Het zielige kipje

Vee-arts in de stal:

Vee-arts: 'Meneer, u moet geen kippen in de stal laten'

Boer (lichte vertwijfeling op het gezicht): 'ehmmm tsja, ehmmm'

Vee-arts (lacht begrijpend): 'Oh, dit is een kip met privilege's?'

Boer (opgelucht): 'Ja!'

Vee-arts (vermanend): 'Maar toch, kippen kunnen ziektes overbrengen. Kijk, deze kip heeft al psoriasis op haar rug'

Boer (zal-ik-wel-zal-ik-niet op het gezicht): 'Tsja, eh, ehmmm het is geen psoriasis maar ehm....'

Vee-arts (kijkt verbaasd naar de boerin, die op haar beurt ineens het plafond moet controleren): 'oh?'

Boer: 'Kijk, vorig jaar hadden we een haan met 5 kippen. De vos heeft vier van de kippen gepakt. Toen bleef er nog maar eentje over en de haan was erg masculin.... We hebben nu wel weer meer kippen voor de haan hoor, maar toch.......'

Vee-arts (het belletje rinkelt, het kwartje valt, het lichtje brand): 'Ach ja, ik begrijp het, deze stal is haar veilige vluchtoord?!'

Boer (hoopvol): 'Ja!'

Vee-arts (lacht maar weer eens naar de boerin, die schaapachtig terug grijnst): 'Het is goed dan, die andere kippen blijven buiten?' (En denkt bij zichzelf: rare Hollanders....!)

Leven en dood

Ik moet het eerlijk toegeven: ik vrees dat ik nooit een echte boerin zal worden......

Hoe goed ik ook kan harken en schudden, hoe lekker mijn echte boeren appeltaarten en stoofpotten ook zijn, hoeveel ik ook om de koeien geef, het zal niet lukken........

Ik zal altijd een stadse blijven; gewoon om het feit dat we in de stad niet leren omgaan met leven en dood.

Ja natuurlijk, een opa overlijd, een vriend, een zus van een goede bekende...... Maar de gevoelens die daar bij horen zijn: 'Hoort niet!' en 'Is gemeen!' en 'Is te vroeg!' Niet eerlijk, niet natuurlijk, niet te verkroppen et cetera.

Accepteren dat dood bij leven hoort, dat doen we in de stad liever niet.

Een boer wel. Een boer kan niet anders. Het begint als 6-jarig jochie als je lievelingskonijn dood gaat, als 10-jarige overleeft je lievelingskalf die zware griep niet, als 15-jarige trek je een dood kalf uit je mooiste koe, als 18-jarige moet je besluiten dat een koe te ziek is en moet inslapen.

Als dan je pa (veel te vroeg!) overlijd weet je: we hebben gedaan wat we konden, ik had hem en mijn moeder een heerlijk lang leven gegund maar ik moet nu afscheid nemen, de koeien moeten gemolken worden en Clara36 staat op bevallen.

Snap je? Een boer is niet wreed of ongevoelig, het verdriet is even groot als dat van een stadsmeisje, maar een boer moet helder blijven denken en doorgaan!

En dat ontbreekt bij mij.

Eergisteren is de ziel van Feline in het nieuwe kalf van Violette gekropen en Maaike staat te grienen. De boer is een tijd stil, zucht eens diep en zegt: 'het is niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn die doodgaat, ik moet nu het naveltje van het pasgeboren kalf ontsmetten en kijken of mama goede melk voor haar kalfje heeft'

Gisteren heeft Aphrodite een dood niet-voldragen kalfje geworpen. Toen wij bezig waren om de hele club naar binnen te krijgen, liep Aphrodite weg om een stil plekje te zoeken om daar de andere helft van de vroeggeboorte dood te laten komen. Maaike staat erbij te grienen terwijl de boer een tijd stil staat, weer eens diep zucht, de koe aait, zegt 'het zit je niet mee koetje' en dan toch echt de telefoon moet grijpen om de vee-arts te laten komen (er moeten monsters genomen worden om eventueel een oorzaak te vinden), organiseren hoe de koe en de kalfjes naar de boerderij komen en moet bellen om de kalfjes op te laten halen door de destructor (Maaike moet al bijna grienen bij het woord alleen al).

Tegelijkertijd moet hij in de gaten houden hoe het met de bevalling van Cookie gaat, of het nieuwe kalf van Dummy wel goed drinkt en bedenken hoe we die vier koeien met kalveren van 3 à 4 weken naar buiten doen.

Deze blog heeft als ondertitel: 'een burgermeisje dat boerin wordt' Maar die moet ik denk ik veranderen in 'zal het ooit lukken om boerin te worden?'

En nu ga ik naar buiten, genieten van de kalfjes die de wei ontdekken, even knuffelen met hoogdrachtige Zwarte Neus en de rest van de kalfjes wat lekker gras geven!!

Diepvriesmaaltijden

Wat krijg je als je een stads meisje zonder rijbewijs laat samenwonen met een zuinige boer op het Franse platteland?

Antwoord: bijzondere discussies in de supermarkt!

Omdat ik best op mijn fietsje naar de supermarkt kan, maar dan met volle tassen die drie kilometer niet terug de berg omhoog kom, doen wij altijd samen boodschappen.

Iedereen kan zich voorstellen dat dit niet de grootste hobby van mijn boer is; werkkleren uit, nette kleren aan, opletten of je niet te veel naar mest ruikt, de drukte in en na onbepaalde tijd mag je je eigen werkkloffie weer aan!

Dat die tijd onbepaald is, komt vaak door de discussies in de supermarkt:

"Nee, die bloemkool koop ik niet, ik weiger. Ik weet hoeveel de boer ervoor krijgt en dit is ongehoord!" Of;

"Wat? Belachelijk! Durven ze dit voor appels te vragen? Weet je wel hoeveel die arme boer ervoor krijgt? Hier doe ik niet aan mee!"

De oplossing was simpel: een eigen moestuin! Tijdens het spitten werd al uitgerekend hoeveel minder we zouden gaan uitgeven de komende winter en natuurlijk waren we blij dat we door eigen groentes te telen, minder vaak het verkleedfeestje hoeven uit te voeren.

Als je dan ook nog een tienerkalf hebt dat als gevolg van een infectie blind werd en "dus" (? Het klinkt vreselijk maar het is helaas echt zo) onverkoopbaar, dan is de rekensom niet moeilijk:

In onze bijkeuken staan drie vrieskisten; eentje voor de biest voor de kalfjes, eentje voor de groentes (deze winter kunnen we 30 dagen bloemkool eten, 60 dagen sperziebonen, 20 dagen soep en dan staan de rode en witte kolen nog in de tuin, evenals de prei en de spruiten), en eentje voor het vlees.

En dat is makkelijk hoor! Ik moet wel goed opletten dat ik op tijd het vlees uit de vriezer haal maar voor de rest ben ik in de drukke winter een groot fan van mijn diepvriesmaaltijden!

Boer de bouwer

Gisteren hebben we een wereldreis naar Autun gemaakt omdat daar bij de Mr. Bricolage een keukenwerkblad in de aanbieding was. Tijdens de 40 minuten durende terugrit met 1,5 meter blad uit de auto stekend, terwijl ik met mijn knieen naast mijn oren klem zat tussen het handschoenenvak en de 1,5 meter blad die wel binnen de auto paste, had ik niet kunnen bedenken hoe vlug het ding zijn plaatsje zou krijgen!

Maar vandaag was het rustig op de boerderij dus het oude aanrechtblad kon leeggemaakt worden.

Terwijl boer de bouwer zich mentaal voorbereidde zou ik even in de nieuwe stal kijken hoe het daar was. Niets aan de hand daarzo hoor; de dames lagen loom te herkauwen en vonden het amper de moeite om naar me te kijken. Behalve Equinox. Je zou kunnen zeggen dat ze me nogal verwilderd aankeek. ** Alarm**!!

Ja hoor; de waterblaas was al buiten.

Gauw naar binnen; oude blad opmeten, nieuw blad meten, streepjes zetten, zagen, Equinox bekijken (1 pootje zichtbaar), weer naar binnen, erachter komen dat het blad niet past, weer meten, streepjes zetten, zagen, Equinox bekijken (2 pootjes zichtbaar), weer naar binnnen, zien dat de keuken niet haaks is dus dat we linksvoor bijna een centimeter missen en rechtsachter dus ook, balen, fornuis weer op zijn plek, water koken, courgette bakken, pasta in het water, Equinox bekijken, niets te zien, andere koeien naar het voerhek lokken, volgend blik op Equinox laat zien dat het kalf geboren is.......

Boer de bouwer ontfermt zich over het naveltje en boerin de chefkok was blij dat ze het vuur uit had gezet, met zo'n blad half-af kan je je geen overkook partijen veroorloven.

Ik ben benieuwd wanneer ik de pannen wel mag laten overkoken want klussen op de boerderij blijft op deze manier spannend en verassend!