Afscheid nemen

Als vleeskoeienboer moet je regelmatig afscheid nemen van je liefjes. Niet alleen bij bizarre en onverklaarbare oorzaken of "gewoon" ouderdom. Nee, het vaakst moet je afscheid nemen van gezonde en dikke koeien en stieren. Juist van gezonde en dikke koeien en stieren want die torsen het lekkerste vlees!

En of dat dan niet moeilijk is? Het antwoord zal je verbazen: als ik er niet bij ben is het het moeilijkst!
Zoals laatst onze Carla werd opgehaald voor de slager. Carla die zomaar stiekempjes van Fransje beviel. Om onduidelijke redenen hebben we Fransje nooit van zijn mama gespeend dus die twee hebben twee jaar gezellig samen geleefd. Tot dus vorige maand op een veel te vroeg tijdstip. Dankzij dit tijdstip en Carla's voorbeeldig gedrag hoefde ik niet te helpen bij het opladen, en dat heb ik geweten!

Direct aan het ontbijt begon het al bij het verslag van de ochtend: 'En Carla liep zò braaf het hok uit, ze keek nog 1 keer om naar haar zoon, alsof ze hem gedag wilde zeggen' (Slik, snif) De hele dag werd ik geplaagd door schuldgevoel: zal Fransje zijn mama erg missen? (het lijkt er niet op, maar dat terzijde)

Nee, dan help ik liever mee met onwillig vee; je wordt dan vanzelf zò boos op de heren of dames dat je uiteindelijk BLIJ bent dat ze op de veekar staan!

Ook al vond ik Alabonheur en Etiquette echte lieverds; nadat ze de nieuwe stal niet uit wilden, vervolgens niet rechtsaf richting plateau wilden, zich omdraaiden en mij bijna omver renden (en met dikke buik spring ik net iets minder makkelijk opzij dus ik vond het een beangstigende situatie), de nieuwe stal weer in waren gevlucht, weer die stal niet uitwilden, weer het plateau niet opwilden, na gescheld en gedreig de grote stal niet in wilden, maar toch uiteindelijk in een hok waren beland, had ik zò de pest aan deze dames dat ik ze de volgende ochtend zonder een traan te laten heb zien wegrijden.

Ze stonden op dezelfde kar als 7 stieren die voorheen echt stuk vor stuk leuke en lieve kalfjes zijn geweest met ieder hun eigen karaktertje en voorkomen: Faust en Farrie met hun flapoortjes, Gaston met zijn gekke knietje, Guido die zo aanhankelijk kon zijn, noem maar op.

Maar op de ochtend van vertrek werden het wilde kolossen die zonodig moesten vechten met alles wat ze tegen kwamen. Nu kwamen ze niet zo heel veel tegen: de veekoopman had zich achter een grote machine verschansd, Maaike stond slim achter een hek en de boer kon zo ontzagwekkend brullen en bewegen dat de stieren daar (tijdelijk) angst voor hadden. Maar toch was het nodig om die ene strobaal te kortwieken, alle aanwezige koeien uit te schelden, die vergeten hooivork te molesteren, met elkaar te vechten en vooral met veel kabaal en gedoe heen en weer te rennen.

Je begrijpt: toen ze eenmaal op de wagen stonden en de deuren dicht waren, dacht ik niet meer aan schattige oortjes en aanhankelijke stierkalfjes; het enige wat ik trillend en bevend kon bedenken was dat ik erg blij was dat ze opgeladen waren!

Kortom: afscheid nemen is helemaal niet zo moeilijk, zolang de koeien en stieren er maar voor zorgen dat je, in de laatste minuut dat je ze ziet, een enorme hekel of angst voor ze krijgt!

En dan gauw gaan knuffelen met de kleine schattige kalfjes en de brave koetjes en alles om je heen vergeten!