Opstartproblemen

En toen was het opeens lente vorige week! We hebben zo'n lange koude, natte, grijze winter gehad dat we de hoop op de lente alweer hadden laten varen.
Maar niks hoor, van de een op de andere dag scheen de zon, was het warm, zongen de vogeltjes, ploepten de krokussen de grond uit en kregen de kale takken van de bomen een heel voorzichtige waas.

Dat was mooi want er was genoeg te doen: mestrijden, afrasteringen controleren, snoeien,..... noem maar op.
Mijn liefje startte gelijk de mestkar en ik zocht mijn spullen bij elkaar voor het nalopen en repareren van de afrasteringen....... Dat was lang geleden, wat had ik ook al weer nodig? Ehm...... de emmer met krammen ten eerste......... natuurlijk het snoeischaartje,........ oef, peins,......... wat touw voor wat oplapuitdagingen die ik niet met prikkeldraad voor elkaar zou krijgen,...... een rol prikkeldraad natuurlijk!......... ehm......

Tussendoor heb ik (meewerkend als ik ben) de verreiker naar het weiland gebracht zodat mijn lief niet twee keer op en neer hoefde en heb ik rustig terug gelopen terwijl ik daar de hagen en hekken kon bekijken.

Weer thuis kon ik verder met de lijst van dingen om mee te nemen..... werkhandschoenen...... Oh, de telefoon: Mijn lief dat hij even moest wennen aan weer de hele dag op de trekker op het land; hij was vergeten om wat te eten en te drinken mee te nemen.
Het was zulk mooi weer dat ik het geen probleem vond om even op de fiets heen en weer te racen met wat lekkers.

Thuis kon ik toch eindelijk gaan beginnen met de afrastering! Oh nee, niet de tang vergeten hoor!
Fijn op pad, het hondje liep gezellig mee en ik genoot van het moois om me heen.
Nog geen 10 minuten bezig kwam ik tot de ontdekking dat ik de hamer vegeten was! Potverdorie, maar weer terug naar huis......
Daar aangekomen bleek dat het ondertussen al laat genoeg was dus kon ik het weiland weer in, nu om al mijn spullen op te halen voor de nacht: in alle lente-euforie moesten we natuurlijk niet vergeten dat we nog wel alle beesten op stal hebben en dat die ook graag wat wilden eten!

De eerste mooie lentedag heb ik dus voornamelijk gezocht. Gezocht naar hoe het ook alweer ging met mooi weer!

Ileanore

Dit is Ileanore in de herfst van 2008. Deze foto heb ik speciaal gemaakt omdat we in een weemoedige bui waren: ze was al zo oud en had zoveel pijn aan haar poot, ze zou vast de winter niet overleven. Wel had ze het gezellig met een hele club in de wei dus we kregen haar met geen mogelijkheid daar weg. Na een week of wat hebben we de hele club naar een ander weiland verplaatst, Ileanore er hinkepotend achteraan gestrompeld, waar we haar op een gegeven moment met een list hebben weg gelokt.

Dat was nog niet makkelijk want ze wilde helemaal niet weg! Met lekkere korreltjes, lief lokken, met barse stem en een pets op haar billen, uiteindelijk met een touw en een halster trekkend hebben we haar binnen gekregen.

Daar op een lekker strobedje konden we tenminste eens goed naar haar poot kijken en haar nagels knippen. Ze is de hele winter fijn vertroeteld, als een koningin lag ze op haar bed en kreeg de lekkerste aardappeltjes en het beste hooi, want ja, je kon haar eigenlijk wel de moeder van de hele veestapel noemen. Wie stamt er niet af van Ileanore?

Naarmate de winter vorderde ging het steeds beter met haar. We knepen elkaar eens in de handen; zal het weer helemaal goed komen met haar? En dan? We hadden ons al mentaal voorbereid dat ze hier bij ons, van ouderdom zou sterven maar als ze weer goed zou opknappen moest ze misschien ook maar verkocht worden?

Moeilijke dilemma's maar zover was het nog niet. Eerst kwam het voorjaar en is Ileanore lekker weer naar buiten gegaan! Niet naar de moeilijke weilanden waar ze ver moest lopen, maar gezellig rond het huis. En weet je, aan het einde van de zomer kon ik haar niets eens meer snel herkennen, zo dik was ze geworden en zo vief en vrolijk! Ze leek geen dag ouder dan haar kleinkind die met een kalfje in dezelfde groep liep.

En nu staat ze weer op stal, we zijn onze weemoedige bui van ruim een jaar geleden alweer bijna vergeten. Misschien zelfs wel helemaal want begin januari kwam de mededeling: 'Ileanore was tochtig en ik heb haar maar geinsemineerd'. Wat? Ja hoor: ze mocht nog eens moeder worden.

Vandaag is er iemand met een echo-apparaat gekomen om te checken welke koeien er allemaal drachtig zijn en zijn mond viel open toen we vertelden dat Ileanore 17 jaar is. En mooi drachtig dus! Wat een geweldige en sterke koe, zij verdiend een ereplekje in het fotoboek.

Gekke geile Dizzy

In de winter staan bij ons alle beesten op stal. En dan krijg je te maken met een aantal "typische winterproblemen" of, voor de positivo's onder ons: "winterse uitdagingen". De eerste is de mest. De beesten staan op hun eigen mest met elke dag (en soms 2x per dag) een vers laagje stro. Deze methode, zo hebben ze honderden jaren geleden al ontdekt, zorgt voor hele goede gecomposteerde mest waar het gras in het voorjaar lekker van groeit.

Maar ja, in de winter is het moeilijk de hokken uit te mesten. De voorkant gaat nog wel maar als je ook achter in de hokken wil scheppen, zal je toch de beesten naar buiten moeten doen. En dat was nu juist deze winter zo goed als onmogelijk met continue sneeuw, afgewisseld met heel erg veel regen. Achter in de hokken lijken de hekken dus wat lager dan voorin.........

Een tweede uitdaging is de vruchtbaarheid van de koeien. Aangezien wij kunstmatig insemineren is de winter daar een goede tijd voor. De meeste koeien hebben in de late zomer en de herfst hun kalfje gekregen en zijn nu dus wel klaar om opnieuw zwanger te worden.

En deze twee uitdagingen samen hebben ons voor een hele gekke verassing gesteld:

Dizzy (het stierkalfje dat afgelopen lente zoveel kabaal maakte toen hij van zijn mama gespeend werd) staat met wat vrienden in een hok naast koeien. En laatst waren er 2 tochtig.......... Je kan je voorstellen dat Dizzy nu al zo oud is dat al zijn hormonen goed op dreef raakten. Maar wat wij ons nooit hadden bedacht was dat hij zo hitsig werd dat hij over het hek is gesprongen om de dames te dekken!

Oef. Tsja. Euhm...... Gelukkig hadden we nog wel een stuk vangrail liggen dat we achterin het hok boven het hek konden knutselen. Jammer van dit ongelukje maar alles met een sisser afgelopen en geen gebroken poten ofzo. We konden rustig verder met de bezigheden.

Een paar dagen later was er weer een koe tochtig. Wat waren we blij dat we die vangrail hadden gemaakt want Dizzy liep als een opgewonden standje langs het hek te ijsberen.

Ik was dan ook erg verbaasd toen ik geroepen werd om snel naar de stal te komen, ik hoorde wel de naam Dizzy, maar dat had ik vast verkeerd verstaan. Maar nee hoor! Hij hing met zijn buik over het hek en kon niet meer voor of achteruit.......... Met berekracht is hij naar de goede kant gewipt (voor ons dan, hij wilde liever aan de andere kant zijn.....!) En snel nog een stang geknoopt om ergere ongelukken te voorkomen.

Ooohh, laat het snel een tijdje redelijk weer zijn zodat we de beesten een dagje naar buiten kunnen jagen om de hokken uit te mesten!