Vandaag hebben we een deel van de nieuwe stal uitgemest. Het gedeelte waar de beesten altijd staan te eten en waar ze (dus) ook de meeste rommel van achteren laten vallen. Eigenlijk mag ik geen 'rommel' zeggen, want dankzij die smurrie kan hier het gras op een goedkope manier hard groeien (zodat de koeien lekker kunnen eten en hun groeizame behoeftes kunnen doen)
Dat uitmesten gaat in principe heel simpel met de Merlo: de groene machine met arm waar we een grijpbak aan kunnen hangen. Hap, hap, hap en weg is de mest. Als er maar geen koeien in de buurt zijn! Want een open hek betekend automatisch nieuwsgierige beesten die wel eens verder willen kijken.
Ik was vanmiddag dus 'poortwachter': hek opendoen, hek sluiten als de machine binnen was. Hek open doen en hek sluiten als de machine zijn lading leegkieperde op de grote mestbult. Alle tijd dus om tussendoor de koeien te bekijken. En dat was leuk!! Ze zijn zo nieuwsgierig en tegelijkertijd ook zo angstig dat het komisch is:
Op de steeds langer wordende strook beton probeert eerst 1 koe heel voorzichtig wat dat toch is; eerst alleen een dikke laag blub en nu iets hards. Je ziet haar trots heen en weer lopen, paraderen is een beter woord, totdat ze het welletjes vind, voorzichtig weer op de vertrouwde laag van stro en mest stapt, en dan als een dolle heen en weer begint te rennen. Gewoon om de spanning te ontladen lijkt wel.
Maar ja, koeien zijn kuddedieren dus als er 1 begint te rennen, doet de rest mee! De hele groep dus springend en bokkend naar het andere eind van de stal en net zo gek weer terug.
Dan zijn er meer durfals: wel 3 koeien die hun angst overwinnen en trots laten zien wat ze wel durven. Maar blijkbaar wel met een hele hoge hartslag want ook zij moeten hun adrenaline eruit rennen........ De hele kudde zet het dus weer op een rennen, ondertussen zie je staarten en achterpoten omhoog schieten alsof er elastiekjes aan zitten.
En zo gaat het door: steeds meer beesten waarvan de nieuwsgierigheid het wint van de angst. Gelukkig wordt de gekkigheid als ze weer op vertrouwde bodem staan minder, ik werd langzaam al bang voor ongelukken!
Erg leuk, maar deze psychologische/therapeutische oefeningen betekenden wel dat mijn lief steeds langzamer zijn werk kon doen: elke keer als hij zijn happer vol had, kon hij maar heel langzaam achteruit rijden omdat er trotse koeien liepen te paraderen.
Toen de strook schoon was wist ik dus niet hoe snel ik naar binnen zou rennen voor een kop warme thee bij de kachel.
Ik kwam dus niet thuis van een koude kermis, maar van een koude schouwburg!
