Boeren in de dop

Gisteren hebben de twee mini-boertjes echt helemaal zelfstandig geholpen met het omweiden van de club koeien van het Jacqueline-weiland.
Eigenlijk was dit de club 'de 32 van het hoge van Naudin' maar een week geleden hadden ze zelf bedacht dat ze het daar niet meer zo leuk vonden. Hoe het hek open is gegaan weten we niet maar op een zondagochtend stonden ze met zijn allen op het erf van de buren. Hier op de boerderij werd geen telefoon opgenomen wegens huilende kindjes en lawaaiige strokar-trekker, dus de buuf en haar dochter hebben heel stoer de koeien terug het weiland gejaagd en het hek gesloten. Op miraculeuze wijze ging het hek weer open en is de hele club het Jacqueline-weiland opgelopen. (Pfffff, wat zou er gebeurd zijn als ze in plaats van linksaf, naar rechts waren afgebogen?? Of als wij het hek van Jacqueline niet zo slordig open hadden laten staan??)
Enfin, nu er sneeuw ligt, kan je nergens meer gras vinden dus waarom de koeien ver weg bijvoederen als dat ook dichtbij kan? En dan eerst even de grote stal in met zijn allen om de hoogdrachtigen eruit te vissen.

En dat gaat tegenwoordig anders dan voorheen: de boer zet mbv trekkers alle wegen af die je beleefdheidshalve af kan zetten en de boerin pakt twee kindjes in en tuigt de wandelwagen op. En off we go: ploeter ploeter hobbeldebobbel over het niet-onderhouden weggetje, gelukkig houden de jongens wel van kermis. Op de grote weg even paniek: waar stal ik die kar? De bermen zijn veel te steil! Ach wat, met al die sneeuw kan geen auto hier hard rijden dus de jongens laat ik maar midden op de weg terwijl ik de koeien vertel dat ze niet naar het dorp mogen.

Achter de koeien aan ploegen wij weer terug en als we eindelijk bij de boerderij zijn aangekomen, is de hoogdrachtige al in een hokje gezet en kan de club van nu 31 naar het weiland tegenover het erf. Maar dààr hebben ze geen zin in!! Weer die nare witte troep in terwijl er hier in de stal het kuilgras voor het opvreten ligt? No way!

De kindjes net om het hoekje gezet zodat ik in de stal kon helpen om die onwillige koeien naar buiten te jagen. Het gaat niet snel en ondertussen is het wel tijd voor een flesje melk. De jongens vinden helpen erg leuk, maar hé; etenstijd is etenstijd en DAAR GAAN WIJ NIET MEE SJOEMELEN!! Eensgezind werd er dus tweestemmig gekrijst.

En daar was ik blij mee want hierdoor was het voor de koeien ineens lang zo leuk niet meer in de stal en vlotjes liepen ze het weiland in! Zo heeft ieder lid van het gezin zijn steentje bijgedragen aan deze onderneming.

Wat een goede boertjes in de dop toch?!