Rustig dagje?

Vanmorgen was ik moe. Moe van 2 maanden continu regen. Moe van de bij regen behorende eeuwige modder. Moe van de bij regen behorende korte grijze grauwe dagen. Moe van de bij regen behorende lekkage in huis, juist voor de deur van de w.c. zodat je 's nachts niet meer halfslapend naar de w.c. kan (tenzij je natte voeten niet erg vind). Moe van de bij regen behorende confrontatie met onbetrouwbare Fransozen; Meneer Aires die de verharding rondom de nieuwe stal had gelegd en die, nadat wij over de modder hadden geklaagd, verbaasd uitriep dat we er natuurlijk ook niet met zwaar materieel overheen hadden mogen rijden, en Phillipe die al bijna 2 jaar roept dat hij echt binnenkort de dakgoten komt installeren.

Kortom; vanmorgen had ik me voorgenomen dat ik na het voeren alleen wat stieren zou scheren en na de lunch he-le-maal niets zou doen. Ach wat, zelfs die stieren ging ik niet scheren.
Uiteraard moet je dit soort plannen niet maken als je op een boerderij woont. Het begon half drie al, toen ik Garfield zijn melkje wilde geven; het arme beestje was ziekig en had last van zijn darmen. (Dat hoort niet bij een rustige middag! Bij een rustige middag hoort geen tegenslag!) En lag Extase te bevallen.

Mevrouw had het hele circus besteld/gekregen:

Hoe lief en aanhankelijk ze normaal ook is, door alle hormonen hield ze ineens niet meer van mensen. Dus wij stonden daar klaar met een emmer warm water, handschoenen en glijmiddel om eens te voelen hoe het vanbinnen zat, maar steeds als we maar 1 stap verzetten, sprong Extase op om ongemakkelijk heen-en-weer te lopen. Uiteindelijk hebben we haar met korreltjes naar het voerhek gelokt en zo konden we eens voelen. Terwijl Extase kreunde en steunde, moedigden alle 25 vetmest-stieren haar aan; een lawaai van jewelste wat natuurlijk niet echt bevordelijk was voor het geboorteproces.

Dus de eerste poging gestaakt en eerst maar een baal hooi naar de pinkjes op het Jacquelineweiland gebracht. Bij terugkomst was ze wel iets verder maar het ging te traag, dus nu met nòg meer geduld, stapje voor stapje, naar haar toe en steeds als Extase opkeek net doen alsof je helemáál niet in haar geinteresseerd bent en dat je het hek of de stieren véél leuker vind dan haar, en ja hoor: daar kon mijn lief twee touwtjes om de voorpootjes van het kalf schuiven! En dan is het rustig aan trekken, later zelfs nog met de geboortekrik erbij en terwijl Extase het uitbrult tijdens het persen, moesten wij bij elke perswee het kalf iets verder trekken.

En dat is spannend. Dat is heel spannend. Dat is eigenlijk helemaal niet leuk. Dat is hopen, duimen, schietgebedjes naar boven dat je het echt goed gevoelt hebt, dat het kalf er echt wel uit kan maar dat alleen de ring in de vagina wat strak is. Dat is bidden dat het kalf, zoals gevoeld, alleen een dikke kop heeft en verder normaal van omvang is. Dat is vooral niet denken aan alle enge verhalen die er de ronde doen......

Je ziet de pootjes, je ziet het tongetje (beweegt het tongetje of is dat door Extase haar bewegingen? Is het tongetje al blauw? Nee gelukkig niet) en dan zie je tergend langzaam het kopje komen.......
En dan is het "ploep!" en daar is het kopje, nog 1x trekken voor de ribbenkast en de heupjes vliegen er vanzelf achteraan! Wat een opluchting!

Nadat het naveltje met jodium is behandeld en het kalfje duidelijk heeft laten blijken dat het goed zelfstandig kan ademen mag Extase ervan genieten.

En dan voel ik pas echt hoe spannend het was: terwijl Extase weer brult maar nu van moedergevoelens en niet weet hoe hard ze haar kalf moet schoonlikken, terwijl alle 25 dikke stieren een vreugde dans maken met bijpassend gejodel, voel ik de tranen komen.