Diamante

De boer zou even naar vrienden die 30 kilo broodmeel voor ons hadden. Maaike hoefde helemaal niets te doen, behalve af en toe even in de stal kijken hoe het met de hoogdrachtige koeien was.
Makkie toch? Ik zag het wel zitten: muziekje aan, wat rommelen, wat freubelen, even in de stal kijken; alles rustig.
Na een uurtje keek ik weer even in de stal en wat zag ik?
Oh nee hè?! Diamante had de waterblaas al! Help, stress en paniek! En wat het erger maakte: ik wist dat Diamante een keizersnede moest krijgen! Nog meer stress en paniek!


- Ho! Stop Maaike, dit trucje ken je goed genoeg, je weet best wat je moet doen.
- Ja! Direct mijn liefje bellen, ik moet eerst even van hem horen dat ik heel goed ben en dat ik dit heel best kan organiseren.
- .......... **In gesprek**.....
Oja was ook zo; in dat gat was geen mobiele dekking....... Dan de mensen maar op de vaste telefoon bellen...... 'Hoi Maaike, nee hij is juist vertrokken, alles goed?'
- Nee! Oh, ehm, ja hoor, alles oké, ik hang maar weer op, dàg!

Goed, rustig blijven en nadenken Maaike, Diamante moet naar het keizersnedehok.
-Help, daar zit Umalie nog! (hartslag onderhand minimaal 180) Ehm.... sorry pinkjes, jullie moeten maar even wat krapper zitten, is heus wel gezellig, want dan kan Umalie met haar kalf in een van jullie hokken.

Stap 1 gelukt!
Nu Diamante nog. Oké; een gangetje voor haar maken kan ik wel; alle mogelijke ontsnappingswegen blokkeren en dan Diamante uit haar hok. Hoe doet liefje dat ook al weer???
-Ja niets, mijn liefje heeft dan geen dartelende pinkjes bij het koetje in het hok en ook geen eigenwijze oude koeien die denken 'he, het hek gaat open, we mogen vast naar buiten'
ROT OP STOMME KOEIEN!
Aaahhh nee, Diamante jou bedoelde ik toch niet!

Hoe los ik deze situatie nu weer op? 6 dikke koeien willen wel naar buiten, 6 pinkjes denken tikkertje te kunnen spelen en Diamante staat helemaal achterin en denkt er het hare van .......
Ach ja, korreltjes; die domme beesten zijn daar zo verzot op, dus voor ieder een handjevol en klaar is Maaike: de schrokoppen staan vast aan het voerhek en ik kan Diamante rustig naar buiten dirigeren.

Stapje voor stapje lopen we richting het keizersnedehok want madam is dan wel bezig met bevallen, her en der liggen toch nog genoeg lekkere aardappeltjes en plukjes hooi die ze 'hulpvaardig' opruimt.

Maar mijn hartslag begon te dalen; na een wandelingetje ('Nee koetje, jij krijgt straks wel wat lekkers, kom maar, nee je hoeft niet met die stier te kletsen, loop maar door, ja ik weet dat het lekker gras is, krijg je straks, kijk hier is de oude stal die ken je toch nog?') stapt Diamante braaf het goede hok in en rijdt mijn liefje het erf op.

Stomverbaasd ontvangt hij een snauw dat hij de vee-arts maar moet gaan bellen en dat hij in het vervolg zijn mobiel op moet nemen.

Waarop hij rustig een boterham gaat eten, her en der wat gras voert en mij vragend aankijkt: 'Je hebt om drie uur gekeken en toen was er niets, om vier uur was de waterblaas er maar ze is nog niet aan het persen? Dat betekent wel dat ze begonnen is maar ook dat we nog rustig de tijd hebben hoor. Dat wist je toch nog wel?'

Aaaarrrggghh nee, dat was ik in de stress vergeten....... Boerin ben ik wel, zal ik ooit boer worden?

Driedaagse hobby

Een wilde zwijnen gat

Gisteren konden we voor het eerst weer lekker buiten werken! Nadat we ruim drie maanden een beetje met de ziel onder de arm liepen en vooral veel binnen moesten vertoeven vanweg eerst te veel aan regen en later te veel aan kou, was het gisteren min of meer zalig buiten!

En zoals elk jaar is mijn eerste buitenklus het dichten van de wilde zwijnengaten. Deze bosbewoners vinden het wel prettig om in de winter, bij gebrek aan ander voer, eens in onze weilanden te wroeten naar wormen, insecten en andersoortigs. En dit doen ze veel en graag.

Zo heb ik dus elk jaar, rond de eerste redelijke buitendagen, drie dagen lang dezelfde hobby, daarna ben ik het spuugzat maar "mag" ik nog een aantal dagen......

Drie dagen lang los ik met veel plezier puzzeltjes op; soms makkelijk, dan kan ik de flapjes graszode zo dichtgooien, soms moeilijk; uit welk gat komt deze pol? En deze pluk, is dat een pol die daar hoort of eentje uit een gat die nog een beetje vastgevroren is op de oorspronkelijke grasmat?
Op deze manier hoop ik natuurlijk dat de losgewroette plukken weer netjes wortelschieten en verder groeien, maar ook zorg ik er zo voor dat onze toch al niet zulke gazonachtige weilanden straks met de trekker nog een beetje begaanbaar blijven!

Hetzelfde gat maar nu gedicht.
Nog maar 487 te gaan....

Dit jaar is het trouwens wel heel erg met de schade; ik vrees dat we de federatie van jagers moeten laten komen. Niet om de wilde zwijnen af te schieten, maar als de jagers in de winter hun hobby niet goed hebben uitgevoerd (met andere woorden: niet genoeg wilde zwijnen hebben geschoten) dan kunnen de getroffen boeren een beetje schadevergoeding krijgen.

Dit houdt in dat onze vriend weer langskomt; een engerd met een midlife crisis die onze jonge vrouwelijke stagiaire het hof wil maken en die ons wel eens even zal vertellen hoe wij onze weilanden weer mooi kunnen krijgen.
Je begrijpt: deze bezoekjes betekenen voor mij: kiezen op elkaar, vriendelijk glimlachen en hopen dat monsieur zo snel mogelijk weer wegrijdt met een zo groot mogelijk oppervlakte om te declareren.

En zo worstelen wij ons de de gaten heen; een gedeelte is zo verwoest dat we het moeten omploegen en nieuw gras in moeten zaaien, en een groot gedeelte met de hand dichten.

Een leuke hobby voor drie dagen! Wie komt me helpen?

Het geluk.....

Achteraf ben ik liever een type van 'geluk is met de dommen' dan van 'une travaille bien préparé est une travaille moitié fait' (oftewel; een goede voorbereiding is het halve werk).
Waarom?

(terwijl de veearts de buik dichtnaait,
 ligt het kalf onder een dike deken van stro)

Een aantal dagen geleden ging mijn boer zoals gewoonlijk, midden in de nacht uit bed om de kachel bij te stoken. Maar deze keer ook om in de stal te kijken want hoogdrachtige Astrid had kolieken, en zo'n bewegend kalf is meestal wel een teken van een dicht naderende bevalling. Maar om 3 uur 's nachts leek het erop dat het kalf in de buik gewoon wat drukkig was; Astrid lag rustig te herkauwen. De andere hoogdrachtige koeien vertoonden ook geen tekenen van naderende bevallingen dus mijn lief kon rustig weer gaan slapen.

Maar wat bleek de volgende ochtend bij het voeren? Er liep een kalfje in een hok waar die nacht nog geen kalfje had gelopen! Nog nat en het stukje navelstreng was al bevroren, maar met het kalf en met mama Cora leek alles in orde. Dat is toch typisch een geval van 'geluk is met de dommen'!

Wel kregen wij gelijk de schrik, want wat zou er gebeurt zijn in die koude nacht met 15 graden vorst, als het niet zo'n levenslustig kalf was geweest? Als het niet al binnen het uur op was gestaan maar liever was blijven liggen? Zo'n klein weerloos mormeltje vriest natuurlijk zo dood!
Snel hebben wij mama en kalf in de oude paardenstal gedirigeerd, alle gaten afgesloten met stro- en hooibalen en op de vloer ook een pak stro van-heb-ik-jou-daar gelegd. Daar, in de relatieve warmte ligt ligt, eet en drink mama nu al een paar dagen als een prinsesje en rent het kalf zo hard ze kan rondjes (als ze niet bij mama aan het drinken is)

Wij hadden duidelijk wat geleerd: ondanks dat er absoluut geen tekenen waren; een kalf kan zomaar geboren worden!
Dat deden wij met Umalie dus anders: gisterochtend leek ze te zijn begonnen met kalven en: 'une travaille bien préparé est une travaille moitié fait', dus na lang beraad (krijgt ze een hokje in de oude stal, waar veel licht te maken valt en waar ze vastgezet kan worden voor het geval ze hulp nodig heeft, of laten we haar lekker bij Cora kalven?) stopten wij Umalie lekker bij Cora en kalf in de oude paardenstal.

Waar Umalie helemaal niets deed dat op kalven leek......!
Eten, drinken, een beetje de boel verstoren, ja dat kon ze wel, maar rustig gaan liggen om haar kalf ter wereld te brengen wilde ze niet. Iets te goed voorbereid dus en daardoor iets te vroeg in opperste alertheid want pas tegen elf uur 's avonds begon ze echt tekenen te vertonen!

Neemt niet weg dat ik om één uur mijn bed uit werd gehaald; we waren dan wel erg vroeg geweest met de paraatheid, helemaal onterecht was het niet want Umalie's kalf bleef waar het zat: in de buik van mama.
Dus alsnog een hok in de oude stal vorobereid, Umalie erheen en voelen.

(de jonge vee-arts rond 5 uur 's ochtends, met naast een bouwlamp ook nog een
warmtelamp om  te voorkomen dat de open buik van Umalie te veel afkoelt)

Terwijl ik nog een paar uurtjes ging slapen, bleef de boer wakker om goed de vorderingen waar te nemen. Vorderingen die er niet waren. Maar zo'n kalf kan niet te lang in de buik blijven als "de vliezen al zijn gebroken"

Om 4 uur werd de vee-arts wakker gebeld en om half 5 werd ik weer gewekt of ik toch even wilde helpen omdat we door de vorst ook geen warm water meer in de stal hebben.

 'Une travaille bien préparé est une travaille moitié fait', bijna 24 uur nadat we ons druk begonnen te maken om Umalie heeft de veearts een prachtig kalf uit de buik gehaald......... Nee, geef mij Cora dan maar!

Poolkou

Nu heel Europa in de ban is van de polaire kou die ons het leven minder aangenaam maakt, moet ik vaak denken aan mijn collega in het verre noorden: zo leeft zij dus! Met zulke heerlijke droge lucht. Zal zij ook zo'n mooie zon zien? Oh nee, het is daar nogal donker in deze tijd van het jaar natuurlijk. En hoe doen zij dat met bevroren waterleidingen? En moet zij ook met alle dikke kleren aan het huis binnen om dààr poedermelk te maken voor de kalfjes die niet bij mama kunnen zogen? En kan zij het huis wèl warm stoken?
En de andere collega in het land waar de kou ook zo heeft toegeslagen, hoe redden zij het, kunnen ze al in hun huis wonen of leven ze nog steeds (zoals ze de afgelopen 6 jaar moesten) in een caravan?
Wat een bikkels zijn deze dames toch!

Maar de grootste bikkels vind ik toch wel onze koeien. Beter bepaald: de club die tot gisteren nog buiten was! Het leek wel of de kou hun niet deerde, ook al hadden ze de ijspegels aan hun snor hangen: er werd gespeeld, in de zon gelegen en gegeten alsof het zomer was!
Drinken werd wel erg moeilijk: door de vorst is de grond helemaal bevroren en aangezien de grond, als gevolg van de vele regen in de afgelopen maanden, is omgetoverd tot een bijna onbegaanbaar maanlandschap vol kuilen en gaten, hadden de dames niet te veel zin om de grote survival tocht naar de drinkbak te maken.
Maar ja, ondanks dat er niet gezweet werd, werd er wel geplast dus er moest vocht aangevuld worden.

De oude Ileanore van 18 jaar vond het wel best. Die slimme tante wist dat we haar niet van de dorst zouden laten omkomen dus die bleef lekker op haar plek wachten op de dingen die komen gingen.
De rest had minder geduld en als een stel oude bejaarde vrouwtjes strompelden ze hoefje voor hoefje naar de drinkbak. Tergend langzaam naderden ze de bak met verlossing...... Nog een paar stapjes, 3 keer wegglijden, pas op dat je je enkel niet zwikt, en ja, daar was de eerste onder het keukenraam!
Om te zien dan te bak diep- en diep-bevroren was!
Dat was het moment voor ons om te besluiten dat het wel lekker is buiten maar dat de dames maar eens naar hun vriendinnen moesten.
En nu staat, ligt, eet, drinkt, speelt, bokt en loeit iedereen weer binnnen; gezellig hoor!
(Maar wel hopelijk voor kort, zullen we over 1,5 maand de eerste weer naar buiten kunnen laten??)