Wat doe je?

Wat doe je als koe zijnde bij meer dan 30 graden en al maanden zo droog dat het gras wat je hebt gegeten niet meer bijgroeid?
Dan ga je maar wat in het water staan, of rondhangen en wachten tot je te eten krijgt.

Wat doe je als boer zijnde bij meer dan 30 graden en al maanden zo droog dat de weilanden eruit zien alsof je ze hebt doodgespoten?

Dan geef je je koeien te eten. Lekker verspreid zodat iedereen kan eten en niet de beste kwaliteit want die bewaar je voor de winter;

de slimmerikken vinden tussen al het dorre gras steeds toch nog wat groene sprietjes!

En verder? Verder niets: we rijden af en aan met water en hopen op regen! Voor andere dingen is het te warm.......

Beter nadenken Sharon!

Eergisteren hebben we wat kalveren gespeend en nu ben ik een beetje boos op Sharon. Kalveren spenen is nooit leuk. Ook al ben je, zoals wij meestal, echt aan de late kant: moeder en (bijna volwassen) kind missen elkaar. Nu zijn koeienmoeders ook wel de grootste verwenners die je je maar kan voorstellen hoor; gaat de hele kudde naar een ander stuk van het weiland, moeders blijft staan omdat haar kalf net dan wil drinken. Ook als het kalf bijna een jaar is hoor! Een koeienmoeder zal niet boos achterom kijken met een blik van: 'kan je het nou nog niet alleen?'

Maar ja, als het kalf een mannetje is en dekrijp, moeten ze toch echt gescheiden worden! En dat houdt in dat ik een paar dagen met het raam dicht moet slapen vanwege hertverscheurend geloei 24 uur per dag.

Nu was Sharon vorig jaar zo eigenwijs dat ze dwars door de haag is gelopen om naar haar kalf te gaan en ik denk dat ze dat heel stoer van zichzelf vond. Ik zie het voor me hoe ze vol trots haar actie (waarschijnlijk zelf enigszins aangedikt) uitlegt aan haar vriendinnen.

Toen wij eergisteren 6 stiertjes van hun moeder hadden gescheiden en ze een nacht relatief rustig gebleven waren, dachten wij dat de koe-kalf band blijkbaar toch minder wordt naarmate de jongens ouder worden. Nietsvermoedend hebben we de moeders naar een mooi weiland laten lopen en konden we door met de bezigheden die ook gedaan moesten.

Totdat er een optocht voorbij kwam lopen met 5 koeien die alles leuk en aardig vonden maar nu toch wel weer graag met zoonlief herenigd wilden worden en dus de lessen van Sharon ter harte hebben genomen. Een dag later heeft moeder nummer 6 dezelfde truc uitgehaald!

Het is ongelooflijk: door een toch best dichte haag, over een prikkeldraad van een meter hoogte, direct in een greppel gekomen en zo langs de drukke weg eerste afslag links naar huis. Wel waren ze allemaal even de kluts kwijt bij de volgende kruising want er lagen koeienflatsen tot aan de voordeur van de buurman, maar allemaal hebben ze ingezien dat de buurman geen boer is en ze hun zonen daar dus ook niet zouden vinden.

Eigenlijk ben ik natuurlijk ook best trots op de dames: lekker eigenwijs, vol liefde èn voorzichtig want ze rijden erg hard op de doorgaande weg!

Maar vanwege dat laatste ben ik wel een beetje boos op Sharon, want langs de grote weg lopen is nog wel wat anders dan wat zij deed van links naast het huis over een doodlopende weg naar rechts van het huis lopen! In het vervolg beter nadenken Sharon en geen stoere verhalen meer vertellen!

Bewuste veehouderij

Bovenstaande kreeg ik van een collega boerin en tevens naamgenoot. Ikzelf heb ook vaak bedacht dat ik graag eens ècht wil weten wat "de consument" vind van de huidige veehouderij, maar ik wist niet hoe ik dat zou aanpakken. Deze Maaike heeft het wel geweten en gedaan!
Ik zou het heel fijn vinden als jullie de enquete willen invullen, zodat 'we' als producenten een beter en eerlijker beeld krijgen over de vermeende kloof tussen producent en consument, dan de actie-groepen doen laten geloven.

Ik ben er zelf namelijk van overtuigd dat we met zijn allen het beste af zijn als we de handen ineen slaan: consument luistert naar boer, boer luistert naar consument en samen proberen we af te dwingen dat de tussenhandel ons niet tegen elkaar uitspeeld (laat staan de fanatieke boer-haters zoals de criminelen die 's nachts stiekem filmen!) want we willen uiteindelijk hetzelfde: veilig, dier- en aardevriendelijk geproduceerd voedsel waardoor iedereen gezond en betaalbaar kan leven en eten!

Droogte en gekte

Dat de droogte de gedachtes beheerst van vele boeren hier in Frankrijk, mag geen nieuws meer zijn. Bij ons is het niet anders natuurlijk, al trekken mijn stokrozen zich er niets van aan!

Nu hebben wij het geluk dat we op een Nederlandse manier met ons gras omgaan, dat wil zeggen: er wordt tijd, geld en energie gestoken in een zo goed en hoog mogelijke grasopbrengst: kunstmest, stalmest, weideslepen, vroeg maaien.......

Door dit vroege maaitijdstip hebben we meer hergroei en kunnen we dus vaker van 1 perceel maaien! Kijk maar; de klaproos voelt zich best thuis in het weiland waar ik 10 mei j.l een foto van heb getrokken. Hij moet snel zijn zaad maken, anders is hij gemaaid voordat hij zich heeft kunnen voortplanten!

Maar hooi kunnen we niet maken dit jaar; eerst is het te droog waardoor het gras niet mooi groeide, nu is het gras voor hooi hoog genoeg maar is het weer te wisselvallig.

En dit gegeven leidt tot wanhoop bij onze buren: 80% van de boeren om ons heen heeft nog geen meter gemaaid omdat ze wachten op goed hooiweer. De situatie wordt nu wel erg nijpend voor hen, soms denk ik wel dat deze droogte ook gekte veroorzaakt:

Gisteren las ik eerst dat er vlakbij 2 loodsen in de brand zijn gevlogen; er was tòch geprobeerd hooi te maken maar ze haaden het niet goed genoeg kunnen laten drogen waardoor er broei is ontstaan. En dan krijg je een brand waar de brandweer niets aan kan redden helaas.

Nog geen 2 uren later rijden we van de markt naar huis en zien we een collega in de regen maaien, zo droogt het gras natuurlijk helemaal niet (en voor gewikkelde balen hoeft het gras niet superdroog te zijn, maar drijfnat is wel het andere uiterste!)

Die regen van gisteren zorgt bij ons hopelijk voor precies zoveel groei dat onze koeien nog even tevreden blijven in de weilanden, al zal het Ileanore worst zijn: als een prinsesje heeft ze een halve hecatre voor haar alleen; dat krijgt ze niet kaal gegeten!

Kippen van Benoit

Gisteren was het weer zover: we konden nieuwe piepers halen! Na een prachtige rit door de Morvan kwamen we aan bij de boerderij van onze 23-jarige stro-jongen. 'Onze strojongen' klinkt behoorlijk simpel voor de bezigheden van Benoit, maar ja; het bekt wat moeilijk als je het hebt over: Benoit die stro perst en levert, een kippenstal heeft, in de winter in de kerstdennen werkt, het huis van de overleden buurvrouw koopt om een gite te beginnen maar vooral ook om af te zijn van het gezeur over loeiende koeien en stinkende tractoren, en die in zijn vrije tijd een stal bouwt en zijn vader en broer helpt met de koeien.

Hijg puf hijg, dat krijg ik niet in één ademteug uitgesproken hoor!

Maar ja; Benoit heeft dus een kippenstal en eergisteren had hij een nieuwe lading kuikentjes gekregen waarvan wij er een antal mochten hebben. Nou ja, hebben? Kopen natuurlijk want voor niets gaat de zon op. Maar voordat wij onze 22 kuikens in konden laden (voor de rekenwonders: wij hebben 0,1% van zijn piepers gekocht) hebben we koffie gedronken met hem en zijn moeder.

Het lijkt me niet makkelijk voor Benoit: zijn vader is nog in de kracht van zijn leven en broerlief is iets ouder en had dus de eerste rechten om bij pa in het koeienbedrijf te komen. Benoit wil zich er graag bij-installeren maar daarvoor moeten ze meer koeien en dus meer weilanden hebben, en die zijn niet te vinden! Ergo: hij moet zichzelf bezig houden totdat zijn vader met pensioen gaat.

Vandaar dat het is 'Benoit die stro perst en levert, een kippenstal heeft, in de winter in de kerstdennen werkt, het huis van de overleden buurvrouw koopt om een gite te beginnen maar vooral ook om af te zijn van het gezeur over loeiende koeien en stinkende tractoren, en die in zijn vrije tijd een stal bouwt en zijn vader en broer helpt met de koeien'. Want iets anders dan thuis boeren wil hij niet.

Maar gelukkig heeft hij een moeder die gek van kippen is. Niet alleen binnenshuis in de vorm van beeldjes en borden, maar ook buitenshuis. Vol trots liet ze ons hààr toekomstig werkterrein zien: '........en in deze ruimte komt dus de slachtlijn, daar worden ze ge-electrocuteerd, daar gaat de kop eraf en daar worden ze geplukt en hier is de koelcel...........' Ja echt: zij bouwt haar mini-kippenslachterijtje, volkomen legaal en op norm overigens, om haar boerderijwinkeltje te kunnen openen: une vraie volaille de Ferme. Als dat eens korte lijnen zijn!

Dapper hoor; een gezin dat op alle agrarische terreinen thuis is en werkt, vol trots en liefde voor de koeien en de kippen. Jullie begrijpen dat ik iedereen die mij komt bezoeken meesleur om bij de moeder van Benoit een kippetje te kopen (of een haantje, of rilette of coq au vin,......)

Horror: R.I.P. lieve Eleanore

Oorspronkelijk was deze blog bedoeld om alleen maar leuke en grappige verhaaltjes over mijn leventje op de boerderij te vertellen. Heel langzaam heb ik toch wel wat meer geschreven dan alleen maar licht en luchtig, dus nu is het de tijd om mijn ergste nachtmerrie te beschrijven. Helaas heb ik deze nachtmerrie zo wakker als wat beleefd........

Afgelopen week was mijn liefje voor een paar dagen in Nederland. Voor het eerst sinds 6 jaar! Maar omdat ik tijdens het concours in april had gemerkt dat ik best een paar dagen alleen voor de koetjes en kalfjes kan zorgen, was dit een ideaal moment voor hem om een bliksembezoek aan het hoge noorden te brengen.

De meeste koeien staan buiten dus zwaar qua voeren zou het niet zijn, we hebben juist deze periode weer een stagiaire dus afgezien van het feit dat ik hondsmoe word van de hele dag opletten en Frans praten, had ik ook wel hulp van haar. Het enige spannende was dus eigenlijk het pinkje dat te vroeg vruchtbaar was en dus door een even vroegrijp speelkameraadje gedekt was. We hadden geen flauw idee wanneer het kalf zou komen maar dat ze drachtig was, was duidelijk.

Mààrrrr zo stelde mijn lief me gerust; deze week zou het nog niet zo ver zijn. Goedgelovig als ik ben, heb ik stiekem toch elke nacht de wekker gezet om te controleren maar ik vreesde dat de boer gelijk had.

En ja hoor, juist toen hij op de terugweg was en nog 3 uren moest rijden voordat hij hier weer de eindverantwoordelijke zou zijn, begonnen de wee-en. Het was onderhand 24.00 uur 's nachts. Ik had bij het voeren al wel gemerkt dat het pinkje niet zichzelf was, de eerste tekenen van het aankomend moederschap hadden zich dus al aangediend.

Toen mijn lief nog 2 uren moest rijden stond de aankomende moeder klaar in een schoon hok en kon ik de vee-arts bellen.
Nog ruim een uur rijden van huis was de meest onervaren vee-arts van de praktijk (tenminste; met de minste ervaring bij ons) in het koetje aan het voelen of het kalf via natuurlijke weg kon komen. Omdat de dracht een ongelukje was, hadden we te maken met een klein beestje, dus natuurlijk bevallen was niet vanzelfsprekend.
Een kwartier later begon het bij mij toch wel te kriebelen; ik vond monsieur behoorlijk ruw in zijn pogingen om het kalf te halen.

Op een half uur rijden van huis had ik, nadat ik 20 minuten lang 'putain de merde' kon aanhoren tijdens de haalpogingen, het scheerapparaat in de hand omdat het toch een keizersnede moest worden.

Op een kwartier rijden van huis werd mijn liefje gebeld door een bijna huilend vriendinneke dat het he-le-maal mis was, dat de vee-arts overgestresst was en het koetje nog erger en dat (jonge kinderen moeten nu stoppen met lezen) de hele pens en darmen eruit lagen.

Op 5 minuten rijden van huis zou mijn lief de piepende banden van de ervaren vee-arts hebben kunnen horen die na een telefoontje zo snel mogelijk naar de ellende bij ons kwam en toen mijn lief eindelijk de stal in kwam, kon hij nog juist zien dat het beestje in alle stress van zwangerschapshormonen, ruwe behandeling van de vee-arts, onbekende geluiden ('putain de merde') en een serie van vallen-en-opstaan, op haar darmen ging staan en zo haar leven be-eindigde. Het arme kalfje heeft de horror-kermis ook niet overleeft.

Gruwelijk hè? En het is echt gebeurd ook nog. Afgelopen nacht waren een kotsende stagiaire en 4 grauwe gezichten op het slagveld het bewijs.
Vanmiddag zijn er geleerden gekomen om na te gaan wat de doodsoorzaak was en verder dan "het is een accident" kwamen ze niet.

En weet je, dat het volledig misging kan ik nog vergeven; een onervaren vee-arts zonder sterke, ervaren boer naast zich, was gewoon niet een best feit. Maar waar ik niet tegen kan is dat het nu allemaal word afgedaan als "ongelukkig en niemands fout". Op deze manier is Eleanore ècht voor niets door de hel gegaan. En dàt kan ik hem niet vergeven; hij is ook maar en mens en een mens kan en mag fouten maken. Maar ontkennen dat je fout zat en zo hopen je eer te redden, dat betekent voor mij dat je hier niet meer als vee-arts het erf hoeft te betreden!

Gelukkig kan ik heel, heel kwaad worden maar kan ik slecht kwaad blijven: toen het hele circus vertrok heb ik de beste jongen bij zijn lurven gepakt, hem rustig verteld wat ik vond, dacht en wist en uiteindelijk heeft hij toegegeven en konden we de nachtmerrie samen analyseren en een plaatsje geven. Fijn dat we toch nog met een ferme handdruk 'à la prochain' konden zeggen!

(ook al hoeft hij van mij nog steeds niet hier te komen als we een bevalling hebben maar dat zal hij zelf ook wel beseffen, denk je niet?)