De wonderlijke logica van de Franse AID

Met als ondertitel:
Hoe de arme blinde Daniel ons drie jaar na zijn dood alsnog richting faillisement helpt.

In mei 2010 kregen we onverwacht controle van de Franse variant van de AID. De reden was dat ze bij een geslacht beest van ons een medicijn in het bloed hadden gevonden dat niet verboden was maar als je dat medicijn had toegediend, had je wel een bepaalde wachttijd te respecteren. De waarde bij dit beest was dus blijkbaar te hoog. Uiteraard waren wij verbaasd, nieuwsgierig en ongerust; wat was er gebeurd?

Het bleek om Daniel te gaan, het stierkalf dat als gevolg van een blauwtong infectie bij mama, blind was geboren en die wij met veel moed, beleid en trouw op poedermelk en wat korreltjes zodanig groot hadden gebracht dat hij voor eigen gebruik geslacht kon worden. En wat ons nog meer verbaasde: Daniel was in juli 2009 geslacht, ruim 10 maanden vòòr de controle!

Dit deerde de controleurs niets, of wij maar even wilden bewijzen dat wij de verplichtte wachttijd wel hadden gerespecteerd. Dat wilden wij uiteraard best. Maar dat bleek niet eenvoudig: de boer op deze boerderij blinkt niet uit in administratieve organisatie. En dat werd niet gewaardeerd door de controleurs.
Nu kan ik me daar best wat bij voorstellen hoor; ik zou als controleur ook niet vrolijk worden van een overvolle schoenendoos met afschriften van de vee-artsen en een stapel agenda's waar in het Nederlands het medicijngebruik in is vermeld.

Na een uurtje spitten, mopperend op de vee-artsen wiens adminsitratieve vaardigheden ook ver beneden niveau liggen, konden ze niets vinden dat niet in orde was (nou ja; de manier van registreren was natuurlijk absoluut niet in orde): Dat hele medicijn was officieel nooit hier op de boerderij geweest!
Dat kan twee dingen betekenen: de boer houdt zich met illegale praktijken bezig, of er was in de fabriek iets met het voer gebeurd.

Optie 1 leek het meest logisch dus ze wilden onze medicijn-koelkast bekijken. Niets te vinden behalve een lade met medicijnen over datum die wij nog niet terug bij de vee-artsen hadden ingeleverd (dit zijn alweer heftig minpunten!)
Optie 2 dan: er moesten monsters van het voer genomen worden. Onze protesten dat de lading voer waar Daniel van had gegeten allang op was en dat er allang nieuw geleverd was, stuitten op een muur van chagerijnigheid: het maakte niets uit, het voer moest voor controle mee en wij moesten ook een zakje bewaren.

Het is nu januari 2012. Al die tijd hebben wij niets gehoord van de controledienst. Wel van de vee-artsen, die hadden ook danig op hun donder gekregen voor alle steken die zij hadden laten liggen.
Wij gingen er dus vanuit dat alles met een sisser was afgelopen en dat de controleurs terecht boos waren geweest maar toch ook hadden begrepen dat wij, afgezien van de administratie, keurig boeren.

Maar nee; gisteren viel er een dikke officiele brief in de bus: het voer had geen sporen van het medicijn (logisch, hadden wij ze ook kunnen vertellen) en DUS ligt de fout bij ons en DUS moeten wij een boete van 1000 euro betalen.

Een deel van die boete snap ik: wij zijn producenten van voedsel en daar hoor je heel erg nauwkeurig en voorzichtig mee om te gaan. Het feit dat je amper medicijnen gebruikt is geen vrijbrief om een slordige administratie bij te houden.
Maar het bezwaar dat wij wèl alle verplichte bewijzen, leverbonnen, afschriften en analyses konden laten zien en het dus duidelijk was dat Daniel nooit van zijn korte leventje dit medicijn toegediend had gekregen zal helaas tegen dovemansoren gericht zijn.

Arme Daniel: hadden wij minder liefdevol met je om moeten gaan en je direct een spuitje laten geven? Nee; de volgende keer geven wij een kalf weer de kans op een goed leven; de administratie is sinds eind mei 2010 strak geordend en georganiseerd; laat de controleurs maar weer komen hoor!