Vrouwen en feesten

Dit weekend is in ons dorp weer het tradiotionele 'Fête du Charolais': het feest van de Charolais. Normaal is dit een bijeenkomst van dikbil-Charolais en hun boeren; de dames liggen lui te herkauwen in een grote hal terwijl de slagers van de Cote d'Or en ommestreken proberen de beste koe te kopen (en oh wat een feest als de jury de door jou gekochte koe ook beloond met een prijs!)

Maar 2012 is een bijzonder jaar: het feest wordt gecombineerd met het nationaal kampioenschap van het stamboek Charolais. De hal wordt gebruikt als keurrings-ring en aan de voorkant vinden we dus een grote tent met poppige koeien met dikke billen, zodanig geschoren dat hun bespiering goed geaccentueerd word en overal hangen bordjes met 'deze koe is gekocht door slager XYZ evt. van supermarkt zus-en-zo'.
Aan de achterkant twee tenten met indrukwekkend grote beesten, met poten als olifanten, traditioneel geborsteld, hoorns waar je U tegen zegt en op de borden niets over slagers maar informatie over afstamming, afkalfgemak en moeder-eigenschappen.
Gaan beide tenten over Charolais-koeien? Jawel, al doen de boeren net alsof "de anderen" minder zijn.

De soigneur, Frizzle en de boer

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik ook meer van het stamboek vee houdt. Niet alleen vanwege het feit dat er dus naar raskenmerken en robuustheid wordt gekeken, maar ook omdat de boeren van het stamboekvee uren, dagen, weken in de weer zijn geweest om hun kolos te temmen: kleine boertjes lopen met stieren van bijna 1500 kilo door de ring alsof het schoothondjes zijn, hun 'soigneur' loopt achter de koe of stier om te zorgen dat het geborstelde patroon blijft zitten en om te zorgen dat als meneer of mevrouw poept, dit niet door de staart over de prachtige kont wordt uitgesmeerd.
Indrukwekkend hoor.

Nu waren wij door de KI-vereniging gevraagd om mee te doen aan het tussen-programma: de koeien-show waarin de KI-stations hun kunde lieten zien. Ach best hoor, als jullie vinden dat onze Frizzle een mooie afstammeling is van de stier Toulon, dan willen wij best Toulon promoten door met Frizzle wat rondjes te lopen. Oeps, wat zeg je? Dan moeten we ook gelijk meedoen aan het kampioenschap? Ehm tsja, dat moet dan maar........

En ach, onze koeien zijn natuurlijk de allerliefsten en de allerbesten dus we zullen vast met een weekje oefenen een excellente pink kunnen laten zien. Gelukkig wil mijn zwager wel voor soigneur spelen dus alles is in orde.

Behalve als Frizzle bijna tochtig blijkt te zijn, haar opa 'Rebel' heet (en Rebel deed zijn naam eer aan) en dus helemaal geen zin had om braaf rondjes te lopen in een ring waar veel mensen omheen stonden, de luidsprekers op vol vermogen stonden en waar ook nog eens zo'n rare meneer aan haar kont stond te borstelen......

De trouwste fan

Met andere woorden: topsport voor mijn boer, onmacht bij mijn zwager, enige schaamte bij mij toen de ringmeester het nodig vond om te melden dat 'monsieur H. perds le controle' maar vooral ook medelijden met Frizzle: sta je daar vol chagerijnige hormonen als een vrouw die ongesteld moet worden, in de tent tussen twee bitchen met dikke hoorns en dan ook nog eens één na laatste worden op het kampioenschap..... niks feest voor haar!

Gelukkig vinden wij, en dan vooral haar trouwste fan, haar wel de liefste, de leukste en de mooiste en is er al uitgesproken dat we de volgende keer als we met een koetje gaan showen, wat meer tijd in de voorbereidingen moeten steken, zodat wij ook een schoothondje kunnen showen en het een feest voor iedereen word ;-)

Afscheid nemen

Als vleeskoeienboer moet je regelmatig afscheid nemen van je liefjes. Niet alleen bij bizarre en onverklaarbare oorzaken of "gewoon" ouderdom. Nee, het vaakst moet je afscheid nemen van gezonde en dikke koeien en stieren. Juist van gezonde en dikke koeien en stieren want die torsen het lekkerste vlees!

En of dat dan niet moeilijk is? Het antwoord zal je verbazen: als ik er niet bij ben is het het moeilijkst!
Zoals laatst onze Carla werd opgehaald voor de slager. Carla die zomaar stiekempjes van Fransje beviel. Om onduidelijke redenen hebben we Fransje nooit van zijn mama gespeend dus die twee hebben twee jaar gezellig samen geleefd. Tot dus vorige maand op een veel te vroeg tijdstip. Dankzij dit tijdstip en Carla's voorbeeldig gedrag hoefde ik niet te helpen bij het opladen, en dat heb ik geweten!

Direct aan het ontbijt begon het al bij het verslag van de ochtend: 'En Carla liep zò braaf het hok uit, ze keek nog 1 keer om naar haar zoon, alsof ze hem gedag wilde zeggen' (Slik, snif) De hele dag werd ik geplaagd door schuldgevoel: zal Fransje zijn mama erg missen? (het lijkt er niet op, maar dat terzijde)

Nee, dan help ik liever mee met onwillig vee; je wordt dan vanzelf zò boos op de heren of dames dat je uiteindelijk BLIJ bent dat ze op de veekar staan!

Ook al vond ik Alabonheur en Etiquette echte lieverds; nadat ze de nieuwe stal niet uit wilden, vervolgens niet rechtsaf richting plateau wilden, zich omdraaiden en mij bijna omver renden (en met dikke buik spring ik net iets minder makkelijk opzij dus ik vond het een beangstigende situatie), de nieuwe stal weer in waren gevlucht, weer die stal niet uitwilden, weer het plateau niet opwilden, na gescheld en gedreig de grote stal niet in wilden, maar toch uiteindelijk in een hok waren beland, had ik zò de pest aan deze dames dat ik ze de volgende ochtend zonder een traan te laten heb zien wegrijden.

Ze stonden op dezelfde kar als 7 stieren die voorheen echt stuk vor stuk leuke en lieve kalfjes zijn geweest met ieder hun eigen karaktertje en voorkomen: Faust en Farrie met hun flapoortjes, Gaston met zijn gekke knietje, Guido die zo aanhankelijk kon zijn, noem maar op.

Maar op de ochtend van vertrek werden het wilde kolossen die zonodig moesten vechten met alles wat ze tegen kwamen. Nu kwamen ze niet zo heel veel tegen: de veekoopman had zich achter een grote machine verschansd, Maaike stond slim achter een hek en de boer kon zo ontzagwekkend brullen en bewegen dat de stieren daar (tijdelijk) angst voor hadden. Maar toch was het nodig om die ene strobaal te kortwieken, alle aanwezige koeien uit te schelden, die vergeten hooivork te molesteren, met elkaar te vechten en vooral met veel kabaal en gedoe heen en weer te rennen.

Je begrijpt: toen ze eenmaal op de wagen stonden en de deuren dicht waren, dacht ik niet meer aan schattige oortjes en aanhankelijke stierkalfjes; het enige wat ik trillend en bevend kon bedenken was dat ik erg blij was dat ze opgeladen waren!

Kortom: afscheid nemen is helemaal niet zo moeilijk, zolang de koeien en stieren er maar voor zorgen dat je, in de laatste minuut dat je ze ziet, een enorme hekel of angst voor ze krijgt!

En dan gauw gaan knuffelen met de kleine schattige kalfjes en de brave koetjes en alles om je heen vergeten!