vrijdag 3 juni 2011

Horror: R.I.P. lieve Eleanore

Oorspronkelijk was deze blog bedoeld om alleen maar leuke en grappige verhaaltjes over mijn leventje op de boerderij te vertellen. Heel langzaam heb ik toch wel wat meer geschreven dan alleen maar licht en luchtig, dus nu is het de tijd om mijn ergste nachtmerrie te beschrijven. Helaas heb ik deze nachtmerrie zo wakker als wat beleefd........

Afgelopen week was mijn liefje voor een paar dagen in Nederland. Voor het eerst sinds 6 jaar! Maar omdat ik tijdens het concours in april had gemerkt dat ik best een paar dagen alleen voor de koetjes en kalfjes kan zorgen, was dit een ideaal moment voor hem om een bliksembezoek aan het hoge noorden te brengen.

De meeste koeien staan buiten dus zwaar qua voeren zou het niet zijn, we hebben juist deze periode weer een stagiaire dus afgezien van het feit dat ik hondsmoe word van de hele dag opletten en Frans praten, had ik ook wel hulp van haar. Het enige spannende was dus eigenlijk het pinkje dat te vroeg vruchtbaar was en dus door een even vroegrijp speelkameraadje gedekt was. We hadden geen flauw idee wanneer het kalf zou komen maar dat ze drachtig was, was duidelijk.

Mààrrrr zo stelde mijn lief me gerust; deze week zou het nog niet zo ver zijn. Goedgelovig als ik ben, heb ik stiekem toch elke nacht de wekker gezet om te controleren maar ik vreesde dat de boer gelijk had.

En ja hoor, juist toen hij op de terugweg was en nog 3 uren moest rijden voordat hij hier weer de eindverantwoordelijke zou zijn, begonnen de wee-en. Het was onderhand 24.00 uur 's nachts. Ik had bij het voeren al wel gemerkt dat het pinkje niet zichzelf was, de eerste tekenen van het aankomend moederschap hadden zich dus al aangediend.

Toen mijn lief nog 2 uren moest rijden stond de aankomende moeder klaar in een schoon hok en kon ik de vee-arts bellen.
Nog ruim een uur rijden van huis was de meest onervaren vee-arts van de praktijk (tenminste; met de minste ervaring bij ons) in het koetje aan het voelen of het kalf via natuurlijke weg kon komen. Omdat de dracht een ongelukje was, hadden we te maken met een klein beestje, dus natuurlijk bevallen was niet vanzelfsprekend.
Een kwartier later begon het bij mij toch wel te kriebelen; ik vond monsieur behoorlijk ruw in zijn pogingen om het kalf te halen.

Op een half uur rijden van huis had ik, nadat ik 20 minuten lang 'putain de merde' kon aanhoren tijdens de haalpogingen, het scheerapparaat in de hand omdat het toch een keizersnede moest worden.

Op een kwartier rijden van huis werd mijn liefje gebeld door een bijna huilend vriendinneke dat het he-le-maal mis was, dat de vee-arts overgestresst was en het koetje nog erger en dat (jonge kinderen moeten nu stoppen met lezen) de hele pens en darmen eruit lagen.

Op 5 minuten rijden van huis zou mijn lief de piepende banden van de ervaren vee-arts hebben kunnen horen die na een telefoontje zo snel mogelijk naar de ellende bij ons kwam en toen mijn lief eindelijk de stal in kwam, kon hij nog juist zien dat het beestje in alle stress van zwangerschapshormonen, ruwe behandeling van de vee-arts, onbekende geluiden ('putain de merde') en een serie van vallen-en-opstaan, op haar darmen ging staan en zo haar leven be-eindigde. Het arme kalfje heeft de horror-kermis ook niet overleeft.

Gruwelijk hè? En het is echt gebeurd ook nog. Afgelopen nacht waren een kotsende stagiaire en 4 grauwe gezichten op het slagveld het bewijs.
Vanmiddag zijn er geleerden gekomen om na te gaan wat de doodsoorzaak was en verder dan "het is een accident" kwamen ze niet.

En weet je, dat het volledig misging kan ik nog vergeven; een onervaren vee-arts zonder sterke, ervaren boer naast zich, was gewoon niet een best feit. Maar waar ik niet tegen kan is dat het nu allemaal word afgedaan als "ongelukkig en niemands fout". Op deze manier is Eleanore ècht voor niets door de hel gegaan. En dàt kan ik hem niet vergeven; hij is ook maar en mens en een mens kan en mag fouten maken. Maar ontkennen dat je fout zat en zo hopen je eer te redden, dat betekent voor mij dat je hier niet meer als vee-arts het erf hoeft te betreden!

Gelukkig kan ik heel, heel kwaad worden maar kan ik slecht kwaad blijven: toen het hele circus vertrok heb ik de beste jongen bij zijn lurven gepakt, hem rustig verteld wat ik vond, dacht en wist en uiteindelijk heeft hij toegegeven en konden we de nachtmerrie samen analyseren en een plaatsje geven. Fijn dat we toch nog met een ferme handdruk 'à la prochain' konden zeggen!

(ook al hoeft hij van mij nog steeds niet hier te komen als we een bevalling hebben maar dat zal hij zelf ook wel beseffen, denk je niet?)

4 opmerkingen:

  1. o Maaike! Wat een horrorverhaal zeg! Je voelt het aankomen maar de onmacht overheerst! De tranen stonden in mijn ogen bij het lezen :( gr Caroline

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heftig Maaike! Groetjes, Agnita

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Maaike,

    Dat heb je me gisteren nou weer niet verteld toen ik je zo stoer vond dat je zelf de boerderij vier dagen hebt bestierd. Maar je moet maar denken dat je er enorm van gegroeid zult zijn; erger dan dit zal het niet gauw worden. En in dat licht gezien heeft de dood van Eleanore dan nog nog een sprankje zin gehad...

    Liefs, Elly en Jurriaan

    PS. Volgende keer bellen hè...!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. He Maaike, zo wil je niet alleen op de boerderij zijn he.. je bent zo machteloos en je denkt dat zon dierenarts het kan en allemaal weet... sterkte meis

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust je reactie achter!