Feline is als Fenix

Feline is als Fenix uit de as herrezen!

Ruim een maand geleden werd ik naar het Jacquelineweiland geroepen, er was iets niet goed met een kalf. Daar aangekomen zag ik dat het hé-le-mààl niet goed was met het kalf; ze liep suffig rondjes en reageerde nergens op, niet op het ongerust geloei van haar mama, niet op ons.... op niets.

Terwijl we op de vee-arts aan het wachten waren, viel het kalf en raakte in coma. De arts kon ons weinig meer vertellen dan wat wij al vermoedden: acute hersenvliesontsteking, maar hoe en wat??? Zij wist het niet en wij al helemaal niet! Alle mogelijkheden en ziektes zijn de revue gepasseerd maar alles ook weer voor de helft verworpen. Vast stond dat ze heel erg ziek was. De vee-arts, gewend aan economisch denkende boeren, begon de euthanasie-spuit voor te bereiden.

Wat? Ja, dat vonden wij ook wel heel rap dus dat moest maar niet.

Voorzichtig het kalf met de Merlo naar huis gereden en daar op schoon stro gelegd. En oh, wat had het kalf het zwaar. Ze had duidelijk hoofdpijn, maar verder sta je machteloos; het beestje kan je niet vertellen wat en waar nog meer pijn precies..........
Elke dag kwam de vee-arts langs met infusen met vitamines, mineralen en vocht. Ik weet niet hoeveel antibiotica ze heeft gespoten en hoeveel uren mijn lief achter internet zat om te zoeken naar vergelijkbare ziektebeelden.
Maar vooral mijn lief bleef hoop houden!
Ik vaak niet, soms wel. Als Feline extra hard kreunde als ze ons aan hoorde komen bijvoorbeeld, dan wist ik: ze wéét dat we komen en ze wéét dat er dan weer zo'n akelig prikje komt, dus ze is niet volledig weg.

Tergend lagzaam ging het beter. Na een paar dagen konden we gekookte lijnzaad in haar keel gieten en slikte ze het door (elke dag 6x een liter). Maar het ging veel te langzaam naar mijn zin, ik verloor vaak de hoop op een goed herstel. Maar dan was er ineens weer een sprankje: Wij moesten haar natuurlijk regelmatig omdraaien, want ook een kalf kan doorligplekken krijgen, en voor onze ruggen was dat het makkelijkste om "gewoon" haar poten te pakken en haar over haar rug te draaien. Maar daar had madam geen zin in! Ondanks haar pijn en haar ziekzijn kon ze ineens verdacht goed en gericht trappen! Dat gaf hoop!

Maar ook een dilemma: hoe dan wel? Eindeloos hebben we gesjord met banden onder haar door wurmen, om een poot binden en dan de poten onder haar lichaam doortrekken, zodat ze min of meer over haar buik naar de andere kant draaide. En zitten deed ze ook nog niet zelf dus wij hebben vaak als rugsteun gefingeerd en anders wat kleine hooibaaltjes (die ze door haar ge-beweeg toch wegdrukte)

Het bleef erg langzaam maar we bleven vooruitgang zien! Ik zeg het nog meer eens: mijn lief bleef optimistischer dan ik.

Tot we merkten dat Feline tijdens het draaisjorren bewegingen maakte die leken op: 'ik wil wel opstaan maar heb mijn ledematen niet onder controle en de vloer is zo glad'

Weer een nieuwe fase in het herstel! Maar nu? Gelukkig was het mooi weer dus madam is met behulp van de Merlo naar buiten gedragen.

Ik heb het steeds over het kalf, maar een kalf van 10 maanden weegt al gauw 400 kilogram hoor! Dus van beider ruggen was weinig meer over met al dat gedraaisjor.......

Feline vond het wel lekker buiten in het zonnetje. Zozeer dat ze na 2 dagen inderdaad kon staan! Dat was een feestje waard natuurlijk en zij vierde het feestje mee door ook heel voorzichtig wat klein geknipt hooi te eten.

Haar ene oog leek/lijkt blind en haar andere oog had een naar uitziende wit vlies wat later een etterbult werd en weer later een bloedblaasje, maar ze kan er al mee zien, dat is duidelijk.

En nu begon ik ook echt optimistisch te worden, ook omdat we nu in een fase kwamen waarin ik ook actief kon worden (dat vocht in haar keel gieten vond ik maar niets), dus nu was het mijn beurt om uren plukjes hooi in haar bek te stoppen en kon ik dus goed zien hoe ze echt een eigen willetje heeft. Als madam niet wil eten draait ze nuffig haar kop weg en perst ze haar lippen op elkaar, als ze wel wil eten kijkt ze me verontwaardigd aan of ik niet effe wat kom brengen en als ze echt trek heeft loopt ze recht op ma af. Wel blieft ze graag wat lekkere korreltjes verstopt in het hooi, met alleen gras heeft ze geen zin.
Maar zelf eten deed ze nog niet....... Zelf drinken was er ineens wel bij! Dat is fijn, nu kan ik ook gewoon een emmer voor haar houden en kan ze zelf beslissen of ze wel of niet wil drinken.
Ook kwam haar tong nog niet naar buiten en dan pas merk je hoeveel snot een koe produceerd! Jekkes, en wij maar als verzorgende ouders haar neus schoon vegen (nu weet iedereen ook waarom een koe zo vaak met haar tong in haar neus zit)

En gisteravond hadden we de finale primeur: Ik had een bult hooi klaar gelegd en ging even een emmer korreltjes halen. Je raad het al: toen ik terugkwam stond mevrouw te eten! Wat een geluk, wat een feest!

Wat zal de vee-arts verbaasd zijn! Lang leve mijn liefje die nooit de hoop heeft verloren, die elke nacht eruit is geweest om te kijken hoe het met haar was, die uren vocht in een doodziek kalf heeft gegoten en met haar heeft omgehannest om het haar zo goed mogelijk naar het zin te maken.

De beloning is daar: Feline staat te eten!

Integreren; wat is "normaal"?

Integreren? Ja leuk!
Maar zoals de Nederlandse integratietest al volstaat met flauwekul: Stel je voor je zit op het terras en achter je is iemand luidkeels aan het bellen, wat doe je?
A) Ik negeer het lawaai,
B) Ik vraag beleefd of hij zachter wil bellen,
C) Ik draai me om en wens hem alle ziektes die ik kan verzinnen.
(Het goede antwoord weet ik niet, ik weet wel wat mijn moeder me heeft geleerd (B) en wat tegenwordig de norm is (C) )

Zo ben ik hier ook bezig met "de norm" en "de praktijk" qua integreren:
Afgelopen zondag hoorde ik de koeien tegenover het huis lawaai maken. Eerst dacht ik nog niets want ze maken wel eens vaker lawaai; ze zijn dan bezig de laatste roddels te bespreken met de koeien die in het weiland tegenover de buren staan.
Maar toen ik buiten kwam bleek het helemaal niet om roddels te gaan: de dames tegenover de buren lagen loom in het gras en de club tegenover het huis stonden met zijn allen in de hoek bij Jacquelineweiland. Sommigen al bijna bezig de haag te vernielen.

*Alarm*!!! Dit is niet normaal!
Ik loop erheen en mijn angstig vermoeden is waar: het is niet pluis in Jacquelineweiland want het hek staat open. Ojee, zijn de beesten ontsnapt? En zo ja, waarom en waarheen? Ik zie geen modderpoten en flatsen op de weg, zijn ze het bos in??
Een blik in het weiland en wat zie ik?
Een meneer met strooien hoed die bramen plukt! Is dit normaal? Schiet het door me heen. Ik vind van niet en ik was heel erg boos. Maar ja, ik weet ook niet wat hier de norm is dus ik houd me in en vraag hem waarom hij het hek open heeft gedaan van een weiland waar koeien zijn.

Zijn antwoord is verbijsterend:
Het is doodnormaal om in andermans weilanden bramen te plukken en ik moet me geen zorgen maken want hij heeft een neef en die is boer en hij weet dus dat koeien niet gevaarlijk zijn.
Als ik een broek aan had was die terstond afgezakt......
Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat hij best bramen mocht plukken maar dat ik liever had dat hij het even vroeg zodat ik hem een weiland kon wijzen waar geen koeien stonden en dat ik het daarbij niet oké vond dat hij zich niets aantrok van de kudde die compleet onrustig stond te loeien vanwege het feit dat hij daar bezig was.

Zoals het in boeken mooi geschreven wordt:
Met een vermoeid handgebaar maakte hij duidelijk dat hij lang geneog naar me geluisterd had en........... hij wilde doorgaan met plukken!
Dit was in mijn ogen helemaal niet normaal dus ik eiste dat hij het weiland uit ging en dat hij verderop moest gaan plukken.
Terwijl hij mopperde dat hij maar hoopte voor mij dat dààr wel bramen waren en ik hem 'plus, plus' beloofde, zijn moeder (die ook bezig bleek) zich wel verontschuldigde, dropen de onrustige koeien af om, zoals normaal is met 30 graden, de koelte van de bomen en het meertje op te zoeken.

Navraag bij de gepensioneerde boerbuurman Pierre (die toch wel zal weten wat normaal is) levert het volgende antwoord:
Als een hek open staat is het normaal om in andermans weiland bramen te plukken, als het hek dicht is mag je het als gevaarlijke inbraak beschouwen (wat als er een stier was?) en mag je met het geweer dreigen.
Hij heeft het zelfs eens zo cru gehad dat de hond van de "inbreker" zijn kalfjes aan het opjagen was en de "inbreker" nog durfde te beweren dat Pierre zich niet zo druk moest maken omdat de hond zich zo leuk amuseerde!
(Ook op het Franse platteland loopt het duidelijk niet altijd even soepel tussen boeren en burgers)

Gelukkig kan ik doorgaan met integreren nu ik weet wat normaal is.
Nu snel alle hekken dicht doen en in de spiegel oefenen of ik wel serieus over kom als ik met het geweer ga dreigen!

Haat en liefde

Bramen zijn rare dingen. In het voorjaar hààt ik ze: de hebben gemene prikkels en groeien als niets anders. Op die prikkels rijden we de bandjes van de werktuigen als weidesleep, schudder en hark kapot en zelfs hebben we eens een lekke trekkervoorband gehad vanwege die ondingen. Koeien houden ook niet van die stekels in het gevoelige stuk huid tussen hun nagels. Wat zeg ik? Ze hebben er een hekel aan! En wel zo'n hekel dat ze met een grote boog van zeker een halve meter om de gemenerikken heenlopen.

En nu komt het volgende probleem: een beginnend loofboompje, daar zetten ze hun poot wel op, of ze eten het op tezamen met een verse dot gras. Maar de bramen krijgen dus een halve meter om te groeien, wat ze direct ook doen, om na die halve meter de grond in te duiken om wortel te schieten. Met als gevolg dat we het jaar erna op een halve meter van de haag een braamstruikje hebben! Waar de koeien dus weer met een halve meter omheen trekken........ Reken uit wat er gebeurd als ik niets tegen de bramen doe!

Dus, in het voorjaar slingert Maaike een rugspuitje over haar schouders om fanatiek met grote precisie iedere braam een pufje te geven.

Maar in het najaar ben ik blij dat het me nooit lukt om onze 100 hectare braamvrij te krijgen of te houden: met hetzelfde fanatisme loop ik nu langs de struiken om vol liefde iedere rijpe braam te plukken!

L'amour est dans le pré

(De cast, vlnr: Esquimaux, Cerise, Gaston)

Op de televisie is de Franse versie van Boer zoekt vrouw bijna afgelopen. En oh, wat hadden de boeren het soms moeilijk met zichzelf en met vrouwen die zomaar vertrokken en vrouwen die weigerden te vertrekken.

De serie heet hier "L'amour est dans le pré" (Liefde is in het weiland) en geinspireerd op deze naam hebben wij onze eigen versie van de liefde in het weiland, ik denk erover om het format te verkopen aan Endemol:

Een jonge stoere vent wordt na maanden hitsig met wat andere jongens in een hok te hebben gezeten, losgelaten tussen enkele begeerlijke dames. Vanaf hier is het dus een combinatie van Boer-zoekt-vrouw en Big-Brother, inclusief hopelijk allerlei roddels en intriges.

Het begin was al een knaller: jonge god Esquimaux keek niet naar uiterlijk maar zat de eerste dag continu achter Chique aan (zij is hier beter bekend onder de naam 'scheef bekkie'). Dit was voor Clara natuurlijk niet te verkroppen dus zij gooide haar vrouwelijke charmes in de strijd door eens even goed tochtig te worden. Helaas voor haar (maar goed voor de kijkcijfers): zij is een Charolais en Esquimaux een Belgisch Witblauwe, wat in dit geval betekende dat zij te groot was voor hem en hij, hoe hij ook zijn best deed, waarschijnlijk niets heeft klaargespeeld.

Ahààà, dacht Cerise (de mama van Frommel), nu is het mijn beurt! Waarop Esquimaux dus wéér een dag achter een schone volslanke aankon. Stomend en hijgend als een trekpaard heeft hij de hele dag achter haar aangelopen (en op!). En toen was hij moe.Gelukkig hadden de dames wel zoveel compassie met hem dat zij ook een paar rustdagen hebben ingelast.

En om er ook nog wat schattige emotie in te gooien hebben wij Gaston geintroduceerd. Gaston is de zoon van Clara en Gaston heeft een beetje een hinkepootje. Niet dat hij hier last van heeft; hij rent het hardst van iedereen. Èn...... hij heeft de meeste hormonen! Dus terwijl de stoere vent Esquimaux achter de dames aanzit, hinkepinkt Gaston achter Esquimaux aan om hèm continu te bespringen!

Ik denk dat het een kijkcijferhit wordt, houd de televisiegidsen in de gaten!

Fippe, de eenzame ontdekkingsreiziger

Dit is Fippe in het weiland. Fippe vind er niets aan. Fippe wil terug naar een half uur eerder, toen hij nog fijn met zijn mama in de stal stond en al die gekkigheid nog niet geweest was. Dus staat Fippe bij het hek waardoor hij het weiland in is gekomen, want zeg nou zelf: als je door een hek IN het weiland komt, zal je ook wel via dat hek UIT het weiland kunnen komen!

Wat is er gebeurd?

De club koeien van Dolly, Ditte en Dotte en consorten was elke dag buiten achter het huis, maar 's nachts nog binnen. Dit omdat er vanwege de droogte weinig gras in het weiland stond en de kalfjes dat binnen wat extra bij konden smikkelen. Maar nu is er overal weer mooi gras dus kan de club buiten blijven en dan kunnen ze ook makkelijk tegenover het huis buiten zijn, daar is meer en beter gras.

Fippe zag het allemaal mooi aan: Daar werd een hek dichtgedaan, daar werd een touwtje gespannen, daar werd een machine neergezet. Alles om een mooie "gang" te maken via welke de koeien van hun hok naar het weiland konden lopen. Ook het buitenste hek van Fippe's hok werd gebruikt om de doorgang naar de oude stal af te sluiten. 'Dat is altijd handig' dacht Fippe nog: 'dat je twee hekken aan één paal kan hangen. Ons hek blijft dicht, terwijl je toch de doorgang kan blokkeren.'

Maar..... Terwijl Dolly en vriendinnen met veel kabaal langs kwamen rennen, ontdekte Fippe's mama dat het hek van hun hok helemaal niet dicht was! De boer had een paar weken geleden alleen het buitenste hek dichtgedaan! Nog voordat Fippe zich goed en wel realiseerde wat een open hek betekende, was zijn moeder er al door verdwenen! En voordat de boer zag dat het hek openstond, was Fippe's mama het weiland al in. En ach, omdat het eigenlijk hartstikke goed gaat met Fippe, en omdat je makkelijker 1 angstig kalf een weiland in krijgt, dan een doldwaze koe het weiland weer uit, werd Fippe met lichte druk de wijde wereld ingestuurd.

En die wereld is heeel wijd als je nog nooit buiten bent geweest! Geen mama te zien, zoveel groen en blauw, Fippe kreeg zowaar een beetje pleinvrees.

Als een ware ontdekkingsreiziger heeft hij wel honderd meter haag bestudeerd om tot de conclusie te komen dat het het verstandigst was om bij het hek te gaan staan, hopen dat je eruit mag en hopen dat je de tijd een half uur terug kan draaien zodat je weer fijn met mama in je vertrouwde hok kan staan.

Maar dat was vanmiddag. Fippe de dappere heeft toch zijn mama gevonden en heeft geleerd dat dat groene best lekker is. Dus als je nu naar het weiland kijkt zie je een blije Fippe, die wel dicht bij mama blijft!