Spanning en ontspanning

Oftewel: Hoe spanning en ontspanning zich opvolgen in mijn wereldje.
Een boerin in opleiding heeft te maken met allerlei dingen waar ze in haar leven daarvoor nog nooit (of bijna nooit) mee te maken heeft gehad. En als ze dan samenwoont met een boer voor wie al die dingen doodnormaal zijn, krijg je nogal eens wat explosies.

Als echte boerin ben ik al een paar weken bezig met de oogst uit de moestuin; zo heb ik gisteren een hele middag boontjes gedopt, geblancheerd en in de vriezer gedaan. Ik had er zo'n lol in dat ik, toen ik boven de vriezer hing om een stuk vlees te pakken, heel overmoedig een dikke rollade pakte. Me totaal niet realiserende waar mijn lief in zijn hoofd mee bezig was.

Dus toen ik vanmorgen niets vermoedend de hokken strooide, in gedachte al bezig met bedenken waar ik een lekker recept zou zoeken, was ik even perplex toen mij vriendelijk doch dringend werd gevraagd ergens mee te helpen. Dat helpen duurde de hele middag dus de stress begon lichtelijk toe te slaan; wat met dat stuk vlees??

Uiteindelijk was het te laat om er nog iets mee te doen dus barstte er een klein bommetje in mijn hoofd. Gelukkig is mijn lief iemand die van lekker eten houdt, maar als het er niet in zit net zo blij is met een gebakken ei, dus de wanhoop was gauw gestild en als troost ben ik maar gaan bramen plukken.

Zo, als een echte 'Sédelociënne' (zo worden de dorpelingen hier genoemd) in het zonnetje bramen plukkend, verdween alle "kookstress" en kon ik genieten van al het moois om mij heen. Helemaal rustig en met een licht vakantiegevoel kwam ik precies 5 minuten na voedertijd op de boerderij aan.

En die 5 minuten heb ik geweten! De koeien stonden te loeien alsof ze er ieder moment bij neer konden vallen. Ze zouden me wel eens laten horen wie er de meeste honger had! Dus uit een licht schuldgevoel maar snel het lekkers verdeeld en terwijl ik met het zweet nog op het voorhoofd de melk stond te maken werd ik weer helemaal onrustig: die arme Esmeralda, zoveel lawaai voor zo'n klein kalfje! Maar ze had echt honger, haar twee liter waren dan ook binnen 3 minuten op en toen kon ik bij Eclair gaan zitten.

Die dommerik (of slimmerik?) neemt zijn tijd voor het maal. Hij zal niet twee slokken na elkaar nemen, nee, na elke slok wordt de emmer even gecontroleerd, wordt mama even aangekeken of wordt gevoeld of het voerhek er nog is. Met andere woorden; bij het melk geven aan Eclair werd ik weer helemaal rustig, het is echt een soort yoga-oefening om hem te laten drinken! Ik had er maar een krukje bijgepakt en zat te luisteren naar het tevreden gesmikkel van de koeien toen mijn lief kwam: 'de stier van de buurman is in het weiland van onze club jonge meiden!'

Weg ontspanning! Die meiden (waaronder Claudia, zwarte neus, Ditte en Dotte) zijn allemaal nog veel te jong om gedekt te worden! Natuurlijk was de buurman net vanmorgen op vakantie gegaan; zoek het maar uit dus. Omdat je om half negen 's avonds ook niet meer met een club koeien op stap kan gaan zit er voor ons weinig anders op dan duimen dat de stier niet te veel lol heeft vannacht!

Nou ja, in ieder geval heb ik als boerin in opleiding weer wat geleerd: stressen heeft geen zin, niet om het eten en niet om de koeien. Aan sommige dingen kan je gewoon niets doen.

Een doodgewoon weekend op de boerderij

Afgelopen weekend hadden we weer eens een heel gewoon weekend. Dat was wel fijn. 's Zaterdag ochtends fijn gevoerd en de beesten dik stro gegeven zodat ze weer op een schoon bedje kunnen doen waar ze goed in zijn: liggen herkauwen. Daarna bonen geplukt, een beetje Franse les geoefend en gegeten.
Na het eten zouden we ons opmaken om even in het dorp te kijken; er was 4 dagen lang een Cajun festival (een muzieksoort). Maar eerst nog even in de stal kijken.........

Ja hoor! Ik had nog net mijn nette kleren niet aan, anders had ik ze kunnen uittrekken want er stond een koe op kalven en dan kan je niet weg natuurlijk!

Gelukkig is alles goed gegaan en hebben we weer een mooi stiertje erbij maar de dag is dan wel zo goed als voorbij. Geen festival voor ons dus!

Zondag ochtend vrijwel hetzelfde ritueel als zaterdag ware het niet dat we tijdens het eten zagen dat er mensen op het erf liepen. Mijn lief zou ze wel even vertellen dat ze hier niet goed waren. Na een behorolijke tijd kwam hij terug met het verhaal dat het twee mensen van een bepaald Nederlands tijdschrift waren die een reportage wilden maken over Charolais koeien (eind augustus is hier, in het centrum van de Charolaisstreek het 'Fête des Charolais') en dat ze hem daarvoor ook wilden interviewen.

Of ik dat geloof? Mooi niet! Ik heb me iets te vaak voor de gek laten houden dus deze keer trap ik er echt niet in! Al snap ik nog steeds niet hoe hij de naam van dat tijdschrift heeft kunnen gokken, ik weet namelijk heel erg zeker dat hij nog nooit van dat blad gehoord heeft...........! Ach, ze zouden volgende week langskomen zei hij, ik zie wel of ik weer ergens in ben getrapt of dat het toch een beetje waar is.

's Middags toch wel naar het festival. En voor iedereen die hier al eens geweest is: Je gelooft het niet maar 'ons' dorp kan bruisen! Het was heel gezellig; door de opzwepende muziek stond het halve dorp op de dansvloer, van de dorpsgek tot de burgemeester, iedereen danste!
Zulke verschillende mensen die min of meer hetzelfde doen (en soms echt hetzelfde; gingen ze bij bepaalde nummers ineens in rijen staan en op de maat dezelfde pasjes doen.........): oude dames, moeders met jonge kindjes, een vrouw die we 'de moeder van Barbie' hebben gedoopt, mensen die ritmegevoel hadden, mensen die als een stijve plank rondjes draaiden, een halve punk, een soort gothic, toeristen met hun rugzak angstvallig vastgeklemd...... noem maar op; het danste! Maar het mooiste vond ik wel de man die "Ragin' Cajun" op zijn t-shirt had staan en danste alsof hij op de sportschool aan het sporten was!

Met andere woorden; na een uurtje gezelligheid reden we helemaal blij weer terug naar de boerderij. Toch niet zo'n heel gewoon weekend dus!

(We konden maar een uurtje blijven want toen we wegreden zagen we Rosie onrustig heen en weer lopen: kalfje op komst!)

Rijkdom

Afgelopen zondag zijn de laatste gasten vertrokken. Toen hadden we precies een maand lang vrijwel continu mensen over de vloer gehad. Mensen die onze boerderij op doorreis van of naar hun vakantie-adres bezochten, mensen die de boerderij bezochten omdat ze van de camping waren weg-geregend en mensen die onze boerderij als werkelijk vakantie-adres hadden bezocht.

Na zo'n maand was het fijn dat er wat rust in huis was, tijd voor bezinning dus. Sommige mensen gaan voor bezinning naar de kerk, mijn kerk heet 'open veld en natuur'. Afgelopen dagen heb ik dan ook genoeg in mijn kerk rondgestruind; we hebben afrasteringen gecontroleerd, gerepareerd en nieuw gemaakt. Tijd genoeg dus om de maand juli nog even in gedachten te herbeleven.

Wat een rijkdom toch, besef ik me. Zoveel lieve, leuke, gezellige vrienden en familieleden. En dat wij ze een fijne tijd kunnen bieden, alleen maar door de deuren open te zetten! Ik heb genoten van al het bezoek; mensen die actief in de stal meehielpen, mensen die genoten van de rust hier, mensen die mij geweldig ontlast hebben in het huishouden.......... Luxe, luxe, luxe.

Vanmorgen stond ik in het weiland de koeien te bekijken (een belangrijke taak ook al lijkt het alsof ik dan niets doe: de eerste koe met een ooginfectie door de vliegen staat al binnen!) en liet het woord 'rijkdom' door mijn gedachten spelen. Wat is rijkdom? Ik voel me rijk, ook al is het algemeen bekend dat de crisis (ook) bikkelhard toeslaat bij boerengezinnen. Boeren zijn vanzelf al gewend dat ze niet op vakantie kunnen, dat een boerencamping runnen of vlees aan huis verkopen niet alleen maar gezellig is maar financieel gezien ook bittere noodzaak en dat ze ieder dubbeltje moeten omdraaien, maar zulke financiele problemen als ze nu hebben, nee dat gaat te ver. Ik hoorde dat er melkveehouders zijn die iedere maand duizenden euro's van de bank moeten lenen omdat ze minder dan de kostprijs voor hun melk krijgen.

Het is waar: een boer leeft arm en sterft rijk. Als de boer stopt met zijn bedrijf komt er veel geld vrij: het land en de machines vertegenwoordigen een groot aantal euro's. Maar dat een boer op een dikke tractor rijdt, wil niet zeggen dat hij het nu rijk heeft! Die tractor is zijn werktuig, zonder die tractor kan hij veel minder maaien en oogsten dan wat hij nodig en hij zou dan helemaal achteruit boeren.

Wat een probleem voor mijn collega's, ze zitten echt in een soort tang gevangen; de kostprijs gaat omhoog en ze krijgen steeds minder voor hun product (ook al merk je dat in de supermarkt nauwelijks). Ik krijg er soms kippenvel van. Ik voel me het rijkste meisje ter wereld met mijn liefje en mijn vrienden en familieleden maar dat kan ik makkelijk denken; wij kunnen net aan blijven eten van wat er zo minimaal binnenkomt. Stel jevoor hoe het met andere boeren is die een gezin moeten onderhouden!

Nou ja, ik kan weinig anders doen dan voor hun te duimen dat het snel beter voor ze wordt en dat ze weer kunnen doen wat ze graag doen en goed kunnen: met hart en ziel werken om een goed produkt te kunnen verkopen zodat "de consument" lekker en eerlijk kan eten!