Ogen dicht en gààn?

Update over pink Equise en het concours:
Het lijkt erop dat mijn nieuwe carrière tòch kans van slagen heeft! Of alhoewel.......... misschien toch niet........

Vandaag is een afspraak gemaakt met een boer uit de buurt die ook met een beestje naar het concours gaat. Zo kunnen we van hem al wat informatie krijgen over hoe en wat en kennen we tenminste één medeshower. Ook is bekend dat er mogelijkheid is om je matje met anderen in een zaal te leggen zodat het hotelprobleem ook van de baan lijkt. Dus vanmiddag leek het er op dat ik de mesjes van het scheer-apparaat kan gaan laten slijpen en kan oefenen in het omdoen van het halster!

Ook is de veearts langs geweest om de 32 jongelingen wat bloed af te nemen en om ons er fijntjes op te wijzen dat Equise het schuwe ontsnappertje was bij de verplichte TBC-test en dat we dus nu vandaag bij haar een mantouxtest moesten doen. En vanavond lijkt het er dus op dat we nog een hele lange weg te gaan hebben: Equise vond het bezoek van de veearts hé-le-maal niet leuk! En mij gelijk ook maar niet meer.

Dus ik kan nu eerst weer gaan oefenen in het roskammen en rustige vleiende woordjes brabbelen voordat concoursdeelname een feit is!

Luxeprobleem......

Wij zijn door het stamboek uitgenodigd om binnenkort in Charolles, de bakermat van het Charolaisras, met een pink van ons mee te doen aan een show waar, van een aantal K.I.-stieren, de mooiste nakomelingen uit de regio getoond worden. En dat is best een eer als je, zoals mijn liefje, veel tijd besteed aan het kiezen van de juiste stieren voor de juiste koeien met als doel mooie grote raskoeien te fokken.

Maar deze eer brengt wel wat problemen met zich mee........

Ten eerste: hoe krijg je een schuwe pink zodanig tam dat ze braaf aan een halstertje met je meeloopt op het concours? Nou ja, dat is niet het grootste probleem: we hebben haar een hokje in de oude stal gegeven en als een echt paardenmeisje roskam ik haar twee keer per dag om vriendjes met haar te worden zodat ik daarna met het halster kan gaan oefenen.

Het tweede probleem; wie gaat er met haar heen (want het gebeuren duurt een heel weekend, inclusief een fokkers-informatie-avond op zaterdag avond, waarvan ik vermoed dat de wijn wel zal vloeien!) is snel opgelost wat mij betreft: daar gaat mijn liefje heen! Hijzelf denk daar anders over want hij vind dat als ik vriendjes met de pink ben, ik met haar moet showen.....

Helaas zijn dit nog kleine probleempjes vergeleken bij het volgende: de sanitaire eisen, oftewel Ileanore! Ik zie jullie denken: wat heeft die oude brave Ileanore te maken met het concours? Nou, Ileanore is in een ver en grijs verleden in Nederland gevaccineerd tegen de ziekte IBR met een goedje dat hier niet erkend is en waardoor ze een markervirus in haar bloed heeft. Hoe je ook test; IBR-vrije Ileanore zal altijd positief testen! Dit houdt in dat ons bedrijf geen IBR-vrije status kan hebben.

Op zich is dit probleem op te lossen: onlangs hebben wij de verplichte bloedtest laten doen bij alle koeien ouder dan 2 jaar. Volgens de eisen van het concours kan je toegelaten worden als alle dieren ouder dan 1,5 jaar IBR-vrij getest zijn. Met andere woorden: of wij de test voor 32 beesten tussen de 1,5 en 2 jaar (à raison de 4 euro per test) uit eigen zak willen betalen omdat het markervirus van Ileanore hier niet erkend is........

Het laatste probleem vind ik dan weer wat minder groot: de huisvesting van mijn lief in Charolles: ten opzichte van die bloedtest-kosten is een hotelletje nog wel te betalen denk ik!

Maar toch vrees ik dat mijn net opgestarte, glanzende carrière als 'cow-fitter' vroegtijdig in de ijskast beland...........

Bibi en Fippe

Fippe is niet ons snelste wereldwonder. Au contraire zouden ze in Frankrijk zeggen; Fippe is een klein, sloom, voddig, bijna onzichtbaar kalfje. Vandaar ook dat we Fippe samen met zijn mama Bibi een hokje in de oude stal hebben gegeven, om beter zicht op hem te hebben. En zelfs dààr is het soms moeilijk om op hem te letten. In principe ligt hij het liefst in het meest donkere hoekje of staat hij sullig met zijn billen richting voerhek wat te staan.

Fippe is nu zowat 3 maanden oud en het wordt tijd dat Bibi weer wat in haar vrouwelijke cyclus komt, met andere woorden: tochtig wordt om geinsemineerd te worden. Als koeien met wat soortgenoten in een hok zitten is het, als je goed oplet (!), nog wel te zien of een koe tochtig is. Maar een koe alleen met kalf in een hok, kan niet besprongen worden en heeft ook geen rug om haar kin op te leggen. Dat kinrusten is namelijk ook een teken van tochtigheid heb ik in de afgelopen 2 jaar geleerd.

Nu heb, in diezelfde 2 jaar, ook geleerd dat zo'n koe die alleen staat voornamelijk haar tochtigheid laat zien door de hele dag door dom te loeien, zo zonder reden.

En ja hoor: vandaag stond Bibi te loeien. Ik gekeken; drinkbakje doet het gewoon, ze heeft lekker stro om op te liggen, nog wat gras voor haar aangeschoven. Geen reden om niet te loeien dus volgens mijn redenatie is Bibi tochtig!

Totdat ik vanavond kom voeren en bij de buren niet 2 kalfjes, maar 3 kalfjes zie staan! Fippe zit in het verkeerde hok! Hoe kan dat nou? En belangrijker: Hoe lang al?? En ja hoor; zodra ik Fippe weer terug bij mama heb, houdt het loeien op en wordt ons kalfje driftig afgelikt........ Slim hoor Maaike met je tochtigheidscontroles..........!

Weideslepen

Beste piloten die over onze weilanden vliegen en beste visite van buurman Pierre (aangezien verder niemand ons grote weiland aan het Jacquelinemeer kan zien.......)

Als jullie denken: wat zijn dat voor een strepen in het gras? En/of als jullie denken: waarom zijn die strepen eerst recht en daarna kunstzinnig slingerend? Dan zal ik jullie het antwoord geven. Ik heb vandaag geweidesleept. Dat is met een apparaat achter de trekker heen en weer rijden over het weiland.

Dat apparaat heb ik geprobeerd op de foto te zetten; het heeft een soort schepjes, krabbertjes en harkjes die over de grond getrokken worden. De foto is in opgeklapte toestand; de over-de-weg-rij-vorm. Op het weiland zijn de twee vleugels uitgeklapt om meer breedte te krijgen. Zo rij je dan een baan heen waarbij de molshopen worden platgekrabt en het dode gras uitgetrokken wordt zodat er op die plekken weer nieuw, jong gras kan gaan groeien, en aansluitend de baan terug. Dan weer heen etcetera. Zo krijg je dus de strepen: een baan met het gras naar links hellend en daarnaast een baan met het gras naar rechts hellend.

Omdat ik het vorig jaar maar 1x heb gedaan heeft mijn liefje de eerste twee banen gereden in het kader 'dan weet je weer hoe het gaat'.

Daarna was ik aan de beurt.........

En dat is nog niet zo makkelijk! Eigenlijk begint het al vlak voor het einde van de baan. Dan moet je een X aantal meters vòòr de haag/afrastering ergens ter hoogte van je kuit een hendel grijpen (wel de goede van de vier!) en die tot halverwege omhoog trekken. Met een beetje pech heb ik hier zwieper 1 al gemaakt........

Dan een draai bijna om je eigen as (hopende dat je niet te ver was doorgereden en dat de weidesleep dus niet de haag/bomen/palen inzwaait) en terwijl je gang hebt, diezelfde hendel naar beneden drukken zodat het apparaat weer over de grond sleept en tegelijk goed in de gaten hebben wààr de vorige baan lag! Ziehier zwieper 2 en 3.........

De trekker heeft de afgelopen maanden alleen maar op rechte ondergrond gereden in de stal zonder veel snelheid dus de plankjes boven de grote wielen en het plankje boven het dashboard waren onderhand volgestouwt met allerhande plastic dingen, houten dingen en gereedschap. Bij het eerste beste hobbelig stukje zeilt alles door de cabine: zwieper 4!

De schepjes, krabbers en harkjes van de weidesleep zijn gemaakt van ijzer en maken dus een bepaald lawaai. Soms hoor ik een ander lawaai en kijk automatisch achterom wat er loos is: zwieper 5........

Reken daarbij dat het soms best moeilijk te zien is of de grassprietjes rechtop staan of licht naar je toe wijzen dus zwieper 6,7 en 8 zijn makkelijk gemaakt met een ondergaande zon in je gezicht.

Vandaar beste piloten en beste visite van buurman Pierre: na een paar banen moest ik als een dronken feestganger over het weiland slingeren om aansluitend aan de baan naar links, weer de baan naar rechts te kunnen maken!

Maar toch ben ik best trots op mezelf: ik heb 6 hectare over een hobbelig weiland geslingerd zonder ook maar één keer af te stappen en stampvoetend te mokken dat hij het zelf maar moest doen (waarbij ik in het midden laat wie ik met 'hij' bedoel)

Stilte voor de storm?

Het is alweer een ruime week grijs en mistroostig weer in de (ondanks dat toch altijd mooie) Morvan. Alles lijkt stil te staan..........

Lijkt stil te staan want onder de waas van nattige motregen/motsneeuw, resten dorre bladeren en uitgereden mest maakt de natuur zich op voor een ontploffing:
Overal schieten de uitlopers uit de grond, de krokusjes openen zich bij het minste zonnetje (dat er niet zo vaak is maar toch), het gras groeit, het grootste deel van de koeien is geinsemineerd, alle koeien wachten voordat ze naar buiten mogen en kunnen en wij wachten tot we weer kunnen maaien.

Oh wat is dit wachten toch moeilijk! We werken gewoon door, zoals altijd: koeien voeren, kalfjes melk, hokken instrooien, bellen met instanties, boekhouding, mollen vangen, huishouding,.......... Maar alles met een borreling in het bloed die onderdrukt moet worden: we willen gáán!
We willen maaien, we willen de koeien naar buiten, we willen de stal uitbreiden zodat volgende winter de kalfjes meer ruimte hebben, we willen opruimen, opknappen, uitbreiden, verbeteren, verbreden èn verdiepen!

Maar alles moet wachten: het gras is nog niet hoog genoeg om te maaien, en sowieso, àls we konden maaien, wat moesten we dan met het gemaaide gras doen? Met onze eigen pers persen en wikkelen? Maar de rechtzaak loopt nog, we hebben geen dealer en dus geen verplichte winterbeurt gehad...... moeten we een pers huren? Wie zal dat betalen? Een loonwerker inhuren? Die zijn gebleken nog niet actief in mei als wij wel klaar zijn om te maaien.....

Koeien naar buiten? In de modder zodat ze alle weilanden vertrappen? Maar de stallen zijn overbevolkt met de grote club gezonde hard groeiende kalfjes. De wens is om de stal uit te breiden, maar de offerte laat zulke afgrijselijk hoge kosten zien dat we moeten wachten........

Wachten wachten wachten...... wij wachten, de natuur wacht, de koeien wachten en de stofzuiger wacht dus ik pers mijn kiezen op elkaar; zoals mijn lieve vriendin N. uit Franeker al schreef:

"En er komt vast een dag, dat die uitbreiding van de stallen wel kan, en de economie blijft ook niet eeuwig zo slecht, en die rechtzaak, ja in Nederland duurt dat ook eindeloos, laat staan in Frankrijk, waar ze, naar ik begrepen heb,nog wat trager zijn, we blijven duimen, dat dat ook goed komt."

We duimen en gaan door met alles, klaar om toe te slaan wanneer mogelijk! Als een stilte voor de storm.