Die pedicure sessie hoefde ik niet; ik kan zelf mijn nagels wel knippen! (Toen ze mijn voeten zag bleek een pedicure sessie toch nodig; zo goed kon ik blijkbaar niet knippen en die steentjes altijd maar in mijn schoenen zwierven, waren geen steentjes maar likdoorns)
Nu een dikke buik het tenenknipwerk wel bemoeilijkte, had ik mezelf beloofd dat ik mezelf weer een pedicuresessie kado zou geven. Dus vol goede moed en me verheugend om een 'voetenverwenbeurt' reed ik naar Arnay-le-Duc.
Waar ik geen straat vond met naambordje, dus geen podologe-praktijk kon vinden. Wacht, misschien staat er op haar oude plek wel een adres met beschrijving........ Nee helaas.
Maar kijk, de voormalige buren zouden vast wel weten waar ze nu zat, even vragen..... Ja hoor; daarheen, naast de supermarkt moet je zijn! (Oh? de routebeschrijving die ik via internet had gaf iets heel anders aan, maar zij zouden het wel weten toch?)
Bij de grote supermarkt niets te vinden, geen mens had ooit van de 'rue Auguste Dubois' gehoord...... Gelukkig wist de man bij de benzinepomp precies waar ik heen moest; die straat uit, links aanhouden en dan zit ze aan het einde van die straat.
Wat er ook aan het einde van die straat zat, geen podologe. Onderhand wenste ik dat ik een mobieltje had......
Kortom, na heel Arnay-le-Duc doorgereden te zijn was er eindelijk iemand die wel echt wist wat ik zocht dus maar drie kwartier te laat stapte ik de wachtkamer binnen, waar ik werd verwelkomt door twee mevrouwen die al een tijd zaten te wachten: de podologe zou op vakantie zijn en haar vervanger was duidelijk niet snel.
Ach en ik ben de beroerdste niet; die twee vrouwen mochten van mij wel voor, dan had ik misschien meer rust om ook om die nagelknipsessie te vragen!
Weer drie kwartier later mocht ik naar binnen.
'Wie bent u en hoe laat had u uw afspraak mevrouw?'
'Ik ben Maaike en ik had eigenlijk om 17.15 een afspraak'
'Ehm, nee hoor, weet u zeker dat u niet op een andere dag zou komen?'
'Zeker weten, die fout heb ik al eens gemaakt en maak ik niet nog eens'
'Oh maar wacht even, u komt uit Saulieu, de podologe zit dààr op de woensdagen, ze heeft nu wel de mogelijkheid om daar zooltjes aan te passen!'
Spontaan kon ik bijna geen Franse zin meer uit mijn strot krijgen. Vechtend tegen de teleurstellingstranen liep ik naar buiten, het was onderhand 19.00 uur en ik voelde me heel, heel erg zielig.
En wat is er dan fijner om op de terugweg Bløf op te zetten, en heel hard mee te blèren met de zeeuwse kust waar ze zo lekker mosselen eten; zingen over het land waar ze vast nooooit zulke stomme miscommunicaties hebben en waar alles duidelijk en klantvriendelijk is? Je lekker een half uur wentelen in zelfmedelijden om tegen de tijd dat je thuis bent weer te genieten van die rare Fransozen die zo'n lekker rommelig land hebben waar de dingen nog fout mogen gaan?
Maar mijn boterham met gewone Hollandse kaas smaakte vanavond wel extra lekker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust je reactie achter!