bedenkelijke staat
7 vergane auto's
1 iets wat ooit een caravan was
een zwik werktuigen, begroeid met bramen, waaronder een klepelmachine en een houtklover
kilo's en kilo's ondefinieerbaar oud staal
meer dan 100 balen stro in diverse staten van ontbinding
en.... en.... en.....

Dus mensen, u bent gewaarschuwt: de eerste die hier bij ons op het erf durft te beweren dat het hier een zooitje is, gaat linea recta mee in de auto voor een rondje Vic-sous-Thil! Wees gewaarschuwd!