Onze zorgboerderij

Nee, niet voor hulpbehoevende (in welke vorm dan ook) mensen. Mensen kunnen op een rommelige boerderij makkelijk ongelukken krijgen en veroorzaken. En dat willen we niet. Geen trauma's, geen vervelende verzekeringskwesties, geen dure aanpassen om dit soort ellende te voorkomen....

Nee, wij zijn nog even in de gelukkige omstandigheid dat we elke cent en elke droppel (mentale) energie mogen steken in het drijvend houden van ons paleisje.

Maar liefde en zorg hebben we genoeg te geven! Dus onze gehandicapte haan wordt liefdevol heen en weer gesleept: 's ochtends uit het hok het erf over om onder het afdakje samen met zijn 6 vrouwen het ontbijt te nuttigen, 's middags zijn vrouwen achterna de schaduw in, 's avonds weer naar het diner. En tussendoor lopen we met handjes kippevoer en bakjes water achter hem aan, want héél moeilijk en héél langzaam kan hij wel wat rondstrompelen en een echte haan wil natuurlijk in de buurt van zijn kippen blijven (waarom die rotkippen steeds bij hem weglopen snap ik alleen niet).

En omdat de haan gehandicapt is geworden door ons toedoen (wie 's nachts de deur van het kippenhok openlaat, moet niet verbaast zijn als de vos er eens komt rondneuzen. De haan is dus letterlijk uit de bek van de vos gered) lopen wij braaf met hem rond.

Vandaag is het, na een aantal best aardig mooie dagen, weer eens vervelend koud en nat. Daar waren wij niet op berekend en meneer de haan ook niet: zijn dames waren gevlucht en hij had niet de energie om helemaal achter hen aan te gaan. Dus halverwege de ochtend lag hij nat, koud en uitgeteld halverwege het erf in de regen.
En dat kan niet.

Voor hem een herstelkuurtje naast de verwarming dus!