Met beide benen op de grond

Afgelopen week waren mijn vader en zijn vrouw hier. Het was een heerlijke kerstweek die ook wel een beetje in het teken van verwennen stond (zij ons met mooie kado's en met dat ze de boodschappen deden, wij hun door lekker voor ze te koken en te bakken). Maar vanmorgen werd ik ruw weer met mijn beide beentjes op de grond gezet. Ik ben letterlijk van mijn gelukzalig wolkje afgedonderd.
Draco is dood. Een van mijn lievelingen, eind januari zou hij 2 jaar zijn geworden. Een stoere stier met brede kop en dito rug. Brede hoorns en lieve bruine ogen. Hij vond het heerlijk om over zijn rug gekroeld te worden en had een hekel aan vechten.
En dan zomaar dood......

Ik kon het niet echt bevatten, ben zeker drie keer wezen kijken of het echt waar was. Zag ik niet toch een lichte ademhaling? Knipperde hij niet licht met zijn ooglid? Nee dus.
Raar; zo ben je een week aan het genieten van het feit dat het met de kleine Eisbaerchen zo goed gaat, dat de drie musketiers (de 3 kleinste kalfjes) van hun diarree af zijn, dat Daantje (die vorig jaar toen mijn vader hier was nog maar een heel klein kalfje was) zo'n groot dametje is geworden en speciaal ook dat Ileanore, met haar 16 jaar de koningin van de boerderij, zo minzaam de aardappel opeet die je speciaal voor haar nog even naar het hek schuift op weg naar koffie, lekkers, de kerstboom en de kerstgedachte.

En dan dit nieuws. Brrrrrr, huilend heb ik mijn voerronde gelopen. Tijdens het middageten hebben we de boeken erbij gehaald en overlegd wat de oorzaak zou kunnen zijn. Maar verder dan een acute hartstilstand komen we niet.

Ondanks dat ik de hele dag in mineur ben en steeds in gedachte Draco voor me zie, merk ik dat ik ook al wel echt een beetje boerin wordt: naast het verdriet heb ik ook al gedacht dat het toch zonde is: vorige maand hebben we hem niet verkocht omdat de veehandelaar een lullige 1600 euro bood. We waren echt verontwaardigd over dat bedrag: Draco was veel meer waard! En nu is hij dood en helemaal niets meer waard.

Behalve in mijn herinnering dan want daar blijft het vredelievende stiertje wel leven hoor! Bovendien is zijn moeder hoogdrachtig van zijn broertje of zusje en nu hoop ik heel erg dat zijn ziel het deze dagen goed maakt en dat hij gewoon kan overstappen in een nieuw mooi, lief, stoer, leuk kalfje!

Sneeuwpret

De koeien die in de nieuwe stal aan het voerhek klaar staan voor hun ontbijt hebben er zo te zien geen last van, maar ik kan ze niets geven zonder twee paar handschoenen aan, een muts op, een sjaal om en mijn thermo-ondergoed aan. Het is -5 graden celsius, binnen in huis is het maar 20 graden warmer, de sneeuw vliegt horizontaal door de lucht wat betekend dat er in de grote stal een prachtig pak ligt en zelfs de berg korreltjes in de ruimte tussen oude stal en grote stal bedolven ligt onder het koude witte poeder. De slang die we uitleggen om de drinkbak in de nieuwe stal te vullen bevriest waar je bij staat, voordat ik melk kan maken moet ik met het heteluchtpistool de kraan ontdooien en zowel Egeltje als Eisbaerchen lopen te hoesten en te proesten...........

Dit was gisteren.

Vandaag gaat het ten eerste weer een stuk beter met de jongens. Het hondje rent als een op hol geslagen paard door de sneeuw, blij als een kind. De kachel heeft er vandaag wel zin in, de kerstboom staat te pronken en het hele huis ruikt naar vers getrokken soep en warme rijstevlaai.

Enige minpuntje is dat ik straks weer naar buiten moet om te voeren........

De drie musketiers

In de stal ben ik de laatste tijd langer bezig met het voeden van 5 kleine kalfjes dan mijn lief bezig is met het voeden van de overige 195 beesten. Om het commentaar 'werk dan toch eens door' voor te zijn zal ik snel uitleggen waarom: er moet melk gemaakt worden, die melk moet opgedronken worden en de spullen moeten omgespoeld worden om opnieuw melk te maken die opgedronken moet worden. Nu duurt het melk maken en het omspoelen niet zo lang maar daartussenin........!

Zo hebben Euclides en Eisbaerchen gezelschap gekregen van Etcetera en ik vraag me wel eens af hoe ze het regelen. Ik stel me het volgende voor:

- He, wat zullen we vandaag doen. Zal ik voor de lol eens doordrinken?

- Ja dat is best. Dan zal ik na elke twee slokken het hek controleren.

- Leuk idee! Zal ik dan eerst goed drinken en dan ineens gaan zeuren? Of andersom?

- Ja prima, ik ben dan al klaar en dan ga ik lekker proberen jouw emmer leeg te drinken!

Met andere woorden: Euclides drinkt meestal goed door en heeft zijn 4 liter binnen een paar minuten op. Etcetera wil wel drinken, maar slokje voor slokje terwijl Eisbaerchen steeds vergeet dat hij echt wel zelfstandig uit een emmer kan drinken en ik dus de eerste 1,5 liter mijn vinger in zijn bekje moet steken zodat hij net doet of hij een speen heeft waar hij op sabbelt.

Je kan je voorstellen hoe het er soms uitziet: Maaike houd de speenemmer voor Etcetera's neus, staat met het linkerbeen half in het hok om Euclides tegen te houden en met de rechterhand in de emmer melk van Eisbaerchen. Terwijl Euclides uit alle macht probeert bij de speen emmer te komen, Eisbaerchen mijn pols interessanter vind dan mijn vinger in de melk en Etcetera het hek onderzoekt.

Mijn gedachtes zijn dan niet altijd vriendelijk. ('stom beest, je kan best zelf drinken. Doe eens zoals je vriendje drinkt!')

Maar nu is alles anders: Eisbaerchen is ziek! Eerst dachten we dat het te maken had met het feit dat hij net is begonnen met herkauwen: hij lag wat in een hoekje terwijl je zag dat er in zijn lijfje wat schokte, maar na een goede dag zagen we toch echt dat het slechter en slechter met hem ging. Etcetera en kat Teigetje lagen heel lief dicht tegen hem aan maar dat mocht niet baten: de vee-arts moest maar eens komen.

Tsja, als veearts kan je ook niet zoveel want het kereltje kan je niet vertellen waar hij pijn heeft. Uit voorzorg maar een spuitje antibiotica en wat aspirine en omdat het stevigt vriest een oude slaapzak als dekentje.

En gelukkig ging het vandaag weer beter! Het melk geven wordt nu nog ingewikkelder want als Euclides klaar is en Etcetera wel heel lang om zich heen kijkt en ik dus besluit dat ze klaar is, mag de arme Eisbaerchen zijn melk. Heel luxe uit de speenemmer zodat ik nog steeds halsbrekende toeren uithaal: terwijl hij drinkt willen de andere twee wel "helpen", ik heb 1 hand vrij om als fopspeen te gebruiken, het andere kalfje mag aan mijn knie sabbelen.......... Ik hoef niet lid te worden van de plaatselijke gymnastiekvereniging!

In gesprek met mijn geweten

Ik: Oh geweten, je moest eens weten hoe afschuwelijk het was om te zien hoe de vee-arts de hoorns van Angela en Astrid afzaagde. Ze waren natuurlijk wel verdoofd maar toch, zij vonden er niets aan en wij ook niet.
geweten: Jemig, maar waarom moesten die hoorns eraf dan?
Ik: Ze waren enorm groot en de dames waren er niet aardig mee. De arme hoogdrachtige Cybille loopt nu al met een diepen schouderwond en als het tegenzit krijgt Bibi geen eten; zelfs als er 3 lege plekken zijn tussen A en A, dan nog prikken ze in de ogen van iedereen die er tussen wil (laatst Bibi dus, die al extra moet eten omdat ze een tweeling moet voeden...)
geweten: Maar dan prikken Bibi en Cybille toch gewoon terug? Dan kunnen ze er wel bij.
Ik: Nee dat kan niet want zij hebben geen hoorns
geweten: Dat snap ik niet......
Ik: Nou, normaal smeren we als een kalfje een dag of tien oud is wat pasta op de plek waar de hoorns komen. Het prikt dan even een paar minuten maar daarna krijgen ze dus geen hoorns. Bij A en A is dat door omstandigheden niet gebeurd en zitten we dus met zo'n situatie.
geweten: Maar het is toch heel natuurlijk om hoorns te hebben voor een koe? Wat is dat toch Maaike, jij wilde toch altijd alles zo natuurlijk mogelijk??
Ik: Dat is waar maar in dit geval moet ik toch echt een uitzondering maken. Het is levensgevaarlijk als je die dingen laat groeien.
geweten: Maar het is toch bekend dat dat gewoon betekent dat je ze meer ruimte moet geven in de stal? Dan kunnen ze weer volgens hun natuurlijke gedrag leven.
Ik: Dat is waar maar dan zouden we dus extra stallen moeten bouwen en met de huidige vleesprijzen zit dat er echt niet in. Bovendien is het onthoornen niet alleen voor andere koeien maar ook voor onze veiligheid. Wat denk je wat er gebeurd als we het naveltje van een pas geboren kalfje moeten ontsmetten? Of als er iets met die koe aan de hand is? Je komt er niet bij in de buurt.
geweten: Ja, jullie veiligheid en de veiligheid van koe en kalf is natuurlijk wel heel belangrijk. Moeilijk dilemma........ heb je daarom zo slecht geslapen?
Ik: Nee, dat kwam vanwege het grotere geheel: Ik loop te mauwen over onthoornen terwijl ik de reportage van Kadir van Lohuizen heb gezien over de massale ontbossing van het Amazonegebied ten behoeve van weidegrond voor vleeskoeien. Ik snap gewoon niet waar we met zijn allen mee bezig zijn. Hier waar wij wonen is de grond zo schraal dat er alleen maar gras op kan groeien en dennenbomen en hier kunnen wij niet leven van het houden van vleeskoeien terwijl er aan de andere kant van de wereld de longen van de aarde gekapt worden omdat het houden van vleeskoeien daar zo'n lucratieve zaak is. Tja, dan snap je de milieu lobbyisten wel met hun vegetarische dagen.
geweten: Ik denk dat je beter maar weer eens aan de slag kan gaan. Met filosoferen over hoe raar de wereld in elkaar zit schieten we weinig op en wordt de honger van onze drie kleine schreeuwlelijkerds die hun melk willen, niet gestild..........