Perceptie van viezigheid

Na maanden zonder vrienden en familie over de vloer hadden we afgelopen weekend een soort 'aftrap' voor het zomerseizoen; zowel twee vrienden van mijn lief als twee vrienden van mij kwamen langs. De ouders van mijn vriendin hebben hier in de buurt een 2e huisje (zeg maar een paradijsje) dus die kwamen ook eens bewonderen waar Maaike nou uithangt en wat ze zoal doet. Erg gezellig allemaal met als grootste triomf dat er eindelijk echt een start is gemaakt met de ververij van de bovenverdieping!

Vanmorgen stond ik de voergang aan te vegen en bedacht me naar aanleiding van een weekendje rondleiding geven dat er toch wel vaak verschillen zijn in hoe mannen reageren op het feit dat we hier een potstal hebben en hoe vrouwen daarop reageren. Een potstal betekend dat je niet elke dag de mest weghaalt, maar dat je de koeien elke dag een fijne laag schoon stro geeft en dat de onderlaag eigenlijk al aan het composteren is.

Tot nu toe is mijn ervaring dat mannen het gegeven dat de koeien dus min of meer op hun eigen ontlasting leven voor kennisgeving aannemen en dat vrouwen dit een vieze gedachte vinden (Ik reken mijzelf, vooral de eerste tijd dat ik hier woonde, ook bij deze vrouwen!!).
Een typisch geval van verschil in perceptie van viezigheid dus? En nu ga ik deze theorie niet veralgeminseren naar huiselijke situaties, ik wil niet stoken in goede 'huwelijken' haha!

Maar het is een verschil. Terwijl de koeien het ook weer heel anders zien. Ik heb tot nu toe regelmatig meegemaakt dat je een koe een fijne dikke laag stro geeft en dat ze, nadat ze gepoept heeft, in haar eigen vlaai gaat liggen! Terwijl er zo veel ruimte schoon is...... ondankbaar beest? Nee, verschil in perceptie van viezigheid lijkt me.

En terwijl ik dit allemaal bedacht werd ik van verschillende kanten erg verongelijkt aangekeken. Her en der een boos geloei zelfs ook. Wat was het 'probleem'? De dames hadden lekker veel hooi gekregen maar ze bliefden liever kuilgras! Ondankbare beesten? Of een verschil in perceptie van wat lekker is?!

koeien kijken en koeien kennen

Als je als braaf (of niet zo braaf) vaarmeisje op een boerderij komt wonen, moet je natuurlijk van alles leren. Vooral ook over koeien. De enige koeien die ik kende waren die magere melkkoeien. En die ook nog eens voornamelijk van foto's of ver weg op een weiland. Maar ik vond hier de zoogkoeien dus maar dikke wezens. En net zoals Chinezen vinden dat wij westerlingen op elkaar lijken en wij westerlingen nog geen twee Chinezen uit elkaar kunnen houden, zo kon ik de witte Belgisch Witblauwe koeien niet onderscheiden van een Charolaise (die standaard wit zijn). Ook het zien in de trant van: dat is een mooie koe, of: dat is een fijne dikke koe, daar snapte ik niets van. Dus toen Dirk werd geintroduceerd met de woorden: 'Dit wordt onze nieuwe geile dekstier' Was het enige dat ik dacht: Wat knap dat je dat nu al kan zien.

Naarmate ik hier langer rondloop kan ik de Belgische van de Charolaisen onderscheiden en begon ik me heel langzaam af te vragen hoe je kon zien dat Dirk de nieuwe dekstier werd. Ik vond het maar een beetje een sukkeltje dat zich door zijn "roomie" Dido liet wegduwen bij het eten en verder maar wat dom lag te herkauwen. Nu is herkauwen wel een wezenlijk onderdeel van het koe-zijn maar toch....... als er in de stal een koe tochtig is, staan de 6 stiertjes tegenover Dirk met z'n allen gek te doen en te loeien terwijl monsieur rustig ligt toe te kijken.

Elke keer als ik bij Dirk en Dido in het hok ben om te strooien vraagt mijn lief: 'durf je wel in het hok bij zo'n gevaarlijke stier?' Ik wist nooit hoe ik moest reageren; die sukkel is toch niet echt gevaarlijk? Maar ja, zeker weten deed ik het niet. Totdat ik een beetje bang begon te worden voor de 6 stiertjes en niet meer bij hun ik het hok durf als er een koe tochtig is...... Heel langzaam begon ik te beseffen dat ik er misschien weeeeeeer ingetuind was! Zou ik het toch goed gezien hebben? Zou Dirk toch niet de nieuwe geile dekstier worden?

Op een gegeven moment versprak mijn lief zich toen hij tussen neus en lippen door eens vertelde dat je bij het vaststellen van een prijs voor een koe natuurlijk ook rekening moet houden met verlies op andere koeien zoals bijvoorbeeld Dirk. Aan de ene kant voelde ik me zo dom dat ik zo lang niet echt in de gaten had dat ik voor de gek werd gehouden, aan de andere kant ook wel een beetje trots; ik had per slot toch zelf ontdekt dat Dirk nog wel heel erg zou moeten groeien om indruk te maken op de dames!

Gijpen bij 7 Bft

Gisteren hadden we een (toch) bijzonder dagje; een aantal koeien waren verkocht en werden opgehaald. Dat blijft toch altijd even niet zo leuk, je weet dat ze eens weggaan maar deze koeien waren al meer dan 5 jaar hier, ze waren zelfs vanuit Nederland mee hierheen verhuist! Maar ja, als je geen koeien verkoopt, verdien je ook niets. Dus gisteren een soort gangetje gecreeerd waar ze tijdelijk konden staan en toen ging mijn lief het hok in om de desbetreffende beetsen rustig naar het hek te dirigeren en ik zou dan op het juiste moment het hek open en dicht doen. Meestal gaat het goed; als je maar rustig blijft en alleen even een stok omhooghoudt alsof het een hek is, dan denken ze al: 'oh, daar kan ik niet heen, dan ga ik de andere kant op' En als je het goed doet lopen ze zo naar het hek.

Maar gisteren leek het of de koeien aanvoelden dat ook papa Vladimir weg moest. Ze waren allemaal wild heen en weer aan het springen alsof ze een afscheidsdansje hielden! Maar dan vind ik het allang niet leuk meer. Ik ga nog liever gijpen bij windkracht zeven dan dat ik in een hok sta waar 8 koeien van elk meer dan 700 kg op en neer huppelen!

Uiteindelijk waren papa en 4 dames in het gangetje gemanoeuvreerd, 1 dame moest weer terug. Maar daar had ze helemaal geen zin in! Steeds als ze bijna bij het hek was dacht ze: 'nee, toch maar niet' terwijl haar vriendin dacht: 'ja, laat ik eens terug gaan naar waar ik vandaan kwam'! Het was dus steeds: doe het hek maar open, o nee toch niet, ja nu open, o nee toch niet. Op een gegeven moment leek het te lukken en liep de koe rustig naar het hek. Dat vond het hondje zo goed van ons dat hij uitbundig begon te blaffen zodat het circus weer op nieuw kon beginnen! Het duurde eigenlijk maar een minuut of 10 maar leek een eeuwigheid voordat de juiste koeien in de juiste ruimtes waren. Gelukkig, stap 1 geslaagd!

En toen leek het op Troika een stem had gekregen en zei: 'He jongens, weten jullie nog dat je begin december een paar jonge stiertjes hebt weg gehaald bij ons clubje? En weten jullie nog dat was gebleken dat die stiertjes ondanks hun jeugd waarschijnlijk toch een paar "tantes" gedekt hadden? Nou, check mij even als je wil!'

Nooit aan die mogelijkheid gedacht! Ojee, even voelen dus......... Ja hoor, Troika is al zeker 4 maanden drachtig! Haha! Snel de handelaar gebeld om te vertellen dat er 1 koe minder kwam! Troika blijft dus nog gezellig een tijdje hier, ben benieuwd of het een jongetje of een meisje wordt!

Echte boeren, echte schippers, echte vrouwen

Vannacht hadden we een Nederlandse boer te logeren die hier in een buurt een stiertje had gekocht en vandaag dat stiertje zou ophalen. Gelukkig had ze voor de lange rit een vriendin gevonden die mee kon. ZE?? Ja, we hadden vannacht twee vrouwelijke boeren in huis. Niks geen boerinnen, nee echte boeren in de complete zin van het woord met alle kennis en kunde die daarbij hoort (een beetje als boer Agnes uit de TV serie 'boer zoekt vrouw' dus)

Ik was wel wat onder de indruk van het idee, ze doen niet alleen dingen als voeren en melken maar ook maaien, balen persen, insemineren en 'echte-grote-mensen-bedrijfsbeslissingen-nemen'. Bijvoorbeeld over hoe hun nieuwe stal eruit komt te zien of over wel of niet een dekstier kopen en welke dan. De gesprekken gingen in het begin dan ook vooral over koeien, de prijs daarvoor, voer etc. Gelukkig ging het later ook over zaken die ik kon volgen zoals het gaan wonen in het huis van je schoonouders (kon ik volgen, niet omdat ik daar ervaring mee heb maar omdat de verhalen precies op die uit BZV leken!)

Ik begon me steeds meer op mijn gemak te voelen en kon de boel eens van een afstandje bekijken; deze vrouwen doen gewoon wat ze heel graag doen, in hun geval boeren. Ze hebben het lef om een eigen bedrijf te starten met alle risico's die daar bij horen. Eigenlijk precies zo als mijn vriendinnen ook doen! Wat is het verschil tussen vrouwen die boer zijn en vrouwen die schipper zijn? Er zijn meer overeenkomsten dan verschillen besloot ik; beiden durven ze te gaan voor hun passie, beiden kunnen zich staande houden in een mannenwereld en beiden blijven ondanks hun stoere beroep en uitstraling toch echte vrouwen. En wat voor vrouwen!

Dilemma's

Gisteren is hier een boer uit het zuiden van Frankrijk langs geweest (vlak bij Albi pap!). Hij had zijn vrouw mee voor de gezelligheid want het was een goed eind rijden. Een aantal jaar geleden heeft hij hier een stier gekocht om op zijn melkkoeien te zetten en hij was daar zo tevreden over dat hij hier weer een stier wilde kopen. Nu hadden wij Cowboy voor hem en de koop was snel rond. Na de lunch gingen de beide boeren nog even bij de jongere stiertjes kijken en toen viel zijn oog op Eerdbeer! Toen mijn lief me dat vertelde moest ik wel even slikken; natuurlijk zou Eerdbeer ons een keer moeten verlaten maar nu al?? Ik probeerde dapper niets te laten merken en vroeg heel professioneel naar de vraagprijs.

Vandaag hadden we het er nog even over en we kregen een leuke discussie:

Hij: Wat denk je van de prijs voor Eerdbeer?
Ik: Tsja, wel oke toch?
Hij: Maar Eerdbeer is nog zo jong......
Ik: Dan is het toch helemaal een goede prijs?
Hij: Ja maar stel je voor; het kereltje moet dan in de veekar helemaal naar zuid Frankrijk!
Ik: Hij heeft het daar heel goed; lekker klimaat en een aardige boer
Hij: Maar toch; dan moet hij hier weg, helemaal alleen
Ik: Hij heeft ome Cowboy toch?
Hij: Die kent hij nog helemaal niet! Wat ben jij hard!
Ik: (slik) Nee, helemaal niet maar hij krijgt het echt heel goed daar!
Hij: Ik kan er niet over uit, ik ben helemaal niet gewend om zulke jonge beestjes te verkopen. Acht maanden oke maar 2 maanden??
Ik: Maar hij drinkt nu toch al nauwelijks meer bij mama?
Hij: Nee, maar hij heeft het zo gezellig hier met Earik en Elle-est-belle en hij heeft hier zijn fanclub en de cursus die hij volgt is ook nog in volle gang!
Ik: (heel langzaam doorkrijgend dat ik ergens een klein beetje voor de gek werd gehouden): En wat als je Eerdbeer houdt?
Hij: Dan kan ik veel meer voor hem vragen en loop ik het risico wel maar blijf ik die boer als goede klant houden
Ik: Ohhhhh........!

Waarschijnlijk blijft Eerdbeer hier dus nog een paar jaar en kan ik rustig aan het idee wennen dat hij hier ooit weggaat om daar in het zuiden voor hele mooie nakomelingen te zorgen!

Ligt ze er niet mannelijk bij?

Mieneke is man geworden! Nou ja, niet helemaal zo letterlijk natuurlijk maar ze blijkt of lijkt een mannetje te zijn. Tenminste; even onder haar poepgaatje zijn twee balzakjes te zien, het ziet er in ieder geval anders uit dan bij haar broertje Teigetje. Zijn achterkantje lijkt op de achterkantjes van de vrouuwtjespoezen die we thuis hadden. Hmmmmm Mieneke dus man en Teigetje vrouw........

We hebben ook nog nooit echt interesse gehad in het geslacht, twee nichtjes en een neefje hebben de namen bedacht voor de katten en als er dan een kat een vrouwennaam heeft en een kat een mannennaam, dan zijn het in het dagelijks woordgebruik een vrouwtje en een mannetje.

Maar moeten we nu opletten wat we zeggen? In ieder geval wordt het wel verwarrend! We hadden het over castreren, dat is nog wel te betalen ten opzichte van steriliseren, we moeten per slot oppassen dat Mieneke haar zusje niet bezwangerd..... euh, haar broertje..... euh, zijn zusje!!

Ach, wie ook welk geslacht heeft; Mieneke blijft Mieneke en Teigetje blijft Teigetje. En de discussies of de katten nu luie verwende beesten zijn die niets anders doen dan een beetje in de zon liggen of dat de katten gezellige beesten zijn die meehelpen de gemorste melk opruimen en mee gaan wandelen......... die discussies zullen hier op 'de ferme' wel blijven bestaan!

Brand meester

Vandaag hebben we een avontuur gehad! Het begon heel onschuldig met de vraag van mijn lief of ik in de kamer die we als kantoor gebruiken een scheet had gelaten. Ik lachen: nee, hoor! Maar ik moest echt maar eens ruiken. In al mijn na-iviteit ben ik gaan ruiken en inderdaad: het rook of iemand een scheet had gelaten. Dus toen ik zei dat ik erin getrapt was, dat hij daar zelf een scheet had gelaten verwachtte ik een: '1 april!' antwoord. Maar nee. Hij begon zorgelijk te kijken, wat zou het dan zijn? Het stonk wel erg en leek zelfs een beetje op een brandlucht. Ineens viel het kwartje; de kachelpijp die beneden in de kelder de schoorsteen in gaat was niet roodgloeiend omdat hij de kachel zo hard had gestookt; het ding stond in brand! Snel naar boven waar een kijkluikje in de schoorsteen zit en inderdaad: brand, we hadden dus een schoorsteen brand. Heel even kort overleg, wat doen we? Toch maar snel de brandweer bellen!

Bij ons beste weten zit er een brandweer in het dorp maar het duurde wel lang......... 1 kopje koffie......... 2 kopjes koffie.......... Ha, daar zagen we ze! Met zwaailicht en sirenes op de doorgaande weg hard voorbij rijden............ Even later werden we gebeld; waar zitten jullie? Ze zaten bij de buurman dus uitgelegd dat ze +/- een kilometer terug richting dorp moesten en dan de eerste afslag links. En daar zagen we ze weer hard voorbij rijden met sirene en zwaailichten, de afslag volledig over het hoofd ziend!

Toen ze voor de tweede keer bij de buurman waren hebben we ze maar met de auto opgehaald en hierheen begeleid. Ik was allang blij dat er niets ernstigs was, stel je voor dat er grote brand was, dan was het huis nu wel plat!

Ondertussen was de echte brand in de schoorsteen wel gedoofd maar de boel was natuurlijk nog steeds stikheet en aan het gloeien. Er kwamen een paar hele jonge jomgens in een grote glimmende speelgoed auto het erf oprijden. Ik werd er wat melig van; het begon op een slapstick te lijken maar ze hebben heel serieus de brand geblust, ook al had 1 niet in de gaten dat we 2 schoorstenen hebben dus die begon van alles in de woonkamer te verschuiven om de kachel daar te gaan demonteren. Maar nadat we hem hadden verteld dat hij echt in de kelder moest zijn was daar de kachel snel ontmanteld. Daarna sprong mijn lief ineens weer in de auto, naar wat bleek om de ladderwagen bij de buurman op te pikken.

Al met al hebben de mannen goed werk geleverd. Voor ons ligt er nu natuurlijk nog een hoop werk te doen maar dat hoort erbij. Een ding is zeker; we gaan nu echt werk maken van het aanvragen van een officieel bordje dat mensen naar de boerderij wijst!

Eten op bed

Een paar dagen geleden hebben we geknutseld met hekken en touw. We hebben een klein hokje in een groter hok 'gebouwd'. Het is echt een heel klein hokje, we noemen het al gekscherend de gevangenis. Waarom zul je denken? Dat verdient uitleg:
Koeienmoeders zijn meestal heel zorgzaam met hun kindje. Dan heb ik het niet over bijzondere gevallen als Earik en Eduard maar gemiddeld gezien. De mama's worden onrustig als je in hun hok komt om stro te verdelen; ze gaan dan echt voor hun kalfje staan om te verdedigen en regelmatig krijgt het kalfje een wasbeurt in de vorm van grote likken met de ruwe mamatong. Ook zie je ze regelmatig lekker tegen elkaar aan liggen.
Maar als er eten bij komt kijken veranderd er veel! Dan is er een survival of the fittest en komt er een kalfje soms in verdrukking. Maar het loopt altijd goed af! Zo gebeurde er laatst iets dat het enige lid van de Eerdbeer-fanclub in woede deed uitbarsten: Eerdbeer stond braaf en rustig te wachten op zijn melk toen zijn eigen mama zag dat er nog wel 1 aardappel lag! Zij was zo gulzig in het te pakken krijgen van die aardappel dat ze de arme Eerdbeer letterlijk door het hek heen duwde! Arm kereltje; zo sta je te wachten op je melk, zo sta je op de voergang! Maar gelukkig heeft hij er niets aan over gehouden. Ook Earik huppelt nog vrolijk rond ook al heeft hij af en toe een flinke kopstoot gekregen omdat hij net bij een openming stond waar misschien ook wel wat korreltjes lagen.
Met andere woorden: de jongens en Elle-est-belle moesten maar eens rustig kunnen eten. En dus zijn wij aan het knutselen gegaan. Nu hebben ze een mooi plekje waar ze niet weggeduwd worden. Ze hebben nu ook ruimte voor een emmer met speciale kalfjeskorreltjes zonder dat een mama die wegkaapt.
Ook al is het een klein hokje; het lijkt erop dat ze er heel tevreden mee zijn, ze gebruiken het nu zelf als 'dining-room', 'kleinste kamertje' en slaapzaal ineen!

Liefde

Oef..... Ik was even heel hard van mijn roze wolk gevallen. Maar gelukkig ben ik nu weer verliefd! Nee, ik heb het niet over mijn liefje maar over het hondje. Ik heb altijd een moeizame band met het hondje gehad. Hij is eens aan komen lopen, waarschijnlijk hoorde hij bij een jager. Er is een ander hondje dat komt regelmatig hier maar die is zo tam; die leggen we in de veranda en bellen zijn baasje. Maar 'ons' hondje was verschrikkelijk schuw en bang voor mensen. Hij kwam niet dichterbij dan 3 meter dus we konden niet zien of er een nummer op de halsband stond. Maar voor koeien was hij niet bang en hij heeft een clubje koeien 'geadopteerd'. Het was leuk te zien hoe het hondje zijn clubje beschermde!

Maar toen de beesten in de stal kwamen en het hondje bepaald agressief begon te reageren als ik in de buurt kwam, werd ik minder blij. Maar zoals het gaat met hondjes; vanaf het moment dat ik hem begon te voeren, begon hij mij te accepteren en heel langzaam bloeide de liefde weer op.

Ohhhh, zo schattig dat mijn lief hem heel voorzichtig al over zijn snuit mag aaien! Ohhh, zo vertederend als hij heel even aan mijn hand snuffelt! Ohhh, zo leuk als hij een stukje mee loopt! (Niet ver hoor, net buiten de poort keert hij weer om; hij moet de boel natuurlijk goed bewaken vind hij zelf!)

Maar vorige week ben ik van mijn roze wolk gedonderd. In 1 weekend heeft hij:

1) Mijn slipper tot hele kleine stukjes gekauwd

2) Een haas gevangen en opgegeten

3) Een hert opgejaagd en haar kindje de andere kant op.

Ik moest zo denken aan dat arme olifantje op de DVD 'Earth', die door de sneeuwstorm verblind het spoor van zijn moeder volgt, alleen wel de verkeerde kant op de woestijn weer in...... Gelukkig zijn ons hertje en haar kind niet verder dan 50 meter uit elkaar geweest, ze zullen elkaar in het bos wel weer gevonden hebben maar mijn liefde voor het hondje was tijdelijk over!

Maar vandaag.......... het regende en het waaide en hij zat zo trouw te wachten! Weliswaar naast zijn etensbak maar dat doet er niet toe; ik ben weer verliefd!!

Un, deux, trois........

Joepie, ik kan eindelijk weer eens doorwerken met voeren en strooien!

Wat was er aan de hand? Nou, verschillende dingen. Het begon met Truus, de jongste en veruit kleinste van de olijke tweeling. Zij heet natuurlijk geen Truus want haar naam begint met een 'E', officieel is haar naam Excuse. Hmmmmm.......... Truus dus!

Maar Truus is zo klein dat ze niet makkelijk hooisprietjes en korreltjes van de voergang kon eten. Want deed de donder? Gewoon door het voerhek heen de voergang op! Maar de terugweg kon ze niet altijd weer vinden. Dus een paar dagen was het voor mij: 2 hokken strooien, Truus naar mama, 2 hokken strooien, Truus naar mama.... etc. Dat ging nog redelijk goed want ik hoefde alleen het hek open te zetten en Truus te roepen en daar ging ze, net een hondje.

Maar haar zusje Extase vond het wel interessant, vooral ook de stiertjes in het hok naast haar dus een paar dagen geleden konden we Extase tussen de stiertjes weg halen, dat nam al wat meer tijd in beslag!

En gisteren was het helemaal erg; Truus ging op onderzoek en ontdekte dat er een openstaande schuifdeur naar buiten was en Extase werd bijna plat geduwd door spelende stiertjes........ Toen hebben we de beide dames met mama naar een hok in de grote stal gedaan waar ze niet konden ontsnappen!

Deze dames waren de leuke tijd-in-beslag-nemers. Wat de afgelopen dagen ook lang duurde was het stro strooien. De plakken zaten zo vast op elkaar dat ik de hooivork er niet in kreeg geprikt. Mijn lief heeft dus als een echte gentleman de plakken in de hokken gegooid waar ik ze uit elkaar probeerde te slaan met de hooivork. Dat duurt lang en is een stoffige bezigheid (en ook soms een enge als stiertjes met hoorns mij willen helpen..........). Maar gelukkig is deze slechte baal op! De stroleverancier moet wel met hele goede voorstellen komen willen we nog stro bij hem kopen; gister zijn we de hele middag weg geweest om een nieuwe aandrijfketting voor de strokar te kopen, de oude was gebroken vanwege het plakstro dat geleverd is!

Zo gaat er hier in Frankrijk dus veel tijd zitten in dingen waar je helemaal geen tijd in wil steken. Nee, ik ben nog steeds niet bijgeschreven bij de verzekeringspolis van mijn lief en nee, het hout dat de buurman geleverd heeft brand nog steeds niet goed. Tussendoor blijven we bellen met de moddermaker. Deze meneer zou voor de erfverharding rond de nieuwe stal zorgen, maar het was modderiger dan aan de andere kant van de stal, waar niets gebeurd was! Nadat we hem 2 weken lang elke dag gebeld hadden kwam hij op een avond langs om te kijken. En raad eens wat zijn antwoord was? 'Ja maar meneer, u moest hier ook helemaal niet met zwaar materiaal over rijden'!

Tot tien tellen lukt me nu wel in het Frans........!

Kriebels

Oh, het kriebelt, het kriebelt zo! Nou, eigenlijk kriebelt het niet alleen; het prikkelt, het bubbelt, het jeukt en het zindert! Ik voel me als een hondje zonder staart: ik wil kwispelen maar kan het niet.

Ik heb namelijk voor het eerst een eigen tuin. Een tuin waar ik dingen in mag en ga doen. Onder andere een moestuin. En nu is het voorjaar in de lucht! Ik huppel en spring als een kind zo blij om de eerste krokusjes en de jawel 2 (!) sneeuwklokjes heen. Blij dat ze er zijn en blij dat ik die namen niet was vergeten. In al die jaren varen ben ik al mijn bloemetjes en planten kennis (en dat was al bedroevend weinig) verloren.

Ik moet dus echt van nul af beginnen. Mijn lief niet, die heeft al jaren een moestuin. Hij was dus ook vrij nonchalant in zijn 'ja, dat komt wel'. En daar kon ik juist helemaal niets mee! Wat komt wel? Moeten we niet alvast gaan spitten ofzo? Wanneer kan ik zaadjes en kleine plantjes kopen?

Dus zondag heb ik een les tuinieren gekregen. Geleerd over bemesten, spitten, gemiddelde dagtemperaturen optellen etc etc.

En toch....... hoe zeer ik vertrouw op zijn kennis en kunde, toch kon ik het niet laten om eens op internet te struinen. En ja hoor! Een site waar ook per maand een overzicht wat je allemaal in de tuin kan/moet doen. Voor maart een hele bladzijde! Ik kan dus wel veel dingen doen! Snel lezen.......... Oh......... de grond moet niet te nat zijn en niet te koud........ Dat is hier dus wel het geval...........

Ik moet mijn enthousiasme toch echt nog bedwingen en mijn zinnen zetten op dingen doen die nu wel goed kunnen. Gelukkig zijn er daar genoeg van en ga ik gewoon af en toe even bij 'mijn' krokussen zitten dagdromen, daar heb ik geen last van natte koude grond!