Feline is als Fenix

Feline is als Fenix uit de as herrezen!

Ruim een maand geleden werd ik naar het Jacquelineweiland geroepen, er was iets niet goed met een kalf. Daar aangekomen zag ik dat het hé-le-mààl niet goed was met het kalf; ze liep suffig rondjes en reageerde nergens op, niet op het ongerust geloei van haar mama, niet op ons.... op niets.

Terwijl we op de vee-arts aan het wachten waren, viel het kalf en raakte in coma. De arts kon ons weinig meer vertellen dan wat wij al vermoedden: acute hersenvliesontsteking, maar hoe en wat??? Zij wist het niet en wij al helemaal niet! Alle mogelijkheden en ziektes zijn de revue gepasseerd maar alles ook weer voor de helft verworpen. Vast stond dat ze heel erg ziek was. De vee-arts, gewend aan economisch denkende boeren, begon de euthanasie-spuit voor te bereiden.

Wat? Ja, dat vonden wij ook wel heel rap dus dat moest maar niet.

Voorzichtig het kalf met de Merlo naar huis gereden en daar op schoon stro gelegd. En oh, wat had het kalf het zwaar. Ze had duidelijk hoofdpijn, maar verder sta je machteloos; het beestje kan je niet vertellen wat en waar nog meer pijn precies..........
Elke dag kwam de vee-arts langs met infusen met vitamines, mineralen en vocht. Ik weet niet hoeveel antibiotica ze heeft gespoten en hoeveel uren mijn lief achter internet zat om te zoeken naar vergelijkbare ziektebeelden.
Maar vooral mijn lief bleef hoop houden!
Ik vaak niet, soms wel. Als Feline extra hard kreunde als ze ons aan hoorde komen bijvoorbeeld, dan wist ik: ze wéét dat we komen en ze wéét dat er dan weer zo'n akelig prikje komt, dus ze is niet volledig weg.

Tergend lagzaam ging het beter. Na een paar dagen konden we gekookte lijnzaad in haar keel gieten en slikte ze het door (elke dag 6x een liter). Maar het ging veel te langzaam naar mijn zin, ik verloor vaak de hoop op een goed herstel. Maar dan was er ineens weer een sprankje: Wij moesten haar natuurlijk regelmatig omdraaien, want ook een kalf kan doorligplekken krijgen, en voor onze ruggen was dat het makkelijkste om "gewoon" haar poten te pakken en haar over haar rug te draaien. Maar daar had madam geen zin in! Ondanks haar pijn en haar ziekzijn kon ze ineens verdacht goed en gericht trappen! Dat gaf hoop!

Maar ook een dilemma: hoe dan wel? Eindeloos hebben we gesjord met banden onder haar door wurmen, om een poot binden en dan de poten onder haar lichaam doortrekken, zodat ze min of meer over haar buik naar de andere kant draaide. En zitten deed ze ook nog niet zelf dus wij hebben vaak als rugsteun gefingeerd en anders wat kleine hooibaaltjes (die ze door haar ge-beweeg toch wegdrukte)

Het bleef erg langzaam maar we bleven vooruitgang zien! Ik zeg het nog meer eens: mijn lief bleef optimistischer dan ik.

Tot we merkten dat Feline tijdens het draaisjorren bewegingen maakte die leken op: 'ik wil wel opstaan maar heb mijn ledematen niet onder controle en de vloer is zo glad'

Weer een nieuwe fase in het herstel! Maar nu? Gelukkig was het mooi weer dus madam is met behulp van de Merlo naar buiten gedragen.

Ik heb het steeds over het kalf, maar een kalf van 10 maanden weegt al gauw 400 kilogram hoor! Dus van beider ruggen was weinig meer over met al dat gedraaisjor.......

Feline vond het wel lekker buiten in het zonnetje. Zozeer dat ze na 2 dagen inderdaad kon staan! Dat was een feestje waard natuurlijk en zij vierde het feestje mee door ook heel voorzichtig wat klein geknipt hooi te eten.

Haar ene oog leek/lijkt blind en haar andere oog had een naar uitziende wit vlies wat later een etterbult werd en weer later een bloedblaasje, maar ze kan er al mee zien, dat is duidelijk.

En nu begon ik ook echt optimistisch te worden, ook omdat we nu in een fase kwamen waarin ik ook actief kon worden (dat vocht in haar keel gieten vond ik maar niets), dus nu was het mijn beurt om uren plukjes hooi in haar bek te stoppen en kon ik dus goed zien hoe ze echt een eigen willetje heeft. Als madam niet wil eten draait ze nuffig haar kop weg en perst ze haar lippen op elkaar, als ze wel wil eten kijkt ze me verontwaardigd aan of ik niet effe wat kom brengen en als ze echt trek heeft loopt ze recht op ma af. Wel blieft ze graag wat lekkere korreltjes verstopt in het hooi, met alleen gras heeft ze geen zin.
Maar zelf eten deed ze nog niet....... Zelf drinken was er ineens wel bij! Dat is fijn, nu kan ik ook gewoon een emmer voor haar houden en kan ze zelf beslissen of ze wel of niet wil drinken.
Ook kwam haar tong nog niet naar buiten en dan pas merk je hoeveel snot een koe produceerd! Jekkes, en wij maar als verzorgende ouders haar neus schoon vegen (nu weet iedereen ook waarom een koe zo vaak met haar tong in haar neus zit)

En gisteravond hadden we de finale primeur: Ik had een bult hooi klaar gelegd en ging even een emmer korreltjes halen. Je raad het al: toen ik terugkwam stond mevrouw te eten! Wat een geluk, wat een feest!

Wat zal de vee-arts verbaasd zijn! Lang leve mijn liefje die nooit de hoop heeft verloren, die elke nacht eruit is geweest om te kijken hoe het met haar was, die uren vocht in een doodziek kalf heeft gegoten en met haar heeft omgehannest om het haar zo goed mogelijk naar het zin te maken.

De beloning is daar: Feline staat te eten!