Leer je pappenheimers kennen

Jonge kalfjes voor het eerst naar buiten, dat blijft spannend. Zowel voor hun als voor ons. Wij hebben een klein weilandje, goed dicht omzoomd met stevige afrastering en dikke haag, een ideaal kalverweitje dus. Ware het niet dat ze daarvoor eerst 200 meter over ons toegangsweggetje moeten. En dat gaat normaliter als volgt: We zetten zo goed mogelijk alle kanten af waar ze niet heen mogen; met machines, touw en losse hekken. Dan gaat het hok open. De mama's weten meteen hoe laat het is, dus die stormen naar buiten om in een noodvaart het afgezette pad te volgen, hup zo het weiland in, alwaar ze een tijdje rennen, vechten, loeien en met hun kop in het gras duiken.

De kalfjes lopen de eerste passen braaf mee tot ze op de drempel van de stal staan en zich rot schrikken: wat een licht! Wat een ruimte! Wat een onbekendheid! En waar is mama??? Dus; vol op de rem, omdraaien en zo gauw mogelijk het vertrouwde hok weer in!
Waar wij ze dus met lichte dwang weer uit kunnen halen. Eenmaal buiten slaat de paniek echt toe en het maakt niet uit wat er in de weg staat; zonder enige vorm van instinct (of juist vol instinct?) rennen ze een kant op, het liefst de verkeerde om zich zo tussen machine en stroomdraad heen te wurmen, wat uiteraard nog meer paniek oplevert.

Met andere woorden: als de kalfjes eindelijk in het kalverweitje zijn, zijn wij kapot van het gebukt achter kalfjes aanrennen, en hebben de kalfjes toch een licht traumatische ervaring achter de rug.

Dat moest anders. Maar hoe? Ach natuurlijk; niet die lange wandeling maar gewoon recht tegenover de stal het weiland in; ze zien en horen mama dan altijd èn de kans dat mama even terugkomt om te kijken waar kalflief blijft, is een stuk groter.

Zo bedacht, zo gedaan. Tot we erachter kwamen dat het voor kalfjes ook heel eng is om je mama zo doldwaas in een weiland te zien rennen en vechten, en vooral als er ook al andere koeien in dat weiland zijn die gezellig meedoen. Wat doe je dan als kalf? Inderdaad: in paniek raken en wegrennen van die kermis! Een kalf in paniek ziet weinig. Ziet dus al helemaal geen prikkeldraad en, als wij niet heel hard rennen om er eerder te zijn om ze tegen te houden, rennen ze zo dwars door de draad.

Met als gevolg: tegen de tijd dat de rust is wedergekeerd, loopt bij ons het zweet van de gebroken rug en heeft het kalf ook geen prettige tijd gehad.
Weer wat geleerd......... Maar nu?

Het -tot nu toe- beste idee: mama's met kalfjes eerst in de lege nieuwe stal! Dat is nog redelijk vertrouwd en mama kan wel rennen en gek doen, maar heeft daar minder behoefte aan dan in een weiland. Ideaal!

En dan? Dan moeten ze toch eens naar buiten, het weiland in waar de hele club van de nieuwe stal is. Maar gelukkig kenne wij onze pappenheimers; rond een uur of 2, 3 in de middag ligt alles lekker te suffen en te zonnebaden en zal vàst niet geinteresseerd zijn in de komst van nieuwelingen.

Dachten wij.........

Arme kalfjes: terwijl zij ontdekten dat stroomdraad prikt, kwamen 40 koeien aangerend die met hun mama's de nieuwe rangorde wilden bepalen! Maar gelukkig was onze truc van de tussenstop in de nieuwe stal zo goed, dat de kleintjes niet volledig in paniek raakten (ze waren per slot het licht en meer ruimte al gewend), zodat ik een tijdje kon toe kijken hoe 44 koeien aan het vechten en rennen waren, en 4 kalfjes in het midden van het weiland, zij-aan-zij stil bleven staan loeien tot de rust was wedergekeerd.

Pfoe hee, het blijft ingewikkeld! En voor de kalfjes ook een beetje zielig.....