De gelukkige huisvrouw

Toen ik 1,5 jaar geleden binnen een week een nieuwe kookplaat kreeg (van het lief) èn een naaimachine (van mijn vader) grapte mijn moeder dat ik nu toch wel een hele goede huisvrouw zou worden!

Oké, dat 'goede' is niet gelukt maar toch vind ik het huisvrouwen bestaan op een boerderij niet verkeerd hoor, vooral niet met een boer die vol liefde en tederheid de moestuin en "het gazon" bijhoudt........

Deze week was mijn lief druk met de stagiair en samen waren ze druk met de grasoogst. Als goed huisvrouw was ik op de achtergrond aanwezig om bij te springen waar nodig, bijvoorbeeld de zwakke plekken van de stagiair opvullen. Waar hij heel erg goed is in úren achtereen met grote snelheid hobbeldebobbel grote weilanden te harken, zijn de moeilijke hoeken niet zijn strekste kant dus daar mocht ik rustig wat puzzelen.

Maar verder heb ik me vooral met veel plezier bezig gehouden met onze drankvoorraad: citroenmelisse-siroop en citroenmelisse-likeur (beiden een experiment), vlierbloesemsiroop, aardbeiensiroop en aardbeienlikeur.

En toen mij gevraagd werd te helpen met het ophalen van de gewikkelde ronde balen met gras, leverde dat het dus volgende plaatje op:

In colonne reden we naar het weiland; mijn lief voorop met de grote trekker en de grote kar, daarachter ik met de kleine trekker en de kleine kar en daarachter de stagiair met de Merlo-verreiker om de balen te kunnen pakken.

Op het weiland sprong mijn lief op de Merlo om te laden, ging da stagiair met plaktape de balen langs om de vogelpikgaatjes te dichten en rende ik met mijn plastic zakje de hagen in op bloesems te plukken, want tsja, helpen is leuk maar huisvrouw zijn ook!

Knappe koppen

Vanmorgen hebben we weer het 'de-wei-in'-spektakel gehad: Een club koeien met kalfjes die dit jaar voor het eerst (weer) buiten komen. In Nederland en andere melkkoe-streken levert dit prachtige beelden op van koeien die met de staart onhoog rondrennen en gek doen.

Vanwege het verschil in stalsysteem is de aanblik van onze koeien iets minder fris en fruitig; melkkoeien in ligboxstallen lopen op roosters en kunnen hun bedje alleen maar vooruit lopend in en achteruit lopend verlaten. Hierdoor kunnen ze bijna nooit in hun eigen poep gaan liggen hebben knappe koppen uitgedacht. Wij hebben een potstal systeem waar de koeien elke dag een lekker dikke verse laag stro krijgen. Dit systeem heeft veel voordelen maar een van de grootste nadelen is toch wel dat de poep en plas wat langzamer door het stro wordt opgenomen waardoor de dames er aan het eind van de winter altijd wat besmeurd uitzien.

Dit doet overigens niets af aan het spektakel wat melkkoeien ook vertonen als ze de wei weer in mogen!

Het begint al met de voorbereiding; we moeten er natuurlijk voor zorgen dat een op hol geslagen kudde niet zomaar overal heen kan dus hier een hekje dicht, daar een stalen buis voor, etcetera. Koeien zijn enorme gewoontedieren dus met dit geschuif en verplaats staat iedereen al om het hardst te loeien.

Dan gaan de hekken open en kunnen de dames met hun kroost naar buiten.

Knappe koppen, die koeien: ze weten precies wat er gaat gebeuren dus aansporing hebben ze niet nodig, ook al is het toch echt een jaar geleden dat ze voor het laatst de vertrouwde stal hebben ingeruild voor het verse gras (en een half jaar geleden dat ze het andersom deden): ze rennen om het hardst naar buiten om daar te rennen, te loeien, te vechten, te schurken en voor héél even hun kalfje te vergeten.

De kalfjes daarentegen staan letterlijk op de drempel van een enorm avontuur: Het hok uit de stal in durven ze nog wel maar op de drempel schrikken ze zich rot: wat een licht, wat een groen, wat een gekke moeders!! Kom op jongens, snel weer naar binnen! Terwijl wij druk in de weer zijn om ervoor te zorgen dat de angstige kalveren niet over drinkbakjes springen of onder buizen door vliegen, ontdekken de moeders buiten dat hun kroost niet mee-feest-viert. Dus hup, alle koeien rennen naar binnen om hun kinders te halen. Wat een geloei, Troika roept haar zoon, de zoon van Buganoa antwoord maar dat was niet de goeie, Gipsy wil naar mama, maar mama zoekt haar tussen Geoffrey, Georgina en Guido aan de andere kant van de voergang. Een gekkenhuis!

Tot, ineens, de koeien weer naar buiten rennen. De helft van de kalveren volgt, de andere helft blijft liever binnen en probeert uit alle macht het vertrouwde hok weer in te glippen terwijl hun moeders weer naar binnen rennen om ze te halen..... Dit festijn herhaalt zich nog een paar keer totdat iedereen buiten is. Nou ja, bijna dan maar die laatste twee angsthazen krijgen wij met zachte hand wel naar buiten geduwd.

Phoe, snel de deuren dicht en toekijken hoe de rust héél langzaam wederkeerd.

En dan blijkt wie, ondanks hun angst, de echte knappe koppen zijn: de kalveren! Terwijl de moeders al lopen te grazen zijn zij in staat om binnen een half uur te wennen aan zonlicht, schaduwen, prikkeldraad, brandnetels, ruimte, moeders "ver" weg, rennen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan,......... En na nog geen 30 minuten staan de meesten van de gekke druktemakers te grazen of ze nooit iets anders hebben gedaan. Snelle leerlingen die jongens!

Examens

In principe beschrijf ik mijn leven als boerin met de woorden: 'thuiskomen'. Want ondanks mijn gemopper over kou, pijn in de rug en geen rijbewijs, leef ik natuurlijk een leven dat goed bij me past. Veel afwisseling, lekker buiten, verantwoording af te leggen aan niemand meer of minder dan onze koetjes en het werk wat ik doe hoef ik alleen maar te overleggen met mijn lief. En soms doe ik dat niet eens, als hij niet met hele goede argumenten komt: 'Wat? Jij stelt voor dat ik met dit mooie weer in de stal plastics ga vouwen? Ben je mal, ik ga fijn de weilanden in om afrasteringen te verbeteren!'

Maar stiekem, omdat veel nog nieuw is, deel ik mijn leven ook wel een beetje in in examens en (deel)toetsen. Zo ben ik 2 jaar geleden geslaagd voor de toets 'schudden voor neophyten', vorig jaar heb ik een voldoende gehaald voor 'harken voor tweedejaars' en heb ik dit voorjaar de test 'weideslepen' afgerond met een 'best aardig voor een beginneling'. De toetsen schudden en harken voor gevorderden zijn wel gedaan maar niet beoordeeld: Omdat we èn een stagiair hadden die het schudden met de Franse slag deed, waardoor mijn schudden extreem goed leek en dus niet eerlijk beoordeeld kon worden, èn omdat we vanwege de rechtzaak niet zelf konden persen en wikkelen en de loonwerker natuurlijk niet een betrouwbaar persoon is om mijn geharkte weilanden te becommentarieren.

Dit jaar ben ik wèl geslaagd voor de toets 'blij zijn dat we al ruim een kwart van de wintervoorraad binnen hebben' maar helaas gezakt voor de toetsen 'elk moment de weersites checken' en 'tellen en bijhouden hoeveel balen per weiland per hectare geperst zijn'. Ik heb nog genoeg te doen dus!

Terwijl 18-jarig Nederland binnen zit te zweten op hun examens, ga ik buiten nog even oefenen voor het examnen 'stroomdraad plaatsen'!

Wie had dat ooit gedacht?

Wie had dat ooit gedacht: het vertrapte weiland (zie het stukje, maar vooral de foto van 10 november 2010) is niet meer te herkennen!

Het is echt, echt waar: onderstaande foto is hetzelfde weiland!

Gemaaid en al, vanaf de weg zie je niets van het drama.

Oké, inspectie van dichtbij laat wel zien dat het nieuwe weiland niet helemaal is zoals een nieuw weiland eruit zou moeten zien, maar dat vergeten we maar gauw: na 1 regenbuitje zijn de gele grassprieten weer groen en zal het gras gauw zo hoog zijn dat je de kale plekken al niet meer ziet en mogen de koeien erop om alle gaten die ze gemaakt hebben, op te vullen met hun flatsen!

De Fransoos en hoe hij afkomt van datgene waarmee hij niet mee wil opgezadeld zijn.

(Let wel: dit is mijn ervaring; het gros van de Fransozen zal niet zo zijn, ik vond alleen de titel zo wel leuk klinken)

Het begint klein, ik zal het ik quizzvorm doen: Stel je voor je kat is dood, wat doe je dan met de voorraad kattevoer die je nog hebt?
Simpel! Uit het autoraampje gooien! De vossen en/of dassen nemen het wel mee een weiland in alwaar de muizen er van kunnen snoepen (dus wij hadden een vieze aangevroten blauwe vuilniszak met allerhande kattevoer in het weiland. Jèk.)

En dan; je bent jonge boer en hebt (bijna) alle weilanden van je gepensioneerde bijna-bio-boer-oom overgenomen. Je vind daar natuurlijk allerhande bramen, bereklauw, struiken en bomen aan de rand van je weilanden en daarbuiten, want oomlief had geen kinderen, geen hypotheek, geen kosten, weinig inkomen en ook weinig nodig. Waarom zou hij de boel actief bijhouden? Wijntjes drinken is leuker!

Deze is al moeilijker hè? Ik zal het antwoord verklappen: Je spuit rücksichlos alles wat op struik lijkt dood (het snelste gaat het met echt aggressief spul, maar is toch niet erg dat dus ook alle andere plantjes doodgaan?), daarna pak je een graafmachine en trekt tot twee meter buiten je afrastering alle bomen uit de grond en legt ze nog weer een meter verder weg neer als natuurlijke barrière tegen ik-weet-niet-wat.
Wie had het goed geraden?

Oké, ik heb er nog eentje over diezelfde jonge boer. Hij had namelijk niet àlle weilanden kunnen overnemen want de eigenaresse van 2,5 hectare wilde die laten pachten door de buurman, dan had zij al haar gronden gepacht door 1 en dezelfde boer. Is altijd handig voor later. Maar wat zou jij als jonge boer doen?

Ik vrees dat deze al te moeilijk is want daarvoor moet ik erbij vertellen dat de jonge boer in departement W woont, de eigenaresse in departement X, het weiland waar het om gaat èn de buurman zich in departement Y bevinden.

Het antwoord: Je schrijft een brief op poten naar een hoge instantie in departement Z om te klagen dat de buurman gronden gebruikt waar jij recht op hebt!
(Dus wij konden een nette brief schrijven, inclusief allerlei bijlages om aan te tonen dat we aan alle eisen van ons departement voldeden en dat we niet begrepen waarom departement Z ons de aangetekende brief had gestuurd. Uteindelijk mogen wij gewoon het weiland gebruiken maar het kost veel tijd!)

Snappen jullie het nog? Dan hier de uitsmijter, het is een dubbele vraag, maar ik denk dat iedereen die wel goed heeft:

Stel je voor je bent dealer van landbouwmachines en je verkoopt een niet-functionerende machine aan een boer.
Stel je voor je bent advocaat voor een boer die een niet-functionerende machine heeft gekocht en je bent in wezen bang voor je positie t.o.v. de "onafhankelijk" technisch expert, de dealer die je moet dagvaarden, de grote verkopende partij die je daardoor waarschijnlijk ook moet dagvaarden en de verzekeringsmaatschappij van de boer die netjes jouw enorme rekeningen betaald.

Er is, logischerwijs, maar 1 antwoord mogelijk: Ogen dicht, oren dicht en hopen dat niemand je ziet of opmerkt en bidden dat de boel heel stilletjes van je bordje glijd..........

Vakantie voorbij, en toen?

Tsja, toen niets. De vakantie was voorbij (al was het natuurlijk voor niemand ècht vakantie) en het "gewone" leven ging weer door. Niets aan de hand, lekker saai. Soms sta je 's ochtends op en heb je een kalf in de tuin lopen, soms springt er 's avonds een kalf over een drinkbakje en komt niet meer terug bij mama en blijft dus de hele nacht lawaai schoppen (totdat ons uber-ich het van de slaap heeft gewonnen en we het arme kalf terug naar mama brengen), soms kom je erachter dat een pinkje wel een erg dikke buik krijgt en ook al wat speentjes en je dus moet concluderen dat zowel zij als haar vroegere kamaraad Flipper op èrg jonge leeftijd al vruchtbaar waren (zo leer je altijd weer wat bij; ik vroeg me steeds al af waarom men veel boeren de kalveren scheiden op 6 maanden, wij zaten op negen.) Kortom, het gewone leventje op onze niet altijd even gestructureerde boerderij!

Wel hebben we allebei met Pasen nog een feestje gehad: Ik had mijn moeder en zusjes langs en heb genoten van een mooie autorit door een prachtig zonnig Morvan, terwijl mijn liefje op hetzelfde moment hier op de boerderij een rondedans deed omdat we ein-de-lijk, na meer dan 3 maanden droogte een flinke regenbui hadden! We leven mee met de collega's die dit feest hebben gemist (het waren zéér lokale buien) maar ik zal eerlijk toegeven: wij zien sindsdien de zomer een stuk vrolijker tegemoet.