Wat schrijf ik nu weer? Hoera de zomer is voorbij? En dat uit iemand die de winters hier toch best wel zwaar, lang, koud, grijs en nat vind? Tsja, ik vind het niet erg dat de herfst begint: het seizoen van de prachtigste kleuren geel, rood, oranje, bruin en alles wat daar tussen zit, het seizoen van het strijklicht dat 's avonds de koeien zo mooi laat oplichten, het seizoen van de eerste keer kachel aan (wat dan nog gezellig is!)
Maar was de zomer niet fijn dan? Juist wel: de zomer was een heerlijk en fantastisch feest! Vier maanden lang bijna nonstop mensen over de vloer. Zo gezellig om familieleden en vrienden te ontvangen! Mensen die heel hard (naar eigen kunnen) hebben geholpen de omgewaaide bomen op te ruimen, mensen die uuuuren op de trekker hebben gezeten om te schudden, harken of balen op te halen, heerlijk met vriendinnen in winkeltjes geneusd omdat dat iets is waar ik mijn liefje niet blij mee maak, gezellige avonden met al dan niet diepzinnige gesprekken, de pizzeria goed gesponsored, eindeloos marshmellows geroosterd..........
Maar ook zelf, van binnen, genoten van hoe anderen het leven hier ervoeren: het jongetje van 4 dat eerst met dichtgeknepen neus door de stal liep maar na 2 dagen per ongeluk in zijn broek plastte omdat hij niets wilde missen van het hooi verdelen, grote mensen die dan wel niet in hun broek hebben geplast maar met evenveel enthousiasme en verantwoordelijkheidsgevoel de beesten hun korreltjes gaven, de verwondering van logees dat zulke grote beesten zo lief aan je hand kunnen likken met die ruwe tong, kinderen die later op de avond dromerig in de vlammen van het kampvuur staarden, genietend van de stilte, mensen die niet als ik hopen dat er elfjes wonen bij het feeerieke meer dat zo sprookjesachtig ligt, het bijna fanatisme waarmee mensen proberen hondje te lokken (en dan mijn stiekeme lol dat het alleen 8-jarige ingrid en 10-jarige sigrid is gelukt), het neefje van 5 die, zelf net zo groot als de hanen en kippen, moedig hielp de tokkies hun nachtverblijf in te jagen, meisjes die helemaal verliefd worden op de zielige gehandicapte koeien terwijl jongetjes daar geen oog voor hebben en alleen maar geinteresseerd zijn in de stieren, hoe iedereen zijn of haar lievelingskoe of kalf had, mensen die mijn blog zo goed lezen dat ze vol vragen zitten over hoe het nu met Carla is, waar Eekhoorn en Eduard staan, of Claudia al gekalfd heeft,............
Met andere woorden: een hele drukke en intensieve zomer!
En nu ben ik dus moe. Heel moe. Uitgewrongen moe zelfs. Ik kan geen marshmellow meer zien, wil met niemand overleggen wat we zullen eten, wil helemaal zelf de korreltjes geven en ongezellig zijn wanneer ik wil!
Zie je, het leven hier verschilt niet wezenlijk van het varen: ik ben duidelijk seizoensmoe. Ik zit me zelfs al te bedenken dat ik volgend jaar niemand te logeren wil hebben.......
Maar ik weet ook wel; als het straks april is en het is weer voorjaar en ik heb me een paar maanden heel zielig en eenzaam gevoeld, dan denk ik weer bij elke mooie gebeurtenis: oh was die maar hier, of: oh kon die dit maar zien, met andere woorden: dan verwelkom ik iedereen weer met evenveel enthousiasme en ben ik de eerste die kampvuurtjes wil stoken!
