Andere titel

Het zal een beetje stil zijn of worden op dit blog, de komende maanden.
Of ik moet de titel veranderen in: Maaike in Frankrijk, een meisje dat moeder wordt. Want eerlijk is eerlijk; ik doe weinig boerinne-dingen de laatste tijd. Ik ben ik de valkuil getrapt en kan bijna alleen nog maar aan babies en kinderen denken. Nu is dat in mijn beleving ook niet zo raar omdat ik er elke stap aan herinnert word; klachtjes hier, pijntjes daar, kan mijn veters bijna niet meer strikken en als ik van bed of de bank opsta, "vallen" er twee kindjes naar beneden in mijn buik.



Ook als ik me wèl met boerderij-dingen bezig houd, gebeurd dat in een babywolk. Ik snap echt de interne discussie van mijn boer goed, als we op een fleurig weiland staan: 'Wat een bloemenpracht! Technisch gezien zou je de boel moeten maaien, maar voor de biodiversiteit zou je het nog een paar weken moeten laten staan.' Waarschijnlijk had ik vorig jaar de gedachte eerder geuit dan hij, dit jaar kan ik alleen maar denken: 'Volgend jaar met de twee kleintjes hier een fotosessie maken voor de opa en oma's in Nederland'

Als we de koeien in de weilanden nieuwe likstenen bezorgen en dat, heel slim, met de kruiwagen doen, kan ik de gedachte niet onderdrukken dat ik dat volgend jaar met de tweewielige kruiwagen moet doen, dan kunnen de kindjes mee.



Het is duidelijk: ik houd me bezig met uizetlijstjes, naaipatronen voor kruippakjes, een boxkleed (Caroline; super bedankt voor de heerlijke zachte grijze stof!!!), mijn vader die half Nederland door wil rijden voor de bijbehorende box, mijn moeder en zusjes die bij de hema/kringloop/hun vriendinnen mijn baby-uitzet bij elkaar scharrelen en completeren, en uiteraard de 2x-in-de-maandse ritjes naar Dijon voor de echoscopie en de controle bij de gynaecologe.

Maar aangezien ik me heel goed kan voorstellen dat niemand zit te wachten op mijn nesteldrang-avonturen, zal ik ze hier niet delen en rest mij alleen nog dit blogstukje af te sluieten met een welgemeend: sorry, het zal hier een beetje stil zijn/worden, na "de worp" zal ik zeker weer nieuwe boerinnen-avonturen beleven. Voor die tijd waarschijnlijk ook, maar mondjesmaat dus.

(N.B.: voor de flora- en fauna liefhebbers: we maaien het mooie weiland nog niet hoor!)

Electriciteit zonder Franse slag?

Van de winter kwam er eens zomaar een man het erf opgereden.Afgezien van veekoopmannen, worden wij niet zo vaak verrast met onverwacht bezoek dus wij kropen gelijk achter de geraniums om te zien wie deze vreemdeling zou zijn. Wij kenden hem niet. Wel begon hij zomaar foto's te maken van ons huis en erf!
Toch maar even vragen of deze vreemdeling niet verdwaald was zeker, maar nee; het was een controleur van de EDF (de electriciteits maatschappij). En aangezien de stroomtoevoer naar ons huis de status 'antiek' had, zouden wij in aanmerking komen voor nieuwe leidingen.
Nieuwe leidingen? Betekent dat meer stroom? Betekent dat geen knipperlichten meer in huis als in de kelder de waterpomp aanspringt? Betekent dat eieren echt stijf kunnen kloppen terwijl de wasmachine draait?? Wauw, wat een luxe!
Terwijl ik nog sta bij te komen van dit vooruitzicht, troont mijn boer de controleur mee naar een electriciteitspaal; kunnen jullie deze dan ook vernieuwen? Want kijk, hij is zò rot dat ik er een schroevendraaier in kan steken.....

En waar de meeste instanties hier in Frankrijk de neiging hebben om dingen te beloven die ze minimaal 3 jaar later uitvoeren, of helemaal niet, houdt de EDF woord: afgelopen week kwamen ze allerlei materiaal en materieel brengen om de draden te vernieuwen en om 6 houten palen te vervangen door betonnen. Want, zeiden ze; u had toch ook nieuwe palen besteld?
Ehm, nou nee; we hebben een rotte paal aangewezen en verteld dat er ook een even oude paal in het weiland staat en dat de koeien zich daar graag aan schurken. Maar we hebben geen problemen met nieuwe palen hoor!

Vol goede moed begonnen ze gisteren met gaten boren en palen in te betonnen. Er was een slim schema bedacht; de zouden eerst de palen inbetonnen en terwijl het beton uithardde, zouden ze rustig de nieuwe draden inhangen en dan op de laatste dag alles strak trekken en aan ons huis koppelen. Dat zou maar een half uurtje zonder stroom betekenen. Netjes toch?

So far so good, ondanks de regen werkten de mannen goed door en op dag 1 (gisteren dus) hadden ze alle zes  de palen overeind en het beton gestort. Vanmorgen werden er wat hinderlijke takken gesnoeid en vanmiddag kwam de grote haspel met nieuw draad tevoorschijn.
Vrijwel op dit moment kwam er ook een paniekerige arbeidskracht tevoorschijn: de oude draden waren zò versleten dat ze ieder moment vanzelf zouden breken! Vite vite werd het noodplan ingezet; we moesten NU alle apparaten uitschakelen en de hoofdschakelaar omzetten.

Een beetje verbaasd waren we wel;die paar dagen zou het toch nog wel houden? Maar wie zijn wij om commentaar te leveren. De mannen schoven en trokken de loeizware nieuwe draden aan de palen en trokken de draad mooi strak.

En daarmee dus de palen mooi scheef. "Oepsie" klonk het unaniem in het Frans........

Het beton was duidelijk nog niet genoeg uitgehard voor het noodplan!

Met als gevolg dat wij weer aangesloten zijn op de oude draden en de ene scheefgetrokken paal in bedwang worden gehouden door hun vrachtwagen en een andere door onze strokar-trekker..........

Toch nog een beetje Franse slag gelukkig!