zaterdag 28 februari 2009

Melk drinken en kopstoten


Is kalfjes melk geven leuk? Nou, reken maar! Het is leuk, aandoenlijk, schattig en grappig.
Eekhoorn met zijn prachtig bruine koppie naast witte Eduard die een dikke 5 minuten met volle ernst en concentratie zijn melk drinkt en als de emmer leeg is steevast aan het oor van Eekhoorn begint te sabbelen...... Earik met zijn scheve tongetje en opgetrokken neusje naast/tegen Eerdbeer die elke keer een ware witte baard heeft van de melk-spuug belletjes en Elle-est-belle die krampachtig probeerd ook een slokje melk te krijgen (krijgt ze alleen als de mannen het niet op krijgen en elke keer ontdekt ze weer na een paar slokken poedermelk: "nee, mama's melk is toch lekkerder")

Maar het is ook een ware sport waar je spierpijn van krijgt en je je techniek elke dag weer een beetje verbetert.......

Het zit namelijk zo; kalfjes hebben een instinct om kopstootjes te geven tegen de uier van de mama. Dit is om de melkproductie op gang te krijgen. Het is trouwens een grappig gezicht om een groot kalf van bijna een jaar bij zijn/haar mama te zien drinken; het lijkt steeds net of de achterpoten van de mama even van de grond komen, zo sterk is een kalfje met kopstoten!

Maar voor mij betekend dit: 2x ruim 5 minuten 2 emmers met elk 4 liter melk hoog houden terwijl een kalfje drinkt alsof zijn leven ervan af hangt! Eduard heeft hele grappige kopstootjes. Hij heeft meer een soort 'hupje', met zijn hele lijfje gaat'ie recht omhoog, bijna zonder de speen te verliezen. Eekhoorn daarentegen geeft kopstootjes tegen de speen zelf, elke keer spuit er melk uit. Niet allen tegen mijn overall, nee ook tegen mijn gezicht, mijn bril en zelf het plafond!!

Earik is (weer eens) een verhaal apart. Dit beestje stoot met zijn hele gewicht zo hard alsof hij een stormram speelt. Het voerhek schud en rammelt ervan maar als ik niet oplet heb ik hele plassen melk over de vloer! Heftig ongduldig kereltje........

En Eerdbeer? Eerdbeer stoot niet. Volgens mij weet Eerdbeer dat hij een heel mooi kalfje is met een eigen fanclub. Hij wordt een beetje nuffig en wil de laatste dagen pas beginnen met drinken als Earik klaar is en wegloopt. Alsof hij denkt; "Naast die wilderbras kan ik niet rustig genieten van mijn exquise maal."

Oh, oh en ik mag van mijn lief de beesten geen menselijke trekjes geven? Ze doen het zelf!


woensdag 25 februari 2009

Poep


Een groot deel van het werk hier op de boerderij heeft te maken met poep. Hoe? Dat varieert in grote mate. Het loopt van in de gaten houden of de kleine kalfjes geen diarree hebben/krijgen en goed opletten of de kleine kalfjesmeisjes geen plakje poep voor hun urine-uitgangetje hebben (plast zo moeilijk), via uiers schoonmaken als de mama in de poep heeft gelegen en merken dat je meer stro moet strooien als de koeien kuilgras hebben gegeten dat wat zanderig is (raken ze een beetje aan de dunne) tot en met opletten dat je niet geraakt wordt als je een koe insemineert of scheert.

Ook moeten de hokken natuurlijk af en toe uitgemest worden en de mest (als de boel wat gecomposteerd is) over het land uitrijden. Dit laatste is denk ik wel het leukste dat met poep te maken heeft. Mijn lief heeft nu een paar korte middagjes kunnen uitrijden en het wordt dan een ander mens. Ik denk vanwege verschillende factoren hoor; je weet dat als je mest kan rijden het weer en de omstandigheden best redelijk zijn (geen modderboel, geen bevroren grond, geen regen), je rijdt voor het eerst weer fijn hoog op de tractor over je weilanden (oh wat is het mooi) en je weet dat het gras er lekker van gaat groeien.

Maar vandaag hebben we iets met poep gedaan wat ik nooit had gedacht! Ter controle wil mijn lief steekproefsgewijs wat poep laten onderzoeken. Niet dat hij denkt dat de koeien vol wormpjes en parasieten zitten (dan zouden ze zich wel anders gedragen) maar meer voor de zekerheid nu de tijd eraan komt dat er wat clubjes koeien naar buiten kunnen.

Maar hoe doe je dat? Nou simpel: met een plastic handschoen aan ga je het gat in en 'schep' je er wat poep uit. Dat vervolgens in een klein potje moet en gelabeld moet worden. Met andere woorden: vandaag heb ik de assistente uitgehangen. En voor de duidelijkheid; ik heb niet Leontien Ruiters gespeeld en ook niet mevrouw Dobbelsteen! Nee, ik heb braaf potjes schoongeveegd en gelabeld maar gelukkig was er niemand die mijn gezicht kon zien!


(Nu achteraf moet ik toegeven; zo vies was het nou ook weer niet, het is vooral het idee. Mijn handen zijn schoner gebleven dan bij het gewone werk)

maandag 23 februari 2009

Kalfjes wegen

Vandaag hebben we kalfjes gewogen.

Wat een makkelijke zin......: vandaag hebben we kalfjes gewogen.

Gisteren hebben we 1 kalfje gewogen, dat was het verdraaid gedraaide kalfje. De vee-arts zei dat het een licht kalf was maar wij vonden hem nogal groot. Dus gisteren mijn lief op de personen-weegschaal (schoenen uit!) met het kalfje in zijn armen en daarna zonder kalfje. Dat ging inderdaad makkelijk! (Het kalfje was dus toch groot: 55 kg.)
Maar hoe weeg je kalfjes van 5 maanden en ouder? Die passen niet meer op een personen-weegschaal........
Het gaat om jongens en meisjes van 180 kilo en meer (de zwaarste vandaag was volgens mij 270 kg!) die niet gewend zijn om iets anders te doen dan in hun hok te eten, drinken, poepen, spelen en herkauwen.

We hebben dus eerst in het hok gekeken waar kalfjes die in paniek raken heen konden vluchten. Ja, ze gaan dan echt overal door- en overheen dus een belangrijk onderdeel van de voorbereiding is bijvoorbeeld een rooster boven de drinkbak knopen zodat ze daar niet langs kunnen.

De weegschaal is een soort aanhangwagentje waar ze aan de ene kant in kunnen en aan de andere kant uit. Gelukkig hebben we het vaker gedaan en alles goed voorbereid dus na een uurtje is alles wat gewogen moest worden gewogen. Pffffffff...... alles ging goed; met veel geduld en beleid zijn ze zonder paniek gewogen.

De 'weegmeester' kan alles direct invoeren in zijn computer zodat we nu al weten hoeveel gram iedereen gemiddeld per dag gegroeid is. Dit is interessant voor de boer; hij weet dat hij goed en genoeg voer geeft, of dat er iets moet veranderen. Ook is het interessant voor het stamboek; ze kunnen zo met heel veel gegevens van heel veel bedrijven bekijken hoe kalfjes van een bepaalde stier het gemiddeld doen.

Maar ja, hoe interessant het ook is te weten, ik ben blij dat we maar een paar keer per jaar wegen, het is iedere keer weer een spannende dag!

vrijdag 20 februari 2009

Eerdbeer

Dit is een bericht van mijn lief voor de lezers:

Voor iedereen die zich afvraagt of Eerdbeer nog bestaat kan ik zeggen: Ja, hij is er nog en het gaat heel goed met hem!
Er is zelfs een Eerdbeerfanclub waar je lid van kan worden, we missen alleen nog wel een voorzitter en een penningmeester.

Dr. House

Vandaag hebben we een mooi tochtje gereden. Mijn lief moest iets ophalen een half uur hier vandaan. En ik heb me heerlijk laten rondtouren. Op de terugweg waren we ons aan het verheugen op wat we vanmiddag zouden gaan doen: Hij mest uitrijden en ik fijn in het zonnetje gaten dichten die de wilde zwijnen in het weiland gemaakt hadden (de rotbeesten). Toen we thuis waren eerst maar eens gekeken naar de koe die zou moeten bevallen.

Hmm, dat is raar, er is niets gebeurd, ze is op hetzelfde punt gebleven als vanmorgen. Dat klopt niet, even voelen.......

Ojeee, de hele baarmoeder is verdraaid! Dat kan voorkomen maar niet vaak. Snel de vee-arts gebeld. De vee-arts die kwam is een kettingrokende norse, ook cynische, mopperende man. Maar geweldig kundig. Vorige maand was hij hier eens en liep hij met een kruk; hij had zijn knie verdraaid. Hij kwam toen steunend binnen en begon tegen mijn lief te blaffen: 'Maison, maison, qu'est-ce que c'est a l'Anglais?' Op het antwoord dat dat house was grijnste de vee-arts naar mij en steunde: 'Je suis dr. House'! (Arts in gelijknamige tv-serie) Vanwege zijn kruk en stijve been bedoelde hij maar ik moest inwendig lachen: hij is net zo'n norse lomperik als dr. House!
Vandaag kon er ook weer net een 'bonjour' af terwijl hij naar de koe in kwestie liep. Voelen, nog eens voelen.... Nee, het kalf is te groot, dat kreeg hij zo niet gedraaid.

En wat er dan gebeurd.... alsof een machine in werking wordt gezet....... In complete harmonie werken mijn lief en dr.House samen; koe in ander hok, voorbereiden, ontsmetten, verdoven, snee maken...... En nee hoor, daar begint hij weer te blaffen: Mijn lief moet ook een handschoen aan. 'Volg mijn arm naar binnen' gromt de arts. Braaf als hij is doet mijn lief wat hem gevraagd wordt. En dan is de arts weer zo supergoed: Hij laat mijn lief voelen wat er gebeurd is; een gratis les "zwangerschapsproblematiek". Ondanks zijn nukken is onze dr. House een geweldig kundige man met hart voor zijn vak (en misschien ook wel een beetje voor 'zijn' boeren?)

En het kalf is verder zonder problemen ter wereld gekomen en dartelt vrolijk om zijn bezorgde moeder heen!

donderdag 19 februari 2009

Van alle markten thuis

Nog even over cultuurverschillen: Er zijn ook overeenkomsten tussen charter-schipper en boer. Beiden moeten van heel veel dingen iets weten en beiden hebben te maken met levende have. Nu is het wel zo dat sommige gasten soms iets te veel zeuren en sommige koeien iets te weinig.
Zo zijn we de afgelopen dagen druk geweest met Ultrabelle (Inderdaad; geboren in het jaar met de U). Ze had zeg maar een gescheurde nagel. En dan klaagt ze niet, je merkt niets aan haar. Totdat het te erg wordt en ze eigenlijk niet meer kan staan en lopen van de pijn. Mijn lief is dus 2 tot 3 keer per dag als een toegeweide zuster bezig met wondverzorging. Maar het probleem is dat opstaan en bewegen haar ook zo veel pijn deed dat ze dat dus ook niet meer deed. Vol liefde krijgt ze eten en drinken op bed maar gisteren lag ze languit; blijkbaar wilde ze toch bewegen maar was haar linkerkant zo doof geworden dat ze door haar poten is gezakt........ Dus nu zijn we ook nog eens een paar keer per dag bezig met 'koerollen' dwz haar soms op de linkerzij leggen, soms op de rechterzij.

Mijn lief weet naast koeien, koeverzorging, motoren, grondbewerking, voedingskunde en gewassen ook veel van (moes)tuinen. Ik weet er dus he-le-maal niets van. Er is niet zoveel tuin aan boord van een schip. Maar gisteren zijn we op zoek gegaan naar opkomende lentebolletjes. We hebben ze samen in november geplant maar toen was ik ongesteld. Mijn lief raadde nog aan om stokjes te steken bij de groepjes bollen maar ik was in zo'n slechte stemming dat ik hem niet eens uitgeblaft heb maar gewoon genegeerd. Dom, dom, dom........
We hebben een 'gazon' (zie foto). Dat is nu nog niet echt een gazon, het is nu meer een natuurgebied. Bossen snoeihout, hopen bladeren, diverse onderdelen, brandhout etc etc etc. Er is dus nog wel wat te doen voordat we fijn onder de bomen aan de tafel kunnen zitten. En dat is dus nu het probleem!!!! Ik weet niet waar ik wel en niet kan lopen om op te ruimen! Is de sneeuw net weg, kan ik mijn ene voet niet voor de andere zetten omdat er overal bloempjes opkomen!
Ik heb nog veel te leren.......

dinsdag 17 februari 2009

Cultuurverschillen

Als je als vaarmeisje naar een boerderij gaat verhuizen, kan je erop rekenen dat je te maken krijgt met cultuurverschillen..........

Die cultuurverschillen ervaar ik op allerlei vlakken. Ten eerste al het jargon: Voor mij was een gaffel altijd die zware balk bovenin een zeil. Toen mijn lief mij in het begin vroeg om hem de gaffel te geven dacht ik dat hij grapjes stond te maken. Kon ik weten dat hij een hooivork bedoelde.....! Zo is voor mij een koekoek een houten iets verhoogd raam boven in het dak op een schip, niets vogeltje en het heeft al helemaal niets te maken met de koekoeksgaten van een koe!!

Er zijn natuurlijk ook cultuurverschillen tussen Frankrijk en Nederland maar daar zijn hele lessen over te geven (ik vergeet steeds of ik nou 2,3 of 4 zoenen moet geven bij een begroeting)

Er zijn zelfs cultuurverschillen hier in huis. Al zijn die goed te overbruggen hoor. Nieuwjaarsrolletjes en kniepertjes worden net zo graag gegeten als vlaaien (oke, vlaaien ietsiepietsie liever!), ik weet wat kallen is en mijn lief begrijpt me toch wel als ik weer eens ton tegen vuilnisbak zeg. Maar nu zit er een bepaalde periode aan te komen....... Er is een koptelefoon aangesloten op de boxen van de computer zodat de top 1111 allertijden rustig beluisterd kan worden.......... Het Al..f woord wordt te pas en te onpas gebruikt......... Ik zou toch echt eens carnaval moeten vieren.....

Ach, niet alle cultuurverschillen hoeven overbrugd te worden! ;-)

maandag 16 februari 2009

Gegevens verzamelen en bijhouden

Vandaag hadden we een meneer langs vanuit het stamboek Charolais. Hij ging alle raszuivere Charolais koeien die een bepaalde leeftijd hadden bekijken. De ouderen zijn al ingeschreven bij het stamboek, de jongsten komen later aan de beurt.
Het was een leuk gezicht; een 'stoere' man die met zijn campingtafeltje alle koeien langs ging. Hij had een hele lijst af te werken en administratie bij te houden: Hij moest een heel klein beetje kraakbeen uit het oor prikken voor DNA onderzoek en een heel klein labeltje in het oor doen. Ook ging hij de koeien bekijken, hoe ze eruit ziet. Dit om meer te weten te komen over wat welke koeien en stieren ver-erven. Ze willen het ras natuurlijk zo gezond en vitaal mogelijk houden dus als er van 1 stier wat mankepootjes komen, dan weet je dat je met die stier niet meer moet insemineren.

De koeien vonden het maar een stomme onderbreking van hun ontbijt. Maar ja, als je ze verteld dat het voor hun eigen bestwil is, kijken ze je aan alsof ze denken: 'die is niet goed snik'.

Zo hebben we vaker 'storende mannen' op het bedrijf. Laatst was een man die een groot aantal koeien fouilleerde om te kijken of ze drachtig waren. Ook dieren in de nieuwe stal De nieuwe stal is vrij open. Voor de koeien heel fijn, voor mensen wat minder! Ik moest met een lijst meelopen om op te schrijven wat zijn bevindingen waren, mijn lief sprak de koeien geruststellend toe en kroelde ze wat lekker terwijl die man voelde en op zijn echo-apparaatje keek. De koeien waren weer lekker aan het eten en genoten van een vrieszonnetje terwijl drie personen stijver en strammer werden en drie neuzen roder en roder. Waar die koeien geen last van hadden was het vieze windje dat bij dat zonnetje meekwam! Er werd ook steeds sneller gevoeld en gekeken. Ik ben benieuwd hoe goed hij zijn werk heeft kunnen doen!

Ach, zo blijft het toch nog mooi spannend welke koe wanneer gaat kalven! Je zou eens alles willen weten.........

zaterdag 14 februari 2009

Eind goed al goed?

Kleine kalfjes worden groot. Zo ook Earik, Eerdbeer, Eekhoorn en Eduard. En dat gaat razend snel eigenlijk! Ik merk het voornamelijk in het drinkgedrag. Nee, ik heb ze nog niet met een biertje gezien maar ze drinken 2x zoveel melk als 1,5 week geleden! Ze drinken niet sneller dus ze doen een stuk langer over hun ontbijt en avondeten. Dat betekent concreet dat ik 's avonds niets anders doe dat melk geven. Mijn lief rent heen en weer met korrels en aardappels, en moet daarna de andere stallen ook nog doen. Ik voel me dan best schuldig. Sta ik daar met twee speen-emmers heerlijk te genieten van Earik en Eerdbeer terwijl Elle-est-belle ook wel heel graag melk lust en dus de kinnetjes van haar vriendjes maar aflikt........ En achter mij is iemand zwaar aan het werk.

Gelukkig leer ik hier praten dus ik kon kwijt wat ik op mijn maag had. Mijn lief begon te lachen en zei: 'eigenlijk hou ik helemaal niet zo van melk geven dus ik ben blij dat jij het leuk vind'!

Eind goed, al goed dus. Ik kan blijven genieten van het gesabbel.

Niet helemaal.............!

Ik mis Orion! Haha, ik merk nu pas dat ik voorheen elke keer als ik aardappels haalde even stil stond om Orion te zien. Het is hier zo donker, de sterrenhemel hier is net zo mooi als midden op de Golf van Biskaje. Maar Orion had ik niet zo vaak gezien, die zie je alleen in de winter. En meestal was ik in de winter in een stad met lichtvervuiling............

Dus vanavond ben ik bewust even naar buiten gegaan om Orion te zien. En moest toch even denken aan die tocht (in de winter) met de Catherina naar de Kanaren..........

vrijdag 13 februari 2009

Rekenen

In het eerste jaar van de zeevaartschool (Enkhuizen) had ik een leraar die op een gegeven moment waarschuwde: 'jullie denken dat zeilen romantisch is he, mooie luchten, met een wijntje genieten van de maan....... Niets ervan! Zeilen is pure natuurkunde!'
Nu is het natuurlijk beide waar; zowel het wijntje als de maan als de natuurkundige principes van het zeilen.

Zo lijkt het voor mij ook bij boeren zo. Aan de ene kant de kalfjes, de weidsheid, de even mooie luchten als op zee........ maar ook rekenen, rekenen, rekenen! Vandaag zat ik er over na te denken.

Mijn lief rekent zich rot. Over de stal-indeling, over welke koe met welke stier insemineren (oke, dit is geen rekenen maar wel heel erg logisch nadenken: wat vererft die stier, wat vererft die koe, wat wil je, kan het qua bloedlijnen.....), maar vooral over voer en opbrengst. Het uiteindelijke doel is natuurlijk een hele blije maar ook lekker dikke koe verkopen. Dus: Hoeveel brengt de koe nu op? Als je hem/haar houdt, voor hoeveel euro eet hij/zij per dag? Hoeveel kilo komt hij/zij per dag ongeveer aan? Kan dat financieel uit? etc. etc.

Belangrijk hierin is de vraag: wat brengt een koe op? Ik denk dat ik niet zo goed kan rekenen maar neem de situatie zoals hij nu is: de voederprijs wordt hoger en hoger, de kunstmest prijs zakt iets maar dat kan ook makkelijk omdat'ie vorige maand sky-high was, de prijs die een koe opbrengt bij de vee-handelaar is bijna een euro per kilo gezakt........ En in de supermarkt merk je hier helemaal niets van!!

Snap jij het, snap ik het?

Maar gelukkig had het boer zijn meerdere kanten dus zolang ik dit niet snap blijf ik maar fijn genieten van de kalfjes en de mooie luchten, ooit zullen de prijzen wel normaler worden en zullen de kilo-knallers uit de schappen van de supermarkt verdwijnen.............

donderdag 12 februari 2009

Over slimme koeien, domme koeien en voerhekken

Bij ons eten alle koeien door voerhekken. Ze drukken dan de schuinstaande buis verticaal zodat ze er met de kop goed door kunnen. Nu kunnen wij ze in deze stand ook vastzetten. Voor als er bijvoorbeeld 1 koe uit een hok moet. Je zet dan alle koeien in dat hok even vast zodat je rustig die ene koe eruit kan halen. Nu zijn de hekken in de oude stal niet echt goed afgesteld, eigenlijk zijn ze best slecht afgesteld. Het is hier ook vrijwel nooit nodig om een koe vast te zetten.
Door die slechte afstelling zijn er plekken in zo'n hek waar, als er lekker eten aankomt, een koeienkop wel door past maar waar een domme koe niet weet hoe ze daarna haar kop weer terug kan steken. Zoals bijvoorbeeld de mama van Eva. Nadat ik haar drie keer had bevrijd, heb ik het gat maar even snel dicht gemaakt door er een paaltje voor te binden. Ja, ja, tijdelijke oplossing....... ;-)
Laatst hebben we 'prinsesje' bij de mama van Carla gezet zodat Popette een hok had om in te bevallen. De mama van Carla is al een tijdje wat traag met eten, het komt wel op maar ze neemt haar eigen tijd. Zo niet onze prinses! Eten = vreten geldt voor haar. Je kan verzinnen hoe het gaat; prinses eet voor twee en de arme mama van Carla krijgt alleen nog wat kuilgras dat over is. Ik had dus bedacht om prinses vast te zetten zodat de mama van C rustig kon eten. Maar prinses is niet gek, die deed net alsof ze vast stond en toen de mama van C ging eten, kwam ze snel los om mee te eten!
Ik boos het hok in natuurlijk; weg jij, jij hebt al gegeten! Maar die slimme prinses zag dat ik het toegangshek open had laten staan....... Ze maakte een schijnbeweging alsof ze daardoor zou willen ontsnappen. Daar trapte ik natuurlijk met open ogen in zodat prinses weer prinsheerlijk de korrels en aardappels van de mama van Carla kon oppeuzelen!
Over slimme koeien en domme koeien............

woensdag 11 februari 2009

Storm

Gisternacht heeft het gestormd! De voorspellingen waren ook onheilspellend; heel Frankrijk had zware windverwachting (In NL ook?) Het ging te keer, wat een lawaai! En dan lig ik in mijn bedje te bedenken dat ik in een huis woon, dat er niets kan gebeuren maar onwillekeurig moet ik dan aan de stormen denken die ik aan boord van schepen (in havens) heb meegemaakt. Zoals die in mijn eerste jaar; overal lekkage, lawaai en een vreselijk geschommel en opeens de luikenkappen van de buurman bij ons aan dek! Maar door de wind lagen we zo ver van de kade dat we ze niet of nauwelijks weer bij hem aan boord kregen.

Maar ja, in een huis heb je geen krakende masten en piepende trossen. Op een huis ook niet. Op een huis heb je wel zinken platen (op ons huis dan) en die kunnen wel los waaien! Dat was dus ook het geval; op twee plaatsen kon je van binnenuit de lucht bekijken. Nadat we eerst de beesten hadden voorzien kon mijn lief zich gaan voorbereiden om het dak op te gaan. Ondertussen waaide de hagel nog steeds horizontaal over de weilanden, maar ja, je moet toch.

Nu hebben wij een machine (the green mean machine, ik ben een klein beetje bang voor hem maar mijn lief heeft meer contact met die machine dan met mij.... Met andere woorden: zonder die machine zou hij zijn werk hier niet kunnen doen). Ik zou altijd nog eens leren om met die machine om te gaan zodat ik ook stallen kan uitmesten. En gisteren was dus de dag: Ik moest mijn lief omhoog brengen met de telescopic. Brrrrr, ik had liever eerst geoefend met minder kostbare lading! Gelukkig brak net de zon door toen hij in de bak stapte en -oh geluk!- het bleef zonnig en droog de hele tijd dat hij op het dak was. Precies op het moment dat E en J het erf opreden was hij klaar. Kon ik wel even showen hoe goed ik met de merlo overweg kon!

E en J zijn vrienden die hier 15 km vandaan wonen en daar een mooie gites/chambre d'hotes runnen. Voor hun is het nu laagseizoen zodat ze zich in "informele" sfeer bezig kunnen houden met hun hobby: koken. Ze kwamen mij ophalen om me te leren hoe ik zelf bitterballen kan maken. Geweldig leuk! Leuk voor 2 personen: voor mij omdat het heel leuk is om te doen en leuk voor mijn lief die af en toe heeeeeel graag bitterballen eet maar je kan ze hier in Frankrijk niet krijgen.

Gisteravond hebben we dus heerlijk gegeten. (Wel raar om zelf lekker ballen te draaien terwijl lief in zijn eentje alle beesten voert, maar aan de andere kant; hij heeft dat jaren allen gedaan) Maar E en J zijn E en J niet als er niet van alles bij kwam, inclusief zelfgemaakt vanille ijs met gevijzelde kardemommmmmmmm......... Ik weet wel van wie ik de komende tijd heeeeeel veel wil en kan leren! ;-)

maandag 9 februari 2009

rijk.....?!

Wij hebben een bijkeuken. In die bijkeuken bewaren we etenswaren (het is brrrrr koud in de bijkeuken), spul dat niet mag bevriezen of niet te vochtig mag worden (wat dus niet in de stal bewaard kan worden), oude overalls etc etc. Nu was het een beetje een rotzooi in de bijkeuken. Wat zeg ik? Het was een erge rotzooi! Nee, het was of er een bom was ontploft. Nee, het was of er een bom was ontploft en er daarna een kroegjool was gehouden.

Nu was ik die bende al een tijdje zat en opruimen hielp niet echt; als een olievlek breidde de troep zich uit. En hier zaten we dus echt met een dilemma. Mijn maakte het niet uit hoe, maar ik wilde kastruimte! Dat wilde lief ook wel maar ik wilde het NU, desnoods bij de bouwmarkt vandaan, hij wilde het ooit zelf maken. Natuurlijk veel steviger dan van de bouwmarkt..... maar wanneer??
Afgelopen zaterdag was de maat vol. Ik had bedacht dat ik wel ergens wat planken zou vinden en ik wist nog wat holle betonblokken; ik zou zelf wel iets maken!
Gelukkig was dit de situatie waarop mijn lief in actie kwam; Maaike zeulen met dat zware spul, nee dat kon niet. Uit de ene schuur werden wat balken getoverd, uit de andere wat dwarsverbindingen, de zoldering van de oude stal werd gedeeltelijk gesloopt voor mooie eikenhouten planken..... Wat spijkers en een hoop lol en daar had ik mijn opbergrek! (Nee, natuurlijk, het was een demo-model, hij zou later een veeeel mooiere maken en veel groter en en en.... Ik was gewoon blij!)

Wat een opgeruimde bijkeuken hebben we nu! En wat zijn we rijk! Dat realiseer ik me nu pas, nu alles mooi "uitgestald" staat. Gewoon te eten en te drinken, om zomaar te pakken. Zin in koffie? Pak maar. Zin in een glaasje melk? Pak maar. Zin in rijstevlaai? Pak maar. Oh nee, pak de ingredienten maar! Wat heb je nog meer nodig?

Vandaag waren we bij de Atac. Daar kwamen we de nieuwe vee-arts tegen bij de kassa. Een jonge jongen, zonder vriendin of gezin, niet van hier.

In de auto terug naar huis was ik stil. Hij zit hier dus moederziel alleen, in een dorp waar hij niemand kent, verdient genoeg maar werk zich ook een slag in de rondte....... Wat is rijkdom eigenlijk precies?

zondag 8 februari 2009

Claudia

Op zondag doen we, als het even kan, wat rustiger aan. Ook het opstarten gaat dan wat langzamer zodat we vandaag een half uur later dan gewoonlijk onder luid 'boe'geroep de stal betraden. Normaal is dat na een kruiwagen korrels en her en der wat melk gauw over maar vandaag.......? Claudia had blijkbaar heeeeeeel veel honger, ze bleef maar bezig! Ook na de aardappels bleef ze loeien. Even kijken of de drinkbak het wel deed, misschien had ze dorst? Nee, niets aan de hand. Dan maar door met kuilgras verdelen. Toen ik daar mee bezig was had de kleine Elisabeth een spelletje ontdekt: 'kijk eens mama, ik kan door het hek heen klimmen!' Ik heb haar wel 2 keer terug het hok in moeten sturen want kalfjes vrij op de voergang is niet heel erg, ze zullen niet weglopen maar de mama's worden zo onrustig als ze hun kindje niet bij zich hebben.
Ondertussen bleef Claudia vervelend; loeien, haar vriendinnen wegdrukken, de stiertjes in het hok naast haar uitjouwen....... Toen ik het stro in haar hok gooide en ze daar pontifikaal op ging staan zodat ik er niets mee kon, werd ik boos: Loeder! Maar de stiertjes in het hok naast haar waren ondertussen ook gek aan het doen, kijken wie de stoerste is enzo.
Het duurde even maar toen ging het lichtje branden: Claudia is tochtig! (Dat betekent dat ze deze dagen vruchtbaar is en de stiertjes reageren daar instinctief op)
De arme Claudia, ze weet gewoon uit gekkigheid niet wat ze moet.......... Dan ben ik gelijk niet meer boos. Alleen maar blij dat ze niet bij stiertjes in het hok staat: tiendermoeders zijn ook in de koeienwereld niet wenselijk, ze moet nog maar even wat groter groeien!

zaterdag 7 februari 2009

Eduard

Een paar dagen geleden, vlak voor het naar bed gaan mompelde mijn lief dat hij dacht dat Popette wel eens zou kunnen gaan bevallen in de (toen) komende 24 uur. We hebben haar naar een apart hokje gebracht en terwijl we dat deden, knapte haar waterblaas al (dit betekent eigenlaijk het begin van de bevalling). Precies op tijd dus! Ik ben maar lekker onder de wol gegaan, ik zou toch niet kunnen helpen. Mijn lief hield Popette in de gaten. Op een gegeven moment zag hij dat er nu toch wel een kalfje moest komen. Hij ging maar even voelen en ja hoor; twee kleine pootjes! Met een beetje hulp kwam er een klein meisjeskalfje. Voor de zekerheid werd er nog even goed gevoeld en......... neeeee........ ja toch! Nog een heel klein pootje! Popette had een tweeling gebaard! Allebei kerngezond dus mijn lief kon ook lekker slapen.

De volgende dag gingen we kijken; 1 kalfje lag wat apart en Popette was heel liefdevol het andere kalfje aan het likken. We dachten; mooi, dan doet ze straks die ander. Maar nee! Niets daarvan! Popette snapte er niets van; ze kon niet begrijpen dat beide kalfjes van haar waren!

Arme Eduard.......... Zijn zusje Elisabeth mocht fijn bij mama liggen maar het leek of mama zei: nee Eduard, ga jij maar naar je eigen mama.

We hebben het een dagje aangezien maar toen toch besloten hem bij Eekhoorn in het hok te doen; reuzegezellig voor Eekhoorn, al snapte hij er eerst ook niets van. Maar na een dag was hij wel blij met zijn nieuwe "broertje" (zie foto). Eduard groeit als kool, is al bijna even groot als Eekhoorn ook al is hij wel bijna 10 dagen jonger. En mama Popette is blij dat dat vreemde kalfje niet meer bij haar lieve kindje is.

Even puzzelen maar dan is toch iedereen blij en kan de boer gerust een hapje gaan eten!

vrijdag 6 februari 2009

Honger

Wat een dilemma vandaag! We waren nogal lang bezig geweest met het repareren van een machine en toen we zouden gaan voeren had iedereen honger: koetjes, kalfjes, katjes en hondje. Wie eerst? Ik besloot eerst korrels te geven. De korrels liggen in een oude (paarden?)stal en daarnaast is ook zo'n stal maar die heeft een klein doorgangetje naar hokken in de grote stal. Door dat "deurtje" kunnen jonge kalfjes (tussen 6 mnd en 1 jaar) heen en weer: rustig eten in het stalletje en daarna weer fijn naar mama. (Als ze bij de mama's gaan eten drukken de mama's ze weg en krijgen ze te weinig)
Die jongens dus eerst korrels. Ik werd braaf gevolgd door hondje en de poezen. Maar ooohhhh! Toen bleek ik een verkeerde keuze gemaakt te hebben: De jongeren waren lekker aan het eten toen het hondje besloot achter de katten aan te gaan! Een dolle achtervolging juist in het stalletje bij die kalveren. Die schrokken zich natuurlijk lam en renden snel naar mama. Niets rustig eten voor hun dus.
Zo leer je elke dag weer wat bij..............

PS ik heb even later nog gekeken, stonden ze weer lekker te smikkelen hoor!

Het leed van een boerin in wording, oftewel hoe dicht trots en frustratie bij elkaar liggen


Oh, wat begon de dag toch weer leuk! Zo gezellig die kleine kalfjes. Ik ging snel de koeien hun korrels geven terwijl mijn lief Earik en Eerdbeer de speenemmer gaf. Dat betekende dat Elle-est-belle alle ruimte had voor haar training tot sprintkampioen. Daarna kon de boer een paar jonge kalfjes helpen met drinken bij mama. De ene mama snapt maar niet dat dat rare gevoel aan haar uiers haar lieve kindje is. Zolang ze lekker aardappels eet en over haar rug en staart geborsteld en gekroeld wordt, gaat alles goed. Het andere kalfje snapt nog niet dat je geen melk krijgt als je gewoon een beetje aan de vacht van mama sabbelt. Ik loop dan trots door de stal. Trots op mijn lief die zo zorgzaam met zijn beesten is en trots op mezelf dat alle beesten lekker te eten hebben. Dan komt het moment dat onze wegen zich scheiden; hij gaat met de trekker de koeien in de twee andere stallen voeren terwijl ik met de hand de koeien in de 'kalfjesstal' strooi. Dat wil zeggen plakken stro in het hok gooien en met de hooivork los schudden. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Of de plakken zijn zo strak geperst dat ik ze amper loskrijg, met als gevolg pijn in mijn polsen en een minder goed humeur, of de plakken zijn zo los dat ze uit elkaar vallen op het moment dat ik ze in het hok wil gooien. Met als gevolg een halve plak stro op de voergang, een kwart plak in het hok en een kwart plak in mijn overall, onder mijn t-shirt! En dus ook een minder goed humeur............. Even later breng ik mijn lief een boterhammetje en een fles sap en loop ik vol trots door de stal; wat liggen ze er tevreden bij in hun mooi gestrooide hokken!


En ik wordt nog blijer want het voorjaar zit in de lucht! In de plantenbak in aan de zuidzijde tegen het huis staat steken de eerste tulpen hun blaadjes al boven de grond. Wat een heerlijk weer, het ruikt dan ook al echt anders.


Nu ga ik verder met Frans leren want dat blijft maar op een akelig laag pitje staan. Gisteren waren hier twee mannetjes van de vrije tijds vereniging van het dorp. Zij wilden de stal zien want ze hadden gehoord dat hier ook Belgisch witblauwe koeien waren en dat de boer zelf insemineerde, dat vonden ze wel cool. Ik heb gelijk laten informeren hoe het zat met die vereniging want voor mijn Frans is het best goed om met de bejaarden van het dorp rieten mandjes te vlechten! Ze zouden de president van de club op me af sturen.


Maar dat betekent dat ik nu een goede stok achter de deur heb om iets meer Frans te kunnen dan ik nu kan, want met alleen bonjour en au revoir kom je niet ver.

donderdag 5 februari 2009

Zingeving van naamgeving


Alle koeien hebben een naam en een nummer. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom beiden? Een nummer snap ik, dat is uniek voor iedere koe. Maar een naam? Het is ook niet altijd even makkelijk, dit jaar moeten alle kalfjesnamen met een 'E' beginnen
Vorig jaar hebben alle kalfjes hier dus een naam gekregen beginnend met een 'D'. Als je Dada, Doudou en Dido al hebt, ben je blij met een voetballer als Dirk Kuyt!

Ik dacht dat dit jaar het eerste stierkalfje maar naar mijn vader Erik vernoemd moest worden. Het is een schattig kalfje, helemaal wit met de puntjes van zijn oren zwart. Helaas wilde zijn moeder hem niet zodat we hem grootbrengen met poedermelk uit de speen emmer (is wel goed voor de band tussen hem en mij, het is een knuffelkalf aan het worden!) Mijn lief vond het niet zo'n goed idee om hem echt naar mijn vader te noemen, als er dan eens iets met het kalfje zou gebeuren, zou ik ontroostbaar zijn. Dat zou nog maar eens zo kunnen, ik ben per slot nog lang geen echte boerin. Dus.......... werd de naam Earik (ear vanwege zijn zwarte oortjes).


Nog even over de zin van namen; ik las op de site van http://www.ikbenboerin.nl/ dat het voor melkkoeien heel goed is om koeien echt bij de naam te noemen, ze zouden zich er beter bij voelen en meer melk geven. Zal bij vleeskoeien dan toch ook wel werken??

Het hagelslag dilemma........


Frankrijk is heerlijk om te wonen maar 1 ding mis ik toch echt......... hagelslag! Ik heb in mijn hele leven nog nooit langer dan een week zonder hagelslag gezeten dus dat ik bewust naar het buitenland ga (waar je zeker weet dat ze het niet hebben) was dus vragen om aanpassen. Gelukkig had ik daar de eerste maanden geen last van; een belangrijk deel van mijn verhuisspul bestond uit hagelslag en toen mijn moeder en zusjes met de kerst hier waren, is die voorraad aangevuld.


Maar vanmorgen was het toch echt zo ver. Licht leedvermaak bij mijn lief (hij is verslaafd aan appelstroop maar heeft nog een paar liter......) toen ik het lege laatste pak bij het oud papier gooide.


Tegen elf uur, na het voeren en strooien is het altijd weer leuk spannend: hebben we post? Ik wacht namelijk al drie maanden op inschrijving bij de Franse agrarische ziektekosten verzekering. Vandaag weer niets van die club. Wel een grote envelop van mijn moeder met leuke en minder leuke post die nog in Nederland aan komt. En......... Hoera! Lang leve moeders! Een zakje hagelslag; uitstel van executie! Mijn dag was al goed maar nu ben ik helemaal blij!

woensdag 4 februari 2009

Hondje


En dan zou ik natuurlijk het liefste NU de stal inrennen om al die lieve en leuke beesten te fotograferen.......! Maar dan moet ik iedereen wakker maken; het hondje dat niet van ons is maar gewoon eens is komen aanlopen en een clubje koeien heeft geadopteert om te "beschermen", Ileanore, de oudste koe van 15 jaar, Earik het jonge kalfje dat zo hard kan loeien, Elle-est-belle het mooie kalfje dat oefent voor sprint kampioen..... Nee, dat moest ik maar niet doen. Een foto uit 'het archief'van het hondje dan maar en dan is het voor Maaike's tijd om te gaan slapen!

Maaike heeft een blog....... voor hoe lang?

Elke keer als ik door de stal loopt denk ik; 'oh, dat zou die eens moeten zien!' of: 'oh, dat moet ik niet vergeten aan die en die te vertellen, zullen ze leuk vinden!' En komt het ervan? Niet echt........ zo druk, zoveel, zo....... etc etc.
Maar als het me lukt om via dit medium al die leuke, grappige, ontroerende taferelen te delen zou dat wel heel leuk zijn! En nooit geschoten is altijd mis dus ik probeer het gewoon.
Spannend voor een digibeet als ik maar ik zal nu op zoek naar wat foto's om te delen!