Herfst

En nu denkt de lezer natuurlijk dat ik een steekje los heb: een foto van een grijze lucht met alleen een telefoondraad en een electriciteitsdraad. 'Dat is echt geen kunst hoor' Ik hoor het je denken!

Gelukkig, het is ook niet bedoeld als kunst. Het is de omlijsting van een trieste mededeling want op de telefoondraad en op de electriciteitsdraad zie je........ geen zwaluwen!

De zomer is dus echt voorbij; het is stil op het erf. Gelukkig nog wel drie kwikstaartjes maar Earik hoeft echt niet meer zijn best te doen om boven het getsjilp uit te komen......!

Aan de andere kant lijkt het wel voorjaar, gezien de geboortegolf die we nu hebben maar dat is ook geen kunst: 9 maanden geleden was het winter en waren we druk met de tochtigheidscontroles en inseminaties!

Ach, voorjaar, zomer, winter,......... de herfst staat voor de deur en ik verheug me op de prachtige rode kleuren en de mooie najaarsluchten en -lichten. En als ik die zat ben verlang ik naar de mooie sneeuwtapijten en dampenden koeien in de vrieslucht. En als ik dat zat ben verlang ik naar..........

Was wil das weib?

Ja, wat een stier wil dat snap ik zo langzamerhand wel! Een stier wil een leuke tijd met onze 30 pinken (grote kalveren van ongeveer 1,5 jaar oud, veel te jong om moeder te worden!) Was 2 weken geleden de haag te dun voor de stier van boer D., waardoor we genoodzaakt waren om de pinken naar een ander weiland te brengen, was daar de haag en de afrastering te dun voor de stier van D.'s broer J-P! En ik kan het me voorstellen hoor; je zit opgesloten in een weiland met 2 koeien die je al drachtig hebt gemaakt en je verveelt je dood. In studentenkringen wordt dan gekscherend geroepen: 'valt er hier nog wat te n.....?' Een stier wordt echt waanzinnig opgewonden van 30 meisjes die de heerlijkste hormonen afscheiden.

En het is indrukwekkend zo'n geile stier. We hadden met J-P en wat helpende buren afgesproken dat wij de pinken naar weer een ander weiland zouden brengen en zij in die beweging de stier het bospad op zouden jagen en zo weer in zijn weiland zouden brengen. Zo bedacht, zo gedaan. Behalve dat de stier dat helemaal geen goed plan vond! Hij was nog geen 2 minuten in zijn weiland of hij rent door het prikkeldraad heen naar de plek waar hij zo'n leuke tijd heeft gehad, komt er daar achter dat zijn 'lekkere hapjes' er weg zijn, stormt door de metersdikke haag het bos in en vind vandaaruit een plekje waar hij half door, half over het prikkeldraad kan om weer bij 'zijn meisjes' te komen!

De volgende ochtend nog eens geprobeerd maar ondertussen was hij deel van de groep geworden en na wat rodeo-achtige manoeuvres hebben we besloten dat we het de dag erna nog eens zouden proberen maar dan echt een veekar erbij om de stier naar de stal te brengen.

Je begrijpt dat wij de hele dag grappen hebben gemaakt over buurmannen en stieren. Totdat we 's avonds werden gebeld door dezelfde boer J-P van de stier: er was een club koeien van ons gesignaleert in het gehucht waar hij woont en hij had ze maar even in het weiland van een andere buurman gestopt!

Wat een verhaal, maar vooral; wat drijft zo'n club naar een gehucht 3 kilometer verderop? Ze hadden een mooi, goed afgerasterd weiland, vol lekker, sappig gras. Geen stier in de buurt, geen gebrek aan water want ze konden uiot het meer drinken, ............................. Uit het meer drinken?? Ga eens even snel kijken aan de andere kant van het meer!

En ja hoor; een vertrappeld pad langs en half door de rand van het meer, heel veel pootafdrukken op het zand/modderpad dat van het meer naar de grote weg loopt, en dat ze op de grote weg geschrokken zijn van een auto en op een holletje maar ergens heen zijn gevlucht is logisch.

De grappen over buurmannen en stieren waren gauw verstomd en we waren heel blij dat boer D. en boer J-P er waren om ons te helpen om de koeien weer terug te krijgen!

Blijft de vraag: waarom? De stier snappen we, maar die koeien? Was wil das weib?

Het leven gaat door......

En na zo'n bekentenis over dat ik stiekem toch best een softie ben, hebben we een avond waar ik me niet echt kan veroorloven om een softie te zijn!
Het begon eind van de middag; mijn lief kwam binnen met de mededeling: 'laten we even koffie drinken en wat eten want er gaat zo een koe bevallen en ik wil haar naar binnen hebben.' En als mijn lief een voorgevoel heeft over dat hij een koe naar binnen wil, zo heb ik in het afgelopen jaar ervaren, dan moet die koe ook naar binnen, zijn gevoel heeft hem wat dat aangaat nog niet in de steek gelaten!

Wij op zoek naar de koe dus, ze was al "opgesloten" in een niet gebruikt weiland maar ze stond helemaal aan het eind en we werden al zenuwachtig: het leek erop of ze al bezig was! Maar ja, toch er naar toe, onderwijl heel rustig lieve woordjes roepend zodat ze niet bang zou worden.
Bang werd ze niet, nee, eerder aggressief! Ik werd er juist op gewezen dat de koe vol hormonen zat en daardoor erg alert was op haar omgeving, toen ze met haar kop begon te dreigen en een aanval op mijn lief deed! Brrrrrrr, spannend! Gelukkig was er niets gebeurd en met veel moed, beleid en trouw kregen we haar de stal in.

We lieten haar eerst maar tot rust komen om een half uur later te zien dat het feit dat ze in de stal was niet rustgevend op de koe werkte zoals normaal, maar dat ze zo overliep van de hormonen en de moedergevoelens dat ze niets en niemand meer vertrouwde. Wat een temperament!

Maar er moest wel iets gebeuren, het kalf moest er uit voor het door haar temperament te laat was. Eerst eens goed voelen en het voorgevoel klopte weer: het was zo'n groot kalf dat de koe het waarshijnlijk niet of amper zelf zou kunnen. En dan wordt het spannend voor onervaren boerinnen: eerst met touwtjes op de voorpootjes van het kalf en daarna zelfs met de geboortekrik hielpen wij de koe met bevallen. Steeds even wachten op de nieuwe wee en daar kwam het kalf weer een stukje dichterbij de uitgang. En in ons achterhoofd natuurlijk de vraag: wanneer besluit je de vee-arts te bellen? maar het ging. Langzaam, moeizaam maar het kalf kwam! Nog even zat hij vast met zijn borstkas en na flink wat schietgebedjes naar boven gleed hij de wereld der levenden in! Een diepe teug adem van twee mensen en een kalf en de spanning kon wegzakken!

De koe was erbij gaan liggen van alle inspanningen en was (dachten wij) wel toe aan een slokje water. Nou trillend van spanning en emotie liep ik naar de kraan en het leek of ik op een andere planeet kwam: in de oude stal was het leven gewoon doorgegaan! Eclair rendje rondjes en wilde tikkertje spelen met zijn moeder, Esmeralda was trots en geconcentreerd bezig haar eerste sprietjes hooi te eten en Earik was verontwaardigd aan het loeien dat we 'wel een half uur te laat waren met voeren'!

Enfin, de koe most het water niet, hoe uitgeput ze ook was probeerde ze liggend mijn lief aan te vallen toen hij de emmer water voor haar hield dus het was duidelijk tijd om moeder en kalf alleen te laten en te beginnen met de dagelijkse routine van het voeren want tsja, hoe spannend ook, het leven gaat wel door (werd ons door de koeien duidelijk gemaakt)

Een fransman eet wel konijn

Twee weken geleden zijn we naar het feest van de Charolais geweest hier in het dorp. Dat feest bestaat uit twee delen (drie eigenlijk, maar dat tussendeel bestaat voornamelijk uit veel wijn drinken tussen deel 1 en deel 2, het diner dansant, in)

Overdag is er een grote show van allerhande dieren: kippen, hanen, pauwen, konijnen, duiven en natuurlijk de Charolaise schapen en de Charolaise koeien.

Erg leuk en mooi allemaal maar die middag is wel bewezen dat ik een softie ben, een weich-ei en een sisi. We liepen langs de konijnen en ik vond al die snuffies, nijntjes en flappies zo leuk en lief, ik zou ze allemaal wel willen hebben! We hebben er ook ruimte voor want een vorige eigenaar had ook konijnen, we hebben een schuur vol hokken.

Maar ik heb me nooit gerealiseerd dat die konijnen voor de slacht gefokt werden! Meteen wilde ik geen konijn meer.

Nu hebben we thuis dus de discussie; ik vind dat beesten met een hoge aaibaarheidsfactor niet gegeten moeten worden, mijn lief vind dat onzin, onze koeien hebben toch ook een hoge aaibaarheidsfactor? Zelfs kippen hebben dat! En daar heeft hij weer een punt.

De fransozen doen er allemaal niet zo moeilijk over; als je maar weet waar iets vandaan komt, en je dus zeker weet dat er niet mee gesjoemeld is. En het stuk chauvinisme dat ze hebben natuurlijk. Ze eten het liefst lokaal geproduceerd voedsel en in ieder geval moet het frans zijn.

Dus na de beestenshow zie je her en der trotse slagers hun waar aankondigen: "het vlees in onze winkel had de zoveelste prijs op het Charolaise feest en is daar en daar (dicht in de buurt) geboren en gefokt, komt het kopen, komt het eten!!"

En daar kan en wil ik wel van leren; niet hypocriet hopen dat vlees vierkant in blokjes uit de fabriek komt, maar eerlijkheid en duidelijkheid over eten, met foto's van de koe en haar boer erbij.

(Maar toch wil ik nog geen konijnen............ voor mij is de oplossing: ik eet toch ook geen konijn)