Steeds meer ontdekken

Als je zoals ik; een burger- en vaarmeisje, vrij plotsklaps verhuist naar een boerderij in midden-Frankrijk, dan heb je wel wat te ontdekken. Dat ontdekken gaat in kleine stapjes, steeds verder van huis.

Eerst de boerderij; is die gevaarlijke stier echt een gevaarlijke stier? Of worden er grapjes gemaakt? Een Charolais-koe is helemaal wit, heeft geen één vlekje. Mooi, dat is handig uit elkaar houden. Oeps, maar er bestaan ook Belgisch Witblauwe koeien die helemaal wit zijn, zonder één vlekje, wat nu?
Wat is goed gras? Wat is slecht gras? Waarom moet ik meer hooi geven dan vers gemaaid gras (oké; dat leer je snel; na een periode van hooi gaan de dames eensgezind aan de dunne op het moment dat je ze vers gemaaid gras geeft)........

Dan de taal: Ooievaar is hier geen vogel maar betekent 'tot ziens!' (Au revoir), als de vee-arts je toeblaft dat hij een sooodooo nodig heeft, dan moet ik dus een emmer met lauw water voor zijn neus zetten. En een stagiair die komt klagen dat ze puu doo heeft?? Heeft de trekker waar ze op zat geen koelwater meer? Is haar eigen waterfles leeg? Nee, ze heeft geen rug meer (pijn van het gehobbel de bobbel)........

En wààr in Frankrijk bevind ik me in hemelsnaam?? Ja, een uur rijden ten westen van Dijon, maar als ik de weerkaartjes zie bij de meteo na het journaal, wijzen de dames echt Dijon niet voor me aan! Maar dit probleem was ook gauw opgelost: In de winter woon ik bij dat groene vlekje dat (afgezien van de grote gebergtes in het zuiden en het westen) de laagste temperatuur van heel Frankrijk heeft. In de zomer woon ik bij dat groene vlekje dat (afgezien van de kuststreken in het noordwesten) de laagste temperatuur van heel Frankrijk heeft..........

En zo ontdek ik steeds meer en maak ik me het leven hier op het Franse platteland steeds meer eigen. Helemaal sinds ik afgelopen november mijn rijbewijs heb gehaald natuurlijk! Ik ben nog wel steeds blij dat ik èn duidelijk blond ben, èn die grote rode A op de achterruit heb, èn dat we, ondanks onze Franse nummerplaat, nog steeds de NL sticker op de bumper hebben. Als ik dus rustig met 70 kilometer per uur door het prachtige landschap tuf, heb ik drie redenen waarom iedereen me links en rechts met meer dan 100 kilometer per uur mag inhalen zonder dat ik me opgelaten voel.

Vandaag heb ik weer wat ontdekt: van dat groene vlekje op de weerkaart (ook wel 'Morvan' geheten) wonen wij op het allerkoudste plekje: waar bij ons op de boerderij de tulpen nog vrolijk bloeien, begint vanaf ons dorp de kleurenpracht: seringen, brem, allerlei kruipplanten in de mooiste kleuren,....... Terug op de boerderij snel ik naar de broertjes en zusjes en ja hoor; ze hebben al knopjes, dus over 2 weken zullen ze bij ons ook gaan bloeien!

Naast de boodschapjes bij de dichtstbijzijnde trekker werkplaats (op 40 minuten rijden) moest ik ook wat bij de supermarkt halen. Bij gebrek aan terassen in ons dorp, en dus bij gebrek aan "kijk-mij-eens-al-een-beetje-een-buikje-hebben" flaneer mogelijkheid, flaneer ik trots met mijn buikje door de supermarkt. Om er na 5 minuten achter te komen dat ik, van alle vrouwen die er waren, verreweg de dunste buik heb........ (terwijl er geen één andere zwanger te bekennen was)

Ik heb nog veel te leren over de Morvan en haar bewoners!