Braintraining

Ik heb al eens geschreven over slimme en domme koeien, waarbij de vreetgrage prinses een voorbeeld was van een slimme koe. Daar is nog niets aan veranderd. Niets aan haar eetlust en niets aan haar slimmigheid daarbij.

Helaas is Earik, hoe leuk, lief, schattig, braaf en trouw hij ook is, een voorbeeld van een domme koe. Of nou ja, een dom kalfje. In het grote hok waar Earik woont is een klein hokje gemaakt met een doorgang waar alleen kalfjes door kunnen zodat ze rustig kunnen eten zonder weggeduwd te worden door grote koeien. Earik krijgt nog steeds melk uit de emmer en ik geef hem voor de rust die melk altijd bij dat hokje. Meestal staat hij al braaf te wachten als ik met de emmer kom maar soms niet. En dan ziet hij mij tussen die hekken wel met de emmer staan maar hij weet dan niet hoe hij bij mij moet komen. Hij probeert zich tussen en door het hek te wurmen, loopt heen en weer en snapt maar niet dat hij even door de deur moet! En in het kader van consequent zijn ga ik niet naar hem toe maar vind ik dat hij naar mij moet komen, desnoods klauter ik met volle emmer en al in het kleine hokje, buk me diep om door het deurtje te kijken om de kleine Earik te leren welke weg hij moet nemen om te drinken! Ik weet niet of ik dan erg nuttig bezig ben maar ach, een beetje braintraining kan geen kwaad toch?


De braintraining met Dauwe is afgelopen. Nadat hij heel knap een paar keer door het hek had gegeten, had hij het op zijn heupen gekregen en weigerde ook maar in de buurt van het hek te komen! Ik was wel even teleurgesteld en was (tijdelijk) met de training gestopt. Wel met moeite want tsja, dat beest moest toch eens leren om door het hek te eten?! Dus hij kreeg weer een emmer lekkers in een hoekje van het hok. Maar blijkbaar was dat niet genoeg eten want wat schetste mijn verbazing? Die slimmerik stond vanmorgen gewoon door het hek te eten! Eerlijk gezegd niet door een opening met 'vastzet-stang' maar net door die ene opening waar die stang uit was. Maar toch, mijn trainingen met Dauwe behoren nu dus tot het verleden!


En wat denken jullie? Hebben Eduard en Eekhoorn ook braintraining nodig of zijn zij juist heel slim? Elke keer als ze hun melk ophebben, sabbelen ze alle druppels en restjes van elkaar af. Ziet er niet echt slim uit maar aan de andere kant; het is wel een slimme manier om nog een beetje extra's te snoepen!

Mieneke

Nog een aanvulling van mijn lief: Mieneke, onze mee-wandelkat liep op de terugweg van het verste weiland niet mee. Na een onrustige nacht en een dag vol zorgen is ze (of hij??) toch weer terug! Eind goed al goed? We merken het op de volgende wandeltocht wel weer!

Een leuke ontdekking

Afgelopen twee dagen is een leraar die ik in het eerste jaar zeevaartschool had hier op bezoek geweest. Erg gezellig; met een schipper, een boerin in opleiding, een boer en een stagiair was het in de stal een stuk drukker dan normaal! De kalfjes moesten even wennen maar ze dronken uiteindelijk net zo graag van iemand die vaker langs een boerderij zeilt dan er daadwerkelijk is. Het bezoek heeft naast gezelligheid ook nog iets anders opgelevert: de bobcat doet het na 5 jaar stilstand weer!! Lang leve deze dieselman!

Maar dat is niet de leuke ontdekking uit de titel van dit stukje. Ik heb namelijk ontdekt hoe leuk het is om door de ogen van iemand anders te kijken! Ik weet namelijk dat we hier erg mooi wonen en ik weet ook dat het nu de mooiste tijd van het jaar is....... Maar toch, maar toch........ Toch kijk ik blijkbaar al met de ogen van een 'inwoner': je ziet dat het mooi is maar je ziet ook andere dingen. Dingen die nog gedaan moeten worden of dingen die niet goed zijn en sommige dingen ben je al aan gewend.

Hoe leuk is het dus om met iemand door het land te lopen die zo hardop en hartstochtelijk geniet! Inderdaad; die velden met pinksterbloemen zijn idyllisch, het waterpoeltje zal binnenkort het domein van de orchidee-en zijn en de bijna groene pas geklepelde hagen maken van het landschap een heel afwisselend en mooi plaatje. En het is inderdaad een bijzondere vorm van rijkdom om in de pauze van het werk op je rug in het gras te liggen en niets anders te horen dan vogeltjes.

Dus toe we met zijn vieren van het verste weiland de 1,2 kilometer over de weg terug naar huis liepen en we gewoon midden op de weg liepen, stilstonden om naar twee zwarte wouwen te kijken en er geen auto langskwam, ja toen had ik mijn ogen echt open, was de nare dorre kou van de winter vergeten en was het gelukkigste meisje ter wereld!

Blondje in de regen

Ooit een blondje in een weiland gezien in de schemering, in de regen met een lege kruiwagen die 'domme oelewappers' naar de achterkant van 2 koeien riep?

Ik ook niet want ik was het zelf! Waarom stond ik daar die koeien uit te schelden?
Achter het huis hebben we een groot weiland. Oorspronkelijk waren dat 2 weilanden, van elkaar gescheiden door prikkeldraad met helemaal links een hek en helemaal rechts een hek. Nu zijn die hekken weggehaald zodat we 1 groot weiland hebben met nog wel halverwege die streep prikkeldraad. En precies halverwege die streep prikkeldraad staat de voerbak. Er zijn 22 koeien daar buiten maar het gras wil nog niet zo groeien dat ze daar genoeg voeding uit krijgen, ze worden dus bijgevoerd; 2x per dag een kruiwagen aardappels en korrels.

Gisteravond liep ik dus in de schemering in de regen met die kruiwagen naar de voerbak, ik had me er op ingesteld dat de koeien aan kwamen rennen, je moet dan oppassen dat ze je niet omver lopen! En inderdaad; daar kwamen ze aan gerend. Maar aan de verkeerde kant van het prikkeldraad! Ik kon dus rustig de kruiwagen legen maar toen? Die domme koeien stonden aan de ene kant, het voer aan de andere kant en het enige wat ze deden was een beetje dom loeien. Ze bedachten niet dat ze even om moesten lopen!

Dus Maaike met kruiwagen naar de koeien om ze te lokken; 'kom maar beestjes, hier langs' En ja, toen had het clubje het door en in een drafje ging het naar de voerbak.
Behalve twee dus........ Die renden leuk mee hoor, maar weer aan de verkeerde kant van het prikkeldraad!
Vandaar dus dat ik ze weer probeerde te lokken maar nu met iets minder aardige woorden......... de domme oelewappers! Ze zochten het maar uit.

Maar ik denk dat ze gewoon nog moeten wennen aan het weiland; vanmorgen stonden ze braaf klaar, aan de goede kant van het hek! Eet smakelijk dames!

Dauwe

Geduld wordt beloond! Nou ja, vaak. Maar in dit geval wel.

Wat is het geval? Dauwe was bang voor het voer hek. We wisten maar niet waarom maar eten deed hij daar niet. Na lang piekeren zijn we er trouwens achter gekomen; hij heeft het nooit geleerd! In de oude stal waren de voerhekken zo wisselend afgesteld dat slimme domme Dauwe altijd wel een plekje vond waar hij niet in de knoop kwam met die schuine bewegende stang.

Maar hoe kregen we Dauwe van zijn angst af? Elke keer een emmer met lekkers in het hok zetten was niet voldoende; hij moest toch ook genoeg hooi krijgen, en sowieso; toen de stiertjes vastgezet moesten worden om gevaccineerd te worden kregen we Dauwe natuurlijk niet vast. De vee-arts heeft aardig door het hok moeten huppelen om Dauwe zijn prikje te geven!

Nu hadden we het volgende plan opgevat: ik ging elke avond en ochtend met een emmer lekkers voor het voerhek staan. Eerst heel dichtbij, zodat Dauwe van binnen het hek met zijn lange tong bij de korreltjes kon, en langzaam aan steeds wat verder weg totdat hij zijn kop helemaal door het hek had en dan snel met een touwtje het hek dichttrekken.

Makkelijker gezegd dan gedaan! Slimme domme Dauwe vertikte het om met zijn hoorns voorbij het hek te komen. En die ene keer dat het wel lukte, wist hij zich los te worstelen. Vergeten het hek aan te passen aan zijn smalle koppie.........!

Maar we gaven de moed niet op en na een aantal dagen is het gelukt! Dauwe vond er in het begin natuurlijk niets aan maar na een paar minuten stond hij heerlijk te smikkelen. De keer erna ging hij nog niet uit zichzelf eten, de truc met de emmer moest nog wel gebruikt worden maar dat geeft niet; Dauwe heeft zichzelf overwonnen!

Ben benieuwd wanneer hij het ook zonder emmer kan, ik zal het spelletje missen........

Een emotionele kermis

Oh oh oh....... Vertel ik Jan en Alleman dat ik een blog bijhoud, blijft het twee weken stil! Sorry sorry. En ik vind het nog wel zo leuk om dierbaren deelgenoot te maken in het wel en wee hier op de boerderij: het harde werken, de mooie natuur, de aandoenlijke kalfjes, de avonturen in en om het huis.........

Maar de afgelopen twee weken was het wel en wee met hoofdletters! Een emotionele kermis is misschien een beter woord. De hoogtepunten en dieptepunten hebben elkaar in rap tempo opgevolgd. Niet voor mijn lief hoor, die is wel wat gewend. Maar een burgermeisje als ik wist niet wat haar overkwam!

Het begon met een spannend spelletje 'raad eens hoe duur deze trekker is?' Ik zal de spelregels uitleggen: Een boer besluit na lang wikken en wegen dat hij een zwaardere trekker moet kopen dan dat hij heeft. Dat is al geen makkelijk besluit want het gaat over behoorlijke bedragen. Dan komt er een verkoper langs, die vertelt de boer wat er zoal mogelijk is. Vervolgens doet de boer navraag bij andere verkopers, blijkt er meer mogelijk te zijn voor een lagere prijs. Dan komt de eerste verkoper weer; haha grapje, ik zal wat van de prijs afhalen. Zo gaat dat een paar weken door totdat blijkt dat er uiteindelijk weinig verschil is tussen de diverse trekkers en de verkoper tranen perst omdat hij zal worden ontslagen als hij geen trekker verkoopt! Is dit Frankrijk?

Maar niet getreurd, bij zo'n bedrijf wil je al geen trekker meer kopen.

Terwijl dit spel in volle gang was, kwam er een week waarin ik me realiseerde: ik had me op alles voorbereid; een lange koude grijze winter, gebroken nachten vanwege geboortes, rare Fransozen die mij niet willen of kunnen verstaan, een tuin vol beloftes maar waar ik nog wel heerlijk in de aarde kan en moet wroeten en natuurlijk (dat spreekt voor zich) alle mooie dingen als zondagmiddagwandelingen door de weilanden, prachtige vergezichten, de natuur op het land........ Maar een emotionele kermis? Nee, geen seconde aan gedacht!

Het begon vrolijk met zwarte neus en haar twee vriendinnen en Claudia met haar vriendinnen die naar buiten mochten. Het hondje wilde helpen en jaagde ze in rondjes door het weiland. Totdat de dames dachten 'he, wij zijn met meer, we draaien de rollen om!' zodat 6 grote kalveren achter het hondje aan gingen rennen! Hij wist niet hoe hij het had!

Een dag later bleek dat het toch snel bergafwaarts ging met Ultrabelle (zie 19 februari); de antibiotica sloegen niet aan.........

Weer een dag later kwam de boer uit het zuiden (zie 15 maart) om Cowboy op te halen. En hij had besloten dat hij Eerdbeer toch ook graag wilde kopen! Oh oh oh..... Ik had er toch wel moeite mee dat Eerdbeer wegging. Maar gelukkig weet ik dat hij het heel goed gaat krijgen!

Twee dagen later ging een hele club van 50 koeien naar buiten. Dat zijn taferelen waar ik nog dagen van nageniet; rennen, huppelen, tikkertje spelen, door het gras rollen, dansen, sumoworstelaars imiteren....... Van alles, en dat uitgevoerd door koeien van meer dan 700 kilo!

Gelukkig was ik blij want afgelopen weekend gebeurde het treurigste dat ik hier ooit heb meegemaakt en hoop nooit meer mee te maken: Ultrabelle was zo verzwakt dat ze is overleden. Ondanks alle verzorging en medicijnen. Dat is natuurlijk een reuzeklap. Je weet dat zoiets kan gebeuren, maar toch.........

Gelukkig heeft onze stagiair hier niets van meegekregen, hij kwam net toen Ultrabelle al weg was. En hij brengt voor mij een leuke afleiding; hij kan 20 woorden Engels en verder alleen maar Frans! Ik worstel me dapper door de gesprekken heen. Ik kan het Frans van mijn lief redelijk verstaan (onze stagiair vind dat 'indianen-frans') maar de antwoorden van de geboren Fransoos ontgaan me meestal toch. En ik? Ik bak wat woorden aan elkaar en Laurent is intelligent genoeg om me te begrijpen en op de momenten dat hij dat niet doet, knikt hij me vriendelijk en bemoedigend toe en manoeuvreert het gesprek heel aardig een andere kant op!

Zoals ik eerder al eens heb verteld zijn koeienmoeders heel zorgzaam naar hun kalfje behalve als het om eten gaat. Zet je voor een mensenmama een potje Olvarit neer, dan weet de mama dat dat voor een kindje is. Zet je voor een koeienmama een emmer met speciale brokjes voor kalfjes, dan denk de mama: 'Ha! Eten!'

Daarom hebben we afgelopen november een "jeugdhonk" gemaakt; de moeders zaten in de ene stal samen met hun kalfjes maar de kalfjes konden door een opening in een hek naar de andere stal waar ze een hok ter beschikking hadden en rustig konden eten.

Maar kleine kalfjes worden groot en op een gegeven moment konden ze niet meer door de opening, zo dik waren ze al, zodat we de opening maar dicht hebben gemaakt. Ze moesten toch eens groot worden en net zoals mensenkindjes eens moeten ophouden met aan de borst te drinken, zo moeten kalfjes ook eens ophouden met aan de uier te drinken. Deze kalfjes waren groot genoeg dus het hek kon dicht.

Moeders die geen kalfjes hebben, die krijgen kalfjes dus we hadden na een paar maanden een hok met 5 moeders en 5 kalfjes. De geschiedenis herhaalde zich: de mama's aten het lekkere kalfjesvoer...........

En grote kalfjes worden heel groot dus de jongens die eerst in het jeugdhonk zaten, kregen een eigen hok in de grote stal en de kleine kalfjes kregen het jeugdhonk! En oh, dat vinden ze leuk. De kleine kalfjes dan; 'net een echt grote-koeien hok' zie je ze denken. Maar de grote kalfjes, die onderhand dus echte stiertjes waren geworden, vinden zei het ook leuk? Mwah, de meesten wel maar Dauwe snapt er niets van. Hij vind het nieuwe voerhek wat eng dus daar durft de domoor niet door te eten. Met als gevolg dat hij honger kreeg en wij een misthoorn!

Ik hoop dat hij het snel leert want zoals het nu gaat is geen doen; de stiertjes vastzetten tijdens het eten zodat Dauwe een emmer in een hoekje krijgt........ Dauwe, wordt snel nog groter en vooral slimmer alsjeblieft!