Knappe koppen

Vanmorgen hebben we weer het 'de-wei-in'-spektakel gehad: Een club koeien met kalfjes die dit jaar voor het eerst (weer) buiten komen. In Nederland en andere melkkoe-streken levert dit prachtige beelden op van koeien die met de staart onhoog rondrennen en gek doen.

Vanwege het verschil in stalsysteem is de aanblik van onze koeien iets minder fris en fruitig; melkkoeien in ligboxstallen lopen op roosters en kunnen hun bedje alleen maar vooruit lopend in en achteruit lopend verlaten. Hierdoor kunnen ze bijna nooit in hun eigen poep gaan liggen hebben knappe koppen uitgedacht. Wij hebben een potstal systeem waar de koeien elke dag een lekker dikke verse laag stro krijgen. Dit systeem heeft veel voordelen maar een van de grootste nadelen is toch wel dat de poep en plas wat langzamer door het stro wordt opgenomen waardoor de dames er aan het eind van de winter altijd wat besmeurd uitzien.

Dit doet overigens niets af aan het spektakel wat melkkoeien ook vertonen als ze de wei weer in mogen!

Het begint al met de voorbereiding; we moeten er natuurlijk voor zorgen dat een op hol geslagen kudde niet zomaar overal heen kan dus hier een hekje dicht, daar een stalen buis voor, etcetera. Koeien zijn enorme gewoontedieren dus met dit geschuif en verplaats staat iedereen al om het hardst te loeien.

Dan gaan de hekken open en kunnen de dames met hun kroost naar buiten.

Knappe koppen, die koeien: ze weten precies wat er gaat gebeuren dus aansporing hebben ze niet nodig, ook al is het toch echt een jaar geleden dat ze voor het laatst de vertrouwde stal hebben ingeruild voor het verse gras (en een half jaar geleden dat ze het andersom deden): ze rennen om het hardst naar buiten om daar te rennen, te loeien, te vechten, te schurken en voor héél even hun kalfje te vergeten.

De kalfjes daarentegen staan letterlijk op de drempel van een enorm avontuur: Het hok uit de stal in durven ze nog wel maar op de drempel schrikken ze zich rot: wat een licht, wat een groen, wat een gekke moeders!! Kom op jongens, snel weer naar binnen! Terwijl wij druk in de weer zijn om ervoor te zorgen dat de angstige kalveren niet over drinkbakjes springen of onder buizen door vliegen, ontdekken de moeders buiten dat hun kroost niet mee-feest-viert. Dus hup, alle koeien rennen naar binnen om hun kinders te halen. Wat een geloei, Troika roept haar zoon, de zoon van Buganoa antwoord maar dat was niet de goeie, Gipsy wil naar mama, maar mama zoekt haar tussen Geoffrey, Georgina en Guido aan de andere kant van de voergang. Een gekkenhuis!

Tot, ineens, de koeien weer naar buiten rennen. De helft van de kalveren volgt, de andere helft blijft liever binnen en probeert uit alle macht het vertrouwde hok weer in te glippen terwijl hun moeders weer naar binnen rennen om ze te halen..... Dit festijn herhaalt zich nog een paar keer totdat iedereen buiten is. Nou ja, bijna dan maar die laatste twee angsthazen krijgen wij met zachte hand wel naar buiten geduwd.

Phoe, snel de deuren dicht en toekijken hoe de rust héél langzaam wederkeerd.

En dan blijkt wie, ondanks hun angst, de echte knappe koppen zijn: de kalveren! Terwijl de moeders al lopen te grazen zijn zij in staat om binnen een half uur te wennen aan zonlicht, schaduwen, prikkeldraad, brandnetels, ruimte, moeders "ver" weg, rennen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan,......... En na nog geen 30 minuten staan de meesten van de gekke druktemakers te grazen of ze nooit iets anders hebben gedaan. Snelle leerlingen die jongens!