zaterdag 30 januari 2010

De koude schouwburg


Vandaag hebben we een deel van de nieuwe stal uitgemest. Het gedeelte waar de beesten altijd staan te eten en waar ze (dus) ook de meeste rommel van achteren laten vallen. Eigenlijk mag ik geen 'rommel' zeggen, want dankzij die smurrie kan hier het gras op een goedkope manier hard groeien (zodat de koeien lekker kunnen eten en hun groeizame behoeftes kunnen doen)

Dat uitmesten gaat in principe heel simpel met de Merlo: de groene machine met arm waar we een grijpbak aan kunnen hangen. Hap, hap, hap en weg is de mest. Als er maar geen koeien in de buurt zijn! Want een open hek betekend automatisch nieuwsgierige beesten die wel eens verder willen kijken.

Ik was vanmiddag dus 'poortwachter': hek opendoen, hek sluiten als de machine binnen was. Hek open doen en hek sluiten als de machine zijn lading leegkieperde op de grote mestbult. Alle tijd dus om tussendoor de koeien te bekijken. En dat was leuk!! Ze zijn zo nieuwsgierig en tegelijkertijd ook zo angstig dat het komisch is:

Op de steeds langer wordende strook beton probeert eerst 1 koe heel voorzichtig wat dat toch is; eerst alleen een dikke laag blub en nu iets hards. Je ziet haar trots heen en weer lopen, paraderen is een beter woord, totdat ze het welletjes vind, voorzichtig weer op de vertrouwde laag van stro en mest stapt, en dan als een dolle heen en weer begint te rennen. Gewoon om de spanning te ontladen lijkt wel.
Maar ja, koeien zijn kuddedieren dus als er 1 begint te rennen, doet de rest mee! De hele groep dus springend en bokkend naar het andere eind van de stal en net zo gek weer terug.
Dan zijn er meer durfals: wel 3 koeien die hun angst overwinnen en trots laten zien wat ze wel durven. Maar blijkbaar wel met een hele hoge hartslag want ook zij moeten hun adrenaline eruit rennen........ De hele kudde zet het dus weer op een rennen, ondertussen zie je staarten en achterpoten omhoog schieten alsof er elastiekjes aan zitten.
En zo gaat het door: steeds meer beesten waarvan de nieuwsgierigheid het wint van de angst. Gelukkig wordt de gekkigheid als ze weer op vertrouwde bodem staan minder, ik werd langzaam al bang voor ongelukken!
Erg leuk, maar deze psychologische/therapeutische oefeningen betekenden wel dat mijn lief steeds langzamer zijn werk kon doen: elke keer als hij zijn happer vol had, kon hij maar heel langzaam achteruit rijden omdat er trotse koeien liepen te paraderen.
Toen de strook schoon was wist ik dus niet hoe snel ik naar binnen zou rennen voor een kop warme thee bij de kachel.
Ik kwam dus niet thuis van een koude kermis, maar van een koude schouwburg!

donderdag 21 januari 2010

kerstgedachtes


Afgelopen 2 weken heb ik me vermaakt op een forum voor vrouwen van boeren. Vrijwel direct na aanmelden had ik een medestandster gevonden in de diverse politieke discussies. Helaas misschien voor de andere vrouwen hielden wij er wel van om de dingen stevig bij hun naam te noemen, wat als uiteindelijk gevolg had dat de andere dames zo boos op ons waren geworden dat we het wijze besluit namen ons maar niet meer op het forum te vertonen!

Hoe ik dus in 2 weken tijd een virtuele vriendin heb gevonden en tegelijkertijd zomaar de kerst was vergeten! Nu ik dus min of meer tijd over heb, realiseer ik me dat de kerst echt voorbij is.

De kerstboom is in de kelder beland waar hij klaar staat om in de kachel te verdwijnen en de allerlaatste kerstkaart is een week geleden gekomen. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel kerstkaarten ontvangen maar toch heb ik de wedstrijd glansrijk verloren.......

Omdat we allebei zo genoten hadden van de kerst, hebben we een klein geheimpje dat ik graag met iedereen deel: de slinger en ballen die ik in de rotonde op het lachende koetje had gehangen zijn nog niet op zolder opgeborgen maar doen nog even dienst in de kelder.......

zondag 10 januari 2010

Generatie nix


Eigenlijk wilde ik het in dit stukje hebben over dat ik hoop dat 7 magere jaren, 7 vette jaren ook geldt voor dagen. Dan hadden we de 7 magere dagen gehad met zieke kalfjes, zieke mensjes en kachels die maar niet lekker willen branden en zouden nu de 7 vette dagen komen: wij zijn weer helemaal beter, de veehandelaren verdringen elkaar bijna om vee te kopen en de kalfjes zijn allemaal tiptop in orde!

Ik had net deze foto gemaakt van de jongste generatie die net hun melk had gedronken, toen ik me realiseerde dat Etcetera wel wat weinig had gedronken en nu ik beter keek ook wel wat raar ademde. En was dat niet de 5e keer hoesten in korte tijd??

Snel eens haar temperatuur gemeten (ja, inderdaad: met een gewone thermometer!) en wat bleek: 41 graden koorts!

Nee he, niet weer een zieke! Maar echt: ze heeft een goede griep te pakken. Nu heeft het de afgelopen dagen ook vies hard en koud gewaaid, dus helemaal vreemd is het niet, maar als je naar de foto kijkt, kan je wel met recht zeggen: Bonjour generatie nix, jullie geuzennaam slaat niet op een generatie zonder politieke "drive" maar op jullie gezondheid!